14-04-2010 Reis naar Limurie
Zilveren Vleugel zit in het witte kasteel en voelt dat ze getrokken wordt. Ze vraagt waar Witte Maan is. Die zit in de torenkamer en komt snel naar haar toe. Ze ontmoeten elkaar in de gezelschapskamer van het witte kasteel in zielenland. Het is lekker warm en de sfeer is fijn met zijn tweetjes. Ze hebben zin om op reis te gaan en na het nuttigen van een warm drankje gaan ze gezamenlijk naar buiten.
Eigenlijk weten ze allebei dat ze geroepen zijn om een reis te maken, maar ze weten niet waar naar toe. Ze laten zich meevoeren door het moment. Ze wandelen in de richting van het bos. Eigenlijk is het meer een zweven wat ze doen. Dan voelen ze zich plotseling opgetild worden. Het voelt fijn, ze laten zich heerlijk meevoeren omhoog, tussen de sterren door, als in een spiraal worden ze opgetild. Ze vinden het beiden heerlijk om zo meegenomen te worden, ze voelen zich lichter worden, en ook voelen ze een fijne warmte over zich heen. Nieuwsgierig kijken ze om zich heen om te zien waar ze heen gaan, maar ze zien niet veel, behalve de sterren om hen heen.
Het duurt vrij lang voor ze ergens zijn. Het duurt nog langer voor ze iets zien wat ze ook maar enigszins herkennen…
Dan zegt Witte Maan: “Het lijkt wel een beetje alsof we op een mega glasplaat staan of zo…”. Zilveren Vleugel heeft nog meer moeite om iets te zien, eigenlijk ziet ze nog niets, maar ze voelt wel iets aankomen, ze voelt lichtwezens die hen mee nemen aan de armen. De lichtwezens lachen, giechelen. Beiden zijn nu erg benieuwd waar ze naar toe gaan. Ver voor hen uit zien ze licht, recht voor hen, en ze vliegen er heen, samen met de lichtwezens die hen begeleiden.
In de verte ziet Witte Maan dan een soort poort, of een gebouw met een poort. Intussen vliegen ze over een soort van landschap dat nogal wit is, met veel licht, een landschap in witte kleuren. Dan zijn ze bij de poort en gaan ze er samen door heen. Het is groot en het voelt fijn waar ze zijn, maar ook leeg. Ze voelen geen andere zielen, geen leven, geen wijsheid en Zilveren Vleugel krijgt een brok in haar keel. Nog steeds hebben ze geen idee waar ze zijn. Witte Maan vind het een soort van stad, maar het is een verlaten stad… ze hoort wel wat, maar voelt geen zielen hier, het lijkt wel alsof de mensen hier weggejaagd zijn, en de gebouwen voelen dreigend aan.
Zilveren Vleugel vraagt zich af waarom ze hier zijn. Witte Maan ook, ze probeert zich te focussen op wat ze hoort… Dan hoort ze dat er aan hen gevraagd wordt om iets te zoeken waardoor bepaalde herinneringen niet bij mensen verdwijnen, herinneringen aan hoe het vroeger was.
Zilveren Vleugel vraagt dan om wat voor herinneringen het gaat. Witte Maan geeft aan dat het gaat om hoe deze stad vroeger was… bruisend en mooi… alles als glas.
“Hoe heet deze stad dan?” vraagt Zilveren Vleugel aan Witte Maan. “Iets met Lu of Li nog iets… ik kan de rest nog niet goed horen… Zilveren Vleugel denkt na… Limurie of zoiets? “Ja, zoiets is het ja…”
“Zijn we in Limurie? Dat is gaaf zeg!” zegt Zilver Vleugel. Maar als ze de herinnering moeten laten voort bestaan, dan moeten ze ook wel een herinnering hebben. Ze vragen of ze terug in de tijd verplaatst kunnen worden in deze stad. Terug naar de tijd met alle levende zielen nog in de stad. Witte Maan en Zilveren Vleugel houden elkaars handen vast en gaan terug in de tijd. Langzaam aan voelen ze meer leven komen en horen ze meer geluiden in deze mooie stad. Ze zien nu ook schimmen van zielen voorbij komen, hebben het gevoel alsof ze langs hen heen lopen.
