flarden..................

flarden


Voor mij is het toch zo, dat zodra ik iemand kan voelen, ik deze iemand ook kan ZIEN. Niet voelen door de aanraking van de huid maar door het voelen van dat wat iemand beweegt.
Weerspiegel ik je bron?, of oordeel je al bij het zien van mijn ver-schijning, want dan heb dan heb je mijn bron niet gezien.

Hoe eenzaam kun je je voelen als je iemand aanraakt en mee de zee opgaat en waarbij veel van wat gezegd wordt niet resoneert in je eigen waar-neming of ervaring/beleving. Niet van tafel vegen?, later nog eens goed naar kijken, een paar dagen later weer als het nog niet ge-grepen is, maar als er dan nog niets resoneert en er zich maar geen beeld vormt, is het niet van mij. Hee ik ont-dek grenzen!!! In de een-zaam-heid een afbakening die tevens het gevoel van het zelf aangeeft. Nieuwe lessen en hard werken, want ik heb iets in te halen; te lang niet echt goed gekeken; angst, drukte in aardse zaken, opvoeding, afleiding zoeken!!!!!!

2lingzielen? 2 linke zielen ha ha (achteraf), maar de les leek er erg veel op; confronteren en zichtbaar maken, maar wel uiteindelijk zichtbaar worden omdat het ALLES ruïnerende onbegrip je wel dwingt om de waarheid " lees liefde " op te zoeken. Ja je kunt het ook niet doen en een spelletje met de ander gaan spelen, maar dan stap je al uit die liefde!!! Angst voor de binding verpakt in afweer van die ander en zonder het in de gaten te hebben. Verlatings angst versus in de eigen houding het niet echt willen aangaan te zien. Wat bedachten we allemaal niet om een diepe liefde voor het zelf te wensen, maar deze niet meer echt de kans te geven door deze te willen sturen.

Spreek ik mij uit; spreek jij je uit? Durf je te praten over je diepste binnenwereld en je als onvoorwaardelijk vriend te her-kennen? Ik soms niet! Of zit het veiligheidsgevoel, de schaamte of je plan je in de weg om dat te durven doen?

Zien; soms zie ik niets en nog eens!!! soms zie ik alles. Alsof een fluïdekoord " een wolkachtige slurf met + & - in een torsie en verbonden met God of het Al, mij doorlopend zit te vertellen wat het is wat ik tegenkom. Dan ben ik op de Aarde en dan weer schiet ik weg, dan komen mijn antwoorden van zover weg dat ik hier geen reactie meer geef als je me aanraakt!!!!!! Ik beweeg tussen hemel en aarde om hier te kunnen leven en om mijn taak te verstaan.
Als ik niet wil zien sluit ik mij op in mijn doos van Pandorra en voel mij onthecht van mijn medemens; angst in een vlaag van beweging alsof het niet bestaat.

Nee de nieuwe flatscreen mag je houden en mijn BMW 730 die ik net inleverde voor een Indiase transportfiets voelt me nu zelfs beter. Jammer van het strand van Cadzand en de natuur in zuid-limburg (en zijn mogelijke vuurstenen artefacten die ik regelmatig meebracht), maar verder ook niet.
Je lijf mag je (seksueel) ook houden; als verweving geilheid in zich draagt, voel ik mij niet thuis en verbindt het mij niet. Mag er stilte zijn als er niets hoeft? Is het dan ook stil?

Of toch; ik kan eigenlijk niet tegen je zeggen dat je je lichaam mag houden, want ik warm mij er graag aan en vind stilte en tederheid wanneer ik je streel. Nee ik hoef niets wat jij niet wilt, maar wel dat jij jou kunt zien en niet ook zo iemand bent die zegt dat ze zichzelf goed kent, want dan kijk je al niet meer. Dat we elkaar niet hoeven te vertellen wie de ander is, in plaats van wat die zelf denkt of graag doet overkomen. Dat je durft te kijken naar je diepste wezen, je motieven, je angsten, je liefde, maar ook welke schilder je raakte!!!!!!.

Dan hoef ik je niets meer te vertellen, want dan weet ik dat je mij ook kunt zien en dat ik je herken als ik jou op een dag aankijk!!!.daar!!!!ergens!!!!onvoor-bedacht!

Ik hecht mij niet aan iets dat voorbij gaat, wel aan een ideaal, namelijk dat JIJ in MIJN ogen de levenskracht weerspiegeld vindt om voor dit leven te willen gaan!!!!!!!!..

Thomas
12 3 07