Net zoals de vorige keer liep ik door een tunnel en kwam uit op de prachtige plaats vol sierlijke bomen en bloemen. Weer ging ik naar de kring van bomen met de witte bloemen en wederom zat daar Morrighan (nu ben ik heel zeker dat ze daar met zwart haar zat).
Ze begroette mij wat voor mij een beetje verwarrend was want ze gebruikte weer mijn naam Keriana. Anders dan de vorige keer droeg ze mij op om op mijn pegasus te zitten.We vlogen door de lucht en gingen eerst naar beneden waarna we naar de sterren vlogen en weer terug naar de aarde en daarna terug naar de sterren . We stopten zoals vorige keer in de lila ruimte met de 2 kastelen
"Waarom komen we terug naar hier?"
" richt blik maar op het rechtse kasteel Keriana."
Ik deed dit en weer kwam ik uit op die kinderkamer maar deze keer zag ik het vanuit het perspectief van de baby. Ik hoorde een prachtig muziekje (zo een soort die je in muziekdoosjes hoort) .Ik zag 2 armen die mij oppakte en een stem die in een mooie taal (dezelfde als de laatste zin uit het gedichtje Sterre) toen ik opkeek zag ik een mooie vrouw met prachtige blawuwe ogen . Ze had ook mooi lang licht krullend zwart haar waarover ze een witte doorzichtig achtige sluier droeg. Ze droeg ook een prachtig kleed waarop vrij ongewikkelde pratonen op waren geschilderd.
Het rare is dat ik op dat mijzelf en Morrighan achter de vrouw zie staan en ik praatte met Morrighan.
" Wie is deze vrouw?"
" Dat Keriana is Mara jouw moeder."
" Is wel een mooie vrouw"
"dat is ze zeker"
" en wis is mijn vader?"
"dat kan ik jouw nog niet laten zien."
"waarom niet?"
"omdat ,Keriana, jouw gaves op aarde zich nu aan het ontwikkelen zijn en naarmate je gaves zich ontwikkelen zul je meer en meer dingen over jezelf weten."
Ik keek nog even naar de vrouw.
"Kom Keriana het is tijd om terug te keren."
We klommen weer op onze pegasussen en ze voerde ons weer terug naar de aarde waar we over het water vlogen zodat de hoeven van de pegasussen over het water scheerde.
" Zwem Keriana."
"Wat?"
" Keriana zwem"
Ik liet mij van mijn pegasus vallen en ik zwom door het water. Dit ging mij zo goed af dat het wel leek alsof ik een staart had. Ik stopte bij een soort steen eilandje dat aan de kant van de rivier lag en daar zag ik dat ik een vissenstaart had. Daar droogde ik enorm snel op en zo verdween ook mijn staart en had ik mijn 2 benen weer terug .
Ik ging terug naar het gras waar ik op een weide uitkwam . Daar stond Morrighan weer
"Ren Keriana ren"
Deze keer volgde ik haar gebod en op een moment kreeg ik de drang om een sprong te maken zodat ik op mijn handen en voeten op de grond terechtkwam. Toen ik dit deed was ik veranderd in een mooie grijze wolf met helblauwe ogen. Toen ik aan de rand van het bos kwam veranderde ik weer in mijn eigen gedaante en daar stond Morrighan terug.
"Kom Keriana volg me."
We liepen door het bos maar hier was het precies herfst alle bladeren lagen bruin op de grond terwijl de hoge bomen geen blad meer droegen.
" Is het al herfst?"
" Hier Keriana is het altijd herfst. Dit bos draagt alle seizoenen voor altijd met zich mee. De plaats waarvan jij altijd vertrekt is het altijd lente en zo heb je hier ook winter en zomer."
Na deze uitleg kwamen we bij een huisje .
" Ga maar binnen Keriana "
Ik ging naar binnen maar in het huisje maar het was er te donker.
" blaas Keriana"
Ik blies en in het midden van de kamer verscheen er aan het plavond een lamp die het hele huisje verlichtte.
"Dit is het huis van je Ziel."
Aan de muren hingen veel foto's maar ze waren te wazig om te zien.
" Waarom kan ik deze foto niet zien?"
" Omdat je ze nog niet mag zien. Alles komt op zijn tijd . Kom we gaan terug."
We gingen terug naar de kring van bomen in ommul-gad (heb de naam kunnen onthouden :D) waar Morrighan zei
"onthoud dit goed Keriana alles komt op zijn tijd maak jer dus geen zorgen over."
Op dat moment verscheen er een hele hoop mensen achter haar die ik niet goed kon zien maar ik kon wel zeggen dat er vrouwen en mannen tussen stonden.
" Wie zijn die mensen?"
" Alles op zijn tijd. Knipper maar met je ogen dan ben je weer terug."
ZO kwam ik weer terug in het hier en nu.
