Schoppen of Omarmen?

Goedemorgen L'arbe de Vie,



Weet je wie je wegduwt?
Weet je wie je soms niet in de armen sluit?
Weet je voor wie je de deur sluit?
Weet je wie ervoor zorgt dat je in een spagaat staat?

Jij bent wie je bent...........ACCEPTEER wie je bent! DE TOTALE PERSOON!

L'arbe de Vie + "Gevoelige Kant" = 1
Zolang je jezelf niet "compleet" accepteert, zal deze strijd voortgaan!

Groetjes,
JustLove

Hey L'Arbe de Vie...

herkennen doe ik je verhaal zeker!
Het is soms ontzettend moeilijk om gewoon te leven en het paranormale te scheiden... voor mij dan...
Misschien komt het door de maatschappij die je in een bepaalde positie dwingt...
Toch is het geen kwestie van kiezen( ga ik links of ga ik rechts)
Je bent wie je bent...

Vaak zijn het anderen die bij jou dit gevoel veroorzaken
naja het is een stukje van jou zelf die zoiets heeft van nu even niet! wat moeten ze wel niet van me denken? (denk ik)

Tegen mij roepen mensen ook best vaak: jij bent zo gek als een deur... ik ben wie ik ben

Diep van binnen hoor ik mezelf roepen: Soms wou ik dat ik gek was !

groetjes moonflowertje

Inderdaad MoonFlower, zo zie ik het ook! Het zijn de normen en waarden die zijn opgelegd.....die de verwarring veroorzaken. Wie, Wat, Hoe mag ik zijn!
En als je dat achterwege laat........zal je zijn wie je bent, en ben je wie je bent!

Dit klinkt zo herkenbaar. Ik denk nu op dit moment dat omarmen het beste werkt voor mijzelf, maar anders zat ik hier nu ook niet. Maar bij schoppen, schop je een deel van jezelf weg en daarmee breng je jezelf uit evenwicht. Je hoeft niet andere proberen te overtuigen, of goedkeuring te krijgen, maar deze kant van jou wil wel graag geaccepteerd worden. Misschien maakt het je wel sterker als je deze kant ontwikkeld en word het conflict verleden tijd.

Hoe ik ermee omga ik spiritualiteit en me leven apart te houden. Nou heb ik niet zo'n heel wild leven, maar op werk en bij kennissen is het er gewoon even niet en thuis mag ik me uitleven. Ik probeer niemand meer te overtuigen, want oh dat is zo vermoeiend, ik leg mij erbij neer dat mensen me voor gek zouden verklaren als ik er opener over was, maar ik voel me gezegend met het feit dat ik informatie heb en hogere contacten heb die mijn leven een heel stuk dragelijker maken.

Liefs, Amor

inderdaad!

Zelf roep ik wel eens tegen mensen met bijv. relatie problemen:
zodra je een ander probeert te veranderen gaat het fout, zo'n relatie houd geen stand!

^^ Dit geld in eerste plaats ook voor jezelf eigenlijk...
Je kan dingen "anders" naar buiten brengen... anders over dingen gaan denken, maar zeker als het om het spirituele of paranormale gaat denk ik niet dat je dit nog kan negeren
ik bedoel,
Ik je best hoog staan, L'Arbe de Vie Ik weet dat je goed bezig bent... en op de goede weg
(Ook doordat je me wel eens op dingen uit een droom van me hebt vertaald, die gewoon echt klopte, waar ik zelf niet op gekomen zou zijn ...)
Als je eenmaal op die weg bent, is er eigenlijk geen terug weg
Maar dat weet je wel, dat is nu juist het punt, zeker?

Toch gaat het leven door, je blijft groeien...
Juist door deze "moeilijke conflicten" te overwinnen word je sterker en wijzer... want er is altijd een weg...
(behalve een terugweg)

(ik zeg het wel zo wijs, maar heb er zelf ook mee te maken, helaas...)

groetjes moonflowertje

Heel mooi gesproken, want inderdaad schop je een deel van jezelf weg, als je tegen spiritualiteit schopt.

