overleden zus gezien bij een cliënt

Mooi dat je dit zag Roelof. Ik heb zelf geen ervaring met autisme maar ik weet wel dat het heel bijzonder is dat deze jongen jou iets liet zien wat voor hem waardevol en belangrijk is. Hij zal er ook erg aan gehecht zijn, logisch. Het lijkt mij heel erg voor hem als jij iets gaat doen met het as van zijn zus, iets waar hij intens aan gehecht is en nog nooit heeft laten zien. (een ingang voor contact met hem?)

Is het misschien een idee om te vertellen dat jij zijn zus zag, dat zij bij hem is om hem te steunen en dat zij jou heeft verteld van het doosje? Misschien wil zij hem dat laten weten, dat ze niet weg is maar nog vaak bij hem is. Misschien troost dat hem ook. (maar nogmaals, ik weet dus echt niet of je zulke dingen kan zeggen tegen iemand die autistisch is)

Wat je ook zou kunnen doen als je zijn zus weer ziet is te vragen of ze wil dat je iets tegen hem zegt.

Je krijgt vast meerdere reacties. Dit is wat in mijn hoofd opkomt. Ik zou het as/zijn zus absoluut NIET van de jongen afnemen!

Groet, Sarah

Hoi sarah,
Bedankt voor jouw reactie
vind dit zelf erg lastig, vandaar mijn vraag...
Hem vertellen dat ik zijn zus heb gezien daar zit erg over in twijfel denk dat ik dan meer schade aanricht bij hem, denk dat hij het niet aan kan, en klopt ....iets weg doen waar hij intens aan gehecht is doe ik niet.....maar ben op zoek hoe hij het kan afsluiten zoveel verdriet...jaren lang....

Ik ga zeker zijn zus vragen als ik haar weer mag zien.....dank je voor je tip hier kan ik wat mee

Ik vind het al bijzonder dat hij dit met mij wil delen,....het is inderdaad een andere ingang die ik nu heb....misschien is dit wel wat ze wou....

Dank je sarah
Ben net nieuw hier en heb nog zoveel te leren

Wat je zou kunnen overwegen samen met hem, is om een soort altaartje te creëren, met daarop de urn en een foto van zijn zus...
een vaasje, waarin hij een mooie bloem kan zetten voor zijn zus!
Een kaarsje is misschien niet toegestaan voor hem, maar je hebt ook lampjes in de vorm van een waxine lichtje (het gaat om het idee)
Hij hoeft het niet af te sluiten, zijn verdriet...
Met het bovenstaande leer je het hem een plekje te geven

als hij bij het altaartje gaat staan, doet hij het lampje aan
en dan kan hij tegen haar praten... zodra hij klaar is met praten, doet hij het lampje uit, en kan hij zich bezig houden met de rest van zijn leven
(zo zou ik het bij mijn broertje ook gedaan hebben )
in werkelijkheid is het zo dat als je heel sterk aan iemand denkt die is overleden, dan komt diegene kijken wat er aan de hand is...(weet ik uit ervaring)
Net als dat lampje, dat gebeurd bij zijn zus ook!
bij zijn zus gaat er een belletje rinkelen of een lampje branden
(dat heb ik wel eens gelezen en kreeg er een goed gevoel bij)

Ik vind het mooi hoe jij open staat voor de bewoners
Je behandeld ze als mens (ziel), geeft ze aandacht en hebt geduld met ze...
Dat is vast de reden dat iedereen begint te praten over dingen die bij andere begeleiders er echt niet uit zouden komen!
Jij doet er niet raar over, of zegt dat ze normaal moeten doen...

Ik denk dat het doosje toch een stukje is wat hij koestert, en koesteren is goed, zolang hij er niet 24 uur per dag mee bezig is!

geef het samen met hem een plekje
laat hem langzaam inzien dat zijn zus heel veel van hem houd! En dat ze niet wist wat ze aan het doen was (anorexia)
dat ze er zo'n spijt van heeft, en boven al dat ze hem zo graag zou zien als hij vrolijk is, als hij lacht, dat hij goed zijn best doet in wat hij doet, en dat hij het met plezier doet...
Want het was een grote vergissing die zij gemaakt heeft,
Aan haar dood valt niets te veranderen, maar aan zijn verdriet wel!
zorg dat hij de lieve en leuke dingen met haar herinnerd!

dan komt het wel goed...
pas dan kun je met hem beginnen over uitstrooien
(niets forceren)

Groetjes Moonflowertje

een quote die me te binnen schiet is:
in the end, everything will be oké...
if it's not okay...
...it's not the end!


Succes!

Lijkt mij dat je dat helemaal aan die man zelf over moet laten...
Vanuit de gedacht, iemand die hulpbehoevend is en dus zorg krijgt, door diverse mensen. Krijgt vaak geen ruimte om sommige heftige zaken in zijn leven te kunnen verwerken, omdat er altijd die anderen zijn die zorgen en dus afleiden.