Nu zien ze meer van de schoonheid van de stad, het wordt levendiger. Het is een mooie stad, heel prettig om er te leven. Ze voelen ook dat er contact was met allerlei andere werelden, buitenaardsen maar ook met wezens uit andere dimensies. Het is duidelijk te voelen dat deze contacten er waren, er is veel saamhorigheid, iedereen is welkom, het geeft een warm gevoel om in deze stad te zijn. Nu zien ze dat er rondom de stad ook veel water is en in plaats van alleen glas zien we nu ook een soort van landschap.
Ze gaan dan een stukje lopen door de stad, rondkijken om indrukken op te doen. Als ze bij een pleintje komen zien ze daar een mooie fontein. Vlak voor die fontein zit een prachtige vrouw . Ze heeft heel donker krullend haar, dat is opgestoken op een mooie manier. De vrouw draagt een donkerblauwe jurk en ze wenkt Witte Maan en Zilveren Vleugel om dichterbij te komen. De twee besluiten om naar haar toe te gaan. Als ze bijna bij de vrouw zijn gaat die staan. “Ze is best lang!” merkt Zilveren Vleugel op. De vrouw vind de twee reizigers ook mooi. Witte Maan in haar prachtige witte jurk met zilveren sterretjes en een gouden kroontje op en Zilveren Vleugel in haar goudgele jurk, haar zilveren vleugels op haar rug en ook een mooi gouden kroontje op haar hoofd.
Dan begint de vrouw te vertellen. Limurie was zoals deze vrouw; mooi, elegant, liefdevol maar wel kwetsbaar, breekbaar als glas. “Wij zijn als glas, prachtig, maar breekbaar.” Zilveren Vleugel voelt pijn bij de vrouw, droefenis om wat verloren is gegaan. De vrouw gaat verder, “Wij zullen vertrekken, verder gaan. Onze herinneringen hier achterlatend tot de dag dat ze worden opgehaald. Omdat de juiste tijd dan aangebroken is om terug te keren.”
De vrouw vraagt aan de reizigers om de kroon mee te nemen, en de herinneringen. En die te schenken aan de stad. Witte Maan en Zilveren Vleugel begrijpen het niet direct. Vragen zich af welke kroon het om gaat en welke herinnering ze moeten meenemen… De vrouw verteld dat Zilveren Vleugel de kroon mee moet nemen en Witte Maan de herinnering. De kroon staat symbool voor het contact met andere dimensies. Als alle mensen deze kroon weer zouden dragen, dan kan deze beschaving terugkeren…
Dan ziet Zilveren Vleugel plotseling hoog op een toren achter de vrouw, boven op het topje een glimmende kroon. Ze vliegt er naar toe. Er ligt daar een kroon op een bol boven op de toren. Het is de kroon van de stad. De kroon is klein, maar heel erg mooi en zuiver. Al snel heeft Zilveren Vleugel hem te pakken en gaat terug naar Witte Maan die nog steeds op de zelfde plaats beneden op het plein in de stad staat.
Witte Maan heeft daar intussen de herinneringen gekregen van de stad. Maar door die herinneringen kan ze nu niet echt meer iets zien of doen en dus moet Zilveren Vleugel haar mee trekken terug naar hun eigen tijd. Zilveren Vleugel pakt haar hand en verplaatst hen terug naar hun eigen tijd. Het is lastig en zwaar, want Witte Maan staat als versteend. Maar eenmaal losgerukt kan ze weer bewegen, al ziet ze nog niets.
Zilveren Vleugel begeleid haar terug naar het kasteel, naar de torenkamer, waar Witte Maan graag naar toe wil. Ze wil de herinnering vorm geven. En iedereen die het dan weer ziet, die een link met die stad heeft, zal de herinnering terugvinden.
Al snel zijn ze binnen in het kasteel in de torenkamer. Zilveren Vleugel zet Witte Maan voor haar lessenaar neer.