Je hebt 2 benen gekregen om op te lopen, maar je hele leven heb je maar geleerd om er op 1-tje te staan. Dat kun je ondertussen aardig goed, en jij kan super snel hinkelen. Want dat doet de rest om je heen tenslote ook. Echter heb je nu ook je andere been ontdekt en ben je nu bezig om ermee te leren lopen. Dat gaat vaak niet goed en lig je geregeld onderuit. Maar op sommige momenten heb je het door, en maak je even een sprintje. Erachter komend, dat de rest achter je blijft. Je kijkt dan achterom en boem, daar lig je weer.

Concentreer je eens op het lopen op twee benen, zodat je kunt leren rennen naar waar je naartoe mag gaan. Grote kans, dat er veel meer mensen met je meerennen, dan dat je je nu kunt voorstellen.

Ik herken dat en deed ik zelf eerst ook. Ik had een "normaal" leven en een spiritueel leven. Ik ben ermee gestopt om het te splitsen en ben niet meer anders waar ik ook ben. Het enige dat ik doe is er open over zijn als iemand erover vraagt. Ik heb niet meer de behoefte om het aan iedereen te vertellen en iedereen die mij kent, die weet het ook. Dat maakt mijn leven zoveel simpeler en kan ik me richten op dat wat voor mij belangrijk is, in plaats van voor de ander.

Stap uit de dualiteit, en integreer. Leer op 2 benen te lopen in plaats van op 1 been door het leven te hinkelen. Het lukt wel, maar of het nou zo fijn is?

Hey l'arbre de vie,

Hierbij mijn ervaring.

De laatste jaren kom ik steeds meer in aanraking met mensen die hun spirituele kant aan het ontwikkelen zijn. Via workshops, retraites e.d.

Zelf werk ik al mijn hele leven in productiebedrijven, in technische functies. Als rasechte 'techneut' werkte ik van oorsprong alleen vanuit het hoofd. Tot ik ontdekte dat ik ook - letterlijk - vanuit mijn hart kon communiceren. Eerst bij mijn toen nog kleine kinderen, toen op het werk in situaties waar ik verstandelijk geen oplossing meer zag. Wat een ontdekking! Of het nou ging om een uitval of iemand die me in een vergadering een streek probeerde te leveren, dan maakte ik contact met mijn hart (de plek waar je al weet! ) en met het huidige moment. Die combinatie leverde me altijd de perfecte ingeving op. In privé situaties hetzelfde.

De laatste tijd werk ik eraan om doorlopend in verbinding te blijven, dus niet meer alleen wanneer het hoofd het even niet weet. Contact houden met mijn innerlijk en met de aarde in het dagelijkse werk en communicatie. Ik merk dat ook het dagelijkse contact en het aanpakken van mijn werk vloeiender wordt, er ontstaat flow. Integreren inderdaad, er is maar 1 ik en die leeft op het materiële én spirituele niveau. Ook belangrijk: leer je aura opzetten wanneer je vanuit je hart gaat communiceren, dit om te voorkomen dat er teveel 'rommel' vanuit je omgeving binnenkomt. Erover praten is zinloos in de bedrijven waar ik werk, maar wie weet komt daar nog eens verandering in.

Wegschoppen is voor mij ondenkbaar, want datgene wat vanbinnen zit, waar spiritualiteit om gaat volgens mij, is wie ik ten diepste werkelijk ben. Kijk naar je naam, levensboom, en realiseer je dat het gaat om het afwijzen of aanvaarden van je wortelstelsel. Je kunt niet zonder en bent altijd 1!
Groetjes, RockSolid.

