Veel plezier, het zijn welgeteld 1365 woorden dus dat is een aardig kortverhaal :+ Quote:
”Meisje wat doe jij jezelf aan?'
Verbaast kijk ik in de ogen van mijn vriend, hij heeft mijn polsen zachtjes vast en ik zit rustig op zijn schoot. Zijn ogen stralen ongerustheid en angst uit, maar ook dat hij het allemaal niet begrijpt.
Onwetend volg ik zijn blik die naar mijn armen leid, moet hij zo verbaasd kijken om littekentjes?
Vragend kijk ik hem aan, snap hem niet, waar doet hij nou zo moeilijk over?
Om die littekentjes? Hij geloofd me toch niet wanneer ik hem vertel wat ik er over voel, hij gaat toch lachen, of net heel erg triestig zijn, om hoe ik er naar kijk.
Veel meisjes houden een dagboek bij, ik doe dat ook, mijn armen zijn mijn dagboek!Iedereen kan mijn dagboek zien, maar alleen ik weet wat er in staat, dat is betrouwbaarder dan een gewoon dagboek, die letters kan iedereen lezen!
”waarom!'
Hij maakt zijn zin niet af, en misschien is het maar beter zo. De vraag die hij wilt stellen, die kan ik toch niet juist beantwoorden, want wat ik ook ga zeggen, hij zal er toch niet blij mee zijn, hij gaat het toch idioot vinden, absurd!Extreem. Hij zal toch zeggen dat ik er aandacht mee wilde trekken..Dat weet ik nu al..
Hij streelt zachtjes over mijn armen, van mijn schouders, over mijn bovenarmen, rustig naar mijn onderarmen en zo over mijn hand, dan gaat hij terug en houd hij even halt bij mijn onderarmen, hij sluit zijn ogen en ik voel dat hij zich op mij concentreert.
Even wil ik me weg trekken maar een korte versteviging van zijn greep laat me weten dat hij dat helemaal niet wil, dus ik blijf rustig zitten en wacht tot zijn ogen open gaan.
Een traan loopt langs zijn kaken naar zijn lippen, en sterft daar.
”waarom huil je?' vraag ik vriendelijk en onbegrijpend
”weet je dat zelf niet?' reageert hij verbaasd
Ik knik van nee en haal voorzichtig mijn schouders op, zie! Daar gaat hij weer, hij stelt me een vraag en ik weet al geen antwoord meer, hij heeft nog maar een vraag gesteld! Moet ik nu!Wat!Ik!
”sshhh' hoor ik hem zeggen ”kijk eens in mijn ogen'
Ik voel een hand die zachtjes mijn kin in zijn richting trekt en voor ik het weet ben ik in zijn ogen aan het kijken. Ik schrik; dat was de bedoeling helemaal niet!
”rustig meissie, adem eens goed in en uit, sst'
Ik doe wat hij zegt en voel dat mijn ademhaling iets rustiger word.
”goedzo!Waarom ben je zo bang?'
Nou! Verdorie! Nu doet hij het wéér! Waarom vraagd hij zoveel? Waarom weet ik het antwoord nu niet gewoon? Waarom!Aarg!
Ik trek mijn polsen ruw los en sta op, vervolgens wil ik langs de zetel waar we in zaten doorlopen om naar buiten te gaan, mijn pols word vast gegrepen en een kort rukje laat me weten dat hij niet wil dat ik weg ga.
Ik kijk hem vernietigend aan.
”laat me los!' zeg ik met onvaste stem.
Waarom doet hij dat nou? Waarom houd hij me nou vast? Ik wil weg! Weg van vragen waar ik geen antwoord op weet, weg van vriendjes die je afwachtend aan kijken! Weg van vriendjes die oude dingen weer omhoog halen, ik wil gewoon weg!
”kalmeer nu toch eens, blijf toch hier, je kan niet blijven lopen!' zegt hij nu iets bozer en hij trekt me rustig weer op zijn schoot, dit keer zit ik zijdelings en wend ik mijn blik af van hem. Ik ziet hier al tegen mijn zin en dan zou ik ook nog in zijn ogen moeten kijken? Mooi niet!
”waarom praat je daar nooit over?'
”omdat ik niet wil!' antwoord ik koppig.
