[kortverh.]wijze eik
Ayasha
nov 15 '06
Ik kijk bedenkelijk voor me uit. Zinnen vol diepere betekenissen staan op mijn muur, verhalen vol gevoelens liggen langs me in mijn nachtkastje. Mijn blik glijd naar het raam waarvoor de oude eik fier met zijn takken naar de lucht reikend staat.
Mijn gedachten dwalen af, naar al die vragen die onbeantwoord bleven. Naar alle momenten waarop ik niet wist wat te doen. En naar elke keer dat ik er niet was voor zij die me nodig hadden. Dat ik voor mezelf koos in de plaats van voor die ene persoon. Ik denk terug aan al die dierbaren die me verlieten, die hun pad zouden vervolgen als een ziel zonder lichaam, zonder die extra last.
Elke keer sterf je een beetje meer, elk afscheid, elk gevoel van spijt, neemt een stukje van je hart met zich mee wanneer je het op bergt. Elke keer voel je je een beetje minder levend. Elke keer voel je je een beetje slechter.
Maar vreemd genoeg, de mens heeft een wonderbaarlijk aanpassingsvermogen. Steeds weer raak je gewend aan dat gevoel. En de lach die je ooit had, de lach die iedereen aan stak en vrolijk maakte, die is al lang vergeten. Daar denkt niemand nog aan terug. De ogen die ooit glinsterden, bij elk woord dat je zei, en de drukke gebaren die zo typisch waren aan de enthousiaste persoon, die zijn herleid tot bedaarde, gecontroleerde bewegingen.
Het wazige beeld word weer scherper wanneer ik weer tot aarde kom en wederom staat de oude eik daar. De dikke boomstam wijst erop dat hij al honderden jaren op diezelfde plek staat.
Onbewogen maar niet ongeraakt.
Stormen en overstromingen heeft de oude eik overleeft, helemaal alleen, niemand die hem steunde. Maar ook hij, die sterke oude boom, is er niet zonder littekens van af gekomen.
Ik besluit een pauze te nemen en wandel naar de eik toe. Zijn kruin werpt een koele schaduw in onze tuin waarvoor ik hem dankbaar ben in deze hete zomerdagen. Mijn handen gaan automatisch zachtjes en langzaam over zijn ruwe stam. Hier en daar zie ik het litteken van een afgebroken tak.
Ik vraag me af hoe het zou zijn wanneer bomen konden spreken. Zij slagen er in om zo lang te leven in deze wereld, vervuilde lucht en moordende maatschappij. Zij, zonder steun, behalve die van de zingende vogels die hen als nest gebruiken, slagen er in om gewoon trots recht op te blijven staan. Zonder smart. Ze accepteren de verliezen die ze leiden, en omarmen nieuwe situaties.
Ze vergeten niet maar vergeven wel.
Zouden zij, oud en wijs, ons helpen wanneer ze konden spreken? Of zouden ze in stilte verder leven, doen alsof ze de woorden niet begrijpen?
Ik kijk verward richting de boom, richting het holletje dat er ooit in gemaakt is door een specht en waar nu een eekhoorn haar eikelvoorraad in aan het opslaan is.
Misschien kunnen ze al praten, maar vinden ze het gewoon beter om dat niet te tonen, misschien vinden ze het beter, om gewoon te luisteren naar de gedachten en de woorden van de mensen die hier hardop of stilletjes komen denken. Om hun gevoelens te verwerken, en heel misschien steunen zij ons op hun eigen manier.
Plots moet ik terug denken aan een gedicht dat ik ooit gelezen heb;
”Een boom vroeg me
een eindje mee te lopen
Hij wilde me iets zeggen
Dat kan niet, zei ik:
bomen kunnen niet lopen.
Dan ook niet spreken,
zei de boom.
Toen was alles weer stil.'
Delen:
JulienMoorrees
nov 15 '06
En toen werd ik er stil van.
"Je hebt stilte zonder woorden,
Je hebt stilte zonder geluid.
Maar de meest pijnlijk stilte,
is die van zwijgen.
Zwijgen over wat je niet kunt zeggen,
Zwijgen over wat je niet wilt zeggen,
Zwijgen over wat je niet mag zeggen,
Zwijgen over wat je niet mag weten.
De stilte brengt rust,
De stilte brengt onrust,
Niets is zo wispelturig als de stilte.
Niets is zo onvoorspelbaar.
Het is stil,
Wij zwijgen.
Het is stil,
Van binnen schreeuwen wij...."
p.s. Bedankt kath! Je verhaal heeft mij geinspireerd tot bovenstaande.
"Je hebt stilte zonder woorden,
Je hebt stilte zonder geluid.
Maar de meest pijnlijk stilte,
is die van zwijgen.
Zwijgen over wat je niet kunt zeggen,
Zwijgen over wat je niet wilt zeggen,
Zwijgen over wat je niet mag zeggen,
Zwijgen over wat je niet mag weten.
De stilte brengt rust,
De stilte brengt onrust,
Niets is zo wispelturig als de stilte.
Niets is zo onvoorspelbaar.
Het is stil,
Wij zwijgen.
Het is stil,
Van binnen schreeuwen wij...."
p.s. Bedankt kath! Je verhaal heeft mij geinspireerd tot bovenstaande.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