. . . Waar ik nog wel wat aan mag toevoegen zie ik. Ik heb wel ervaren hoe ik het in mijn leven kan integreren maar ben nog lang niet klaar. Ik word in beslag genomen door de dagelijkse beslommeringen, onderbrekingen en mails en zit steeds weer in mijn hoofd. Geleidelijk aan lukt het om daarbij "de blik naar binnen gericht" te houden en daarvan natuurlijk meteen profijt te hebben. Dit is mijn tweestrijd;)!

Groetjes, RockSolid

Hoi Rocksolid. Mooi omschreven hoe je dit als tweestrijd beschrijft. Want dat is het inderdaad voor veel mensen. Zo lever jij ook dezelfde strijd met jouw linker en rechterbeen.

Dan weer naar binnen, dan weer naar buiten. Dan weer je hoofd, dan weer je hart.

Steeds weer, hetzelfde gevecht.

Pas als je uit het gevecht stapt en met beide benen gaat lopen, hoe je niet meer met het ene been, tegen het andere been te schoppen, en je omvalt. Want dat is eigenlijk de tweestrijd die je voert.

Stop met hinkelen, stop met schoppen, maar leer lopen met 2 benen.

Voor mij is dit ook enorm herkenbaar,
Ik heb altijd vanuit mijn emoties geleefd of hart omdat dat op een of andere manier mij altijd beter leek dan het verstandelijke. Natuurlijk heb je beide nodig maar af en toe heb ik bij spiritualiteit het gevoel alsof ik in een droom leef en daarna word ik weer met mijn beide voeten terug op de grond gezet als ik ontdek dat een van mijn voorgevoelens of dromen is uitgekomen. Maar het moeilijkste van al is is dat ik nooit zeker weet of ik iemand voor de volle 100 procent in vertrouwen kan nemen over het spirituele, en dan heb ik het voornamelijk over leeftijdsgenootjes. Soms zou ik het echt van de daken willen schreeuwen maar ben bang voor hun reacties, voor die blikken die dan denken dat er iets niet in orde is maar aan de andere kant maakt het me dan ook weer niet uit, laat ze maar denken, uiteindelijk is iedereen gek

Heel veel liefs
Niels

Ik zie dat veel het heel herkenbaar vinden, om zichzelf in tweeën te splitsen. Ik heb bij mezelf zitten graven of ik dat ook heb gedaan...........en het antwoord is, NEEN! Ik heb mezelf nooit opgesplitst (de aardse en de spirituele). Ik kan daarom wel moeite hebben om mijn gevoel woorden te geven. Als iets niet goed voelt, doe ik het niet. Ik handel dan naar het gevoel...... en pas nadien kan ik er woorden aangeven....als ik dat belangrijk vind. Uitleg komt dan mede van mijn Engelen. En het aller belangrijkste in dit geval is dat ik mezelf altijd compleet heb geaccepteerd.....ik ben altijd tevreden geweest met wie ik ben, wat ik doe en hoe ik eruit zie.

Al ben ik weleens naar de dokter geweest (als 18 jarige) om te vragen voor een pilletje om dikker te worden. Ik was zo mager, VOND MEN. Maar toen hij aangaf dat ik nu eenmaal zo ben, super slank gebouwd maar het belangrijkste SUPER GEZOND! En er bestond geen pilletje om dikker te worden. En toen ik naar buiten liep voelde ik geen teleurstelling, maar acceptatie! Valt niks aan te doen......ik ben nu eenmaal super slank. (woordje mager is uit het boek geschrapt).

En natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik niet luisterde naar mijn gevoel. Heb mijn les geleerd. Dat zijn momenten dat ik met mijn gevoel in conclaaf ging/ga........




@Niels, uiteindelijk is niet iedereen gek.........maar uiteindelijk blijkt dat iedereen een "spiritueel wezen" is met een menselijke ervaring! Zoals MJ dat eens verwoordde. En ik zeg elk met zijn/haar eigen "antenne's" naar de Bron. Ze durven het niet te tonen en/of schoppen het weg. En allemaal omdat ooit dat als heidens/slecht werd bestempeld.