geesten zien

Hoi Leonie en Doreen,

Lang niet iedereen kan geesten zien. Sterker nog, de meeste mensen kunnen geen geesten zien.

Ik kan je niet uitleggen hoe je ze wel zou kunnen zien en of het bijvoorbeeld genetisch is bepaald.

Wel een belangrijke tip: Ga er niet mee experimenteren want het is wel gevaarlijk om onvoorbereid ermee bezig te zijn!

nee, niet iedereen kan geesten zien, integendeel: zelfs weinig mensen kunnen het. Als je je er niet voor open stelt, en je hebt de 'gave' niet zal je ze nooit zien en hoef je je er ook niet op te 'verheugen'
maar wat ik vind dat je mì³et weten:
denk asjeblieft niet dat zij die geesten zien 'gelukzakken' zijn. In het begin is dit heel moeilijk te verwerken en heel verwarrend, ik zie sinds kort geesten, en heb geloof ik vandaag mijn eerste boodschap voor een geest over gebracht...Toen ik hem de 1ste keer zag kon ik niet meer slapen, en zo bang ben ik nog nooit geweest... Dus weet ook dat er nadelen zijn aan geesten zien voelen en horen.

Hoi Allemaal,

Ik heb geen speciale eigenschappen, ik ben wel heel gevoelig en daardoor maak ik dingen mee die veel mensen als vreemd zullen beschouwen, voor mij zijn ze inderdaad anders dan anders, maar vreemd?????, nee bijzonder dat wel.
Mijn eerste ervaring was toen ik ongeveer 5 jaar oud was, ik stond met mijn ouders en zusje (die toen ongeveer 1 jaar was en in een wandelwagentje zat) bij een bushalte te wachten op de bus (das wel logische hé ), wij stonden bij een soort huisje van de trambestuurders te wachten en voor ons stond het bus-hokje, tegen de zijkant stond een man geleund, met zijn rechter-schouder tegen het hokje aan en met zijn rug naar ons toe.
Ik keek naar de man, opeens zie ik op zijn rug, door zijn kleding heen bloedbanen zich vormen, zoals je weleens op zo'n anatomische plaat ziet, vanuit de ruggegraat verspreide de bloedbanen zich, in weinig tijd was zijn gehele achterkant bedekt met die bloedbanen, daarna verschenen er tussen die bloedbanen, blauwe banen(spieren?), ook dat bedekt zijn gehele achterkant.
Paar minuten later(althans zo voelde het) verscheen er een politieauto, 2 agenten stapte uit en namen de man mee.
Ik weet nog dat ik naar mijn vader keek en mijn vader tegen mij zei, die man is dronken.
Begrepen heb ik het nooit, maar ik ben zoals jullie kunnen lezen het nooit meer vergeten.
Mijn volgende bijzondere gebeurtenis vond plaats toen ik ongeveer 17 jaar oud was, ik was midden in een bos, samen met mijn latere echtgenoot, ik ben topografisch een ramp, ik rij gerust naar Leeuwarden via Maastricht ik heb er doodweg geen gevoel voor.
We hadden bij de VVV een paar folders van bezienswaardigheden van de omgeving waar wij toen op vakantie waren gehaald, 1 daarvan ging over een oud Romaans kerkje, de oudste die er in Nederland nog was, uit plus minus 1200 na Chr.
Ondanks dat ik geen Christen ben heb ik een grote fascinatie voor kerken, dus ik wilde heel graag dat kerkje bezoeken.
Maar zowel mijn man en ik zeker niet hadden geen idee hoe we er moesten komen en waar wij ons op dat moment ten opzichtte van dat kerkje bevonden.
Afijn wij stappen in de auto met het plan om eerst maar eens naar de bewoonde wereld te rijden en daar op de borden kijken welke richting we uit moesten.
Het gaat hier om het plaatsje Anloo in de provincie Drenthe.
We zijn net aan het rijden als ik ineens het gevoel heb los te komen van mezelf, een grote rust daalt over mij heen en ik zie het kerkje en de te nemen route zo voor me.
Ik zeg tegen mijn man, ik weet hoe we moeten rijden, hij kijkt mij aan of hij water zie branden, jij weet de weg zegt hij tegen mij!
Ja zeg ik en ik leg uit hoe we moeten rijden, wat opzich nog best ingewikkeld was, mijn man sputtert nog wat tegen, wetend dat mijn gevoel voor route's een ramp is, maar ik zeg tegen hem doe het nou maar het is goed en het klopt.
Hij rijden op mijn aanwijzigingen en bij de laatste bocht draaien we een rond plein op en staan recht voor die kerk.
Verbaasd stapt mijn man uit en daarna ik, op dat moment verdwijnt dat rustige gevoel en overvalt mij een totaal gevoel van paniek en angst, ik kon geen stap meer verzetten.
Ben in mijn gehele leven daarna nooit meer zo bang geweest.
We zijn niet naar binnen geweest, ik kon het niet, hij is nog gaan kijken maar de deur zat op slot, ik wilde maar 1 ding, wegwezen.
Ben er nooit meer geweest (maar ga er nog eens heen, want het blijft me bezig houden).
Het volgende deed zich voor toen mijn zoontje ongeveer 2 jaar was, hij was een snelle loper, maar een late prater, veel meer dan papa, mama en die bracht hij toen nog niet uit.
Ik had na hem een postnatale-depressie, geen moederkind binding, een heel verdrietige periode.
Ik was in die tijd veel met reïncarnatie bezig, op een gegeven moment las ik in een boek over dat onderwerp, dat kinderen als ze opnieuw geboren gaan worden, hun eigen ouders uitzoeken(was een theorie van die schrijver), ik keek naar mijn zoontje die op de grond met duplo zat te spelen, hij zat met zijn ruggetje naar mij toe en dacht kind als je dan toch mocht kiezen dan had ik maar een andere moeder gekozen.
Op dat moment staat mijn zoontje op en komt op mij aflopen, hij gaat voor me staan en legt zijn hand op mijn knie en zegt: ach meid maak je niet druk, alles komt goed.
Hij laat mijn knie los en gaat vervolgens weer verder met spelen, ik was volslagen overdonderd, hij het brabbelende kind, had met een volwassen stem een volledige zin uitgesproken tegen mij, ik heb het boek dichtgeklapt en heb er zeker 15 jaar niks meer over willen lezen.
Mijn man deed het later af als verbeelding, het kon toch immers niet.
Mij heeft het gigantisch geholpen achteraf gezien, de band tussen mijn zoontje en mij was een jaar later harstikke goed, moeder en zoon en ik had een stukje bevestiging gekregen, er is wel degelijk meer tussen hemel en aarde.
Nu jaren later als ik dit allemaal zit neer te typen, zie ik dat ik vanaf toen ben gaan groeien, diepere gevoelens bij andere mensen, aanvoelen, invoelen, enz.
Laatst vertelde iemand mij een nare ervaring ik zat intens te luisteren en ineens gaat, althans zo vertaal ik het maar, gaat er in mijn hoofd een film lopen, beelden die ik niet herkende, ik vraag aan die vriend, had je dat aan?, liep die weg zo, had de grond die en die kleur, was er daar een bosje, stond er daar een hutje enz.
Waarop hij zei, ja, ja, ja en ja, hij zei meis,je bent daar, waar ik was.
Achteraf hebben we samen gehuild, effe de emotie's wegspoelen zal ik maar zeggen, was een mooie ervaring.
En zo heb ik vaker deze ervaringen met mensen, ik ben er niet bang voor het is juist mooi, je deelt toch een heel intens gevoel met elkaar, versterkt een band.
Pfff ben moe nu, ik lees het verhaal niet na op typ fouten, dus die moeten jullie me maar vergeven als die er zijn.
Wil hier niks mee, alleen ff kwijt.

