depressie aanpakken

Hallo Gwen

Wat een verhaal...
Ja, ik heb ervaring met depressie (en bijbehorende angst). Ik heb het idee dat het per persoon verschilt welke therapie (spiritueel of aards) en/of medicijnen (natuurlijk of chemisch) het beste helpen.

Zelf heb ik medicatie (redelijk wat verschillende) gehad tegen depressie en angst, dit had grote invloed op mijn "energie gevoel". Ondanks dat ik me echt vervuild voelde en zelfs het contact met mijn lichaam ben kwijt geraakt (echt heel raar gevoel) hielp het me wel een stapje verder (ik was minder snel moe en mijn leven werd als het ware versimpeld in mijn hoofd). Heb heel veel baat gehad bij hypnotherapie (waarbij ik in een soort meditatiestatus werd gebracht), daar is heel weinig over bekend hoe het werkt, omdat ze in de wetenschap nauwelijks iets weten over (onder)bewustzijn. Verder heb ik ook baat gehad bij readings (Wat me inzicht gaf over wat ik voelde/slecht voelde) en spirituele coaching. (heb inderdaad vanalles geprobeerd om ervan af te komen, en het is gelukt...)

Ik denk en weet dat het zeker mogelijk is de ziekte spiritueel aan te pakken.

Ik heb het gevoel dat jij het goed aanvoelt, en je hebt al hard gewerkt! : ik heb ook het gevoel dat Tai Chi goed bij jou en over het algemeen depressieve en gevoelige mensen past. (toevallig speelt al langer het idee om er ook zelf aan te beginnen hihi) Chi is chinees voor levenskracht, spirituele energie, vitale energie en adem. (bij angst/bange gevoelens stokt je adem, bij depressieve gevoelens heb je minder vitale energie en levenskracht....) Bij deze "vechtsport" kan je door bepaalde bewegingen en ademhalingstechnieken deze energie opwekken/laten stromen. Diep ademhalen helpt al, zo breng je de energie/liefde naar boven en weer naar beneden en zal je na een tijdje wel beginnen te snappen wat er wringt (dat gevoel zit in je keel/keelchakra heb ik het gevoel...--> brok in je keel?) Ik heb het gevoel dat er veel wordt opgewekt met deze traditionele techniek, dus dat je er wel mee moet/kan doen (anders stokt de energie stroom weer). Deze technieken, reiki, tai chi, dieten, etc., die op Chi inwerken, behoren trouwens tot 1 van de oudste geneeskunsten op aarde.

In het aardse leven heet depressie een ziekte of zelfs afwijking, ik noem het voor mijn gevoel liever iets dat door omstandigheden van je ziel en/of aardse proces/lichaam/verleden opgang komt waar je heel veel wijsheid uit kan halen. Chi technieken (ook bv reiki en massage) kunnen je daar zeker bij helpen. Dit in combinatie met inzicht in de oorzaak van wat je hoog zit/waar je je somber over voelt, kunnen je heel erg op weg helpen. Durf diep in jezelf te kijken, bijvoorbeeld met behulp van een reader of iemand anders die je daarin kan begeleiden (bv een goede psycholoog/coach/..) en haal plezier en kracht uit Tai Chi. Je hoeft het allemaal niet alleen te doen, er zijn meer mogelijkheden dan je denkt

Heel veel liefs en sterkte op je pad (en natuurlijk veel plezier met Tai Chi Chuan, ben erg benieuwd hoe je dat bevalt!)

The moon

Bedankt voor je lieve reactie.

Ik denk dat ik mijn gevoel maar moet volgen en tai chi ga doen.

En die depressie: volgens mij kan het ook een grote schoonmaak zijn van alle negativiteit uit het verleden. Ik heb in elk geval al heel wat achter me gelaten het laatste jaar. Het is zo snel gegaan! Ik voel geen wrok, haat, e.d. meer, alleen maar liefde en sereniteit. Nou ja, af en toe wil het ego er nog eens tussenkomen, maar daar lach ik maar eens mee.

Het hier eens neerschrijven heeft goed gedaan en jouw reactie ook. Dank je wel daarvoor.