Angstig, triest en woest tegelijkertijd probeer ik mezelf te beheersen, ik sluit mijn ogen maar kan het niet helpen dat tranen van onmacht over mijn wangen lopen. Ik vind het niet leuk hier!
”wil je zo graag gaan?' vraagt hij me angstaanjagend kalm
Ik knik ja, mijn stem is toch verdwenen.
”ga dan'
Hij laat me los en voordat hij het weet spring ik van zijn schoot af en ren ik zo hard als ik kan naar buiten, eenmaal buiten kalmeer ik een beetje en besluit ik naar mijn echte vrienden te gaan. Ik wandel vlot richting de poort en net wanneer ik hier door wil lopen voel ik dat iemand me zachtjes bij mijn middel neemt.
Hij staat voor me en wanneer hij ziet dat ik nog harder huil hurkt hij voor me neer, hij houd me nog steeds vast maar staat niet meer zo dreigend voor me als net, dat is al heel wat!
”waarom huil je nou?'
Ik haal mijn schouders op.
”doet het nog steeds zo'n pijn?' vraagt hij me plots.
Even kijk ik verbaasd in zijn ogen maar vervolgens kijk ik weer de andere kant uit, waar ik naar kijk? Geen ide, eigenlijk zie ik helemaal niets. Ik knik alleen flauwtjes van ja.
”sorry'
Ik kijk weer naar hem en zie dat hij beschaamt naar de grond kijkt
sorry? Zegt hij nou werkelijk sorry? Hij voelde toch dat het nog pijn deed? Hij kon het toch zelf wel uitvinden dat ik al die dingen niet zomaar gedaan heb? Hij wist toch zeker wel dat het nog pijn zou doen en nu zegt hij sorry? Nu hij me er wéér aan heeft doen denken?'
”Mag ik?' vraag ik kil
Zijn greep rond mijn benen verslapt en ik wandel rustig naar het mooiste plekje dat aan dit huis is. Een dikke boomstam die op het achterste stuk van het veldje ligt, het is een soort van hoek, bestaande uit de stal en een hoop netjes opgestapelde houtblokken van ongeveer gelijke afmetingen. Wanneer je op de boomstam zit, met je rug naar de stal toe, kijk je uit over de weide van onze buren die er een mooie tuin van gemaakt hebben, dan heb je rechts van je de stapel hout en links van je ligt onze eigen weide waar zo nu en dan een paard op staat te grazen, het paard dat nu buiten staat komt behoedzaam mijn richting uit.
”hoi makkertje' moedig ik hem aan om te komen.
Hij spitst zijn oortjes even en stapt nu vlot mijn richting uit.
”jij snapt hoe ik me voel he kleintje.' Praat ik tegen de kleine pony die nu zachtjes zijn hoofd op mijn schouder legt.
”ga maar lekker grazen hoor, ik red me wel!'
Hij duwt nog eens zachtjes met zijn neus en gaat vervolgens een beetje verderop smullen van het gras.
Ik zelf zink weg in mijn eigen gedachten.
waarom kunnen mensen het verleden niet laten voor wat het is!Waarom moeten ze, wanneer ze wat korter naar je toe groeien, weten wat er gebeurt is, wat er aan de hand is, het verleden maakt je tot wat je in het heden bent en leert je lessen die je in de toekomst zullen helpen met overleven en niet weer dezelfde fouten te maken. Je reacties zijn nu eenmaal een reacties, het maakt toch niet uit of je weet waar deze vandaan komen? Als je er maar rekening mee houd in het nu, het verleden maakt toch niet uit? Het verleden is van jezelf, daar heeft niemand zaken mee. De mensen die er in mee spelen profiteren er zo nu en dan al genoeg van. Helaas!Je mag je eigenlijk helemaal niet laten chanteren door zo'n mensen maar ja, soms lukt het hun dan wel. Je gevoelens zijn nou eenmaal rare dingen he!Ooit komen we er allemaal wel uit, ooit komen we op een dag dat het verleden niet meer telt, en de toekomst niets is om bang voor te zijn maar gewoon iets dat mooi meegenomen is, ik denk dat we tot dan gewoon nog even moeten vol houden, nog even doorzetten tot iedereen het begrijpt.
Ik voel de zachte hand van mijn vriend rond mijn middel en schrik even maar vrijwel meteen ontspan ik weer en laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten. Zo zitten we dan, wat ik denk, wat ik dacht, het maakt niet meer uit!Dat we samen zijn en dat we er samen wel zullen uitkomen, dat maakt wel uit!