Dat deze man in gesprek ging met je zegt al heel veel, misschien is hij niet zo op zoek naar iemand die een beslissing voor hem neemt, maar iemand die daadwerkelijk naar hem luisterd. En wilde zijn zus dat ook nog even tegen je zeggen....

Hoi Moonflowertje,
Het altaartje is een goed idee voor de donkere dagen voor hem, kunnen we inderdaad in overleg met elkaar doen, en samen daar naar toe werken ,dank je voor je compliment:) doe mijn best voor ze, lastig is wel dat ik mijn collega's moet meekrijgen....ma blijf me ervoor inzetten ......

Ja dat doosje is ook belangrijk voor hem , ga er niets mee doen....wel probeer ik hem langzaam in te laten zien dat zijn zus van hem houdt, en hem te laten denken aan de mooie dingen met haar

Moonflowertje......dank je voor je hulp
Trouwens het is een mooie quote
Groeten van roelof

Hoi spud :),
Ga ik ook zeker doen, als ik iets ga doen dan doe ik dat altijd in samenspraak met de bewoner....er word al teveel besloten voor deze doelgroep

Ja het is ook bijzonder dat hij dit wou delen met me......en heb nu een andere ingang bij hem, was gisteren net zolang gebleven tot hij zich weer goed voelde kreeg zelfs nog een lach van hem....

Spud dank je voor je advies:)

Nou....morgen vergadering met het team, collega's
Cliënten bespreken ga me inzetten voor hem hoop dat ik mijn collega's zover krijg dat ze gaan inzien dat he heel bijzonder is dat hij dit heeft gedeeld met mij, en dat dit een keerpunt kan zijn voor hem...daarna in samenspraak met hem (en zus ) kleine stappen maken , om zijn verdriet dragelijk te maken
Lieve mensen dank jullie voor het advies, betekend veel voor mij
Groeten van roelof

Mooi!...nou ik/we zijn benieuwd hoe het is gegaan, laat je het ons weten. ...als je dat wilt hoor, is geen verplichting

Met blijschap kan ik mede delen dat het is gelukt ........ we gaan in kleine stappen werken, dit omdat ze in zagen dat het ook bijzonder is dat hij dit kon delen....echt een keerpunt....niets forceren....zo fijn
En de donkere dagen nog even besproken...het team is nog afwachtend en wil eerst zien hoe dit loopt, hmm ik weet hoe we het nu kunnen gaan doen
Ben zo blij voor hem, binnenkort gaan we het hem bespreken uiteraard in samenspraak dus met hem....
Ik wil jullie bedanken
Groeten van roelof

Allemaal ontzettend bedankt

ik ben blij dat er ruimte is voor ideeën
(ipv. volgens de boekjes te werken)

groetjes Moonflowertje

ik ook... moest het ook even goed verwoorden maar het is me achteraf meegevallen

Inderdaad wat Moonflower zegt, ik ben blij dat er meer ruimte is voor nieuwe ideeën ... het heeft misschien te maken met het nieuwe bewustzijn.

Ik ben blij te lezen dat de hulpverlening eindelijk begint open te staan om uit hun confort zone te komen. Uitgeschreven en steeds maar herhaalde stukken, een beetje naar de achtergrond schuift, maar echt begint te luisteren naar iemands behoeftes. En in begint te zien, dat elke behoefte persoonsgebonden is.
En dat is te danken aan een doorzetter zoals jou Roel, ik hoop dat er inmiddels in de hulpverleningssector meer mensen hun rol ingenomen hebben. Maar dat kan niet anders, als jij er al zo over schrijft.
Ik word echt heel blij van wat je schrijft.
Dat maakt mijn tegenstandt tegen protocollen volgen, zinvol.

Hoi spud,
Juist gezien , Iedere behoefte is persoonsgebonden en zie dit ook zo. Betekend wel dat je het goed moet kunnen verwoorden naar je collega's,vond het heel bijzonder dat het team er voor open stond. :)Dank je Spud,doe mijn best.
Haha ja protocelen brrr vraag me vaak af waarom ze er zijn, denk ook dat ze eerst naar de mens als individu moeten kijken, leuk jouw enthousiastme
Groeten van Roelof

Nou misschien gezien niet, maar van binnenuit ervaren als patiënt. De boel bekeken, en om me heen gekeken en nooit begrepen waarom ik zo´n lastige patiënt was omdat ik vond dat het protocol niet op mij sloeg en op meer mensen niet. En ik een andere benadering wenste.
Vind het dan super tof om de ondervindingen te lezen van een therapeut, in feite mijn grootste vijand, omdat deze altijd zeiden als ik niet meerwerkte "je staat je eigen ontwikkeling in de weg"
Leuk om dan na al die jaren, waarin ik eigenwijs ben blijven doorstappen, iemand lees die er een hele andere interpretaties op nahoudt dan hij met zijn studie geleerd heeft.
Daagt mij ook weer uit om voor mijn idealen te gaan.
Ik wilde namelijk iets doen aan kindertoezichtstellingen. Daarom ben ik maatschappelijkwerk en dienstverlening gaan studeren. Maar het hielt al snel op voor mij omdat ik tegen de burocratie aanliep.
Blijft dus tof te lezen dat mensen zich daardoor dus niet laten afschrikken. Maar je geeft zelf ook toe, daar is veel overtuigingskracht voor nodig. Ik hoop dat je die kracht blijft houden

leuk dat ik je inspireer, ja ik blijf zeker mij inzetten en ben niet voor een gat gevangen ...
Is trouwens een mooie opleiding waarover je schreef....heb zelf te doen met jongeren die ook uit huis werden geplaatst dit in combinatie met een licht verstandelijke beperking....dus van autisme tot bordeline en hechtings stoornis....vaak komen ze uit een heel diep dal en ben al blij dat ik kleine stappen met ze kan bereiken.....mooi om te doen

