mijn onthechting

Onthechting

Los staan van de aards maatschappelijke normen & waarden.

De ultieme bewegingsvrijheid en ruimte tot zelfontwikkeling.


Toen een aantal jaar geleden een bevriend alternatief therapeute mij vertelde dat wij zelf onze ouders uitzochten keek ik verbaasd en vol ongeloof op. Jarenlang was ik de mening toegedaan dat mijn ouders een kind wilden en dat kind werd ik; dat zij de keuze bepaalde. Zij bepaalden weliswaar de keuze om een kind te krijgen, maar mijn ziel kwam naar de aarde en daalde in mijn lichaam in.
Sinds een tijd weet ik dat lichaam en ziel 2 zijn, echter op aarde zijn zij samen één. Meerdere uittredingen en een BDE hebben mij ondermeer dit inzicht gebracht.
Voorzichtig begin ik de laatste tijd te ver-staan dat ik voor ouders heb gekozen die wezenlijk niet voor mij (en mijn iets jongere broer) konden zorgen. Zo vertrok mijn vader op mijn derde en werd mijn moeder suïcidaal en bleef emotioneel een kind waardoor zij geen oog had voor onze noden, als zij er al was.
Verstoken van symbiose deed ik talloze pogingen een gehechtheid tot stand te brengen met anderen, maar die nooit wezenlijk tot stand kwam, altijd maar kleine stukjes.

Het vele alleen zijn in mijn jonge jaren, maakte mij iemand die al heel jong meer kosmisch contact had dan sociaal intermenselijk/maatschappelijk. Het vele al-een zijn bracht mij ook dat ik al op heel jonge leeftijd mijn creativiteit leerde ontplooien, maar waarbinnen ik ook mijn eigen kijk op de wereld ontwikkelde. De misstanden in de wereld trok ik mij zeer aan en onthechtte me nog verder. Ook leerde ik te zien dat in ik onvermogend was hier iets aan te kunnen veranderen en leerde genoegen te nemen met alleen dat wat ik zelf deed goed te willen doen. Dit bracht mij een zekere voldoening, een idee waar ik goed mee leven kon. Zo leerde ik beseffen dat IK de wereld zelf was.

Jaren ging ik gebukt onder mijn onthechtte levenskijk en houding. Relaties strandden op een te grote behoefte aan symbiose en de daarmee gepaard gaande zwaarte, druk en te veel vervloeiing met de ander. Alleen in mijn kunstenaarsbestaan was ik redelijk succesvol en kon ik via mijn getransformeerd uiten communiceren. Ik permitteerde mij alles, inclusief een houding van “wie doet mij wat”, met al het hinderlijk en lastige eigenzinnig gedrag van dien. Echt bij mijzelf naar “binnen”gaan liet ik achterwege. Ik zag mijzelf slecht en ook een raar angstig gevoel weerhield me. Zo hield ik de onthechting van mijzelf verder in stand. Het pad naar mijn eigen diepste wezen en naar mijn ziel ben ik de afgelopen jaren langzaam aangegaan. Het veranderde mijn distantie tot deze maatschappij niet, integendeel, misstanden werden nog meer zichtbaar.

Een hernieuwde kijk op mijn onthechtte levenshouding bracht mij bij een positievere visie op mijn onafhankelijke/ongebonden/onthechte wijze van in dit leven staan. Mijn solitaire jeugd stelde mij in staat een belangrijk deel van mijzelf te ontwikkelen, iets dat binnen de hoeksteen/gezinssituatie van die tijd zeker niet het geval had geweest. Hoewel ik mijn recalcitrantie levenshouding (die ik ontwikkelde tijdens mijn adolescentie) grotendeels inleverde voor een meer maatschappij aangepaste houding (enkel behield voor mijn ontwerpen, bevindingen en muziek), merk ik dat - nu ik mij tijdelijk uit het maatschappelijke leven heb teruggetrokken " deze levenshouding weer helemaal terugkomt zij het in genuanceerdere vorm.
Door mijn onthechting te onderkennen valt de drang naar verweving met mijn omgeving helemaal weg en kan ik eindelijk blijven staan in mijn eigen cirkel, zonder nodeloos een inhaalslag naar symbiose na te streven in iets dat niet aansluit op mijn onafhankelijkheid!!!!!!..

Thomas