11-11-2010 De Denneappel en de Levensboom.
Ik zweef in een donkere grot, middenin de leegte. Ik zie rechts van mij blauwig licht, waar ik opeens heenvlieg. Ik schijn vleugels te hebben... Tevens heb ik een groenige mantel om, de rest van mijn kledig kan ik niet zien.
Ik merk een houten staf in mijn linkerhand op, en een zilveren belletje/klokje aan mijn rechterpols. Deze zit vast aan een zilverkleurig bandje om mijn pols. Ik hoor het getingel duidelijk; lieflijk en zacht.
Als ik buiten kom, sla ik van opluchting mijn vleugels uit, en hang ik in de lucht een beetje rond te zweven. Ik kijk om mij heen en zie een heuvelachtig landschap voor en rechts van me, met groene heuvels. Het zijn lage heuvels. Onder mij een landtong, en iets wat lijkt op een groot meer. Deze strekt zich uit aan mijn linkerkant.
Het lijkt sterk op dit Schotse landschap, maar dan met iets lagere heuvels:
Er komt een Engel (Michaël) aangevlogen, die mij verwelkomt (c.q. stevig vastpakt, het voelt aan alsof we oude bekenden zijn die elkaar na een hele lange tijd pas weer zien). Ik kan hem niet goed zien, hij is één en al licht en goud. Zijn contouren zie ik wel. En zijn onvoorwaardelijke liefde voel ik overal boven uit stijgen...Hij neemt me aan hand mee naar een toren verderop. Zo’n oude toren, met kantelen. De toren staat op een heuvel.
Zoiets als deze, maar dan heel wat groter:
Jorine en Karin vertelden me later, dat het de Glastonbury Tor geweest moest zijn, en na wat gegoogel was het inderdaad deze Tor:
We landen, en lopen de toren in. In het midden van de toren is openlucht- en wit/gouden zaal, met zuilen rondom, en met een soort van marmer op de vloer waar symbolen in staan in een terracotta-rood. Een dubbele ring ofzo, met tekens en spaken. De vloer ziet er erg oud uit.
Om de cirkel staan schimmen rondom, in een sluitende formatie. Ik kan ze niet goed zien, maar ik heb het gevoel alsof ze me verwelkomen. Er gaat een soort siddering door ze heen, en ik hoor iets als gezang/gezoem? Nauwelijks te horen. Maar het voelt aan als een ‘thuiskomen’!! Oh zo mooi!
In het midden van de cirkel staat iemand (blijkt achteraf Merlijn te zijn) met ook een houten staf, dezelfde als ik heb. Hij wenkt mij, en als ik tegenover hem sta, sluit hij zijn beide handen over mijn handen, en overhandigt hij mij iets. Ik kan niet zien wat. De rest gaat in een lotushouding zitten. Hij vraagt mij bij de anderen in de cirkel te gaan zitten. Dan heft hij zijn rechterhand op, en maakt een halve-cirkelvormig gebaar met zijn wijsvinger. Uit zijn wijsinger verschijnt licht. Hij brengt zijn handen bij elkaar, en boven zijn hoofd spreidt hij zijn armen. Hij klapt 1 keer heel hard boven zijn hoofd, en plots verschijnen er lichtstralen uit zijn beide handen, die samen 1 straal worden. Hij buigt de straal als een boog boven zijn hoofd, en brengt de handen weer in een cirkel bij elkaar. Het licht is verdwenen.
Dan wenkt hij mij. Ik loop naar hem toe. Hij ‘vraagt’ mij hetzelfde te doen als wat hij deed. Ik maak ook een halve cirkel met mijn wijsvinger, en bij mij gebeurt er hetzelfde als bij hem. Apart. Vervolgens neemt hij zijn staf met zijn rechterhand op, en slaat hij zijn linkerarm om mijn schouders heen, ik kom net tot aan zijn schouder, zo groot is hij! Hij ‘vraagt’ me nu hetzelfde te doen, maar dan met de staf. We maken allebei een halve cirkel met de staf, en uit beiden staffen verschijnt een spiraalvormig, blauwwit licht, wat een beetje knettert. Het lijkt op een soort electrische straal. Spoedig versmelten de straal uit mijn staf en die uit zijn staf zich met elkaar. Er ontstaat een lichtzuil die de lucht inschiet. De lichtzuil wordt breder en groter, en we raken met onze staffen het middelpunt nu aan van de cirkel. De zuil wordt als het ware overgezet of ‘vastgezet’ in de cirkel. We laten onze staffen zakken, en hij bedankt me.
De Engel van eerder loopt op mij af, en neemt me mee langs de lichtzuil, omhoog. Die lichtzuil is hoog!!!! Eenmaal boven de toren gekomen, zie ik op verschillende punten in de verte om ons heen, soortgelijke lichtzuilen de hoogte inschieten. Lichtbakens, hoor ik.
De Engel neemt me weer mee, en we komen bij een wittige tempel uit. Mijn hand prikt. Ik kijk in mijn hand, en zie dat ik een denneappel heb gekregen. Ik krijg het idee dat ik de denneappel in die tempel moet achterlaten. Ik loop de tempel binnen, deze is helemaal vierkant, en ook weer zonder dak. De vloer is helemaal wit, maar in het midden is een open vierkant. Ik loop er opaf, en zie dat het open stuk grond bevat. Ik begraaf de denneappel, en loop achteruit.
Opeens ontspruit er een boom, met de schors van een den, maar met fijne, groen-wittige blaadjes. Ze tinkelen net zo als het klokje aan mijn rechterpols. De boom siddert en schudt en zijn bladeren ruisen. Hij groeit de tempel uit. De boom fluistert, zoals de wind door de bladeren ruist. Het is een dankjewel. Hij stelt zich voor als een of de Levensboom, en hij is blij dat hij wortels heeft mogen schieten. Ik voel intens geluk op dat moment, en blijdschap. Ik neem afscheid van de boom en loop weer naar buiten.
Daar staat de Engel op mij te wachten. We omhelsen elkaar, en ik voel liefde liefde liefde. We nemen afscheid, en ik keer weer terug.
Ik voel me stil, leeg en blij. Stil en leeg, in die zin, zonder gedachten. Ik geniet nog even na van het moment. Wow.
