Ik begin het te accepteren

Goedendag iedereen,

Ik wil even mijn verhaal kwijt en ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Ongeveer 2,5 jaar terug is mijn vader op een (te) jonge leeftijd overleden aan kanker. Mijn zusje, moeder en ik hebben best een moeilijke tijd gehad.
Mijn ouders waren al uit elkaar, maar hun band is daarna nog steeds heel erg sterk gebleven, ondanks de nieuwe vriend van mijn moeder waar zij inmiddels ook mee getrouwd is. (en ik moet eerlijk zeggen, hij is er heel goed voor ons geweest vooral voor mijn moeder een echte steun!! Ik ben blij dat die er is in mijn moeders en ook ons leven)

In het begin sloot ik mij af, wat waarschijnlijk ook heel normaal is in een rouwproces.
Uiteindelijk ben ik er steeds meer over gaan praten, en ook in mijn gedachtes praatte ik tegen mijn vader.

Mijn zusje is echt sprekend mijn vader, innerlijk en uiterlijk het is bijna onze vader, ik vind dat heel mooi om te zien, en ben best trots op die meid.

Ik heb laatst een paranormaal persoon gebeld, en in eerste instantie dacht ik tjaa, het zal wel. Totdat ze een zin zei dat ik dacht: Wooww dat zij mijn vader vroeger ook altijd tegen mij. Ook had ze het over loslaten (niet helemaal, maar jullie begrijpen wat ik bedoel) En dat hij ook wilde dat ik verder ging, en dat hij ook verder wilde, even slikken was het maar daarna dacht ik: Tjaa hij heeft eigenlijk gelijk.

Ik heb het idee dat ik nu tot een punt ben gekomen om het nu maar echt eens te accepteren. Ook al zal het Accepteren het nooit voor 100% zijn, maar wel om verder te leven zoals hij dit willen zou. Om aan mijn toekomst te werken, en lol in mijn leven te hebben.

Ik mis hem elke dag natuurlijk, elke dag denk ik aan hem.
Maar ik heb het gevoel dat die regelmatig om me heen hangt, fijn idee hoor en soms denk ik in me hoofd Nou pap ik kan dit wel alleen hoor Haha.

Ik voel me er wel goed door, want dit zou hij willen. Huilen zal ik altijd wel blijven doen, en het is goed voor me om het er dan weer even uit te hebben.

Mijn moeder droomt vaak over hem, en het zijn dromen waarvan zij het idee heeft dat het gewoon net echt is. Ik denk soms wel eens dat hij haar iets duidelijk wilt maken, maar ik kan nog steeds niet begrijpen wat.

Ze heeft het erg moeilijk, ook omdat mijn Opa kort geleden is overleden. En dit maakt mij wel heel erg verdrietig, ik wil mijn lieve moeder liever niet zo zien. Ze is echt een goed mens, en zulke goede eigenschappen, zorgzaam dat ze is. Ik weet soms niet wat ik voor haar kan doen om op te peppen, soms ben ik bang dat het overkomt dat ik weleens niet naar haar verhaal luister als ze iets kwijt wilt, dit doe ik wel alleen ik vind het gewoon best erg om haar zo verdrietig te zien, en horen huilen. Dat doet mij eigenlijk nu het meeste pijn.

Verder lijkt het net dat sinds mijn vader is overleden, allemaal goede dingen in mijn pad zijn gekomen. Er zijn dromen uitgekomen en al zijn het maar kleine dingen het gebeurt wel. Bijvoorbeeld mijn eigen huisje, af personen die een slechte invloed op mij hadden (Ex-vriend) Ik heb nu een hele leuke vriend waar ik ook mee samen woon, en als laatste mijn diploma en werk. Er is ineens veel goede dingen gebeurd. En dat is echt mijn trots. Ik voel me trots en blij, en ben ook erg blij met de kleine dingen in het leven. Heb ik van mij lieve papa denk ik Hihi...

Nou dit was mijn verhaal, ik wilde het gewoon eventjes kwijt, en dat voelt goed, bedankt voor het lezen / luisteren naar mijn gevoel / verhaal.

Gr. XFell