Langzaamaan begint Witte Maan weer iets te zien. Zilveren Vleugel legt de kroon van de stad even op de tafel in het midden van de kamer. Ze ziet plotseling dat Witte Maan staat te toveren, ze ziet het sprankelen van licht en goudstof, sterretjes…
“De herinneringen van een plek, dat is eigenlijk de ziel van een plek… Een symbool van de ziel is een vlinder… dus ik maak van de herinneringen een vlinder. Want de stad is als een vlinder, prachtig, maar breekbaar.” Witte Maan zegt verder “een ieder die de vlinder zal zien, zal zich herinneren wat de stad is…”
Dan ziet Zilveren Vleugel de vlinder verschijnen. Ze is wit met zachte kleurtjes, heel veel licht straalt de vlinder uit. Ze wil fladderen maar heeft nog even wat moeite, het gaat nog wat traag, maar dat zal snel beter gaan. De vlinder doet hen denken aan de vrouw die ze ontmoet hebben in de stad, zij was ook een beetje de ziel van de stad. De vlinder gaat op de kroon zitten, en Witte Maan en Zilveren Vleugel bespreken wat ze nu moeten doen. Ze besluiten om de vlinder vrij te laten en haar eigen weg te laten zoeken in zielenland. Ze doen het raam van de toren kamer open en de vlinder vliegt vrolijk fladderend weg, een spoor van goudstof achterlatend. Het is een prachtig gezicht om te zien hoe de vlinder vliegt door het prachtige landschap van zielenland.
Witte Maan weet dat ze haar zal vinden als ze haar plekje heeft gevonden. Als dat is gebeurt en de zielen gaan daar de nieuwe stad bouwen, dan zullen zij en Zilveren Vleugel de kroon naar de stad brengen. Tot die tijd zal de kroon veilig opgeborgen blijven in het kasteel…
Reizen door de dimensies
Delen:
Marenubium
apr 14 '10
Wat een prachtig 'verhaal' Argento 
Is het wel een 'verhaal', of een ervaring?
Doet mij hieraan denken:
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/87771/Naar_Atlantis.html#Post87771
Bedankt voor het delen
Is het wel een 'verhaal', of een ervaring?
Doet mij hieraan denken:
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/87771/Naar_Atlantis.html#Post87771
Bedankt voor het delen
Argento
apr 15 '10
Dit was niet zomaar een "verhaal" dit was een ware reis naar andere dimensies. Ik maak er velen, soms wel 4 per week...
Ik ga mijn zielsreizen, trancereizen of astrale reizen (hoe je het ook wil noemen) voortaan onder deze naam hier plaatsen.
Ha ha ha, je bent goed hoor Marenubium
Mijn schrijfstijl is te herkenbaar zeker....
Argento (aka Jorine)
Ik ga mijn zielsreizen, trancereizen of astrale reizen (hoe je het ook wil noemen) voortaan onder deze naam hier plaatsen.
Ha ha ha, je bent goed hoor Marenubium
Mijn schrijfstijl is te herkenbaar zeker....
Argento (aka Jorine)
Marenubium
apr 16 '10
Ahahah ok 
*voelt zich eventjes niet zo gek*
Nou, ik ben benieuwd naar je volgende schrijven Argento! Ook van Jorine
Hihi...
*voelt zich eventjes niet zo gek*
Nou, ik ben benieuwd naar je volgende schrijven Argento! Ook van Jorine
Hihi...
Argento
apr 16 '10
Zielenreis naar de diamant…
Zilveren Vleugel zit met Rode Draak aan tafel en vraagt hem waar hij haar op dat moment ziet in zielenland. Hij zegt dat ze door de lucht vliegt en op weg is naar een rotspunt.
Zilveren Vleugel ziet het dan zelf ook. Op die rotspunt staat een steen waarop geschreven staat dat de grootste diamant van zielenland in de berg is, en dat ze de juiste deur moet kiezen want anders...
