De ziel riep!
En het ego antwoorde NEE
De ziel riep opnieuw!
En het ego antwoorde: Laat me met rust!
Het ego was bang... Bang voor de schoonheid van de ziel.
Daarom keerde het ego haar de rug toe en ging in zijn eentje vechten als een waanzinnige,
tot hij viel....
Uitgeput, gepijnigd en verwaarloosd...
Kapot van het veldslag dat hij had geleverd...
Lag het ego daar... Bibberend van angst...
Maar de ziel ving het ego liefdevol op, glimlachte er liefdevol naar en legde het ego op een bedje van witte veren...
De ziel verzorgde het ego tot hij weer opgeknapt was...
Toen het ego was opgeknapt wees de ziel naar een mooi pad...
Het mooie geplaveide levenspad..
Jouw levenspaden, zo mooi, zo puur, zo echt... Ga maar!
Maar toch weer aarzelde het ego...
De angst greep het ego naar de keel
Liefdevol maar bedenkelijk keek de ziel weer toe hoe het ego toch weer een andere weg koos, de moeilijke weg..
De weg vol soldaten, mijnen en andere gevaren.
Het veldslag begon weer opnieuw..
Maar de ziel wachtte rustig af...
Tot ik het ego weer zou vallen...
De ziel zal dan weer klaarstaan om het ego op te vangen want
De ziel weet dat zijn onvoorwaardelijke liefde toch de langste adem heeft.
Liefs Sonia
http://ssoniapereira.hyves.nl/blog/33482913/Het_Ego_versus_de_Ziel_Sonia_Pereira/mVOx/
Ik vond dit gedicht van Sonia zo mooi dat ik het hier met jullie wilde delen
ik heb hem alleen maar gevonden en hier naartoe gebracht.
