Ik had me helelmaal nog niet vorgesteld, heel onbeleefd van me, sorry, ...
Ben dus moeder van drie kinderen, één dochter, twee zoontjes, woon al van 1999 samen met de vader van me zoontjes, .... Grappige is, we wonen samen van dag één dat we samen iets begonnen zijn, het voelde gewoon zo onwijs goed, had ik nog nooit meegemaakt , na twee weken stond zijn naam zelfs al op mijn arm, tattoo, vond iedereen dom maar het voelde echt gewoon massa normaal aan, wij twee samen , hij voelde als mijn soulmate, net alsof ik hem al mijn ganse leven kende, mss ken ik hem wel al van vorig leven, wie weet ? enfin, ik dwaal af .. ik zit eigenlijk al tijdje , zeg maar mijn hele leven , in de knoop met het feit waarom we in godsnaam leven ? met ouder worden gaat dit al beter, maar toen ik kind was had ik het er echt moeilijk mee, wou ook helemaal niet leven, niet dat ik zelfmoord wou plegen of zo, maar was zo verschrikkellijk onzeker, ... nu weet ik dat het niet erg is om fouten te maken zolang je eruit leert, leer ik men kinderen trouwens ook, dat ze gerust mogen op hun bekkie gaan, zolang ze er maar uit leren ... hmm, wat kan ik nog zeggen, ben verschrikkellijk chaotisch, en weet niet hoe ik met probleemsituaties moet omgaan ... dan klap ik ook letterlijk dicht, heb bij toeval deze site ontdekt en ligt me wel moet ik zeggen
grtzz
. In ieder geval wil ik je ook nog van harte welkom heten!
