Aanmelden

Doodsbang. Uitgeput. Gebroken. Verloren. Kwaad....

Discussie op: Forum index » Stof tot nadenken » Mijn Verhaal

mclaire dec 6 '11

Doodsbang. Uitgeput. Gebroken. Verloren. Kwaad. Ontroostbaar.
Ik voel me oeverloos alleen in een onmetelijk, onverschillig heelal. Vreselijk !
Even nog de kop in het zand steken. Omdat je het niet aankunt slecht nieuws te horen. Nog niet.
Ondertussen tegen de muren oplopen. Je nergens goed voelen.
Steeds weer de krop in je keel wegslikken ... tot je niet meer kunt, en er geen einde lijkt te komen aan het waterreservoir achter je ogen.
Alles verliest zijn glans. Niets heeft nog zin.

Angst. Een vlammende pijn in je ziel. Paniek. Terwijl door mijn hoofd voortdurend die ene beklemmende vraag hamert : Hoe sla ik me hier doorheen zonder er psychisch aan ten onder te gaan ?

Ergens borrelt een vreemd besef op, zelfs nu : niets is vrijblijvend. Je draagt verantwoordelijkheid. Ook nu. Niet voor wat er gebeurt. Wat je overkomt heb je niet in de hand. Maar hoe je ermee omgaat ...
Dat wel! Voor die enkele anderen die je gegeven zijn, maakt het een groot verschil of je al dan niet verder gaat; En hoe je verder gaat. Zo met je verdriet omgaan dat het je niet isoleert en verbittert.
Je blijven verbinden. Mooie woorden. Moeilijk als je ervoor staat. Ik zal mijn best doen.
Maar ik weet niet of ik het kan.

Beschermengel dec 6 '11

Herkenbaar wat je schrijft mclaire, maar je zult zien dat de tijd alle wonden heelt. Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurt is maar het verdriet wat je beschrijft zou ook voor mij geschreven kunnen zijn een aantal jaren geleden.

Ik kan je natuurlijk hier mee niet echt helpen, je moet er alleen doorheen met misschien een beetje hulp van een ander. Maar verwerken doe je alleen, alhoewel we zijn niet echt alleen er is altijd hulp uit de andere wereld als we het willen zien.

Ik wens je natuurlijk alle goeds toe en hoop dat er gauw inzicht voor je komt.

MoonFlowertje dec 6 '11

Zeker heel herkenbaar!

Ik zou op dit moment zo graag iets willen zeggen waar je iets aan hebt!...
Ook omdat ik weet hoe het kan voelen, ten einde raad en machteloos!
Toch is het een feit dat het zo slecht nog niet kan gaan, of er is een oplossing!
Juist mensen met een "gave" worden telkens weer op de proef gestelt...
ook wordt dit telkens zwaarder en zwaarder!
Als ik je zeg dat je er uiteindelijk sterker van zal worden, al lijkt het nu nog zo ver weg...
Door op te geven schuif je het probleem als het ware voor je uit...
Je zal moeten vechten! anders ga je er aan onderdoor!
Je hoeft het niet alleen te doen...
Je hebt sowieso altijd een gids bij je, die je er doorheen zal helpen...
Heb vertrouwen...
Er komt een moment dat je er doorheen bent, en dan zal je merken, dat je nog steeds rechtop staat!

Ik wens je in ieder geval veel licht en liefde toe!
en dat meen ik uit mijn hart!

warme groet, moonflowertje