Groetjes
Gwen

Graag gedaan Gwen
Fijn dat het je goed heeft gedaan!

Ik ben net terug van mijn eerste les tai chi.

Themoon: Het was zaaaaaaaaaaaaalig!

Ik voelde tegen het einde de energie razen door mijn lijf.

Echt een aanrader voor iedereen!

Groetjes

Dag iedereen
Ik vroeg me af of iemand ervaring heeft met depressie en hoe je daarmee omgegaan bent.

>Ja daar heb ik wel een aantal jaar last van gehad. uiteindelijk ben ik daar uitgekomen door keihard aan mezelf te gaan werken. Dat wil zeggen, blokkades in mijn lichaam opsporen en kijken waar die vandaan kwamen. Ik stopte gevoelens weg en dat leverde blokkades op in mijn lichaam.
Tip, probeer bewustzijn te creeren, en je blokkades aan te gaan.

Ja, ik heb in mijn kindertijd enorm veel meegemaakt, maar dat heb ik opgelost door absolute vergiffenis te schenken aan mijn ouders.
Dat is goed, dan sluit je iets af. Heb je het gevoel dat je daarbij had ook echt eruit gegooid? Of zitten er nog restanten in je? Dat kan tot blokkades leiden namelijk.

2 jaar geleden is mijn dochter veel te vroeg geboren en waren mijn dochter en ikzelf bijna gestorven, maar dit is niet gebeurd en mijn dochter is nu kerngezond, dus dat lijkt ook al een vorig leven en ik heb er geen probleem meer mee.
Heftig zeg! Ook hier vraag ik me af: heb je die pijn en die angst ook lichamelijk eruit gegooid? Of zitten er nog emoties in jouw lichaam opgeslagen, die je blokkeren?

Maar toch zit er iets in me te wringen en ik weet niet goed wat.
Goed dat je je bewust bent, dat er iets niet goed zit. Bewustzijn is een belangrijke stap! De vraag die je jezelf kunt stellen: Waar voel je dat het wringt in je lichaam? Roept die vraag een emotie op? Voel je het ergens in je lichaam? Krijg je er een beeld bij als je je ogen sluit?

Ik heb namelijk ook de behoefte om aan Tai Chi Chuan te beginnen en daar start ik morgen mee.
Als dat je ingeving is, is dat goed. Kennelijk voel je goed aan waar je mee aan de slag moet;)

Zou het zoiets kunnen zijn? Of zou er iets mis zijn met chakra's?
Ik kan niet zeggen of er iets mis is met je chakra’s. Waarom vermoed je dat?

Begrijp me niet verkeerd: dit is geen meelijwekkend verhaal. De waarheid is dat die depressie één van de beste dingen is die me is overkomen, want ik sta nu op het punt mijn leven om te gooien door bijv. verandering van werk.
Ja natuurlijk, alles wat je meemaakt is voor een reden, goed dat je zelf ook het positieve eruit kan halen!

Maar nu mijn vraag: weten jullie of het mogelijk is om deze ziekte spiritueel aan te pakken?
Ik zou eerder zeggen op een holistische manier kan dat ja, ik zou een regressietherapeut vragen of in ieder geval een therapie waarbij je ‘lichaamsbewust te werk gaat’,. Bij een regressietherapeut ga je lichamelijk en geestelijk aan het werk om de dingen die in je leven gebeurd zijn af te werken. Dat heeft mij enorm geholpen;)

Sterkte!

Bedankt voor jullie lieve reacties. Het is voor de meeste mensen een onbegrijpelijke situatie, maar jullie feedback doet deugd.

Ik las net een stukje uitleg op dit forum. Ik kreeg er kriebels van, want dit is exact wat ik de laatste maanden heb meegemaakt:

Wanneer je de plaats bereikt waarin je volledig kalibreert, vindt er een 'pauze' of moment in de tijd en ruimte plaats. Daarin schijnt niets te gebeuren. Dit is een leegte waarin je volledig met jezelf en wie je bent, kan zijn. Je integreert alle nieuwe aspecten van het zelf en je geeft geboorte aan je nieuwe persoon of Menselijke Engelenergie.