Zilveren Vleugel gaat de trap af, de grot in en daar zijn heel veel deuren. De Rode Draak zegt welke gangen er allemaal zijn en al direct weet ze welk pad naar welke deur ze zal kiezen.
Het is inderdaad de juiste deur, heel snel is ze daar en opent de deur. Ze ziet een schitterende diamant, wel zo groot als een basketbal! Ze pakt hem op en gaat er rustig mee terug door de deur, en sjouwt hem mee naar boven. De diamant is best wel zwaar, maar Zilveren Vleugel is sterk genoeg om hem mee te nemen.
Eenmaal buiten vliegt ze terug naar het kasteel, waar ze samen met de groep verder reist naar de vallei der kleuren. Daar moet de diamant worden geplaatste op het altaar, vlak bij de goddelijke vlam.Ze legt de diamant erin met de punt naar boven.
Direct komt er een lichtstraal vanuit de diamant, recht naar boven, en naar alle kanten flonkert het via al haar facetten prachtig licht. Het geheel vormt een zilverfontein en is prachtig om te zien, maakt de vallei der kleuren nog mooier dan het al was.
Zilveren Vleugel zit met Rode Draak aan tafel en vraagt hem waar hij haar op dat moment ziet in zielenland. Hij zegt dat ze door de lucht vliegt en op weg is naar een rotspunt.
Zilveren Vleugel ziet het dan zelf ook. Op die rotspunt staat een steen waarop geschreven staat dat de grootste diamant van zielenland in de berg is, en dat ze de juiste deur moet kiezen want anders...
Zilveren Vleugel gaat de trap af, de grot in en daar zijn heel veel deuren. De Rode Draak zegt welke gangen er allemaal zijn en al direct weet ze welk pad naar welke deur ze zal kiezen.
Het is inderdaad de juiste deur, heel snel is ze daar en opent de deur. Ze ziet een schitterende diamant, wel zo groot als een basketbal! Ze pakt hem op en gaat er rustig mee terug door de deur, en sjouwt hem mee naar boven. De diamant is best wel zwaar, maar Zilveren Vleugel is sterk genoeg om hem mee te nemen.
Eenmaal buiten vliegt ze terug naar het kasteel, waar ze samen met de groep verder reist naar de vallei der kleuren. Daar moet de diamant worden geplaatste op het altaar, vlak bij de goddelijke vlam.Ze legt de diamant erin met de punt naar boven.
Direct komt er een lichtstraal vanuit de diamant, recht naar boven, en naar alle kanten flonkert het via al haar facetten prachtig licht. Het geheel vormt een zilverfontein en is prachtig om te zien, maakt de vallei der kleuren nog mooier dan het al was.
Argento
apr 16 '10
De dwerg in paniek 12-04-2010
Zilveren Vleugel staat in de kasteel tuin en wacht tot de jonge Tovenaar er is. Hij komt aan vliegen, cirkelt even boven haar rond en land dan op de grond. Ze begroeten elkaar en dan fluit Zilveren Vleugel voor de paarden. Die komen er direct aan. Een bruine voor Zilveren Vleugel en een zwarte voor de jonge Tovenaar. Hij ziet al een weggetje, maar eerst begroeten ze even hun paarden. Zilveren Vleugel aai de hare over zijn snoet en ook de jonge Tovenaar maakt even kennis met zijn paard die zijn kop tegen hem aanduwt. Dan gaan ze erop en rijden ze weg. Ze laten de paarden hun weg kiezen.
Het is zoals altijd heerlijk weer. Lekker zonnetje, het lijkt wel lente, en zo lekker warm. De jonge Tovenaar heeft last van zijn hoofd, maar na even aarden gaat dat al snel weg. Ze rijden op een weggetje richting het bos en gaan vervolgens het bos in. Er zijn veel prachtige groene bomen en het is er heerlijk rustig. Ze genieten ervan, worden één met de natuur. In de verte horen ze een beekje.
