Zoals ik al had verteld kun je nu eindelijk het voorsmaakje voor mijn langverhaal " Tristan en Irene" lezen. Ik moet er wel bijzeggen dat de schrijfstijl misschien een beetje raar kan overkomen en dat de lange versie veel uitgebreider en niet volledig paralel zal lopen met de kort versie. Maar ik wens jullie in elk geval veel leesplezier.
Tristan en Irene
Hun liefde was als een roos
Die leeft tussen vijandige doornstruiken.
Maar hun liefde bleef bloeien totdat het laatste rozenblaadje viel
Ieders leven is getekend door hoop, liefde, en verdriet. Vooral het laatste is het ergst voor een hart om te verdragen .Zelfs in de oude tijden , toen de wereld nog bruiste van de magie en het mysterie, nam verdriet in het leven een grote plaats in . In die tijd begint ons verhaal. Een verhaal over liefde , haat en hoop.
Heerseres van Avalon, help ons terug te keren naar het Ierland van weleer. Naar de rijken van Asper en Amne die in de bossen van Altir-Na-Conn hun wrede en meedogenloze strijd vochten om elkaars leven te verzuren. Maar juist op tijd verscheen de godin Morrighan , een dochter van Avalon, in het strijdgewoel en dwong Asper en Amne vrede te sluiten. Een zilver dunne vrede die niet lang stand kon houden.
Met haat in zijn hart keerde Asper terug naar zijn rijk waar zijn geliefde vrouw op hem wachtte. Ariadne was haar naam en Minos ,die heerste over her rijk der Hellenen, was haar vader. In de dorpen fluisterde de vrouwen dat Ariadne de dochter van Vrouwe Luna zelf moest zijn omdat zij zo uitzonderlijk mooi was. Daarom noemde het volk haar Estara, liefelijke ster. Rond de tijd dat Asper terug naar huis keerde baarde Ariadne hem een dochter. Ze noemde hun dochter Irene, het Helleense woord voor vrede , ter nagedachtenis van de zilver dunne vrede van Altir-Na-Conn.
Ook de vrouw van Amne, Marra genaamd, schonk haar man een kind. Met trots in zijn hart verkondigde Amne in zijn rijk dat zijn zoon de naam van hun stichter, Tristan, zou dragen.
De kleine Irene groeide op tot een beeldschone vrouw. Volgens sommige overtrof haar schoonheid die van haar eigen moeder en kreeg ze de naam Kalo.
De dag brak aan dat Irene oud genoeg was om te huwen en geen enkele rijke man liet deze kans liggen. Van heide en verre kwamen jonge edellieden naar het kasteel van Asper om hem de hand van zijn dochter te vragen, maar Asper vond onder hen niet de juiste huwelijkskandidaat.
Op een zekere dag ontving Asper een prins die beweerde de toekomstige koning te zijn van Mori. Volgens een oude legende had de Heerseres van Avalon dit rijk zelf gesticht en het stond bekend om zijn prachtige steden en witte bloemen, allen aan hun stichtster gewijd.
Het was voor Asper een hele eer om een prins van zo’n machtig en wondermooi rijk tot schoonzoon te krijgen. Maar Irene dacht er anders over. Ze vond het gruwelijk om zo ver van haar vader te moeten leven met een man van wie ze niet eens hield. De godin Lot had voor haar een ander lot geweven dan dat Asper voor ogen had.
Samen met de prins uit Mori maakte Asper de afspraak om Irene te laten huwen op 21 december van het volgende jaar, die dag was gewijd aan Morrighan en dus uiterst gunstig om te trouwen.
Irene werd somberder met de dag en steeds meer duistere gedachten vervulde haar hart. In de dagen die volgden verliet ze zelden haar kamer en weigerde ze bijna iedere maaltijd die haar dienstmeisjes voorschotelden.
Iedereen aan het hof was treurig gestemd door Irene ’s somberheid. Niemand hield ervan om haar te horen huilen in haar kamer en zeker haar vriendinnen niet. Zij probeerden alles om Irene weer een beetje gelukkig te maken maar niets hielp.
Na een week konden Irene ’s vriendinnen haar eindelijk , met een wandeling door het bos van Altir-Na-Conn, uit haar kamer lokken. Daar tussen de bomen ontdekte Irene, tijdens de wandeling, een sneeuwwitte raaf. Heel stilletjes zat de raaf op een van de boomstronken die het woud rijk was. Irene stapte langzaam op de raaf toe en toen ze de witte veren bijna kon aanraken , vloog de raaf weg. Irene kon niets anders doen dan het fabelachtige wezen volgen, het geweefde lot kwam tot leven.
