Story.

Dit is mijn verhaal. Reacties worden erg gewaardeert.

--


Mijn moeder, daar kan ik zo een boek over vol schrijven. Ze is al bijna heel haar leven depressief. Een paar jaar voor dat ik geboren werd, is ze door haar been gegaan, en die is gebroken. Toen ze haar gingen opereren ging er iets mis. Tijdens de operatie kwam er een bacterie in mijn moeders been terecht. Meestal als dit gebeurt, moet het been er af. Dat wouden ze ook bij mijn ma doen. Tot ze een oplossing vonden die geheel nieuw was: een bot uit mijn moeder haar maag in haar been verplaatsen. Dat is ook gebeurt en ze kan nu wel lopen, maar wel met moeite. Ze is gehandicapt.

Over dat depressieve: ik had het toen ik heel klein was niet door. Ik beschouwde het als normaal, dat je moeder opeens in huilen uitbarst, of dat ze boos word om onbenullige redenen die er eigenlijk niet toe doen. Ze schreeuwde vaak uit dat ze eenzaam was. Ik kon er niks aan doen. Diep van binnen, wist ik dat natuurlijk wel.

Genoeg over mijn moeder, voor nu dan.

Op school, werd ik al heel snel gepest. Toen ik bij de kleuters zat nog niet. Ik praatte ook niet veel, terwijl later toen ik ouder werd ik aan een stuk door kon praten.
Maar toen ik in groep drie kwam werd ik wel gepest, alleen toen nog buiten school. De zus van een klasgenootje van me die mocht me niet zo. En dat liet ze blijken. Ze schold me vaak uit, soms vanwege mijn haar kleur (rood) of m'n sproeten. Dat kon me niet heel veel schelen, of, eigenlijk kon het me wel schelen, maar dat ze me wel is sloeg vond ik veel erger. Ze had ook een vriend van mij in de sloot gegooit. Dat vergeet ik nooit meer.
In groep vijf werd ik wel gepest. Een jongen bleef zitten en kwam bij ons in de klas, genaamd B. Hij pestte me en sloeg me ontzettend vaak. Ik weet nog wel dat ik aan het eind van het school jaar twintig blauwe plekken had die groot waren en enkele kleinen, voor al op mijn benen, vanwege het schoppen. Tijdens het schooljaar van groep vijf vonden de meisjes uit mijn klas B. maar een sukkel.
Ze scholden hem vaak uit. Hij hield wel van vechten, dat merkte ik al snel, een aangezien ik de sterkste was (en een van de oudste) van de meiden moest ik met hem vechten. Ik was en ben nog steeds ontzettend klein, en eigenlijk helemaal niet sterk, dus elke dag werd ik in elkaar geslagen. De juf had het er vaak over met B. en zijn ouders maar er veranderde nooit wat.
Ik vond het ontzettend oneerlijk dat de meisjes vonden dat ik voor ''ons'' (de meisjes van mijn klas, waar onder ik dus ook) moest vechten. Ik wou niet vechten. Ik snapten überhaupt niet waarom er gevecht zou moeten worden. Maar als hij begon met slaan was ik niet de beroerdste om ook terug te slaan. Rennen had geen nut, ik had (en heb) de conditie van een geit, en ik kon helemaal niet snel rennen.
Hij heeft me wel is opgesloten in de wc's, bedreigd met een mes en meer van dat soort ongein.

Toen ik aan het eind van groep vijf kwam B. met zijn moeder aan mijn deur. Met een zuurstok. Ik was verbaasd. Die moeder barstte bijna in huilen uit: ze zei dat ze het verschrikkelijk vond wat B. allemaal bij me heeft aangedaan. Ze kon niet lang blijven want ze moest wel bij meer mensen langs.
Dat verbaasde me niet echt veel.