Deze 'pauze' kan een aantal maanden duren. Je innerlijke frequenties nemen op dat moment toe en de frequenties van de buitenwereld lijken af te nemen. Velen ervaren dit als een gevoel van uitputting, daarbij niet in staat zijnde met de normale werkdruk om te gaan. In werkelijkheid ervaar je een snelle verhoging van je spinratio. Het is nodig het langzamer aan te doen in de buitenwereld om het innerlijke kalibreren toe te staan.

In deze leegte zul je je 'gezicht van oorsprong' zoals het was tegenkomen. Je zal je Goddelijkheid of "Goddelijk Zelf" in je armen sluiten. Je zal de angsten en onzekerheden van het lagere zelf loslaten. Je zal ontdekken dat je veilig en beschermt bent en dit altijd al bent geweest. Je zult de Liefde en Vrede in jezelf ontdekken. Je zal je Innerlijke Vrede vinden.
Op dat moment zal je het Witte Licht in spinnen! En weer is er een Menselijke Engel geboren op de Nieuwe Aarde!

Wat mooi Gwen - en fijn dat het zo leuk was op Tai Chi (ik denk dat je daarmee een goed houvast hebt als je begrijp wat ik bedoel)

Goh, wat je hier hebt opgeschreven gaat ook op voor mij, wat mooi.

Liefs the moon

Beste mensen, vooreerst bedankt voor jullie ophartige verklaringen. Ik heb me ingeschreven omdat ik graag wil leren van de weg die jullie hebben gevolgd. Ik vrees dat ik nog een deel van de weg moet afleggen die jullie al hebben afgelegd, maar ik heb het ervoor over want achter elke despressie schuilt een kracht, al weet ik nu nog niet precies welke. Ik ben ervan overtuigd dat ik een aantal lasten zal moeten afgooien, maar welke? Luister naar je lichaam & je gevoelens, ja maar wat zegt dat precies?

Mijn verhaal: Een opgewekte, optimistische jongeman krijgt in 2004 voor het eerst een hyperventilatie. Ik had een drukke job met veel verantwoordelijkheid en een nonchalante baas, die op bepaalde ogenblikken veeleisend was en me druk kon geven. Hij ging ervan uit dat ik op alles onmiddellijk het antwoord wist. De stress maakte zich meester van mij. In 2005 een ernstig ongeval gehad met de wagen. Gelukkig ben ik hier zonder visuele kleerscheuren uitgekomen, ben vrij ijdel en een perfectionist. Maar door de hyperventilatie rende ik van de ene kliniek naar de andere om onderzoeken te laten doen. Ik voelde (en voel nu nog) pijn in mijn lichaam, last in de armen en benen, misselijkheid, krop in de keel, moe, geen energie meer, haaruitval,... Ik ben tegen het gebruik van geneesmiddelen dus ik neem geen anti depressiva. Ik zou graag weten hoe ik het best naar mijn lichaam kan luisteren. Vroeger durfde ik in het weekend stevig in het glas kijken. Daar ben ik sinds een 4 tal maanden volledig mee gestopt=positieve wending, al ervaar ik dat niet altijd zo. Soms zou ik liever nog eens goed doordrinken om de pijnen niet meer te voelen, maar ik weet dat na de fysieke kater, de emotionele des te zwaarder weegt, dus dat doe ik maar niet. Ik volg momenteel een "anders denken" therapie waarbij ik in 1 jaar de persoon 4 a 5 keer heb gezien en gesproken. Voorts ben ik nu aan het trachten mijn energiebanen terug open te stellen bij een kiné die ook wel via drukpunten werkt. Ik ben een rustig persoon die zijn gevoelens niet snel uit. Ik ben een binnenvreter zoals dat heet. Zou het nodig zijn dat ik mijn inwendige agressie/stress afreageer op de boksbal? Ik lees graag jullie raad.
Ik wens jullie allen een mooie voortzetting van de gekozen weg en dat die mag brengen wat jullie verwachten.

Mijn lichaam is mijn kindje; het is mijn eerste verantwoordelijkheid om er goed voor te zorgen.

