Ik geloof heel veel en toch snap ik er geen snars van.
Ik begrijp gewoon niet dat er in elk geloof zaken op je pad gelegd worden waar je eigenlijk aan voorbij zou moeten gaan.
Moslima´s die uitgehuwelijkt worden en geen liefde voor een ander mogen voelen, terwijl ze dat gevoel wel gekregen hebben.
Mannen of vrouwen die op hetzelfde geslacht vallen, maar ben je gelovig dan pas je niet in gods huis.
Via de reancernatie visie, als je je leven zelf beeïndigd mag je dat leven overdoen met de troubles van je nieuwe leven.
Ik vind het dan ook gek dat men wel de mogelijkheden aangedragen krijgt, maar ervan verwacht wordt dat men zich wijselijk afwendt van die mogelijkheden. Oké in heel veel zaken kan ik mij vinden, dat het een test is. Maar in vele ook niet.
De bijbel heeft men vele keren herschreven, wellicht de Koran ook, spiritualiteit heeft ook iemand geschreven of althans daar is iemand mee begonnen. Ik weet dat de bijbel en de Koran geschreven zijn door mensen, maar eigenlijk weet ik dat niet met spiritualiteit. Weten jullie daar de geschiedenis van?
Door deze discussie komt dat in me op. Ik ben ook maar gaan geloven omdat dat mij met de paplepel ingegeven werd. Ik heb er verders niet echt over na gedacht, immers het voelde goed en leefde goed. Maar door levenservaring en te leren dat niet alles onder dezelfde noemer valt, vraag ik me af waar ik nu werkelijk in geloof. Ik bedoel, ik heb mijn geloof al zo vaak bijgespijkerd, bij het verlies van dierbaren, bij foute dingen die ik deed. Dat ik een soort van mijn eigen geloof aan het volgen ben. Behandel mensen zoals jij zelf behandeld zou willen worden, leef vanuit je hart, geniet van de kleine dingen in je leven die zo groots kunnen zijn (natuur), veroordeel niet en begin de dag met een lach op je gezicht want wat je uitdraagd krijg je terug.
Ik baal er echt van dat ik nu het verschil zie tussen donkere en blanke mensen, tussen dik en dun, lelijk of knap. Er was een tijd dat ik enkel een mens zag en die lag mij of niet. Waarom hoort dat er ook bij? Dat je verschillen gaat zien? Pas op mijn 18de werd ik geconfronteerd met het fenomeen dik zijn. Daarvoor had ik nog nooit in mijn beleving een dik persoon gezien. Was ik naief? Blijkbaar wel! Want pas op mijn 20ste kreeg ik menselijke rassenkennis.
Nog steeds verlang ik terug naar die tijd, dat ik gewoon mensen zag, dat ik ze zag en nam zoals ze waren. En dan vraag ik me af waarom wordt je dat afgenomen in je leerproces? Ik blijf mensen nemen zoals ze zijn, ookal geeft me dat soms problemen, dat is iets waar ik weiger aan te voldoen. Maar het wordt je wel moeilijk gemaakt.