Toen ik naar groep zes ging veranderde er ontzettend veel. B. en ik werden beste vrienden. Ik kan echt niet snappen hoe dat gebeurt is, maar het is toch zo, en dat zijn we nu nog steeds. We keken ontzettend anders naar elkaar. Van aardsvijanden gingen we naar beste vrienden. We zaten vaak naast elkaar, deden dingen samen en vertelden elkaar letterlijk alles. Maar zo mooi bleef het niet.
Hij is, en was toen ook, ontzettend agressief. En als we ruzie hadden sloeg hij me helemaal in elkaar. Dat deed letterlijk van binnen en van buiten pijn.
De laatste keer was nog op zijn verjaardag, toen hij dertien werd. Hij zei iets heel gemeens over me met zijn vrienden erbij, en alles wat ik zei was: ''Oké,''
Hij kan zich daar zo hard aan irriteren, als iemand zich niks aantrekt van zijn beledigingen. Dus hij wist een manier om me letterlijk en figuurlijk te raken. Hij sloeg me echt heel hard in elkaar. Ik heb ontzettend gehuild. Voor al door de pijn.
Ik had een punt achter onze vriendschap gezet. Tot hij een maand later sorry zei. Ik gaf hem nog een kans. Nu slaat hij me niet meer. Dat was nu bijna twee jaar geleden.

Toen ik in groep zeven zat werd mijn moeder ziek. Ze huilden nu nog meer dan anders, waar eerst de minimaliteit van een keer per dag lag, huilden ze nu eerder wel zeven keer per dag. Ze werd nog erger depressief en zei vaak dat ze dood wou, of wou weglopen van huis. Ik stond een keer bij ons op de gang toen ik haar hoorden zeggen dat ze dacht dat ze dood ging. Zo iets vergeet ik nooit meer.
Ze is naar de dokter geweest. Ze bleek niks levensbedreigends te hebben, maar het is wel ongeneesbaar. Ze slikt er nu nog steeds pijnstillers voor.
Ze heeft nu wel vaak steken in haar borstkas en middenrif. Dat doet volgens haar ontzettend pijn en wanneer ze dat heeft kan je haar gescheld, gevloek en gejank door heel het huis horen. Maar daar kan ze niks aan doen.

Toen ik naar de middelbare ging werd ik al twee jaar niet meer gepest. Of drie, ongeveer dan. Maar daar begon het deels opnieuw. Niet bij mijn eigen klas. Ik en mijn vriend B. gingen naar dezelfde middelbare school, met nog een vriend van me M. en een jongen waar mee ik vroeger in de klas zat maar naar een andere school ging, genaamd L. M. is het broertje van het meisje wat me vroeger pestte, en L. is door haar in de sloot geduwt.
In het midden van 't jaar fietsten we met zijn vieren naar huis. Ik als enig meisje, maar dat was ik wel vaker. Ik was het dus wel gewend. Ze plakten kauwgom op de spaken van B. die hun achterna fietsden, boos.
''Haal het er nu af!'' zei hij boos. ''Ik ben echt niet bang voor tweedeklassers als jullie dat denken,''
''Oh, ze doen stoer omdat er een mooi meisje bij is,'' zei de een. De ander keek me aan. ''Oh, sorry mooi meisje!''
B. M. en L. keken me aan. Het bestte had ik mijn kop kunnen houden, maar ik begon natuurlijk weer bijdehand te doen. Ik ben nogal erg bijdehand, en brutaal. Dat heb ik vaker gehoord.
''Hey ben jij Chinees,'' zei een van hun tegen L.
''Hoezo zou hij Chinees zijn?'' vroeg ik.
''Nou omdat hij er Aziatisch uit ziet duh,''
''Oh, had hij ook Japans kunnen zijn, DUH,'' Ik rolden mijn ogen huppelkutachtig net zoals de ander deed toen hij duh zei.
L. M. en B. moesten lachen. Maar toen was het oorlog.
Elke keer als ik op school kwam wachtten hun me op. Ik had te bitchy gereageert. Ze scholden me uit, voor lelijke kut ginger en al die dingen. Ik kon er niet tegen, ik schaamde me. Dus elke keer als ze me uitscholden liep ik als of het niet over mij ging. En daar door dachten mijn vriendinnen dat het niet over mij ging. Want ik schaamde me.

Het jaar er op gingen ze van school. De tweede. Waar ik nu in zit. Mijn middelbare school heeft maar twee jaar HAVO en 2 jaar MAVO. Ik zelf zit nu dus in 2HAVO.

In de zomervakantie van 1HAVO naar 2HAVO ontmoette ik Richie op msn. Richie Richard dus, van dit forum. Er is toen een hoop gebeurt. Ik werd verliefd op hem, maar hij was toen, over een halfjaar achttien. In die zomervakantie was ik dertien, ik werd pas twee weken na de zomervakantie veertien. We schelen dus 3,5 jaar.
Ik had het aan mijn ouders verteld. No way dat ik van hun met iemand die zo oud is wat mcoht hebben. Ik zei nog dat liefde geen leeftijd kent, dat ze hem andersm moesten ontmoeten voor ze hun oordeel klaasr hadden, etc. etc. Maar ze hielden voet bij stuk.

