Dat laatste meisje die bij mij was, ik leerde haar kennen en toen zat ze volop in het leven, feestjes, drugs, seks, alles wat hoop mensen leuk vinden.
Ik ben daar best wel anders in, heb tijdje geblowd maar was niet omdat ik gelukkig was, was omdat ik me kut voelde, zag iedereen om me heen gezin krijgen terwijl ik, echt niet de slechtste, achterbleef.
Ik krijg wat met haar, ik vraag haar iets te vertellen over hoe zij normaal dan was, zij vertelt dat, dus ik verwacht dan ook dat te zien. Ik ben heel raar op die manier, wat iemand zegt neem ik aan dat ze dat mennen.
Maar in plaats van dat te laten zien, doet ze juist het andere, beetje met het idee, ik hoef me niet voor jou te bewijzen!
En dat hoeft ook niet maar dan vind ik je gewoon niet zo leuk...
Dat golft een beetje door, problemen met haar ouders, wil ze niet meer mee praten, ik vertel haar dat ze daar beter nog even mee kan wachten, ik wist zelf nog niet of nou echt was.
Toen is ze een paar keer zo door de mand gevallen met een aantal leugens. Echt afstrijden, terwijl als je met mij over dingen van het hart praat heb je aan mij iemand die dan om je gaat geven en ik trek me die dingen aan.
Toen ging het uit, ging ze terug naar tja... wat kan ik daar van geloven? Dat varieerde van met de zoon van de baas naar bed geweest tot de vrouw van de baas kreeg klappen.
Toen is ze daar zo doorgeslagen en zo het arme meisje gespeeld... terwijl hun, net als ik, weet dat zij toch met een hoop dingen "licht" overdrijft. En geeft ook niet we zijn allemaal mensen maar ik had, stom, gehoopt dat die mensen toch ook een beetje, klein beetje meer verstand zouden hebben.
Ik wil graag de boel aan kant hebben, ik ben een netjes iemand, als er iets niet goed ligt ruim ik het op. Dat zij daar niet hetzelfde in was oké. Maar moet ik me laten beliegen dan?
En het erge vind ik, ik gun dat meisje niks slechts, ik hoop voor haar het alle beste tot in de hemel! Maar niet met mij. En nu al helemaal niet meer.
En zie ik hier berichten over de pappa is de kapitein en de mamma staat aan het roer, en jullie hebben geen idee hoe waar dat is, en ja, ik was misschien kinderlijk daarin... en bepaalde dingen moest ik doorheen kijken... en dat mijn moeder zo is is omdat zij wel weet hoe ik daarin ben en alleen maar goede dingen voor mij wilt. Omdat ik nooit iemand opzettelijk pijn zou doen.
MAAR JULLIE WAREN ER NIET BIJ!
Ik lag met der in bed en vertelde ze al die klote dingen die ze dan had mee gemaakt... en was ik aan janken! Je kunt niet met droge ogen naar iemand luisteren als ze vertellen hoe ze in hun autotje sliepen en stiekem naar binnen moesten sluipen om te douche. En vertelde ik haar dat ik der nooit meer los zou laten of pijn zou doen, en dan 10 minuten later betrapte ik haar weer op een verspreking! En zei ik dat tegen haar, en streed ze het me af!
En ik heb nog nooit een vrouw geslagen, en zal ik ook nooit doen maar als je dan voor kunt stellen dat ik ook in verleden echt paar keer zwaar in de maling ben genomen zou je verwachten dat zo iemand toch iets meer om je zou geven...
Helemaal omdat ze nog wel terug had gewild. Of niet? Maar zien mensen daar de hypocrisie dan niet in?!
Nee. Nee voor eventjes zag ik het "perfecte" meisje voor me die echt precies bij mij paste maar bleek helemaal niet zo te zijn.
En das het leven van Servaas.
Mensen denken dat ze mij kennen, terwijl ik echt niks slechts voor wie dan ook hoop, omdat mijn geluk niet aan jullie ongeluk is gekoppeld.
Maar je kunt niet leven met iemand die zelf niks wilt terwijl je zelf wel snapt dat je soms de schouders eronder moet zetten. Spiritueel is mooi, maar moet ook nog worden gekookt.
Dus nogmaals, wees gelukkig! Maar gun mij ook een klein beetje.
PS: Hoe stoer is het nu dat ik wel me naam durf te gebruiken?