Irene volgde de raaf tot aan de rand van een prachtige open plek., waar juist op dat moment een jongeman op een boomstronk zijn boog zat te herstellen, niet ver van Irene vandaan. Irene’s hartje sloeg een tel over toen die mooie blauwe ogen in haar richting keken en hij, op zijn beurt werd verliefd op de ranke verschijning die aan de rand van de open plek stond.
Vastberaden liep de jongeman op Irene af maar uit angst vluchtte zij terug het bos in. Maar de jongeman was veel vlugger dan Irene in haar lange rokken ooit kon zijn . Hij haalde haar in en stelde zich voor als Tristan, de zoon van de oude Amne en Irene stelde zich op haar beurt voor als de dochter van de rechtvaardige Asper. Die hele dag bleven ze op de open plek terwijl ze in elkaars armen van de laatste zonnestralen genoten. Maar zoals de kleurrijke zomer de wereld moet verlaten voor de sombere winter, zo moest Irene Tristan met pijn in haar hart verlaten. Maar ze beloofden elkaar zo snel mogelijk weer terug te zien.
Terug aan het hof was Irene weer opgewekt en vrolijk en iedereen aan het hof was bijzonder verheugd om Irene terug gelukkig te zien. Ook Amne zag dat zijn zoon opmerkelijk veel vrolijker was dan vroeger. Op een avond vroeg Amne zijn zoon naar de oorzaak van zijn blijdschap en zo kwam hij de ontmoeting van zijn zoon met de dochter van Asper ter oren. Amne ontstak in een woede die iedereen die het zag met verstomming sloeg. In zijn boosheid verbood hij zijn zoon om Irene nog op te zoeken.
Maar liefde laat zich door niets of niemand tegen houden . Zeker niet als de goden zich ermee bemoeien zoals Lot deed. Zij zond de 2 geliefden een droom waarin zij hen vertelde om terug te keren naar de open plek in het bos als ze elkaar nog wouden zien.
Die zelfde nacht nog verlieten Irene en Tristan hun ouderlijk huis en geleid door de volle maan vonden ze elkaar op de plaats waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Ze vielen in elkaars armen en kusten innig. Maar zo snel hun blijdschap was gekomen zo snel verdween ze ook weer, toen Tristan Irene vertelde over de uitbarsting van zijn vader. Ze wisten dat ze niet zonder elkaar konden maar hun ouders zouden zich er nooit mee kunnen verzoenen . Maar er was nog hoop. Hun ouders lagen nu nog diep in slaap en dus vluchtte ze weg van het bos, weg van hun thuisland.
Maar gevaar lag op de loer. Cheira, de godin van de nacht en kwaadaardigheid, zag de vluchtpoging van de 2 geliefde als het perfecte lokaas om de oude vete tussen Asper en Amne weer nieuw leven in te blazen. Cheira stuurde beide ouders een droom waarin zij liet zien wat er onder hun neus was gebeurde en waar hun geliefde kinderen zich nu op dit moment bevonden. Als laatste riep Cheira beide koningen op om de oorlogswapens terug op te nemen en niet te rusten voordat de ander zijn laatste levensadem had uitgeblazen. Beide legers verzamelde zich weer in het woud van Altir-Na-Conn om de strijd weer op te nemen.
Morrighan die toekeek wist dat deze oorlog het einde van de rijken van Asper en Amne zou betekenen. Om dit te voorkomen vloog ze naar Irene en Tristan. Ze vertelde hen over de verachterlijke daad die haar zuster had verricht en wat het einde van de strijd voor beide rijken zou betekenen. Morrighan stelde de geliefden voor een verschrikkelijke keuze. Ofwel keerden ze nu terug naar huis en zagen elkaar nooit meer terug ofwel zouden ze voor altijd samen in Avalon blijven.
Lang hoefden Irene en Tristan niet na te denken want ze verkozen liever voor een eeuwig leven in Avalon dan elkaar een leven lang te missen. Daarop gaf Morrighan hen een mes dat zijzelf had vervaardigd. Met pijn in het hart zag zij hun lichamen in elkaar zakken en hun zielen naar Avalon vliegen.
Op dat moment betraden Asper en Amne de plaats waar het droevige drama was gebeurd en met pijn in hun hart hoorden zij het verhaal van Morrighan aan. Na het verhaal zag zedat de zilverdunne vrede niet was verbroken, want waar vroeger haat groeide was er nu verdriet om de dood van hun kinderen. Samen richtte Asper en Amne een grafsteen voor hun kinderen en nooit vergaten zij hoe hun haat tot de dood van hun geliefde kinderen had geleid.
Tristan en Irene waren zeer gelukkig in Avalon en samen waren zij de eerste Mora die overal op aarde de gebroken harten heelden met hun woorden. Zo had Lot het geweven en haar wil is wet.
