In zijn ogen zoveel wijsheid. Zoveel pijn en toch zo vredig. Hij heeft het mensen al lang vergeven, dat ze niet goed voor hem zorgen. Mijn hand rust op zijn sterke kaak. Zijn hoofd ligt tegen me aan. De oren hangen ontspannen naar op zij, zijn ogen zijn gesloten. Alsof hij voor 200% wil genieten van dit moment waar hij zich helemaal veilig voelt. Geen andere die zijn plaats in de rang willen stelen. Geen mensen waarvan hij niet weet of hij ze kan vertrouwen.
Enkel hij en ik, elkaar nooit eerder gezien en toch!Zo bekent voor elkaar.
Ik kijk hem begrijpend aan, leg mijn hand op zijn borst, ter hoogte van zijn hart. Mijn hoofd rust tegen zijn kaak en ik sluit mijn ogen. Ik aai zachtjes met mijn andere hand over zijn manen. Rust!Ik laat zijn gevoelens door me heen stromen, alsof ik heel even in zijn lichaam, in zijn geest zit. Pijn, verdriet, wil, doorzettingsvermogen, moed!Zoveel gevoelens. Zo'n sterk wezen.
Ik schud zachtjes mijn hoofd, zo'n dier verdient dit niet. Ik neem een beetje afstand en voel hoe zijn neus mijn lichaam weer zoekt. Hij zet voorzichtig een stap vooruit en zorgt dat hij weer contact heeft. Ik begrijp hem en hij mij.
”Alles goed met je schoonheid?'
Een zacht gebries, een spijtige zucht. ”Moeilijk' is zijn stempel. ”Onhandelbaar' zijn merk. Enkel omdat ze hem niet begrijpen. Mijn mondhoeken trekken kort naar beneden wanneer ik in zijn ogen zie hoe hij zich werkelijk voelt. Plots voelen al mijn ledematen vermoeit, er gaat een steek van pijn door mijn onderrug en tranen schieten in mijn ogen. ”Kalm aan kereltje' kalmeer ik hem met trillende, fluisterende stem.
Het gevoel zakt weg, zijn hoofd zakt weer in mijn armen en zo staan we daar. Alsof de wereld even gestopt is met draaien. De andere dieren blijven respectvol op een grote afstand. De eigenares kijkt verbaast toe. ”Hij bijt, hij is gemeen, kijk uit met hem'. Ze komt niet hierheen rennen om ons uit elkaar te rukken. Ze breekt onze onzichtbare grens niet.
Verwarring!Verward! Ik kijk hem aan, mijn hand glijd over zijn schouder, ik tast zijn hele lichaam af. Hij volgt me met zijn oren maar blijft rustig staan, zijn hoofd zakt ontspannen naar omlaag. Ik zoek naar de plek. Mijn handen blijven hangen aan de andere kant van zijn lichaam, ter hoogte van zijn hals. Even sluit ik mijn ogen terwijl ik hem gerust stel door mijn andere hand weer op zijn hoofd te leggen. Ik voel de overbekende tinteling, het gevoel dat er duizenden kleine sterretjes onder je hand dansen. Ik laat de lucht zachtjes uit mijn longen ontsnappen en open mijn ogen weer.
Een heldere blik kijkt me aan!Een zachte neus duwt me zachtjes en dankbaar tegen mijn rug. ”Bedankt' fluistert hij.
Met nog een laatste blik op hem draai ik me om, om het paard achter me bij het halster te nemen. Samen wandelen mijn vriendin, het paard en ik terug naar de stal. Mijn vriend wandelt rustig achter me aan en als ik hem zachtjes naar achter duw om hem te laten weten dat hij niet verder mag. Klinkt er een zacht gebries. Nog een laatste keer legt hij zijn hoofd tegen mij. Daarna draait hij zich rustig om om te grazen.
.
