Zeg het met bloemen, een hele mooie ervaring.

Onlangs had ik een hele mooie ervaring die ik graag met jullie wil delen. Mijn moeder is zo'n kleine 11 maanden geleden overleden. Mijn grootvader is reeds 10 jaar eerder overleden...
Ik weet dat mijn moeder enorm veel verdriet had om hem en hem ook geregeld bleef zien. Dit even terzijde.
Op een dag had ik het weer heel moeilijk. Dingen uit het verleden, opgekropte gevoelens, heel wat boosheid. Kortom ik had het echt moeilijk. Nu mijn werk ligt een vijftal minuten van de strowelde waar mijn moeder haar as in oktober verstrooid werd. Ik reed naar huis en voelde dat ik naar de stroweide werd geroepen. In plaats van rechtdoor te rijden, richting huiswaarts, sloeg ik af en even later parkeerde ik mijn wagen op de parking van het crematorium. Ik was daar gans alleen, zo'n grote plek, gans voor mij alleen. Ik baande me een weg naar de stroweide en bleef staan op de plaats waar ik zoveel maanden eerder ook gestaan had op die prachtige najaarsdag. Weer scheen de zon hoog aan de hemel. Ik liet mijn tranen de vrije loop en vroeg haar om kracht. Ik nam plaats op het bankje dat daar stond en voelde onmiddellijk haar aanwezigheid. Onmiddellijk voelde ik een innerlijke rust die niet aards was over me heen komen. Alsof ze me instraalde met haar onvoorwaardelijke liefde en mee liet genieten van de innerlijke balans waarin zij nu verkeerd. Het voelde gewoon zo goed aan. Ze gaf me steeds het gevoel door dat ik sterk, sterker dan zij ooit geweest is en dat ik het kon ! Alle boosheid, verdriet het ebte weg. Maar samen met haar voelde ik nog een andere aanwezigheid. Eentje die ik nog niet had gevoeld tot hier toe. Een hele lichte, aangename, troostende, toch wat iets terughoudende energie. Ik vroeg haar wie die onbekende energie was. Ik voelde dat ik moest rechtstaan. Onder zachte dwang werd mij gevraagd een bepaalde richting uit te gaan. Ik deed het, maar wist niet zo onmiddellijk wat ik aan de achterzijde van de stroweide moest zoeken. Ik weet nog dat ik bij mezelf zei : 'kijk goed om je heen, ieder teken is belangrijk". Dat deed ik ook. Plots hield het gevoel op en hield ik staande voor een taxushaag. Nu moet je weten dat die stroweides en tuinen minutieus worden onderhouden. Ik kijk rond, en wat zie ik, weggedoken uit het niets opdoemend te midden van de dichtbegroeide, minutieus gesnoeide taxushaag ? Een begonia. Ik was zo ontroerd, zo blij, ... zo mooi. Toen wist ik het onmiddellijk, mijn grootvader. Hij had nog nooit eerder met mij contact gezocht, maar nu zei hij het met bloemen. Zijn bloemen. Iedere zomer, plantte hij vroeger begonia's op één mooie rechte lijn in onze tuin. Ieder jaar opnieuw. Nu stond er een eenzaam eenjarig plantje, daar tussen die perfect onderhouden haag. Zijn plantje. Je ziet ze nog amper.... Zo mooi. Nu weet ik het zeker, ze zijn samen.
Met een gelukzalig gevoel reed ik naar huis. Toen ik het thuis aan mijn vriend vertelde stond hij ook vol verwondering te luisteren.
Soms denk je dat je er alleen voorstaat, maar niets is minder waar. Ik hoop echt nog meermaals zulke prachtige tekenen en energie te mogen ontvangen.