Het zijn misschien wel twee tegenstrijdige uitspraken; ik wil graag weten hoe ik het best naar mijn lichaam kan luisteren en ik ben tegen het gebruik van medicijnen. Hoe weet je of het lichaam die medicijnen niet nodig heeft als je ze niet geprobeerd hebt? De geest, de wil is vaak juist hetgene dat genezing in de weg staat. De spanningen waaronder je geest staat uiten zich via je lichaam. De ademhaling is vooral gevoelig; gemakkelijk ontregeld en moeilijk weer vrij te laten. Ik stel voor om te gaan zingen of didgeridoo spelen.

Agressie kan je wel afreageren, maar dat neemt niet de oorzaak weg.

Wat mij vooral geholpen heeft is de aanvaarding van de ziekte. Je moet ermee rekening houden dat dit enkele maanden kan duren, maar als je de ziekte aanvaardt, heb je het al half overwonnen. Vooral er niet te hard tegen vechten!

Ikzelf was ook niet voor medicijnen. Ik neem zelfs zelden een aspirine, al val ik bijna dood van de hoofdpijn. Maar ik zat met een constant gevoel van onbehagen en had veel angstgevoelens en gevoelens van gejaagdheid. De dokter legde me uit dat mijn hersenen een tekort hadden aan Serotonine en dat veroorzaakte een depressie. Google dit maar eens. In dat geval is medicatie aan te raden, zeker als je weet dat het maar voor enkele maanden is. Ikzelf voel me een pak kalmer en ik voel me nog zelden angstig of opgejaagd.

Neem ook alle pauze die je nodig hebt. Ik ben nu een jaar thuis geweest en dat heeft me goed gedaan. Je kan ook alles eens op een rijtje zetten. Dan krijg je ook spirituele inzichten waar je effectief iets mee kan doen. Zo ga ik bijv. ander werk zoeken. Een pauze in het leven doet echt wonderen! Gun het jezelf.

Als je nog vragen hebt rond depressie of je wil er eens over praten, laat gerust iets weten. Ik heb gemerkt dat je het zelf moet hebben meegemaakt vooraleer je het kan snappen. (Niet dat dit anderen moet tegenhouden om goede raad te geven hoor!).

Groetjes

Ik stel yoga voor.
Ik heb enorm veel aan de ademhalingsoefeningen gehad in mijn *shit* tijd, hyperventilatie en paniekaanvallen zijn niet leuk!!
Paniekaanvallen zitten tussen je oren, door me dat te realiseren en tegelijk de ademhalingsoefeningen te doen trok ik mezelf er binnen no-time weer uit.

Didgeridoo is geweldig! ik heb er twee in huis, maar daarvoor moet je je ademtechnieken wel enigszins onder controle hebben.
Ik ben het helemaal met Takhihii eens dat je je *drang* om geen medicijnen te willen wel gezond moet gebruiken en daar bedoel ik mee dat je lijf soms ook dingen nodig heeft.

Ik slik al geruime tijd ritalin, niet omdat alle adhd'ers dat nodig hebben, maar omdat ík voelde dat ik het nodig had.
Mijn grootste probleem is dat ik mij heel moeilijk kan focussen, concentreren.
Ik word heel snel uit mijn lijf getrokken en verdwijn dan figuurlijk uit mijn lijf, hierdoor maakte ik enorm veel stomme fouten op mijn werk, zei de gekste dingen, vergat de simpelste dingen en ik kreeg daar uiteraard heel veel last van (laat staan de mensen om mij heen )( op mijn werk/ kantoor hebben ze zelfs een woord bedacht voor als er iets echt mega mis gaat, dat noemen ze een Karin-stunt...)
Goed, ik ben toen ritalin gaan slikken om te kijken wat er zou veranderen en het werkt voor mij geweldig!
Ik functioneer weer en het fijne is dat ik zelf kan kiezen wanneer ik vind van mezelf dat ik lekker *wakker* moet blijven.
Als ik werk neem ik ze altijd s'morgens, als het erg druk of trubbelig word 's middags dan neem ik er nog 1, maar na 5 uur savonds neem ik niets meer.
In de vakanties en weekenden slik ik niets, dan ben ik gewoon stuiterballetje.