Liefs en groetjes van Selma.

hoi ben nieuw hier en heb al een geest gezien is al een paar jaar geleden

Hallo iedereen,ik wil even men verhaal vertellen wat ik 12 jaar geleden meegemaakt heb,het is alsof het gisteren was. Op een zomerse dag tijdens de vakantie ,ik was toen vijftien gingen we eens geesten oproepen samen met men nicht en vrienden. Alles in orde gebracht voor er aan te beginnen,we wisten al te goed hoe het goed moest gebeuren want men nicht had al veel ervaring in die dingen.Ze begon dus vragen te stellen ,en voor een lang verhaal kort te maken zijn die in de toekomst allemaal uitgekomen.Maar wat ik die nacht gezien heb ,ga ik NOOIT vergeten! Ik werd die nacht wakker van getik op men raam, ik opende men ogen en zag aan het einde van men bed een vrouw die een halve meter van de grond hing,ze had pikzwarte ogen en kort zwart haar, ik denk dat ze eind de 40 jaar oud was en ze had een rode training aan met witte naaldhakken van schoenen. Ze was gewoon naar me aan het kijken ,ik ben beginnen op men ma roepen ,en opdat moment dat men ma de deur binnen kwam verdween ze in het niks.Sindsdien hebben we geen rust meer in dat huis gevonden,en zijn mijn ouders daar uit elkaar gegaan,en dat had die geest ook voorspeld,we zijn dan verhuisd. Zou dat die dame zijn dat we die dag opgeroepen hebben?? Ik heb haar echt gezien,ik zweer dat.Daarna heb ik ook nog veel meegemaakt met men overleden neef. Dat was men verhaal en ik hoop dat ik niet te enige ben,want soms begin ik aan mezelf te twijfelen of het niet mijn fantasie was? Maar het was zo echt,groetjes garfield

