Aan die tijd benk inmiddels toch al ffkes voorbij 
Dat is gewoon omdatk dat makkelijker vind om te schrijven. Ik zat al weken met iets in mijn hoofd en gezien ik blijkbaar niet meer kan tekenen benk maar weer gaan schrijven (lang geleden 
) Het is echter wel gebaseert op een echt iemand maar ik betwijfel of ik het die persoon zelf ooit zal laten lezen. 
Woede en verdriet stroomt door heel mijn lichaam. Een vermoeid gevoel neemt de controle over mijn spieren van mij over. Ik werp een wanhopige blik naar boven en zucht. De lucht stroomt moeizaam uit mijn longen. ”Wat moet ik doen? Zeg het dan!!' schreeuw ik. Mijn stem slaat over en een seconde lang vrees ik dat ik alle controle en zelfbeheersing zal verliezen. Ik voel hoe mijn woede vanbinnen zich vrijwel automatisch om zet in kracht. Mijn spieren schudden de klem van vermoeidheid van zich af. Ik haal mijn ogen niet van haar af. Mijn blik houd de ,hare vast en dwingt haar op de plek te blijven. Een fractie van een seconde valt er onzekerheid over haar gezicht. Zo kort dat ik twijfel of ik het me niet ingebeeld heb. Ik herpak me als ik geschrokken op merk dat ze mijn twijfel gevoeld heeft. Ik hap naar adem en kanaliseer de energie die binnen in me stroomt. Ik span al mijn spieren maar een stekende hoofdpijn voorkomt dat ik de energie kan sturen. ”Ik haat je!' gil ik gefrustreerd terwijl ik op mijn knieën val. Ik grijp naar mijn hoofd en kan niet voorkomen dat een paar met pijn gevulde tranen op de grond vallen. Ik laat me op mijn zij vallen en laat mijn tranen de vrije loop. De woede stroomt als vanzelf uit mijn lichaam. Mijn vechtlust maakt plaats voor pure angst. Ik word overvallen door een gevoel van paniek. Mijn ademhaling word kort en oppervlakkig. Veel t snel om genoeg zuurstof binnen te krijgen. Door het benauwde gevoel schiet ik wakker. Beseffend dat mijn nachtmerrie ook realiteit is stromen de tranen nu echt over mijn wangen. Ik hap terug naar adem en voel hoe mijn spieren zich spannen. Een wanhopig gevoel neemt het van me over en voor het eerst sinds lang voel ik me weer machteloos. Ik sta op uit mijn bed gezien ik toch niet kan slapen en wandel door de kamer in de hoop wat te kalmeren. Ik kijk verbijsterd in de spiegel. Ben ik dat? Ben ik werkelijk het meisje dat bang is om te leven? Bang voor zichzelf en alles rondom haar? Zo bang dat ik er om huil? Heb ik echt zo weinig moed en doorzettingsvermogen? Ik schud opgejaagd met mijn hoofd en haal woest uit naar mijn spiegelbeeld. Een steek van pijn gaat door mijn vuist en onderarm. Ik geef een gil van schrik en grijp naar mijn hand. Ik probeer met tegendruk te pijn te minderen. Ik realiseer me waar ik mee bezig ben en zak huilend in elkaar. Ik voel hoe de muur mijn rug steunt en laat mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën rusten. Ik sprokkel al de moed die ik nog vind in mijn geest bij elkaar en werp een blik op de gebarsten spiegel en vervolgens op een scherf die voor mijn voeten ligt. Zuchtend realiseer ik me dat er nog helemaal niets veranderd is. Als mijn geest haar rust terug vind voel ik hoe moe ik werkelijk ben. Mijn oogleden worden zwaar en zakken toe. Mijn spieren ontspannen zich weer en zonder er bij stil te staan val ik weer in een onrustige slaap. Hopend dat morgen alles weer anders is!