Terug naar de anti-depressiva
Dat moet je wel door-slikken (op tijd en uur), maar niet je hele leven.
Je voelt je watterig, dingen komen minder *hard* binnen.
De eerste tijd voel je je als in een hele lichte roes, dat voelde toendertijd goed(zo voelde ik het) toen ik echt helemaal onder in die zwarte put zat.
Ik kreeg voor mijn gevoel *ruimte*, het drukte allemaal minder zwaar.
Ik raakte er snel aan gewend en het heeft me door lastige tijden heen gesleept.
Toen ik zelf de boel veel beter onder controle had wilde ik weer meer *voelen* en heb ik besloten om te stoppen.
Dat was ongeveer twee/drie jaar later en het gaat nog steeds goed.
Je bent er niet alleen met pillen slikken maar dat heb je al door
Ik spreek uit eigen ervaring nu, ik was en ben nog steeds tegen medicijnen maar ben me er zeker van bewust dat juist antidepressiva (en ik heb ze drie jaar geslikt) mij heeft/ hebben gered.
Begrijp me goed, ik maak zeker geen reclame hoor en als er iemand liever geen medicijnen slikt...vul maar in.

Enne..ook met medicijnen moet je nog steeds kei hard werken,
Natuurlijk kun je best af en toe een terugslag hebben, zolang je je maar realiseert dat het een terugslag is kun je weer verder, immers er zit een eind aan.
Dat je je leven en je manier van denken onder de loep neemt is keigoed!

Ik ga altijd de hele wereld eerst de schuld, ik maakte mezelf toch zeker niet depressief?
Nou echt wel! Nu ik dat door heb kan ik mezelf beter bewaken en weet ik wat mijn valkuilen zijn.
Dat zal echt niet van de ene op de andere dag lukken, maar met kleine stapjes kom je er ook

Ja Gwen iemand die het heeft meegemaakt weet exact wat het is.
Op dit forum zitten een hoop HSP'ers, die kunnen dus *invoelen*, dus in dit geval denk ik dat mensen die goed kunnen invoelen ook mee kunnen denken
Neemt niet weg dat een flinke rugzak ook veel goeie info heeft


Nou het is een aardig boek geworden, doe ermee wat je wilt, als je er niets mee kan, leg je het lekker naast je neer

Met respect en bewondering heb ik je verhaal gelezen, ik vind het zo mooi als mensen in staat blijken te zijn datgene wat hen is aangedaan te begrijpen en wérkelijk te vergeven.

Ik heb die weg ook bewandeld en ik weet dat is een grote stap in jezelf, daar is moed en kracht voor nodig. Ik weet ook dat gevoelens en emoties er een beetje achteraan hobbelen en we even tijd nodig hebben ook (weer) het positieve in het leven te ontvangen, van het leven zélf en de mensen om ons heen.

Ik kan alleen maar zeggen geef dat de tijd, geef jezelf de tijd te leren ontvangen en omarmen wat je toekomt. Daar echt van te genieten, plezier en geluk toe te laten door die dingen te doen die jou een goed gevoel geven, zodat de dagelijkse hindernissen met de tijd, niet meer dan een slechts een hindernis zullen zijn en niet meer aandacht van je vragen dan nodig is.

Veel herkenningspunten en ben erg benieuwd hoe de Tai Chi verder voor je uitpakt Gwen.
Ben zeker geintereseerd in je bevindingen en vorderingen.
Depressies zijn heel lastig maar niet onoverwinbaar !

Liefs Lin

Hey
Welkom hier, leuk dat je meeleest.
Allereerst een vraag; heb je evt. gebruik gemaakt van een bedrijfspsycholoog? Deze kan je helpen en je begeleiden op de werkvloer en problemen binnen het bedrijf oplossen, zeker als er sprake is van een conflict tussen de leidinggevende en haar/zijn werknemers...

