[kortverhaal] hoe het leven je onmachtig maakt

Hoe het leven je onmachtig maakt.

Dit heb ik geschreven met tranen in mijn ogen het is iets wat me precies 2 maand geleden is overkomen.

Bron : Incripted

Je kwam naar mij met een vraag die ik niet begreep.
Je was niet de persoon waarvan ik verwachte dat je mij ooit die vraag zou stellen.
Ik stamelde en wist niet goed hoe erop te reageren.
Je keek me aan en zei ”'zolang ik je ken zie ik jou iedereen die het je vraagt helpen''.
Wel nu vraag ik je eens iets en je antwoordt niet.
Ik schrok, waar kwam die irritatie plots vandaan.
Ik vroeg je waarom je die vraag stelde en kreeg de botte reactie ”'omdat ik het antwoordt niet weet'' , ja logica het enige in deze wereld dat niet te ontwijken valt.
Er valt een stilte, ”'wel?'' vraag je me.
Ik heb geen idee wat erop te antwoorden repliceer ik, dit is niet een vraag die ik van jou verwacht.
Jij bent meestal diegene die antwoorden heeft , niet de persoon die vragen stelt.
”'o neen?'' antwoordde je mij.
Wederom die irritatie in die stem waar kwam die toch vandaan.
”'Stel je vraag nog eens opnieuw'' vroeg ik.
”'oke, waarom kan niet iedereen gelijk zijn?''
”'omdat we zo ons als individu van elkaar onderscheiden'' antwoordde ik.
”'ja maar dat kun je ook als gelijke mensen want iedereen ziet er toch anders uit'' zei je overtuigd.
Ik knikte en zei ”'maar als je wilt dat iedereen gelijk is dan zal automatisch, karakter en fysiek gelijk zijn.''
Wederom logica, iets wat je niet kan ontwijken.
Je draaide je om en liep weg.
Mij vragend achterlatend waar die vraag toch vandaan kwam.

Twee dagen later ontmoete ik je weer en vroeg je wederom waarom die vraag.

Je antwoordde ”'waren we gelijk dan had ik het juiste type beenmerg en kon ik mijn zus van de dood redden''.

Ik draaide me om , en ging terug vanwaar gekomen!!