mijn verhaal begint triest maar eindigt heel mooi..
het begon in april 2005, mijn vader voelde zich al een tijd niet lekker, pijn in zijn rug enzo en ging eindelijk naar de dokter wat bleek kanker met uitzaaiingen, ik gilde het hele ziekenhuis bij elkaar echt het kwam uit mijn tenen, mijn vader was geen prater en wilde er ook niet over vertellen maar je zag hoeveel pijn hij had. we gingen zo vaak mogelijk erheen, mijn partner en ik praatte ontzettend veel erover en we wisten ook dat hij dit niet zou overwinnen terwijl de artsen iets anders beweerde, die zelfde week kwamen wij erachter dat ik in verwachting was en dat was echt dubbel, we hebben mijn vader tot het einde zelf verzorgd met de complimenten aan mijn moeder....
de laatste nachten zijn we zelfs nog niet meer naar huis gegaan, ik heb met mijn hoogzwangere buik de hele nacht naast hem gezeten of ik mocht even boven gaan liggen en bleef mijn vriend naast hem zitten, hij vertelde op een nacht tegen mijn moeder dat hij zijn kleindochter had gezien en dat ze een prachtige meid was.. aangezien mijn moeder toen 9 kleinkinderen al had noemde ze alle meiden op en hij bleef maar zeggen nee, die van sil.. ik had toen alleen 2 zonen en 1 stiefdochter maar die bedoelde hij ook niet... hij zei de jongste van ze... en toen zakte hij weer weg hij heeft daarna alleen maar geslapen en toen hij zijn laatste reis ging maken heeft hij ons allemaal nog even aangekeken en glimlachte en toen was hij weg!
ik heb de gehele zwangerschap een oude vrouw bij het bedje van mijn dochter (jaaa ik kreeg idd een pracht van een dochter) gestaan en toen ik 2 weken na de dood van mijn vader beviel was ze weg.. ze glimlachte altijd naar het bedje, ik deed automatisch altijd de deur van het kamertje dicht, zo van dan stoor ik haar niet...
we hadden ook een naam voor onze dochter bedacht, we wilden haar amy noemen naar mijn schoonmoeder en we vonden het gewoon een supermooie naam, maar een nacht werd ik wakker en zei tegen mijn vriend, ze komt amy-nicolle te heten want dat heeft iemand mij verteld en zo gezegd zo gedaan.
tijdens haar jonge leventje heb ik al veel meegemaakt, want haar wipstoeltje ging vanzelf op en neer, terwijl ze vast sliep en ze maakte zwaaibewegingen en speelden met iets en we weten niet wat... nu zijn we verhuisd en toevallig kreeg zij de grootste kamer die was al als babykamer ingericht, maar ze voelde zich niet prettig daar en huilde veel als ze s'avonds naar bedje ging ook met het licht aan.
overdag sliep ze gewoon daar maar zodra het donker werd werd ze bijna panisch.
ik merkte dat ik vaak in het huis, maar vooral op haar kamer buiten adem was en duizelig en we hebben haar naar een rustigere kamer gelegd en nu gaat het een stuk beter! ze slaapt nog steeds de nacht niet door maar ze is rustiger.
ik heb het nog steeds op die kamer dat het mij bij de lucht grijpt en mijn vriendin heeft hetzelfde, ze zei ik moest de kamer reinigen maar dat moet ik doen als de kleine meid er niet bij is. zo zie ik ook wel eens wat langsflitsen in de keuken maar dat gaat altijd heel snel.
dat was geloof ik wel mijn verhaal... haha misschien valt mij straks nog wat in...
groetjes sil