Dank je Mars, want zo is het!
Hoewel we alle drie die avond wel leukere dingen te doen hadden, hebben we geloof ik die avond wel een generatielang probleem doorbroken in onze familie. Namelijk dat voor het eerst sinds 3 generaties lang de diepere geschiedenis ken ik niet, dat de kinderen tov van hun ouder op 1 lijn liggen en verbondenheid met elkaar voelen. Van We hadden totaal niks afgesproken over hoe we het aan zouden pakken, 1 broer heeft gezegd dat hij ons erbij wilde zodat we wisten wat er gezegd werd en afgesproken, zodat we niet steeds weer aan de telefoon hoeven te hangen bij nieuwe ontwikkelingen.
En het was gewoon bijzonder, aangetrouwd begon aanvallend en dat lieten we alledrie toe. Pa was ook defensief en ontkennend, maar vanzodra iemand van ons sprak op het moment van hoever deze pa kende werd hij ook milder. We hadden alle 3 een taak om het gesprek tot een punt te brengen waarover wij het wilde hebben en er niet omheen draaien. En elk van ons wist op het juiste moment heel vriendelijk ons pa tot bedaren te brengen zodat hij ging luisteren.
Of hij de boodschap begrepen heeft? Wij allemaal hebben onze twijfels daarover omdat onze pa nu eenmaal zo is, dat hij er later over na gaat denken en dat er dan weer hele andere uitslagen uitkomen. Maar volgens mij zijn wij daar gewoon aangeraakt. Was ook niet zo belangrijk voor ons toen we het gesprek beëindigde, belangrijker is dat we ons pa nu beter kunnen sturen als hij dreigt er weer een heel ander verhaal van te maken als dat het nu is. Nu kunnen we hem allemaal meteen bijsturen zonder dat we eerst navraag moeten doen aan elkaar.
En waarom dat ik denk dat er iets doorbroken is?
Dat komt omdat mijn pa grinnekend zei; “ Oh, dus ik moet iets fout doen alvorens ik mijn kinderen alle 3 tref?” Waarop mijn oudste broer zei; “Nee pa, zie het maar dat wij de enige broers en zussen zijn in de familie, die wel op 1 lijn liggen”
En dat klopt, mijn broer komt niet overeen met zijn broers en wijt dat zijn ouders, mijn opa en oma kwamen ook niet overeen met hun broers en zussen en danken dat ook aan hun ouders en dieper weet ik het niet. Maar door die opmerking raakte ik wel van de wap, omdat het direct binnen kwam.
Ik kom uit een gezin van zeer gevoelige mensen, dus niet ongewoon dat ik dat ook ben.
En ik was er al zo van onder indruk, dat we zo goed op elkaar ingespeeld waren elkaar gewoon aanvoelde en ons ouder. Terwijl we elk onze eigen manier van leven aangegaan zijn en elkaar los gelaten en terug gevonden. Voor het eerst durf ik in mijn leven te zeggen, ik ben blij met mijn familie! Vroeger zocht ik mijn familie altijd in mensen buiten mijn familie, wat mijn broers ook gedaan hadden, dan had je die problemen niet zo. Nu ben ik super trots dat ik 2 broers heb, die avond zijn wij qua vertrouwen ook dichterbij elkaar gekomen denk ik. Voor het eerst kan ik wel zeggen, we zijn ineens heel closer.
En ja, mijn ouders zijn nog steeds manipulatief, maar wat doe je eraan? Dat is wat zij geleerd hebben en ik kan ze daarom enkel dankbaar zijn. Doordat ze me daardoor in laten zien dat ik zo niet wil zijn. In deze uitspraak wil ik nog wel een veiligheid inbouwen, want ik heb het soms echt nog wel nodig om te mopperen op hen.
Vooral nu ze ouder worden, heb er zeer veel moeite mee dat ze ouder en hulpbehoevend worden. Het oudere gedeelte, dat je ze maar moeilijk kan confronteren omdat ze de helft vergeten zijn, waardoor je soms geen vragen meer kan stellen die je nog wel hebt, en het hulpbehoevende deel, ik ben nooit van het zorgzame type geweest, 1 of 2 dagen gaat me goed af, maar dan moet iemand ook weer beter zijn. Het komt mij wel goed uit, dat mensen wel die verantwoording voor mijn ouders voelen om voor ze te zorgen. Ik voel me er wel schuldig over, maar ondanks alles vind ik het toch belangrijker dat ik me prettig voel bij wat ik doe. Best erg en egoïstisch, maar zo is het wel.
Niet omdat ik ze haat, maar omdat ze me al vroeg volwassen gemaakt hebben, want ik zie het zelf ook helemaal niet zitten om afhankelijk van mensen te worden.
Die zijn al zo´n ingesleten pad van gedachtte patronen ingelopen. Maar zoals jij dat verwoord Nims, is weer vanuit een ander perspectief waar ik heel veel mee kan, vrnl in mijn eigen ingesleten paadje van ouders sturen, een andere pad bouwen. 