Plotseling hoort de jonge Tovenaar een stem in de verte. Het komt uit het beekje. De stem zegt “help” maar het is heel zachtjes en zwak, Zilveren Vleugel hoort het nog niet. Ze rijden er in galop naar toe om te kijken wat het is. Het geluid wordt luider en Zilveren Vleugel hoort het nu ook. Het is de stem van een klein mannetje, het lijkt wel of hij ergens in vastzit.
De jonge Tovenaar ziet hem dan, hij zit inderdaad vast in de beek aan een tak. Het is een dwerg. Ze springen van de paarden af en Zilveren Vleugel hijst hem uit het water, terwijl de jonge Tovenaar de paarden vasthoudt. De dwerg is kleddernat! De jonge Tovenaar vindt het een arm ding, maar Zilveren Vleugel niet zo, de dwerg kan aardig schreeuwen. Maar Zilveren Vleugel ziet hem wel lachen nu ze hem los heeft gemaakt. Het gaat hem beter en de jonge Tovenaar zegt dat de dwerg blij is Zilveren Vleugel te zien. “Natuurlijk!” zegt ze lachend.
De dwerg geeft hen het gevoel dat ze met hem mee moeten gaan ergens naar toe, en dus volgen ze hem. Ze lopen achter hem aan een heuveltje op. De paarden, aan de teugels die ze in hun handen houden, lopen achter hen aan. Als ze op het heuveltje komen worden ze getrakteerd op een prachtig wijds vergezicht. Zo mooi is het… Ze dachten dat ze in het bos waren en nu blijken ze boven op een hoge berg te staan, het is een overweldigend vergezicht. In de verte zien ze wat vogels opvliegen.
Ze stijgen weer op de paarden en gaan rijden. De kleine dwerg zit bij Zilveren Vleugel achterop. Snel rijden ze de berg af naar de open vlakte. Maar de dwerg achter Zilveren Vleugel zit alweer te schreeuwen, dat ze sneller moeten gaan. Hij is in paniek. De jonge tovenaar kijkt achterom en ziet daar een grote stofwolk achter hen, een donkere wolk. De dwerg raakt nog meer in paniek en wil sneller. Maar Zilveren Vleugel niet, ze is niet bang. Ze wil weten wat er is. Ook de jonge Tovenaar voelt geen angst. Ze besluiten te stoppen en aan de dwerg te vragen waar hij bang voor is. De dwerg flipt helemaal, staat doodsangsten uit. Zilveren Vleugel zegt hem dat ze hem zullen beschermen, dat hij niet bang hoeft te zijn. Ook zegt ze dat ze eerst wil weten waar hij naar toe wil.
De dwerg zegt alleen maar dat hij weg wil, hij wil vluchten, weg. Hij zegt “Niemand kan me beschermen, ze zitten achter me aan”. Zilveren Vleugel vraagt waar hij denkt wel veilig te zijn. Maar dat kan de dwerg niet zeggen, dat weet hij niet. Ze denkt dat hij in zijn angst zit en dat die angst hem achtervolgt, waar hij ook gaat het zal hem blijven volgen. De jonge Tovenaar wil hem er direct vanaf helpen, maar Zilveren Vleugel zegt dat dat alleen kan als hij, de dwerg, dat zelf wil. Ze stappen van de paarden af en gaan op de grond staan.
De jonge Tovenaar gaat met het kereltje praten en vraagt hem waarom hij zo bang is. Het kereltje zegt dat het hem al zo lang achtervolgt. Zilveren Vleugel noemt het zijn eigen angst. Het is pure angst, want er is niets, het is hier volkomen veilig. De dwerg wil er vanaf zegt hij, en hij wil terug naar zijn vrouwtje. Maar dan zal hij zijn angst onder ogen moeten zien en ze besluiten te wachten tot de angst er is. Dan kunnen ze zien wat zijn angst is en daarna kan hij terug naar zijn vrouwtje.
Ze zien de stofwolk van zijn angst nu snel naderen, maar naarmate de angst dichter bij komt wordt het steeds kleiner. Het komt wel snel op hen af maar het schrompelt ineen tot een kleiner stofwolkje. De jonge Tovenaar ziet het ook. Wat overblijft is een mini angstje, een dwerg op een mini paardje.
