Waarvoor verberg jij je, lieve Moon?
Ik zie hier een hele sterke persoonlijkheid, af en toe een beetje eigenwijs, maar toch heel krachtig en iemand die weet wat ze wilt. Maar er ergens niet voor uit durft te komen.
Als ik jouw nickname zo bekijk staat adamantium voor onbreekbaar. Het metaal wat Wolverine in zijn botten geïnjecteerd heeft gekregen. De maan staat voor verduistering of niet-onthullen. Ik krijg bij jou sterk het idee dat je heel goed weet wat je wilt, maar dit nog niet volledig uitdraagt naar de buitenwereld toe.
Hup, moon! Borst en kin vooruit, recht je schouders en laat die maffe buitenwereld nu maar eens zien wie JIJ bent en wat je te bieden hebt! Wat dat betreft heb je net als Koning Pentakels een schop onder je kont nodig om af te maken waar je mee begonnen bent
Internet is wel lekker veilig he? Daar is ook helemaal niks mis mee. Iedereen heeft een gebied nodig om binnen te experimenteren, af te tasten en te leren. Maar zoals ik het zie ben jij klaar met experimenteren. Je bent leerling af. De eeuwige student wezen is ook niet echt efficient te noemen. Uiteindelijk mag en kun je in het diepe springen.
De wereld ligt aan je voeten nu, klaar om jouw inzichten te ontvangen.
Jouw intuïtie en scherpzinnigheid zijn wel degelijk heel doeltreffend, en die mag je dan ook beschouwen als daadwerkelijke gaven waar je gerust gebruik van kunt maken.
Ga jezelf mooi vinden en accepteren. Met jou is echt helemaal niks mis. Het enige wat jou af en toe ontbreekt is het zelfvertrouwen. Soms (vaak?) zoek je bevestiging van buitenaf, maar weet dat mensen jou niet de bevestiging kunnen geven die je zoekt. Die bevestiging dient van uit jouzelf te komen.
Draag jouzelf uit, en dan komt de bevestiging van buitenaf vanzelf wel. De wet van aantrekkingskracht.
Bij jou ervaar ik erg veel vermoeidheid, onbegrip, verdriet en eenzaamheid.
Vermoeidheid omdat je jezelf teveel weggeeft. De energie dient in balans te komen bij jou; wat je geeft zou je moeten terug ontvangen. Een teveel aan geven zorgt uiteindelijk voor een burnout. In dit geval zou je heel erg moeten letten op jouw eigen grenzen; wat voel je, voelt dat goed of niet, wat wil je, wil je dit wel of niet...etc.
Gun jezelf rust, en ga bij jezelf te rade waar jouw grenzen liggen. Als je deze weet kun je dit ook makkelijker communiceren naar jouw omgeving toe: aangeven wanneer het je teveel is en wanneer mensen jouw grenzen met voeten treden. Dat is een leerproces en gebeurt niet van de 1 op de andere dag. Maar daar ben je je ook van bewust vermoed ik.
Door het aan kunnen geven van jouw grenzen, en je gevoel in woorden te kunnen omschrijven, zorgt ervoor dat jouw omgeving jou beter kan begrijpen.
Mensen zijn heus in staat zich aan jou aan te passen, mits je maar het 1 en ander weet aan te geven. Anderen kunnen namelijk niet ruiken wat er in jou omgaat.
Zolang jijzelf niet goed weet te communiceren zal het onbegrip jegens jou blijven bestaan.
Vanuit dit onbegrip van jouw omgeving vereenzaam je. Dit zorgt dan ook weer voor het nodige verdriet bij jou. Je voelt je niet begrepen, dat brengt eenzaamheid met zich mee en dat veroorzaakt weer verdriet.
Het is een vicieus cirkeltje. Hieruit komen ligt niet zozeer bij jouw omgeving maar meer bij jezelf. Ga praten. Probeer althans te praten. In ieder geval bij die mensen waar jij je veilig bij voelt. Mensen bij wie jij jezelf kunt en durft te zijn.
Als dat soort mensen zich niet direct in jouw sociale omgeving bevindt, wordt het tijd om eens een andere omgeving te vinden
Jij hoeft je niet altijd aan te passen namelijk. De tijd van altijd maar aanpassen en de oorzaken bij jezelf te zoeken is namelijk voorbij, bijer, bijst.
Bijster interessant!
Het gaat namelijk om JOU en niet om de rest van de wereld. Wat wil Moon?
De rest krijgt de dikke vinger, een lange neus en 3 bier.
Tijdelijk, dan.
Om jou tegemoet te komen.
GA JE ZELF UITDRAGEN OP DIE MANIER ZOALS JIJ DAT WILT.
Hulp is er, je hoeft het alleen maar aan te nemen. Ze/we wachten op je, Moon
Het ga je goed en dat IS.