Naar je lichaam luisteren, hoe doe je dat? Je hebt zelf al een aantal dingen opgenoemd die je lichaam "zegt", en dat is niet niets.. zeker dat auto-ongeluk... Hoe ik dat persoonlijk (probeer) te doen is rust nemen als je lichaam daarom vraagt (dus als je je moe voelt, ziek bent, haar uitvalt, je probeert te vluchten in drugs/alcohol). Ik vind het persoonlijk erg lastig, om de balans te vinden tussen succesvol worden en die rust pakken (als je rust pakt kan je immers kansen mislopen..), aangezien ik gevoelig ben en ik extra rust/tijd voor mezelf nodig heb. Ik denk dat de oplossing hierin ligt, een baan/positie te zoeken die leuk is om te doen, met een fijne werksfeer die bij je past. Een goede balans tussen autonomie en werkdruk... Werkdruk is fijn, maar als je zelf niets in te brengen hebt is dat slopend. Probeer hierbij te luisteren naar je intuïtie/gevoel, en zet dit voor jezelf neer (of schrijf op) wat voor baan en positie je leuk lijkt en wat je capaciteiten zijn. Als je een baan tegenkomt waarbij de balans tussen autonomie en werkdruk niet in balans is, zoek dan een leukere/fijnere baan of ga dan naar de bedrijfspsycholoog (die verantwoordelijk is voor het welzijn ivm werk)

Heel goed dat je zelf al aan de slag bent gegaan. (Tussen haakjes, ik heb geen pad gevolgd, ik ben hem nog steeds aan het volgen...) Je hebt blijkbaar al naar je lichaam geluisterd ookal denk je zelf van niet ;-) Ik heb het gevoel dat je erg onzeker bent geworden over je eigen gevoel, dat kan ook door die ervaring met je baas.. Mijn advies: probeer ook die onzekerheid van je af te slaan op die boksbal Je lichaam spreekt echter altijd de waarheid, daarom is het ook zo fijn om ernaar te luisteren. Als je het gevoel hebt dat je nogal wat agressie/verdriet kwijt wil, waarom zou je de boksbal niet pakken? Lichamelijk bezig zijn (persoonlijk hou ik van een stevige wandeling door natuur) is de oplossing om je emoties, angsten, en warboel in je hoofd te uiten en te legen... Iedereen heeft een favoriet.. dus mijn advies: zoek de jouwe

Liefs the moon

Beste mensen, ik wens jullie te bedanken voor de openhartige en goeie tips. Uit deze zal ik nu zelf gaan kijken wat het beste bij me past. Wel merk ik dat mensen die een depressie hebben meegemaakt, veel gemoedelijker, liever, opener zijn en lichter in het leven staan,....Leuk dat vooruitzicht te hebben.

@ Takhihii: Ik bemerk wel dat ik effen mijn ego moet opzij schuiven en beseffen dat de juiste anti-depressiva, wel een hulpmiddel kunnen zijn. Daar mijn geest het genezingsproces in de weg staat omdat ik diegene was/ben die alles aankan en die van oordeel is wat komt, kan aangepakt worden vanuit mijn lichaam, dus zonder medicijnen. Ik moet deze gedachte nu effen opzij zetten. Zingen deed ik vroeger meer dan nu in mijn wagen onder de douche, etc. of neuriën. Moet ik terug doen...

@ Gwen: De ziekte aanvaarden. Laat het nu net dat zijn waar ik het moeilijk mee heb. Het kan toch niet zijn dat een vroeger altijd opgewekte knul, depressief wordt. Dat angstig en opgejaagd zijn, dat baart me het meeste zorgen. Ik heb opnieuw doelen gevonden (die was ik kwijt geraakt) en daar wil ik nu voor gaan, maar mijn lichaam blokkeert nog altijd op stress. Ik kan heeel moeilijk ontspannen. Serotonine ken ik want ik werkte vroeger als Financieel Directeur voor een pharma bedrijf en anti-depressiva zaten ook in ons gamma . Ben gewoon bang van de erectiestoornissen en de mogelijks verhoogde suicidale neigingen die ze "kunnen" teweeg brengen. Ook dat is weer de geest die spreekt. Hoe kan ik je bereiken Gwen om er verder over te praten?

