Dag allemaal,
Gister was ik bij de therapeut van de ademtherapie. De therapie slaat niet helemaal aan. Mijn adem is goed en diep. We constateerden, met name de therapeut en uitendelijk ik ook dat, iedere keer na een therapie, de sleutel in het slot zit. maar ik krijg hem niet van het slot af. Ik vertelde dat ik sinds ik met verwerking bezig ben vanaf november vorig jaar, het steeds minder goed met mij ging en soms gedachte had, om uit het leven te willen stappen, en was met voorbereidingen bezig. maar nooit had ik de moed om het ook te gaan doen. Ook vond ik dat ik het niet kon doen voor onze dochter. In april 2010 is haar vriend plotseling overleden.
Ongev 15 jaar geleden, nadat ik een slaapstoornis had elk jaar van maart tot en met november, en onzekerheid e nangsten had op advies van de huisarts, Assertiviteits cursus gedaan.
2 en half jaar hypnotherapie. In 2000 kwam ik via een beurs in contact met een medium. Bij haar gesprekken gehad over onzekerheid en angsten vooral naar mn ouders angst. Een jaar geen contact met mn ouders en zussen. Tussen door een paar keer anti depressiva geslikt op advies, kort erna weer gestop. Ik wilde geen medicijnen. Ik wilde en moest van mezelf op eigen kracht mezelf genezen.
De afgelopen jaren heb ik wel vaker het gevoel gehad, ik wil niet meer leven. Zo sterk als afgelopen jaar 2010 nog nooit, het gevoel van ik kan niet meer, ik zie geen uitweg.
2010 was een therapiejaar voor mij, nog nooit eerder heb ik z o hard aan mezelf gewerkt. Januari 2010 10 dagen Speyertherapie gedaan. Paar maanden later een aantal Nei sessies, omdat ik klachten bleef houden, dwz blokkades in de borst en buik en s ochtends uit bed ,weinig levenslust. met nei sessies kwamen herinneringen naar boven die ik met de hypnotherapie had beleefd.
April overlijden dochter haar vriend. Ik was erg bezorgd over mn dochter, overbezorgd zelfs. Ik raakte vermoeid en de gevoelens van zelfdoding kwamen sterker terug dan ik ooit heb gevoeld.Ik kon het niet doen, toch was het gevoel zo sterk, vooral als ik s avonds in bed lag kwam dit gevoel.
Veel op internet en in boeken zoeken, wat kon het nou zijn waardoor ik steeds terug val, na een therapie.
November begonnen met Ademtherapie, kwam in contact met een man op de beurs. Ik vertelde dat ik blokkade s had en soms erg transpireerde. Hij constateerde dat ik afgelopen tijd, weinig tot er aandacht aan mijn IK was besteed in therapie. Het transpiren komt tot uiting van onzekerheid.
Met de ademtherapie kreeg ik opdrachten mee om de gebeurtenissen van vroeger, die ik nog niet had verwerkt, via tekenen te verwerken. De eerste gebeurtenis van mij als 4 jarig meisje, deze gebeurtenis, herhalingen die ik heb gehad in andere vormen tijdens mijn leven, wat to uiting kwam in mijn man. Ik was bang voor mijn man, angst voor sex. Ik kon het soms niet aan als mn man in zijn badjas in de huiskamer was.
Mijn man sliep al, vanaf dat we getrouwd zijn naakt in bed ikkvond dat eng.
De éérste waar ik mee begon was ik als 4 jarig meisje. Ik mocht tussen mn ouders liggen, ik was bang op mn kamertje. Ik lag met mn rug naar mn vader, en voelde een bobbel in mn onderrug. Mn oudesr praten niet samen. Mn moeder was zwanger 3 maanden, en was erg bang dat de zwangerschap weer mis zou gaan. Zij uite dit niet en sprak nooit over haar gevoelens. Ook was mijn moeder bang dat mn vader sex wlde op dat moment. Nadt ik de tekening had gemaakt en er contact mee maakte, gebeurde er zoveel met mij. Ik kreeg bijna geen adem meer, hield mn adem in, veel verdriet en angst gevoelens. Ik ging me steeds vermoeider voelen en somberder na dat ik getekend had, dit was na 17 Januari. Na de volgende tekeningen voelde ik me er nog steeds niet beter op worden. Elke dag minimaal 3 keer 10 minuten diep buik ademhalen,deed ik steeds nog.
Sinds 24 Januari woont onze jongste dochter tijdelijk bij ons in huis en vertelde haar van mijn ervaringen van het afgelopen jaar. Ik wilde dat omdat zij nu hier woont en ik niet wil dat zij schrikt als zij mij met gevoelens ziet, die zij niet mvan mij kent. Ook moet ik erbij vertellen dat mensen aan de buitenkant niet aan mij zien, als het niet goed gaat. MIjn dochter schrok toch wel toen ik het haar maandag vertelde. Ik werd erg emotioneel en uite mij over dat ik het soms niet meer zie zitten. Erg emotioneel zeker voor mn dochter. Mn hoord voelde na de huilbui boven in zwaar en moe, ik was ook moe. Dus nu heb ik op advies van de ademtherapeut een afspraak met de huisarts gemaakt. Het lijkt hem goed om in gesprek te gaan bij een psycholoog...althans wat de huisarts mij adviseerd. Het stofje in mijn hoofd is even op door dat ik waarschijnlijk te veel en te intensief aan mn gevoel heb gewerkt...
Hij zei, we moeten de sleutel zien om te draaien in het slot, erachter komen waardoor dat nog niet gelukt is.
Donderdagmiddag heb ik de afspraak bij de huisarts.
Ben benieuwd wat die adviseerd.
Liefs Amethist