Ik heb geen relatie, maar ik geloof er wel in dat ik ergens een ware liefde mag tegenkomen, en voor mijn part hoeft deze niet lang meer op zich te wachten want ik voel me maar een half mens ook al moet ik alleen ook een geheel mens zijn uiteraard. Misschien ben ik te romantisch of dromerig om realistisch te zijn denk ik dan. Ik weet dat ik een andere richting moet uitgaan en wel ergens aan een begin sta van iets nieuws, alleen weet ik nog niet goed wat mijn doel is vooral qua job, ik heb zoveel interesses en hobby's; ik geniet zeker van nieuwe kennis en vaardigheden, ik voel me als een kind die altijd vanalles wil bijleren en over alles wil weten. Maar opgeven staat niet echt in mijn woordenboek, alleen soms de indruk dat ik teveel energie verspil door met teveel dingen tegelijk bezig te zijn, door niet te weten welke richting ik uit moet. Ik word moe van mijn eigen geen keuze kunnen maken, niet vinden wat ik zoek, door niet die talloze allemaal interessante dingen te willen opgeven. Ik merk ook wel dat de buitenlucht en bijvoorbeeld een bos me goed doet. Ik voel me wel vlug schuldig ook al heb ik de indruk dat ik niet weet waarom. Soms vraag ik me wel af door mijn gezondheid, hoe geboorte in mijn leven zal komen in de toekomst, dus ooit zelf zwanger kan worden. Maar ik ben nog single en zoekend naar zingeving in mijn leven, door mijn lichaam en straks mijn leeftijd, ah ja een mens moet het nemen zoals het komt hé. Ook al zeg ik soms dat ik misschien al een adoptieprocedure moet starten aangezien dit lang kan duren, ik zou er nooit aan beginnen zonder een papa voor het kind. Bedankt Shabe, ik heb er zeker iets aan. X