Verbaast kijk ik in de ogen van mijn vriend, hij heeft mijn polsen zachtjes vast en ik zit rustig op zijn schoot. Zijn ogen stralen ongerustheid en angst uit, maar ook dat hij het allemaal niet begrijpt.
Onwetend volg ik zijn blik die naar mijn armen leid, moet hij zo verbaasd kijken om littekentjes?
Vragend kijk ik hem aan, snap hem niet, waar doet hij nou zo moeilijk over?
Om die littekentjes? Hij geloofd me toch niet wanneer ik hem vertel wat ik er over voel, hij gaat toch lachen, of net heel erg triestig zijn, om hoe ik er naar kijk.
Veel meisjes houden een dagboek bij, ik doe dat ook, mijn armen zijn mijn dagboek!Iedereen kan mijn dagboek zien, maar alleen ik weet wat er in staat, dat is betrouwbaarder dan een gewoon dagboek, die letters kan iedereen lezen!
”waarom!'
Hij maakt zijn zin niet af, en misschien is het maar beter zo. De vraag die hij wilt stellen, die kan ik toch niet juist beantwoorden, want wat ik ook ga zeggen, hij zal er toch niet blij mee zijn, hij gaat het toch idioot vinden, absurd!Extreem. Hij zal toch zeggen dat ik er aandacht mee wilde trekken..Dat weet ik nu al..
Hij streelt zachtjes over mijn armen, van mijn schouders, over mijn bovenarmen, rustig naar mijn onderarmen en zo over mijn hand, dan gaat hij terug en houd hij even halt bij mijn onderarmen, hij sluit zijn ogen en ik voel dat hij zich op mij concentreert.
Even wil ik me weg trekken maar een korte versteviging van zijn greep laat me weten dat hij dat helemaal niet wil, dus ik blijf rustig zitten en wacht tot zijn ogen open gaan.
Een traan loopt langs zijn kaken naar zijn lippen, en sterft daar.
”waarom huil je?' vraag ik vriendelijk en onbegrijpend
”weet je dat zelf niet?' reageert hij verbaasd
Ik knik van nee en haal voorzichtig mijn schouders op, zie! Daar gaat hij weer, hij stelt me een vraag en ik weet al geen antwoord meer, hij heeft nog maar een vraag gesteld! Moet ik nu!Wat!Ik!
”sshhh' hoor ik hem zeggen ”kijk eens in mijn ogen'
Ik voel een hand die zachtjes mijn kin in zijn richting trekt en voor ik het weet ben ik in zijn ogen aan het kijken. Ik schrik; dat was de bedoeling helemaal niet!
”rustig meissie, adem eens goed in en uit, sst'
Ik doe wat hij zegt en voel dat mijn ademhaling iets rustiger word.
”goedzo!Waarom ben je zo bang?'
Nou! Verdorie! Nu doet hij het wéér! Waarom vraagd hij zoveel? Waarom weet ik het antwoord nu niet gewoon? Waarom!Aarg!
Ik trek mijn polsen ruw los en sta op, vervolgens wil ik langs de zetel waar we in zaten doorlopen om naar buiten te gaan, mijn pols word vast gegrepen en een kort rukje laat me weten dat hij niet wil dat ik weg ga.
Ik kijk hem vernietigend aan.
”laat me los!' zeg ik met onvaste stem.
Waarom doet hij dat nou? Waarom houd hij me nou vast? Ik wil weg! Weg van vragen waar ik geen antwoord op weet, weg van vriendjes die je afwachtend aan kijken! Weg van vriendjes die oude dingen weer omhoog halen, ik wil gewoon weg!
”kalmeer nu toch eens, blijf toch hier, je kan niet blijven lopen!' zegt hij nu iets bozer en hij trekt me rustig weer op zijn schoot, dit keer zit ik zijdelings en wend ik mijn blik af van hem. Ik ziet hier al tegen mijn zin en dan zou ik ook nog in zijn ogen moeten kijken? Mooi niet!
”waarom praat je daar nooit over?'
”omdat ik niet wil!' antwoord ik koppig.
Angstig, triest en woest tegelijkertijd probeer ik mezelf te beheersen, ik sluit mijn ogen maar kan het niet helpen dat tranen van onmacht over mijn wangen lopen. Ik vind het niet leuk hier!