Het wordt steeds kleiner en minder omdat hij (de dwerg) nu probeert zijn angst onder ogen te zien. Wat over blijft is één mini dwerg, hijzelf. De jonge Tovenaar is verbaast… “is hij bang voor zichzelf?”
De kleine dwerg staat helemaal te beven. Zilveren Vleugel geeft hem een hand om hem te steunen. De dwerg die tegenover hen staat heeft een oorlogsuitrusting aan. Hij staat vlak voor hem, en de beide dwergen kijken elkaar in de ogen. De dwerg moet zijn eigen angst onder ogen zien, letterlijk. Zilveren Vleugel en de jonge Tovenaar zijn rustig en blijven bij hen, bij beide dwergen. Ze voelen de angst van de dwerg afnemen en tegelijk vervaagt de angst-dwerg in oorlogsuitrusting. De dwerg krijgt nu een inzicht in zijn eigen angst en stopt met trillen. De angst heeft hij nu onder ogen gezien en die verdwijnt nu langzaam. Nu kan hij weer verder.
Ze stappen weer op de paarden en brengen de kleine dwerg naar zijn huisje. Ze zien zijn vrouwtje al buiten staan te zwaaien met een zakdoek. Ze zetten de kleine dwerg op de grond en zien hoe hij zijn vrouwtje knuffelt. Dan nemen ze afscheid van hem.
Ze krijgen het fris en koud en besluiten terug te keren naar de aarde. De paarden laten ze gaan, die vinden hun weg terug wel.
Zilveren Vleugel staat in de kasteel tuin en wacht tot de jonge Tovenaar er is. Hij komt aan vliegen, cirkelt even boven haar rond en land dan op de grond. Ze begroeten elkaar en dan fluit Zilveren Vleugel voor de paarden. Die komen er direct aan. Een bruine voor Zilveren Vleugel en een zwarte voor de jonge Tovenaar. Hij ziet al een weggetje, maar eerst begroeten ze even hun paarden. Zilveren Vleugel aai de hare over zijn snoet en ook de jonge Tovenaar maakt even kennis met zijn paard die zijn kop tegen hem aanduwt. Dan gaan ze erop en rijden ze weg. Ze laten de paarden hun weg kiezen.
Het is zoals altijd heerlijk weer. Lekker zonnetje, het lijkt wel lente, en zo lekker warm. De jonge Tovenaar heeft last van zijn hoofd, maar na even aarden gaat dat al snel weg. Ze rijden op een weggetje richting het bos en gaan vervolgens het bos in. Er zijn veel prachtige groene bomen en het is er heerlijk rustig. Ze genieten ervan, worden één met de natuur. In de verte horen ze een beekje.
Plotseling hoort de jonge Tovenaar een stem in de verte. Het komt uit het beekje. De stem zegt “help” maar het is heel zachtjes en zwak, Zilveren Vleugel hoort het nog niet. Ze rijden er in galop naar toe om te kijken wat het is. Het geluid wordt luider en Zilveren Vleugel hoort het nu ook. Het is de stem van een klein mannetje, het lijkt wel of hij ergens in vastzit.
De jonge Tovenaar ziet hem dan, hij zit inderdaad vast in de beek aan een tak. Het is een dwerg. Ze springen van de paarden af en Zilveren Vleugel hijst hem uit het water, terwijl de jonge Tovenaar de paarden vasthoudt. De dwerg is kleddernat! De jonge Tovenaar vindt het een arm ding, maar Zilveren Vleugel niet zo, de dwerg kan aardig schreeuwen. Maar Zilveren Vleugel ziet hem wel lachen nu ze hem los heeft gemaakt. Het gaat hem beter en de jonge Tovenaar zegt dat de dwerg blij is Zilveren Vleugel te zien. “Natuurlijk!” zegt ze lachend.
