Hoi Janneke,
Dank je wel voor het plaatsen van je foto. Ik snap dat je het helemaal gehad hebt (geeft ook stress
) omdat je duidelijk ergens last van hebt maar niemand weet waarvan het komt of hoe je ze kunnen helpen.
Graag wil ik je foto lezen maar verwacht niet dat daar "het" antwoord uitkomt dat je nodig hebt. Ik ben ook "maar" een goedbedoelende beginneling
Dit kreeg ik:
**************************
Je zegt geen stress te voelen en niet te weten waar de onrust vandaan komt. Als ik je foto zie dan zie ik een jonge vrouw die moe en angstig is. Ook zie ik samengeknepen lippen wat ik zelf ook doe als ik veel spanning heb; gaat onbewust. Natuurlijk, deze foto is een momentopname, dat besef ik dus misschien is het in het dagelijkse leven niet zo maar je hebt deze foto geplaatst en ik zeg nu wat ik zie op deze foto. Hopelijk krijg ik hierna nog iets te horen van je begeleiding.
Jammer dat je al iets gezegd heb, nu weet ik niet of het van mij is of van jou …. Op dit moment voel ik namelijk een druk onder mijn ribbenkas, aan de linkerkant. Het is ook apart dat ik je foto lees terwijl alle deuren hier wijd open staan, normaal sluit ik altijd alles af om in een soort coconnetje te zitten. De keukendeur en de deur naar de gang staan open. Ik heb geleerd dat wat hier nu gebeurt met jou te maken heeft, symbolisch gezien, denk ik (te weten) dat jij teveel en te vaak jezelf open zet aan allerlei indrukken die op je afkomen. Weet je niet waar je onrustig van wordt? Probeer eens af en toe je helemaal af te sluiten van indrukken van de omgeving door op je kamer te gaan zitten met de deuren dicht en bijvoorbeeld een muziekje aan of een boek of gewoon helemaal niets, alleen jezelf. Of ga de natuur in, ergens waar geen mensen lopen, rustig zitten.
Ik merk dat ik ook erg onrustig word, omdat ik nu allerlei indrukken krijg van buiten de kamer waar ik jouw foto lees. …
Jouw linkeroog, rechts op de foto, kijkt moedeloos en zwak. Dat ben je niet, zo heb je je laten maken. Onthoud wie je bent en wat je kon. Niemand, maar dan ook helemaal niemand kan jou klein maken of het gevoel geven klein te zijn …. vanaf nu!
Toch zie ik er ook een beetje strijdkracht in, een kattenkopje zelfs .. mooi zo, niet verstoppen, laat zien wie je bent en af en toe heb je die strijdbaarheid nodig om aan te geven dat het genoeg is geweest. Zo lief, je kijkt ook zo lief. Dat blijf je, ook als je af en toe uithaalt al denk je van niet. Het haalt de frustratie weg … natuurlijk mag ook jij laten zien dat je het ergens niet mee eens bent. Vooral zeggen, praten. Kijk wat niet goed voelt, uitspreken (op een nette manier) en kijk wat er gebeurt … met jou! Je bent het waard om gehoord te worden!
Ik krijg ook een opgezwollen gevoel bij mijn maag. (zooooo jammer dat je dit al geschreven hebt, maar is ook wel mooi want dit leert mij weer om het toch te benoemen en kijken of er meer komt) Ik word ook wat kortademiger. Herken je dat? Heb je dat altijd of alleen als je voelt dat je maag weer op gaat zwellen? Ik denk dat ik een teer punt geraakt heb en jij daardoor stress krijgt waar jouw lichaam weer op reageert zodat je je gaat concentreren op je lichaam in plaats van op het probleem. Uitspreken, zeg wat je dwars zit, laat je niet klein maken. (ik word nu echt misselijk terwijl ik dit schrijf). Goed voor jezelf zorgen, regelmatiger eten en drinken, hou van jezelf en van je lichaam, neem rust, sluit je af en toe op. (ik word nu echt heel misselijk). Ik neem aan dat ik nu dus goed zit.
Je rechteroog, links op de foto is een ander verhaal maar toch hetzelfde. Daar zie ik humor, het ondeugende in jou. Wees niet bang om die ondeugende kant te laten zien. Wees blij met wie je bent.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=...e=1&theater Je kan het aan allemaal, geloof in jezelf.
Deze moest ik neerzetten. Waarschijnlijk slaat het nergens op bij jou, maar het is gewoon leuk.
Hopelijk kan je hier iets mee. Er komen vast nog meer lezingen.
Groet, Sarah