@ Karin: Dank voor je uiteenzetting. Een aantal van mijn antwoorden zitten ook al hierboven vervat. Dat door AD de dingen minder *hard* binnen komen omdat je je waterig voelt, vond ik een mooi bewoording. Yoga zal ik zeker moeten overwegen temeer omdat die spanningen van mijn lichaam moeten. Ik ben wel iemand die door wil gaan. Ben nu met de oprichting van 1 nieuw zaak bezig, maar moet eerst van de balast vanaf. Stilzitten daar ben ik bang voor. Al ben ik moe, heb ik weinig energie, ik ga door. Misschien is dit niet juist, maar mijn psy gaf me het advies door te gaan met dagelijkse activiteiten. Ik ben het een beetje zat dat ik altijd die pijnen ervaar in mijn lichaam (nek, schouders, armen) en moe ben alsof ik een persoon van 75 ben (met alle respect gezegd hoor). Mag ik je vragen waarvoor HSP staat?

@ Themoon: Ben al weg uit dat bedrijf hoor. We zijn overgenomen en ze hebben het Management Team bedankt . Wel wat herkenningspunten met jouw hoor zoals ambitie, gevoelig persoon,...Vroeger keek ik in de spiegel en kon ik echt fier zijn op mezelf. Er staat nu nog altijd dezelfde persoon maar zijn gedachten zijn wat veranderd, damn. Ik moet terug meer vertrouwen in en voor mezelf krijgen. Dat ongeluk was net de week voor mijn verlof in 2005. Ik reed toen met mijn droomwagen en heb die na 6 maanden "total loss" gereden. Mijn droom aan flarden. Ik ben er niet fier op, maar het heeft me wel pijn gedaan dat het me was overkomen. Van het ongeval zelf herinner ik me niks, althans van de impact/klap niet. Na mijn verlof ben ik direct opnieuw beginnen werken. Sindsdien heb ik altijd last gehad van pijnen in mijn lichaam en de hyperventilatie. Korte tijd geleden ben ik weggevoerd met de ambulance omdat ik een appelflauwte kreeg na het sporten. Alles onderzocht (ook mijn hart), goed bevonden voor de strijd, maar in mijn geest denk ik nog steeds dat ik eens ga doodvallen. Tja, ik zal het dan wel niet weten, maar het beangstigd me wel voortdurend of vrij veel. De psy heeft me verteld dat een oplossing voor die problemen ligt in het anders denken en dat ik niet moet gaan zoeken naar redenen in het verleden. Maar die klachten blijven wel aanhouden. Tja, ik kom er wel alleen ben ik naarstig op zoek naar de "key".

Beste mensen allen bedankt, want ik besef dat veel in het leven met een reden gebeurd, ook dat ik hier nu veel neerschrijf en jullie feedback graag lees.

Een glimlach tover ik op mijn gelaat, mijn geschreven tekst leg ik bij jullie neer ter beraad.

Ja hoor, hsp betekent highly sensitive person.
Oftewel je bent hooggevoelig en daardoor pik je veel van andere mensen op.
Je kan gevoelens en soms ook gedachten van mensen oppikken.
Dat kan heel vervelend zijn, de kunst is hoe daar mee om te gaan.
Weet je waar al die pijntjes vandaan komen? Mag ik vragen hoe oude je bent?
Je wilt ballast kwijt raken, wat mij heeft geholpen is rust en stilte en vooral heel veel meditatie.
Soms kun je je enorm klote voelen en je weet niet waarom, als je op die momenten de tijd en ruimte neemt voor jezelf en eventueel gaat mediteren komt vaak al snel naar boven wat het is waarom je je zo enorm rot voelt.
Datgene is dan iets waar je handen en voeten aan kan geven.
Ga je misschien wel te vaak over je eigen grenzen heen?
Houd je wel van jezelf? Dat soort dingen.
Dagelijkse activiteiten, ja dat zeiden ze tegen mij ook...ik kon ze wel wurgen! Want ik was zooooo moe en ik wilde eigenlijk alleen maar slapen en verschrikkelijk veel medelijden met mezelf hebben.
Natuurlijk werkt dat niet maar zo voelde dat toen wel.

