Orgaandonatie en spiritualiteit

Ik weet niet of je het bewust meemaakt, maar ik heb ervoor gekozen om geen donor te zijn. Vanuit regressie therapie, weet ik dat je nog enige tijd bewust bent als je overleden bent. Ik weet dus niet hoe traumatisch dit is voor je, als ze je aan het openmaken zijn en alles eruit halen.

Waarom ik geen donor wil zijn, is omdat ik geen idee heb wat ze met mijn organen doen. Meestal worden ze namelijk voor experimenten gebruikt en niet om iemand anders mee te helpen. Daar heb je geen controle over en eigenlijk zeg je als je donor bent, doe er maar mee wat je wilt. En dat voelt niet goed voor mij.

Dank voor je antwoord Julien.

Tsja ik twijfel een beetje, vind het best om bloed af te staan.
Maar organen? Wij mensen willen zo graag het gevecht met de dood winnen dat we al deze oplossingen bedenken om maar te zorgen voor een eeuwig bestaan.

Als ik naar mezelf kijk, mocht ik in een situatie zitten dat mijn leven verlengt zou kunnen worden met een donor. Zou ik het niet willen, omdat ik het gevoel heb dat ik dan altijd het gevoel heb dat er een vreemde in mij woont.

Maar als ik het bekijk wanneer een dierbare het nodig zou hebben, weet ik nog niet wat ik zou vinden omdat ik de situatie nog nooit meegemaakt heb, maar ook het gevoel wat iemand dan in zo´n soort situatie beleefd.

Jou rede vind ik dan niet zo angstig. Maakt mij niet meer uit wat ze met mijn lichaam doen, ik heb het huis immers verlaten. Heb alleen de twijfel van dat hele donor gedoe, wat me doet denken dat ik tijdelijk dan weer in mijn lichaam gezogen wordt.
Waarom vind jij het belangrijk om dat wel te weten en een zekere controle erover te hebben?

Waarom ik dat belangrijk vind heeft voor mijn gevoel te maken met een beetje wantrouwen dat ik heb in de medische wetenschap. Ook kijk ik vanuit een andere visie naar lichamelijke klachten. Ik ben van mening dat iedere lichamelijke klacht, een geestelijke oorzaak heeft. En dat als je die uitwerkt, je je les leert. Met een donor orgaan, wordt in mijn ogen, in sommige gevallen gekozen voor de "makkelijke weg". Het is wel minder zwart wit als ik nu schets, maar als voorbeeld wil ik een alcoholist nemen die een nieuwe lever krijgt, omdat die die van hem kapot gezopen heeft. Die zou ik mijn lever niet gunnen.

En omdat ik niet kan bepalen wat er met mijn organen gebeurd, en deze beslissing wordt overgelaten aan mensen die in mijn ogen hier niet kapabel voor zijn (lees de medische wetenschap en de overheid), wil ik dit niet.

Het zou voor mij heel anders zijn als ik voor een bekende van mij, een orgaan zou kunnen afstaan. Waarschijnlijk zou ik het dan wel doen, omdat ik met die persoon een band heb.

wat heb ik aan organen, als ik niet meer in mijn lichaam ben?
dat zegt mijn verstand...
Mijn gevoel zend tegenzin uit, want je word eigenlijk
wel met je neus op de feiten gedrukt; Je komt een keer te overlijden...
Voorlopig wil ik me bezig houden met leven...
Ik ben niet bang om dood te gaan, alleen ik voel me nog zo aardgebonden, heb nog een hoop te leren...
en doodgaan kan altijd nog
maarja... ook dat is niet iets waarover ik iets te zeggen heb...
Misschien als ik 50 wordt, nog bijna 15 jaar te gaan
voorlopig... tegen die tijd hebben ze vast iets uitgevonden, waardoor je geen organen hoeft af te staan
of misschien wordt het wel verplicht

Nou, dan liggen we denk ik op 1 lijn Julien, alleen is onze insteek anders.
Ik zou best een nier willen doneren, bij leven, mocht er iets aan de hand zijn met mijn dierbaren. Maar ik vind het toch wel moeilijk om willekeurig mijn organen ter beschikking te stellen als ik er niet meer ben. Zeker met zo´n angstig beeld als mijn moeder beschreven heeft toendertijd.
En ik dacht, dat ze mensen die doelbewust hun organen kapot maken, inmiddels van de lijst afgehaalt hebben hoor.

Ik denk dat ik toch maar naar de notaris ga, want zo moet het hier, om geen orgaandonateur te zijn. Was in Nederlander wel een beetje makkelijker en minder kostbaar.

Moonflowertje,
Ik zou er toch maar over nadenken als ik jou was en erover praten wat jij wil. Want jij kan wel het gevoel hebben dat je wil leven, maar kan zomaar gedaan zijn. En dan heb je geen keuze meer, dan moet je het af laten hangen van jou nabestaande. Maar je levenkracht siert je wel!

Oh ik dacht dat je in Nederland woonde. Waar woon je dan nu?

Ja in België klopt Rezim, maar je mag wel een haar ipv zijn denken.

Ik las vandaag toevallig in de krant, dat er een meisje gestorven is aan longkanker 16 maanden na haar longtransplantatie.
Het ziekenhuis wist wel dat de longen afkomstig waren van een roker maar niet dat er een tumor op zat. Dat meisje heeft echter nooit geweten dat de longen afkomstig waren van een roker, anders had ze misschien nog een keuze gehad... Dit was overigens in Engeland.