Ik leerden hem kennen via een vriend van me, B. Ik en Richie besloten toch elkaar te meeten en toen kregen we wat. En we hebben nu nog steeds wat (vrijdag is 't precies drie maanden).
Maar ik kon t niet zo heel lang geheim houden natuurlijk. En dat deed ik ook niet hoor. Ik moest het aan iemand kwijt. Aan mijn lieve broer. Ik heb een broer, geen zussen.
Hij is tien jaar ouder dan ik. Eigenlijk tien en een half. Ik had verteld dat we elkaar stiekem zagen. Richie woont twee uur van mij vandaan. Mijn broer beloofde alles geheim te houden. Dom dat ik dat geloofde. Hij zei het toch tegen mijn ma binnen een maand. En toen mijn ma er achter kwam was ze woedend. Maar ik ook. Ik huil van mezelf al heel veel, maar toen kon ik niet stoppen. Ik heb de hele nacht door gehuild, want ik mocht hem niet meer zien.
Maar toch heeft ze zich bedacht. Ze zei: ''Ik zie dat je van hem houd, en als jij je goed gedragt, en goeie cijfers haalt, dan mag je hem zien.'' Ik vroeg hoelang het duurt voor ik hem mag zien.
''Drie maanden.''
''Drie maanden?'' zei ik boos.
''Ja, want ik wil kijken of hij op je wacht e-''
''DAT IS HELEMAAL NIET JOUW TAAK OM TE ZIEN. Dat is onze business. Jij hoeft mijn verkering niet uittetesten, het zijn jouw zaken helemaal niet. Ik kan zelf wel zien wie en wat goed voor me is. Ik moet die fouten zelf maken, al zou het een fout zijn.''
Daar door kregen we ruzie. Maar goed. In de kerstvakantie mag hij hier heen komen.

Ik voel heel sterk iets bij Richie. Ik bedoel, natuurlijk, hij is mijn eerste vriendje, maar toch. Ik kan het niet plaatsen. Ik hou in ieder geval veel van hem.

We hebben ook best veel door staan, zoals zijn beste vriend RE. die toen verliefd op mij werd. Hij is 21. Hij werd verliefd op mij, of dat zei hij althans en volgens Richie is het echt zo en hij probeerde ons uit elkaar te halen op een HELE vuile manier die ik hier niet helemaal ga uitleggen. Maar goed dat even tussen door.

Over mijn vader.
Mijn vader is ontzettend lief en hij doert alles voor ons. Hij werkt veel en doet de boodschappen en veel van het huishouden omdat mijn moeder dat niet kan.
Ik had wel is vermoed dat hij vreemd zou gaan. Een gevoel, heel sterk. Maar ja. Dat was ook zo. In het weekend, paar weken terug, had ik een sterk gevoel dat ik naar beneden moest. Toen ik net een minuut beneden was (iedereen sliep al) was mijn broer aan de telefoon. Hij begon te huilen. Ik hoor hem niet vaak huilen, hij had ook aardig wat op. Ik moest mijn vader geven. Mijn broer bleek dus gehoord te hebben op het feest waar hij was dat mijn vader een affaire heeft met een vrouw. Mijn vader ontkende maar gaf later toe.
Heel watgeschreeuw die nacht en gehuil. Ik moest niet huilen. Ik wist het al. Toch vond ik het best wel verschrikkelijk. Ik ging ook nog met mijn ouders praten. Ik voelde me toen verschrikkelijk de moeder, in plaats van het kind. Ik ben twee dagen niet naar school gegaan vanwege de klap, die toch best wel veel met me deed, en omdat ik die nacht pas om zeven uur naar bed ging. Vreemd genoeg was ik niet zo zeer moe.
Gelukkig kwam die dag er na, of eigenlijk ochtend er na, wel Richie met een vriend van hem René naar me toe. Stiekem toen nog. Ik had er veel aan.

En als laatst over mjin broer. Hij is ook ontzettend agressief. Hij slaat me best vaak. Niet zonder reden, als hij boos op me is. Maar goed. Ik ga misschien dar over later in details.

Binnenkort update ik mijn verhaal met meer over mijn spirituele ervaring. Reacties worden gewaardeert.