Toch is het goed om bezig te blijven, probeer een balans te vinden tussen tijd voor jezelf en je dagelijkse dingen.
Als het niet elke dag lukt (want volgens mij ben jij best een bezige bij) pak dan twee of drie momenten per week.
Ga voor jezelf eventueel dingen opschrijven.
Je kunt kristallen gebruiken om jezelf te helpen, genezen doen ze niet maar ze ondersteunen je.
Er zijn ook kruiden die ondersteunend kunnen helpen.
Veel mensen hebben in het najaar last van de vallende blaadjes, in dat geval is Sint Janskruid een prima oppepper (even een voorbeeldje).
En misschien nog een goeie tip, laat je foto eens lezen
We hebben een paar kanjers hier!
Met de kruiden of eventueel kristallen kan ik je misschien wel helpen.
Dus mocht je interesse hebben, vraag maar raak.

Ik wil daar toch een kanttekening bij zetten; Niemand kan meemaken wat jij meemaakt en elke depressie is anders.

Uiteindelijk zal je toch zelf degene zijn die de knop omzet, hoeveel hulp en steun je ook van anderen krijgt. Dat is tenminste mijn ervaring. Ik heb tien jaar lang een chronische milde depressie gehad en ook extra serotonine gekregen. Maar ik merkte daar niets van. Ook elk lichaam is anders. Je kan alleen maar je eigen ervaringen en inzichten vertellen en hopen dat de ander er iets aan heeft.

Volgens de laatste inzichten is depressie trouwens geen ziekte maar een manier om met verlies om te gaan. Een naar binnen keren, wat in onze cultuur ziek wordt genoemd. Zogenaamde negatieve emoties worden dan maar mentaal weggedrukt, maar het lichaam kan niet liegen. Aanvaarding van je ziekte, van jouw ziekte die geen ziekte is, maar gewoon dat wat jij bent. De depressie daagt jou uit om jezelf te aanvaarden 'for better en for worse'.

Dat vind ik heel mooi gezegd!

Hallo Karin, dank voor je duidelijk antwoord. Ikzelf ben 37 jaar oud. Weet ik vanwaar die kwaaltjes vandaan komen? Niet echt maar ik denk dat het stress is.

Waar ik nu mee bezig ben is vooral 's avonds net voor bedtijd een boek lezen. Zo heb ik onlangs het boek gelezen "De verborgen kracht van een depressie" (Fréderic Flach) en ben ik nu gestart met het boek "De geluksformule" (Stefan Klein). Boeken die me wel iets bijbrengen. Voorts kan ik van de laatste bijvoorbeeld zeggen dat het beeld van psychologie het laatste decennia sterk veranderd is. Ons brein is sterker en kan veel meer dan we ons bewust zijn. Men ging er bijvoorbeeld tot voor kort vanuit dat ons brein na onze geboorte vrij stabiel bleef kwa structuur. Maar nu blijkt dat dat niet zo is en dat het in feite een "tuin" is waarin dingen groeien en afsterven al naargelang waar we mee bezigzijn en wat ons bezighoud. Dit groeien en afsterven wordt gestuurd door neuronen. De weg naar nieuwe gevoelens, de wereld ontstaat in ons hoofd, de hersenenen opnieuw bedraden, de wil tot geluk,... allemaal intressante elementen. Soms vrij technisch dit boek, maar wel intressant. Die honderd miljarden neuronen doen wat met ons. Natuurlijk dienen we ons brein te trainen zoals we leren dansen, piano spelen, voetbal spelen,... en kunnen we zo onze linkerhersenhelft (positieve gevoelens) sterker maken en onze rechter (negatieve gevoelens) beter controleren. Het aanvaarden, bewust worden van negatieve gevoelens en dan weer doorgaan met de dagelijkse dingen is blijkbaar de sleutel om onze despressie sneller te doorleven.

Je opmerking over mediteren en het gebruik van kruiden spreekt me zeker aan. Hoe kan je goed medetiren en hoe begin je eraan. De rust en de stilte is waarschijnlijk een voorwaarde. Maar wat doe je dan precies? Ga je jezelf vragen stellen? Welke kruiden zou je aanraden?

Een foto laten lezen...Ik ben bang voor negatieve voorspellingen. Maar ja wie zou dat dan willen doen, mocht ik het vragen om mijn foto te lezen?

Ik dank je voor je tijd en medevoelen, waarlijk geäpprecieerd. Fijn weekend.

Een glimlach tover ik op mijn gelaat, mijn geschreven tekst leg ik bij jullie neer ter beraad.