Het begon allemaal na mijn bevalling.
Allereerst moeten jullie weten dat ik erg gevoelig ben voor allerlei dingen, soms kan ik dus dingen voelen (ik kan het niet benoemen hoe of wat, het is er gewoon)
De eerste keer dat ik deze entiteit zag was s'nachts ,toen ik moest plassen, en s'nachts doe ik alle lichten aan en houd de deur open (beetje een tik van mij) dus nu ook.
Zo kijk ik tegen de buitendeur aan en zie een soort witte wolk, mist, kon er dwars doorheen kijken.
Ik de deur heen en weer bewegen(aan de deur hangt een spiegel,ik dacht aan een soort reflextie) maar nee, het bleef op dezelfde plek "hangen" Ook de tocht van de heen en weer gaande deur had geen invloed.
Ik ben zonder doortrekken gauw mijn bed ingevlucht (letterlijk)
Ik durfde het voorval niet aan Remco te vertellen, die zou denken dat ik gek was (hormonen ofzo) dus deed het af als een soort droomwaanbeeld.
Romy (toen baby) huilde heel veel, maar snachts juist helemaal niet.en kon zich in haar bedje goed vermaken.
Vaak als we in bed lagen voelde ik een aanwezigheid, en vond het heel moeilijk om snachts mijn bed uit te moeten, vond het doodeng ,omdat ik voelde dat het er was..
Maar soms moet je, en vaak zag ik niet, maar toch..
In december was er weer wat, en nu zag Remco het ook, een kerstkaart bewoog, alleen die ene kaart.
Alle kaarten hangen aan een koord, dus als er één zou bewegen zou de andere dat ook moeten doen, maar het was er echt maar één die heen en weer flapperde.
Wij keken elkaar raar aan,maar reageerde beide eigenlijk niet
Tot weer op een nacht,ik moest weer naar de wc, met lood in mijn pantoffels ging ik naar beneden, naar de wc en wilde weer naar boven gaan, en ja hoor, daar was het weer.
Nu in de hoek bij de kachel, weer die wolk, nou echt ik scheet in mijn broek en vluchte naar boven.
Maar nog steeds durfde ik het Remco niet te vertellen.
Totdat wij samen uit eten gingen, we zaten wat praten en ik dacht het is nu of nooit, ik zie wel of hij me geloofd of niet (hij is namelijk heel nuchter in die dingen en geloofd nergens in)
Ik vertelde hem wat ik gezien had en dat ik het eng vond en eigenlijk s'nachts mijn bed niet uitdurde...
En wat was hij blij dat ik hem dat vertelde, het blijkt dat hij het ook voelde ,maar het telkens net niet zag.Hij dacht wat te zien vanuit zijn ooghoek, keek dan maar zag het niet, terwijl hij zeker wist dat hij wat had gezien.
Maar ook hij durfde zoiets ook niet te vertellen :p
Wel een beetje opgelucht dat we het van elkaar wisten, bleef dat we het beide niet echt prettig vonden.
We zijn het uit gaan zoeken, eerst aan iemand gevraagd wat een witte wolk betekend, dat was goed nieuws ,want een witte wolk is niet hier om narigheid te veroorzaken maar juist uit liefde hier is.
Het huis waarin wij wonen is al vanaf het bestaan in het familiebezit (Remco zijn opa kocht het als eerste, daarna woonde mijn schoonouders erin en nu wij)
En Remco's oma is wss de entiteit, die was stapel op kinderen en dat maakt het duidelijk waarom ze zo duidelijk aanwezig was na de geboorte van Romy.
Ok, dat maakt het wat prettiger, maar ik vond het nog steeds doodeng
Remco ging in 2000 de nijmeegse vierdaagse lopen,dus zou ik alleen thuis zijn.
Ik vond het verschrikkelijk, maar goed, heen en weer reizen was geen optie, dus bleef ik alleen.
Heel raar,die week voelde en zag ik niets, en ook daarna was het verdacht stil.
Toen ik met Remco daarover sprak ,bleek waarom.
Hij heeft voor hij wegging hardop uitgesproken, dat hij het fijn vond dat ze er was maar ze zich niet meer moest laten zien of te duidelijk aanwezig moest zijn, omdat wij het beide niet prettig vonden...
Sinsdien is ze er nog maar af en toe, zien doe ik haar niet meer(denk het soms van wel), maar er is nog een entiteit bijgekomen, mijn schoonvader, die voel ik heel duidelijk
ook dat hij het is.Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en hardop gezegd, dat hij bij mijn schoonmoeder moest blijven of bij zijn oudste zoon of zijn dochter, die hadden zijn bescherming en toezicht meer nodig dan wij.
Maar toch zo af en toe, zie ik ook iets vanuit mijn ooghoek, maar het is niet te zien, maar voelen doe ik ze allebei nog, al is het maar zelden.
Ergens toch ook wel prettig gevoel dat ze nog bij ons willen blijven
zo dat was dus mijn verhaal en ik ben blij dat ik het eens zo neer kon zetten
.
