Hallo lieverds!
Onder jullie zijn ouders met speciale kinderen.
Voor mij bestaan de labels zoals autisme/adhd/pdd-nos/asperger syndroom/etc gewoon niet; het komt namelijk allemaal op hetzelfde neer: hoogsensitief. Ook daarin zijn verschillende labels ontstaan: indigokinderen, kristalkinderen...what's in a name?
Onze nieuwe generatie beleeft de buitengewone wereld heel wat intenser dan de 'oude' generatie (ouders van nu, om zo maar te zeggen).
Voor mijn gevoel, als ik deze speciale kinders behandel, lees, of verbinding met ze maak, dan hebben ze een verstoorde energiehuishouding. Verstoord, vanwege voornamelijk het conflict tussen hoe ze denken en zijn, en hoe ze zouden 'moeten' denken en 'zijn' volgens ons reguliere geneessysteem (en maatschappij).
We zouden in staat moeten zijn met zijn allen, om te leren van dit soort kinderen, om hun belevingswereld ECHT en TASTBAAR te maken. Om naar ze te gaan luisteren.
Ik wil dit graag de wereld in helpen, in de vorm van een boek, waarin ik o.a. de voorgaande termen behandel.
Echter loop ik tegen iets op:
Ik voel de kinderen, hoe ze zijn, en in het leven staan. Ik voel hun conflicten. Maar dit echt goed kunnen verwoorden/benoemen, en kunnen aanwijzen waar het 'm in zit, daar heb ik moeite mee.
Graag wil ik jullie hulp inschakelen om het 1 en ander te kunnen verduidelijken, en/of voor aanvullende opmerkingen etc.
Bij autistische kinderen voel ik dit:
- Een overdaad aan 'prikkels' (energieen), het compleet afsluiten van energiekanalen. Ze zijn niet in staat die energieen buiten zichzelf om te zetten, of er wat mee te kunnen doen. Het voelt aan, alsof de kinderen hier niet WILLEN zijn, en zichzelf automatisch gaan afsluiten voor die prikkels/energieen. Ze zijn zeeeeer hoogsensitief, maar op een passieve wijze. Ze gebruiken voor henzelf voornamelijk de verbinding met 'boven', en in extreme gevallen 'leven' ze zelfs helemaal in die dimensie, in dat contact met 'boven'. Dat noem ik: met 2 benen buiten deze wereld leven.
Sommigen leven met 1 been hier, en met 1 been in die andere dimensie. Die kinderen hebben zich nog niet helemaal compleet afgesloten, en kunnen dus nog wel redelijk omgaan met de energieen van 'hier'. Zijn deze energieen wellicht te 'aards' voor ze?
Maar zou dat kunnen kloppen, dat ze zich volledig afsluiten?
Sommige kinderen in deze 'toestand'(autisme) hebben zelfs geen aura (of een heel kleine). Dat houdt in, dat ze eigenlijk een 'open energiekanaal zijn'. Volledig open staan, dus.
Dat strookt met hetgeen ik voel, namelijk: ze hebben zich compleet afgesloten (zijn in zichzelf gekeerd).
Wat is nu 'correct'? Of zijn er nog meerdere gradaties te kennen binnen het autisme?
Hoe zou jij dit alles enzo benoemen?
Bij ADHD kinderen voel ik dit:
- Niet overweg kunnen met prikkels van buitenaf: chaos, 'fladdergedrag', maar toch ergens een poging wagen om in deze wereld 'aanwezig' te willen zijn (in tegenstelling tot de autistische kinderen). Op hun manier.
Ze zijn ook zeeeeer sensitief, maar dan op actieve wijze.
Ze hebben, in tegenstelling tot autistische kinderen, toch de wil om om te kunnen gaan met de energieen buiten henzelf om, maar ze kunnen er maar weinig mee. Een gevolg is, dat ze heel erg hun omgeving gaan spiegelen: Wat ik krijg, geef ik terug, op een andere manier kan ik niet communiceren. Of, anders gezegd: op een andere manier kun jij mij niet begrijpen.
ADHD kids staan in mijn ogen ALTIJD met 1 been in het NU, deze wereld, en met 1 been in die andere dimensie.
Wat zijn jouw gedachten hierover?