Hoi Garfield,

Twijfelen is toegestaan, tis menselijk hoor!
Als je het verhaal van Nims, over het Zero Point Field leest, zal je ergens in die tekst de volgende zin kunnen lezen, als je gaat nadenken, dan komen de twijfels, wat ik hier mee wil zeggen, niet nadenken, het is gebeurt, jij hebt het meegemaakt!
Zie het als vaststaand feit en ik denk ook dat het loeigevaarlijk is dat gespeel met zo'n bord, glaasje draaien, of hoe het dan ook mag heten.
Je weet maar nooit wat je binnenhaalt, volgens de mensen die hier meer in thuis zijn en er meer van weten, haal je met zulk soort "spelletjes" de dolende geesten binnen, zij die nog geen overgang hebben gemaakt naar het licht, ze zeggen wat jij/jullie graag willen horen, dat voelt dan vertrouwd.
Ik denk dat iemand die het goed met je meent, of dat nu een mens is of een geest, je geen angst zal bezorgen, vreemd misschien, verwarrend, maar ik denk dat er snel een rust vanuit zal gaan.
Een geest, groeit van Liefde geven, angst is voeding, maar groeien doe je er niet van.
Althans zo voel ik dat Garfield en aangezien ik de wijsheid ook niet in pacht heb, schrijf ik hier slechts wat ik voel, misschien heb je er iets aan.

Liefs van Selma.

Het klopt wat je zegt Selma,

Glaasje draaien of spelen met een ouija bord is gevaarlijk als je niet sterk in je schoenen staat. De reden daarvoor is, dat een geest kan blijven hangen en je kan gaan pesten en lastigvallen. Geesten zijn net mensen! Niet iedereen is even lief en aardig hoor. Sta je er niet voor open, dan zullen ze je ook niet lastig vallen.

Dank u voor het antwoorden op men verhaal,ik heb gewoon geluk gehad dat ze mij gerust gelaten heeft,maar ì¨ì¨n ding weet ik zeker ,geesten oproepen doe ik nooit meer!Groetjes

Verstandig!

Wijsheid komt met de jaren, sommige onder ons hebben daar geen jaren voor nodig .
Toppie Garfield .

Groetjes, Selma.

Hoi Selma,

Wat een indrukwekkend verhaal.
Ben blij dat het allemaal goed gekomen is.

Nog even een vraag: jij en je zoon hebben jullie wel vaker zoiets? Dat jullie elkaar begrijpen zonder dat je iets hoeft te zeggen?

Ik geloof dat dat een naam heeft waar ik even niet meer op kom.
Het houdt in dat je met elkaar kunt communiceren met je gedachten.
Goh....hoe heet dat nou....!
Ligt op mijn puntje van mijn tong, ook aboriganals gebruiken het.

Want dat is wel grappig heb het zelfde namelijk met mijn moeder. Dan zitten we in de huiskamer of in de keuken en voor dat zij het vraagt vertel ik haar al het antwoord.
En dan laggen we een beetje.
Meestal heeft ze dan een paar vragen te gelijk, dus dan zeg ik bv. ja,ja en nee.

Op sommige dagen is het zelfs zo erg dat ik ergens ben (thuis of ergens anders) en dat ik opeens aan mijn moeder denk en de telefoon.
Enja hoor een halve minuut later gaat de telefoon.

Maar ik moet ook toegeven dat dit niet altijd het geval is.

Dus heb jij en je zoon dit nog steeds?

Groetjes Ria

Telepathie heet het.

Tele = van ver
Pathie = voelen. (empathie = meevoelen)


Televisie = van ver, zien.

Snappie

Aaahhh, ja dat was het woord.

Dankje Nims

Graag gedaan
Ik zag dat je OMS ook gevonden had, of niet?

ja, dat klopt.
Weet eigenlijk niet zo goed wat ik er mee moet.

En de mensen die online zijn ken ik niet.
Ben een beetje een mietje.

maakt toch niets uit! Gewoon gaan praten, bijten doen ze niet. Heb ik ook gedaan een paar weken geleden hoewel ik ook niet zo zeker van mijn stuk was haha! Kies gewoond e naam die je het meest aan spreekt en begin daarmee te praten :p

edit: dat liep een beetje mis Sorry! (dubbelpost)

Nog steeds geen spijt van?

Maar Ria, je hoeft niet bang te zijn. Ik heet sjuul op oms, alleen ben ik alleen 's avonds online, dus overdag zie je me wel in de lijst, maar dan zal ik dus niets terug zeggen

goh wil je echt dat ik daar op antwoord