Ik vond die opleiding maar niks. Moest je elk semester een zelfreflexi geven en daar scoorde ik altijd onvoldoende op. Omdat ik mijn gevoel niet zo omschreef zoals mijn mentor graag las.

Wat is nu zelfreflexi? Schrijven over zaken die je bij jezelf tegenkomt en ontdekt of het Nederlands gewoon goed kunnen beheersen en taalkundig zijn? Volgens mij zat zij daar verkeerd op haar plek, ik niet, ik heb er reuze veel van geleerd. Volgens mij was zij beter op haar plek geweest als Nederlands docente. Ben ook zo brutaal geweest om dat ooit eens te zeggen. Toen kreeg ik geen 5 meer maar een 3.
En ik heb geleerd dat ik het niet kan, ik zou weleens te emotioneel betrokken kunnen raken bij een cliënt van mij. In de doelgroep die ik nastreefde.
Toch denk ik dat ik voor mensen iets betekenen kan, ookal heb ik geen diploma, ik ken het systeem van binnen als patiënt, maar ik ken het systeem ook van buiten, wanneer een cliënt in de wachttijd zit. In die tijd heb ik iets kunnen betekenen voor iemand, en dat is niet altijd goed afgelopen maar heel vaak ook wel. Ik beschik over ervaring, en daarmee wil ik mij zeker niet beter praten. Maar vind wel dat studenten in dit soort vakken meer ruimte moeten krijgen voor de ervaring ipv de theorie uit hun hoofd te leren en leerspellen te doen.
Lijkt me veel leerzamer, om met de theoretische kennis waarover je beschikt, ook een maand meeleeft en doorvoelt in een interne groep. En net zo behandeld wordt als de anderen. Ik denk werkelijk dat je dan veel meer kennis opdoet dan je via de colleges krijgt. Of in boeken kan lezen.

Juist Spud mijn idee!!
Leren doe je door te ervaren.....kennis uit een boek is goed maar beschrijft niet de situatie waarin een bewoner/cliënt zich bevind iedereen is anders en horen niet in een hokje....(dat hokje is meer een richtlijn vind ik)...
Zelfreflectie.....Ja ik gebruik het om te kijken waarom een bewoner anders reageert dan verwacht....vaak ligt het bij jezelf en niet bij de bewoner/cliënt....
Hmm wel eens over na gedacht om een buddy te worden van iemand? Er zijn verschillende projecten...misschien is het wat voor je
Groeten van roelof

Ik ben vrijwilliger geweest voor een groep geestelijk gehandicapte.
De groep in zijn geheel, iedereen de nodige aandacht geven vond ik vrij moeilijk.
Maar door een verhuizing waarop iedereen eigenlijk zelfstandig ging wonen, ben ik buddy geworden van een autische man. Daar ging ik elke week een spelletje doen en koffie drinken. In het begin liep ik tegen mijn eigen beperkingen aan, hij genoot ervan om elke week hetzelfde spelletje te doen, terwijl ik eigenlijk wel de balen kreeg van dat spelletje. Maar ik vond dat ik hem niet moest dwingen om iets anders te doen. Zijn tijd voor verandering niet de mijne.
Totdat hij op een keer blijkbaar ook aan iets nieuws toe was en met zijn moeder een spel is gaan kopen om samen met mij als eerste te doen. En toen kwam vanzelf het gesprek, of ik ook meer spelletjes had en of ik deze dan ook met hem wilde spelen.
En van het 1 kwam het ander, toen was Spud er niet alleen meer voor de koffie en het spelletje, maar werd Spud ook gevraagd om mee surprises te bouwen en de stad mee in te gaan om cadeautjes te kopen (iets wat hij heel eng vond) Heerlijke tijd was dat!
Ik heb het alleen op moeten zeggen, omdat ik het te druk kreeg met mijn eigen werk. Ik heb nog heel veel kaartjes van hem gehad. Dat was wel slikken, want toen ik stopte hebben ze gezegd dat ik dan ook werkelijk geen contact meer met hem zoeken, niet eens een kaartje terug sturen, omdat hij dat niet zou kunnen plaatsen. Iemand is weg en dan komt deze niet zomaar eventjes weer terug, dat zou te verwarrend zijn.
Ja, lijkt me ontzettend leuk om dit weer te doen. Maar naast een full-time job haast onrealiseerbaar.