Zou iemand mijn foto willen lezen?

Deze foto is misschien wat duidelijker omdat mijn ogen goed zichtbaar zijn.

"Zie me. Help me. Onschuld." Je ogen. Ook liefdevol de wereld inkijkend. Maarrrr... "Ik kijk de kat uit de boom, omdat ik niet zo makkelijk mensen meer vertrouw. Niemand stapt nog op mijn ziel." Je straalt uit: blijf op afstand! Je laat mensen niet makkelijk meer binnen, maar wil dat eigenlijk best wel. Het ligt steeds op je tong, je wilt best je mening geven, maar je houdt je in. Net of je dat in het verleden niet in dank is afgenomen en je tegen jezelf hebt gezegd: dat moet dus anders. Prima, heel goed om naar jezelf te kijken. Maar nu heb je je misschien wel iets teveel teruggetrokken achter de muur van zelfbescherming (n.b.: niet alleen bescherming om zelf gekwetst te worden, maar ook om anderen niet te kwetsen, want je ALS je zegt waar het op staat, dan neem je geen blad voor de mond). Bij jou gaat het om doseren, dus om uit te vinden wanneer je wel wat zegt en wanneer je het aan je voorbij laat gaan. Dat laatste gaat je nu niet zo makkelijk af. Je houdt het vast. Doen we (bijna) allemaal, no sweat, maar jij maakt het heel zwart-wit... je kan ergens heel erg mee blijven zitten. Ontspan die kaak! Lach! De vrolijkheid staat op je voorhoofd geschreven, maar de ingehouden 'donder' hou je vast in je kaak. Huil, lach... de komende tijd moet het wat meer gaan stromen.

Even waar je nu staat. Je bent goed bezig. Spiegel me maar. Huppetee, ik plaats die foto en sta open voor wat er komt. Super. Je bent bereid om e.e.a. te doorbreken. Mooi. Maarrr... Je zit vast in je frustratie. Je hebt een beeld van je zelf zoals je wilt zijn (het ideaalplaatje) en zoals je jezelf nu beleeft. Daartussen gaapt een kloof. Zoooo frustrerend voor je. Doe even normaal 'frummel' (ik weet niet waar die naam voor staat, maar jij bent i.i.g geen 'frummel'...). Dus: cut the crap. Weg met die enorme kloof die jij in je hoofd creeert. Ga lachen naar mensen... en begin met lachen om jezelf en die belachelijke eisen die je aan jezelf stelt... of beter: de eisen zijn niet eens zo gek, maar het moet meteen nu over. Kijk eens wat je allemaal al hebt geleerd en naar de weg die je hebt afgelegd. Ik zie dat jij meer steun en toeverlaat voor mensen bent dan je je misschien op dit soort momenten realiseert. Stap voor stap. Op die manier kom je steeds dichter bij je ware zelf. Beweeg die kaken. Zet het niet vast. Over een jaar sta jij heel anders op de foto. Geloof me. Neem je verantwoordelijkheid en gebruik wat er binnen je mogelijkheden ligt met wijsheid. De transformatie waar je nu in zit - ik zou bijna zeggen, dit is er één uit het boekje (uiteraard heeft ieder zijn eigen traject) - heeft puur te maken met opruimen. Alle oude zooi de deur uit. Jij wordt baas over jouw leven en voelt je niet langer meer een vreemdeling in je eigen land.

Je hebt zoveel zachtheid... maar je houdt je maar vast aan dat 'tough cookie'-masker. Niet meer doen. Ga omarmen en haal de vrolijkheid en lichtheid naar boven. Je hebt een heel opgewekt karakter, maar je lijkt het te zijn kwijtgeraakt omdat anderen niet altijd om konden gaan met de waarheid. Dat kan soms, maar laat dat dan bij hen. Dan is het voor hen nog niet de tijd. Moeilijk, maar jezelf op je kop blijven geven betekent afscheid nemen van de vrolijkheid/opgewektheid die je in je hebt.

Ik hoor graag of je er iets mee kunt. Hartelijke groet, Mars

Hallo Mars,

Wat apart om te lezen over mijzelf, ik herken mij er echt in. Ik zit met dingen uit het verleden die mij hebben gemaakt tot hoe ik nu ben en die dingen zijn heel moeilijk om los te laten. Ik haal hier echt uit dat ik dar meer mee bezig moet gaan om mijn eigen ik helemaal naar boven te kunnen halen.

Heel erg bedankt!

Groeten Frummel (Fiona)

Hi Fiona,

Dank voor je snelle reactie. Fijn dat je jezelf erin herkent. Loslaten is soms lastig. Als het niet meteen lukt, hou het dan nog gewoon een tijdje bij je, maar blijf eerlijk naar jezelf en kijk wat een gebeurtenis je te vertellen heeft (de les). Voorbeeld. Sommige mensen zijn er kapot van dat anderen over hun grenzen zijn gegaan. Pijnlijk, Natuurlijk. Wil je niet meer. Muurtje neerzetten. Ja, en dan? De angst voor de pijn zit ook achter dat muurtje. Een herhaling van de gebeurtenis kan ik ook anders bekijken. Waar je geen invloed op had, kan je ook in de toekomst niet beinvloeden (overmacht), en waar je wel invloed op hebt, kan de de volgende keer anders tegemoet treden. Als jij hebt geleerd dat jij (nu) degene bent die bepaalt waar jouw grens ligt, hoef je niet meer bang te zijn dat dit weer gebeurt. Kom op voor jezelf waar nodig (je gevoel vertelt het je) en sluit mensen in je hart als ze nog niet beter weten. Dat betekent niet dat je ze in je leven hoeft te houden.

Dus, JA, altijd blijven leren, maar NEE, niet alles is jouw 'schuld'. Kortom, aan de slag, maar niet meer zo streng zijn voor jezelf.