Ik ga naar de school van mijn zoontje (overigens anders dan in het echt)op de fiets.
Mijn fiets zet ik tegen de muur onder het afdakje naast de ingang van school. Ik ga naar binnen. Ik doe mijn jas en schoenen uit. In de grote open ruimte voor de klassen zijn kleuters aan het spelen. Ze maken puzzels/werkjes aan tafels en lopen rond. De andere juffen en ouders kijken even op en gaan verder waar de mee bezig zijn, kinderen begeleiden.
Ik verzamel moed om naar de klas te gaan, ik heb geen afspraak ofzo ik heb wat tijd over en wil even komen helpen.
Ik ga de klas binnen, ook hier zijn de kinderen vrij aan het spelen. Ik leg de juf uit wat ik kom doen. Dat ik eerder klaar was met werken en of ik haar kan helpen iets in de klas te doen. Ze neemt me apart in de ruimte voor de klas. Ze zegt dat ik niet zomaar kan komen binnenvallen om te helpen, dat ik daarvoor een afspraak moet maken en dat dit verwarrend is en niet goed voor mijn zoontje. Ze stuurt me weg.
Ik ben teleurgesteld, en ga mijn schoenen zoeken. Eentje heb ik zo gevonden. De andere is weggepakt door kinderen en meegenomen naar de zandbak die buiten staat.
Mijn schoen zit vol zand. Ik schud hem uit en trek hem aan. (het zijn oude bruine sneekers die ik al lang heb) Ik ga naar buiten en pak mijn fiets.
Ik duw mijn fiets de dijk op die naast de school ligt. (niet via een paadje maar door het zand) Er wachten al ouders op de dijk want de school is bijna uit. Ik lucht mijn hart bij ouders die al staan te wachten...wat me nu toch is overkomen, ik mocht niet eens helpen.....toen werd ik wakker