Een van mijn mooiste reizen (het zijn er zoveel, dat het moeite kosten de mooiste uit te kiezen) was denk ik mijn reis naar het nieuwe Atlantis. Niet vanwege de reis zelf, maar ook vooral voor de nieuwe weg die het mij liet zien, mijn zielendoel en mijn nieuwe thuis.
2010-03-21
Ik was te paard en ging naar Atlantis...
Ik kwam bij een pad, soort zandpad, dat over de zee liep (of ertussen lag ofzo) In de verte zag ik de stad liggen, als een eiland. Heel mooi blinkend in de zon. Veel gebouwen en helemaal rond was het eiland. Bovenop was een soort van tempel.
Ik kwam bij een hek, stapte van mijn paard en ging voor het hek staan. Het hek bestond uit twee smeedijzeren hek-deuren met op iedere deur een jacobs-schelp. Net zo'n schelp als ik energetisch bij mij draag, op mijn zonnevlecht. Opeens begon mijn schelp te schijnen en resoneerde met de schelpen op de hek-deuren. De deuren gingen voor mij open. Ik liep over het pad richting de stad. Maar ik kwam niet in de stad.
Vlak voordat ik bij de stad kwam, verscheen er een enorme slang, heel groot. Ik was niet bang, integendeel zelfs. Ik stapte op de kop van de slang en die cirkelde rond de stad. Bedekte de stad helemaal terwijl hij nog steeds rond en over de stad als in een spiraal naar boven werkte.
Uiteindelijk kwamen we in het midden boven op de stad terecht. Van de stad was niets meer te zien, want die lag volledig onder de enorme slang. Maar in het midden kwam vanuit een soort van ronde put of restant van een tempel een helder witte lichtpoort. Ik stapte dankbaar van de slang af en stapte zo in de lichtpoort en ging omhoog, werd erin meegenomen. Als in een wenteling bleef ik maar omhoog gaan, steeds hoger...
Lang zag ik niets, een halve dag ging voorbij...
Toen ik later weer ging kijken, zag ik dat ik in een hele lichte omgeving was, echt warm geel wit goud licht. Heerlijk was het daar. Maar heel gek het leek wel of er gebouwd werd waar ik was. Ik zag allemaal gebouwen die half af waren en alsof er nog aan gewerkt werd. Ik vroeg aan mijn gids waar ik was. Hij zei "het nieuwe Atlantis". Ik vroeg hem waarom, "het is nog in aanbouw" zei hij, "hier ga je later wonen" zei hij nog, "het is een nieuwe dimensie voor de nieuwe geesten van deze tijd"...
Vanmiddag ging het toch nog verder...
Ik heb een tijdje staan kijken bij de poort van het nieuwe Atlantis. De gebouwen die er gebouwd worden zijn hoog, indrukwekkend gewoon. Zo groots is het...
Ik ging naar het midden, daar was een soort plein. De gebouwen eromheen waren zandkleuring, beetje rond van vorm. In het midden van dat plein was een mooie fontein. Zo een als je in oude steden wel ziet... een rond bassin, met een soort van wit steen, mooi zacht geschuurd en rond. Je kunt er op zitten alsof het een bankje is. In het midden was water, goud water, en er stond in het midden een soort van fontein in de vorm van een grote schelp, een Jacobsschelp. En bovenuit spoot dat gouden water.
Toen opeens zag ik mijn gids, hij stond voor me, met zijn armen wijd met een gebaar van "kijk eens".
"Dit is voor ons dit is jouw nieuwe thuis". zei hij. Het voelde zo warm, zo heerlijk liefdevol... veel beter dan het kasteel waar ik de laatste tijd vertoefde. Dat was niet echt mijn thuis. Ik heb daar wel veel geleerd, maar het was niet de bedoeling daar te blijven werd er gezegd.
Dan sta ik opeens heel dicht bij Cialaar, alsof we samen één worden. Het voelt zoooo liefdevol, zalig, ik geniet er echt van, dit wil ik wel voor altijd voelen. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor mij is zo iets moois. Nooit laat hij mij alleen, niets kan ons scheiden. Samen zijn we krachtig, heel sterk. Dat was al zo in het oude Atlantis, en nu is dat weer zo. Ook NU zijn we krachtig. Samen één.
Om mij heen waren nu allemaal kleine zielen. Goud-gele zielen, al kan ik ze niet heel goed waarnemen. Zij zullen mij helpen, met de nieuwe opdrachten die ik zal krijgen in dit nieuwe Atlantis werd er gezegd.
Vol verwondering en warmte en liefde kijk ik nog eens rond... ja dit is mijn thuis.
Langzaam daal ik weer naar beneden. Ik probeer de positieve, warme en liefdevolle gevoelens vast te houden die me daar zo overspoelden, die me steunen en mij mijn nieuwe weg wijzen.
Liefs Jorine
