Stilte die langzaam aan de hectiek voorbij raast..

Hallo beste mensen,

Ik heb besloten om even een kleine 'voorstelronde' in vogelvlucht te doen, omdat ik voel, ondanks dat ik nog maar een paar uurtjes op deze site ben, dat ik hier met of zonder woorden volledig kan zijn.

Ik ben een een 27 jarige jongen die al bijna zijn hele leven in Nederland woont. Ik ben in Indonesië geboren en ben door mijn moeder ter adoptie afgestaan aan een Nederlands gezin. Momenteel volg ik een opleiding tot leraar Engels en weet ik inmiddels dat het lesgeven en het omgaan met 'de kids' in het arbeidsleven een absolute passie is.

Toch heb ik ontzettend veel moeite om voor veel werkelijk zaken verantwoordelijkheid te nemen en dat zorgt ervoor dat ik soms moeite heb om de dagelijkse dingen te doen, terwijl ik ontzettend graag anders zou willen. Aan de ene kant heeft dat te maken dat ik een bodem in mijn fysieke leven mis, omdat ik in mijn leven nog niet heb kunnen ervaren wat bloedverwantschap inhoudt. Gelukkig is een weerzien met mijn familie in Indonesië aanstaande en is het iets waar ik erg naar uit kijk.

Dat ik hier op dit forumm terecht ben gekomen en besloten heb om te registeren komt voort uit het feit dat er een aantal dingen met me gebeuren die ik niet thuis kan brengen en ik het gevoel heb dat ik deze hier op zijn minst met mensen mag delen. Dat voelt nu al fijn.

Ik ben een intuïtief van aard en heb daar op belangrijke momenten in mijn leven op kunnen vertrouwen. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat daarin iets veranderd is en dat maakte me zo nu en dan wel bang. De laatste tijd merk ik dat ik voortdurend last heb van hevige gevoelens in mijn onderbuik; in ieder geval veel sterker dan voorheen en ik raakte daar in het begin heel erg van in paniek. Yoga heeft ervoor gezorgd dat ik daarin enigszins in heb kunnen leren ontspannen en dat mijn ademhaling in ieder geval weer rustiger is zodat ik langzamerhand de dagelijkse dingen weer op kan pakken.

De reden dat ik hier ben is dat ik voel dat er diep van binnen en ook om me heen ontzettend veel verandering gaande is en ik dat niet thuis kan brengen. De afgelopen twee maanden voelden als een periode van intense rouw en verdriet zonder dat ik weet waar dat precies me te maken heeft. Het alsof ik het leven wezenlijk anders begin te ervaren dan voorheen. Ondanks dat weet ik dat ik de verandering in mezelf zal moeten omarmen en te accepteren van wat is en wat komt. Ik voel dat hier mensen zijn die me wellicht verder zouden kunnen helpen. Stap voor stap en gaandeweg....

Spontane groet,

Jelle

Als het waar is wat men zegt, dat de diepste drang ons leidt, dan zal ik komen