Zal me ff voorstellen

Hallo mijn naam is Landa ,
Ik ben moeder van 1 zoon van 14,

Sinds mijn kindertyd voeldde ik me anders als andere kinderen waardoor ik er vaak niet bijhoordde....Tegen mijn 30e levenjaar begon ik bewust te worden dat mijn leven zoveel tegenslagen en ellende gekend moest hebben om er wijzer van te worden...Ik kreeg contact met overledenen meestal dierbare en de mensen die contact met mij kregen (door mn jeugdervaringen voeldde ik me onderdanig aan andere mensen)waardoor sociaal contact leggen door mijn verlegenheid waardoor ik dichtklap moeilijk is en moeilijk contact kan worden, gelegd met mij )of beter gezegd mensen die mijn pad kruisten ik spontaan bezoeken kreeg van overledenen voor personen die contact kregen met mij.

Soms was t als of mn lichaam spontaan als communicatiemiddel werdt gebruikt waardoor ik dan soms ineens dingen begon te vragen en te vertellen en overleden personen te beschrijven waar ik later dan weinig nog van wist...mensen die bv bij t uitgaan naast mij stonden waarvan ik hun gedachten en gevoelens kon horen en voelen waardoor ik hen op hen gemak kon stellen door mn begrip te uiten en diegene zich gemakkelijk begon te voelen dit zag ik als ware zege die ik van god als geschenk ontvangen mocht....mensen voeldde zich op hun gemak ook vreemde ervaardde dit zo....een mooier iets als een glimlach van een mens op zn gezicht die het moeilijk heeft is t mooiste kado wat je kan ontvangen.

Tot mn 32e levensjaar werdt het heel heftig ...zelf mensen die in leven waren kwamen via mn dromen afsheid nemen ...waarna ik dan of binnen een paar weken of op t moment van hun sterven dan ook precies te horen kreeg hoe ze daadwerkelijk heen gegaan waren precies zoals ze afscheid namen.

Tot de dag kwam dat ik te horen kreeg dat een jongere broer van mn moeder kanker bleek te hebben en dezelfde dag kreeg mn moeder hetzelfde bericht dat zij baarmoederkanker had...en ik na bezoek van huisarts erop stond een cardioloog te willen bezoeken waar ik diezelfde dag te horen kreeg dat ik heel zwak moest zijn omdat ik binnen 3 weken een nieuwe hartklep moest hebben omdat ik anders geen half jaar meer zou leven omdat ik eigenlijk al te laat was en de vraag was of ik de operatie zou halen.
dit verbaasde mij enorm ik voeldde me kiplekker had energie voor 20 en zag er op en top gezond uit diegene die hoordde dat ik zodanig ziek was geloofde me niet en mn huisarts lachtte me uit die verweet mn pijn aan mn rechtse kaak en rechtse arm aan de stress omdat ik in scheiding lag na een 18jarig samen zijn ...er brak een zware periode aan 1 week voor mn operatie overleed mijn oom onverwacht aan n hartstilstand maar toch wildde ik de zus van mn moeder en haar zoon ondersteunen zij was getrouwd geweest met hem en had zn wens ter vervulling gebracht net voor zjn dood .dat zij een dag samen konden zijn als vroeger zonder dat iemand het wist.het laatste was dat ik tot de dag voor mn operaie gezond voeldde en kon lopen en gaan om de dingen te kunnen doen met zn ex vrouw en zoon die ze graag deden...en tot de dag voor mn operatie sprak hij met me.toen dat stopte kwam pas wat de artsen verbaasde wat ik niet had, ik werdt zwak eten was te vermoeid en lopen kon ik niet meer.
bij aankomst in t ziekenhuis begon ik pas te realiseren dat ik er misschien niet meer zou zijn na de operatie had sòchtends voor vertrek afscheid genomen van mn zoontje mn ouders en mn huis ik wist dat ik niet meer terug kwam zelfs mn begravenis had ik geregeld tot mn kleding toe,.de operatie zou plaats vinden op 19 november 2003....19 nov was de sterfdag van mn opa en de 20e nov de 33 trouwdag van mn ouders.Tot grootste verbazing van de artsen ging mn operatie goed en was binnen 3 dagen thuis had totaal geen pijn ervaren en liep en stond 4uur na mn operatie tot verbazing van verpleging die mij terug fluitte.Op t moment dat ik op de operatie tafel llag was mn zoon toen 6 jaar oud alleen bij mn vader omdat mn moeder ff boodschappen doen was,en mn zoontje naar boven gegaan waar hij met een autotje aan spelen was onder de rand van het bed zag hij de slaapkamer deur open gaan en er kwam zoals hij t benoemdde een man in witte kleding en schoenen binnen...door zn schrik was die naar beneden gerend en op dat moment kregen mn ouders het telefoontje dat alles goed gegaan was en de operatie geslaagd!heb mn zoontje later vertelt dat hij niet bang had hoeven zijn omdat die meneer hem kwam vertellen dat het goed ging met me.Het enige wat ik me kon herrineren is dat ik engelen gezien had met beige kleding met goud omrand en 3 mensen mn overleden oom mn oom die toen nog leefdde en mn exschoonvader die overleden was aan longkanker.En wat ik bijzonder vondt was dat mn moeder mij erop wees na de operatie dat mijn bed nummer 319 was,en zij daardoor wist dat t goed kwam voor ik al geopereert werdt,3 personen waren constand bij me en voor de 19e was ik juist bang omdat t de sterfdag van mn opa was.

Een half jaar later kwam mn moeder voor de laatste operatie in t ziekenhuis te liggen en haar broer waar ze geen contact mee had toevallig dezelfde dag ook in t zelfde ziekenhuis te liggen daar waar hij de dag voor dr operatie nog even gepraat had met haar..en mn moeder dr bed snachts nog ff voeldde heen en weer te gaan alsof ze gewiegt werdt de volgende kreeg ze te horen dat zij genezen was en dr broer overleden.Ook kwamen mn man en ik na de operatie weer samen...en ik weet dit kwam als een dankbaar geschenk vanboven.
Helaas werdt mn visioenen minder en de bezoeken van overledenen verdween langzaam.Alsof t een teken was op naar mn volgende les.nu jaren later voelt een drang in me iets te moeten doen met mn handen (ik schilder en schrijf graag...maar het komt er niet uit , heb ik altyd het gevoel gehad hier te zijn met een taak....maar krijg het niet geuit alsof er een explosie zit maar niet eruit kan.
Door een moeilijke tijd die gister ten einde kwam kwam ik terecht bij de tarot web waar ik de aartsengelen orakel kaart trok vamorgen en deze mij verwees naar holistische geneesmethode en esoterische wetenschappen...had hier nooit van gehoord dus google maar en daar kreeg ik 1 resultaat precies de merudi en voeldde me thuis op mn plek.
Pfff dat is ff een verhaal he?!
Maar zie het als een goddelijk geschenk en wildde dit graag met jullie delen .
Dank je
Lanneke