”wil je zo graag gaan?' vraagt hij me angstaanjagend kalm
Ik knik ja, mijn stem is toch verdwenen.
”ga dan'
Hij laat me los en voordat hij het weet spring ik van zijn schoot af en ren ik zo hard als ik kan naar buiten, eenmaal buiten kalmeer ik een beetje en besluit ik naar mijn echte vrienden te gaan. Ik wandel vlot richting de poort en net wanneer ik hier door wil lopen voel ik dat iemand me zachtjes bij mijn middel neemt.
Hij staat voor me en wanneer hij ziet dat ik nog harder huil hurkt hij voor me neer, hij houd me nog steeds vast maar staat niet meer zo dreigend voor me als net, dat is al heel wat!
”waarom huil je nou?'
Ik haal mijn schouders op.
”doet het nog steeds zo'n pijn?' vraagt hij me plots.
Even kijk ik verbaasd in zijn ogen maar vervolgens kijk ik weer de andere kant uit, waar ik naar kijk? Geen ide, eigenlijk zie ik helemaal niets. Ik knik alleen flauwtjes van ja.
”sorry'
Ik kijk weer naar hem en zie dat hij beschaamt naar de grond kijkt
sorry? Zegt hij nou werkelijk sorry? Hij voelde toch dat het nog pijn deed? Hij kon het toch zelf wel uitvinden dat ik al die dingen niet zomaar gedaan heb? Hij wist toch zeker wel dat het nog pijn zou doen en nu zegt hij sorry? Nu hij me er wéér aan heeft doen denken?'
”Mag ik?' vraag ik kil
Zijn greep rond mijn benen verslapt en ik wandel rustig naar het mooiste plekje dat aan dit huis is. Een dikke boomstam die op het achterste stuk van het veldje ligt, het is een soort van hoek, bestaande uit de stal en een hoop netjes opgestapelde houtblokken van ongeveer gelijke afmetingen. Wanneer je op de boomstam zit, met je rug naar de stal toe, kijk je uit over de weide van onze buren die er een mooie tuin van gemaakt hebben, dan heb je rechts van je de stapel hout en links van je ligt onze eigen weide waar zo nu en dan een paard op staat te grazen, het paard dat nu buiten staat komt behoedzaam mijn richting uit.
”hoi makkertje' moedig ik hem aan om te komen.
Hij spitst zijn oortjes even en stapt nu vlot mijn richting uit.
”jij snapt hoe ik me voel he kleintje.' Praat ik tegen de kleine pony die nu zachtjes zijn hoofd op mijn schouder legt.
”ga maar lekker grazen hoor, ik red me wel!'
Hij duwt nog eens zachtjes met zijn neus en gaat vervolgens een beetje verderop smullen van het gras.
Ik zelf zink weg in mijn eigen gedachten.
waarom kunnen mensen het verleden niet laten voor wat het is!Waarom moeten ze, wanneer ze wat korter naar je toe groeien, weten wat er gebeurt is, wat er aan de hand is, het verleden maakt je tot wat je in het heden bent en leert je lessen die je in de toekomst zullen helpen met overleven en niet weer dezelfde fouten te maken. Je reacties zijn nu eenmaal een reacties, het maakt toch niet uit of je weet waar deze vandaan komen? Als je er maar rekening mee houd in het nu, het verleden maakt toch niet uit? Het verleden is van jezelf, daar heeft niemand zaken mee. De mensen die er in mee spelen profiteren er zo nu en dan al genoeg van. Helaas!Je mag je eigenlijk helemaal niet laten chanteren door zo'n mensen maar ja, soms lukt het hun dan wel. Je gevoelens zijn nou eenmaal rare dingen he!Ooit komen we er allemaal wel uit, ooit komen we op een dag dat het verleden niet meer telt, en de toekomst niets is om bang voor te zijn maar gewoon iets dat mooi meegenomen is, ik denk dat we tot dan gewoon nog even moeten vol houden, nog even doorzetten tot iedereen het begrijpt.
Ik voel de zachte hand van mijn vriend rond mijn middel en schrik even maar vrijwel meteen ontspan ik weer en laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten. Zo zitten we dan, wat ik denk, wat ik dacht, het maakt niet meer uit!Dat we samen zijn en dat we er samen wel zullen uitkomen, dat maakt wel uit!
.
