Alles is zwart

Alles is zwart

Een groot hermetisch zwart

De vloer

De wanden

Het plafond

Alles is zwart

Het doet geen pijn

Ik herken ook geen pijn

Het was al zwart

Mijn ogen zijn gesloten

Ik keer mij in het vocht

Alles is zacht

De wanden geven mee

Mijn omhulsel beweegt

Het hermetisch breekt

En licht valt binnen!!!!!..


Ik kan alleen nog maar weigeren vanuit mijn verzet tegen dit leven. Op wie ik boos ben weet ik niet, maar ik ben boos, maar wezenlijk is het verdriet. Het kind dat niet mocht zijn wreekt zich tegen dit leven en herkend zich niet meer, maar het geweld is tegen niets.
De eierschaal staat op springen.
Als ik mij omdraai op het pad lijkt het vertrekpunt onzichtbaar en als ik weer verder loop zie ik gewonde mensen met wie ik mij wil verbinden. Hen her-ken ik, alle anderen geef ik geen aandacht, ze raken mij ook niet.
Ik ben boos en verdrietig. Alleen ik zelf kan mij koesteren. Alle gewonden langs het pad vragen maar geven niet. Hoelang duurt deze voettocht nog?

Telkens flauwe schijnsels, maar manifest is het (nog) niet. Dan denk ik wel dat ik de juiste kant op loop. Rechts beneden stroomt het water en links tegen de bergwand staan eiken en beuken op een dunne laag aarde. Ik zie de schoonheid en weet ik leef!!!!

Thomas 8-7-06