De dwerg geeft hen het gevoel dat ze met hem mee moeten gaan ergens naar toe, en dus volgen ze hem. Ze lopen achter hem aan een heuveltje op. De paarden, aan de teugels die ze in hun handen houden, lopen achter hen aan. Als ze op het heuveltje komen worden ze getrakteerd op een prachtig wijds vergezicht. Zo mooi is het… Ze dachten dat ze in het bos waren en nu blijken ze boven op een hoge berg te staan, het is een overweldigend vergezicht. In de verte zien ze wat vogels opvliegen.
Ze stijgen weer op de paarden en gaan rijden. De kleine dwerg zit bij Zilveren Vleugel achterop. Snel rijden ze de berg af naar de open vlakte. Maar de dwerg achter Zilveren Vleugel zit alweer te schreeuwen, dat ze sneller moeten gaan. Hij is in paniek. De jonge tovenaar kijkt achterom en ziet daar een grote stofwolk achter hen, een donkere wolk. De dwerg raakt nog meer in paniek en wil sneller. Maar Zilveren Vleugel niet, ze is niet bang. Ze wil weten wat er is. Ook de jonge Tovenaar voelt geen angst. Ze besluiten te stoppen en aan de dwerg te vragen waar hij bang voor is. De dwerg flipt helemaal, staat doodsangsten uit. Zilveren Vleugel zegt hem dat ze hem zullen beschermen, dat hij niet bang hoeft te zijn. Ook zegt ze dat ze eerst wil weten waar hij naar toe wil.
De dwerg zegt alleen maar dat hij weg wil, hij wil vluchten, weg. Hij zegt “Niemand kan me beschermen, ze zitten achter me aan”. Zilveren Vleugel vraagt waar hij denkt wel veilig te zijn. Maar dat kan de dwerg niet zeggen, dat weet hij niet. Ze denkt dat hij in zijn angst zit en dat die angst hem achtervolgt, waar hij ook gaat het zal hem blijven volgen. De jonge Tovenaar wil hem er direct vanaf helpen, maar Zilveren Vleugel zegt dat dat alleen kan als hij, de dwerg, dat zelf wil. Ze stappen van de paarden af en gaan op de grond staan.
De jonge Tovenaar gaat met het kereltje praten en vraagt hem waarom hij zo bang is. Het kereltje zegt dat het hem al zo lang achtervolgt. Zilveren Vleugel noemt het zijn eigen angst. Het is pure angst, want er is niets, het is hier volkomen veilig. De dwerg wil er vanaf zegt hij, en hij wil terug naar zijn vrouwtje. Maar dan zal hij zijn angst onder ogen moeten zien en ze besluiten te wachten tot de angst er is. Dan kunnen ze zien wat zijn angst is en daarna kan hij terug naar zijn vrouwtje.
Ze zien de stofwolk van zijn angst nu snel naderen, maar naarmate de angst dichter bij komt wordt het steeds kleiner. Het komt wel snel op hen af maar het schrompelt ineen tot een kleiner stofwolkje. De jonge Tovenaar ziet het ook. Wat overblijft is een mini angstje, een dwerg op een mini paardje.
Het wordt steeds kleiner en minder omdat hij (de dwerg) nu probeert zijn angst onder ogen te zien. Wat over blijft is één mini dwerg, hijzelf. De jonge Tovenaar is verbaast… “is hij bang voor zichzelf?”
De kleine dwerg staat helemaal te beven. Zilveren Vleugel geeft hem een hand om hem te steunen. De dwerg die tegenover hen staat heeft een oorlogsuitrusting aan. Hij staat vlak voor hem, en de beide dwergen kijken elkaar in de ogen. De dwerg moet zijn eigen angst onder ogen zien, letterlijk. Zilveren Vleugel en de jonge Tovenaar zijn rustig en blijven bij hen, bij beide dwergen. Ze voelen de angst van de dwerg afnemen en tegelijk vervaagt de angst-dwerg in oorlogsuitrusting. De dwerg krijgt nu een inzicht in zijn eigen angst en stopt met trillen. De angst heeft hij nu onder ogen gezien en die verdwijnt nu langzaam. Nu kan hij weer verder.
Ze stappen weer op de paarden en brengen de kleine dwerg naar zijn huisje. Ze zien zijn vrouwtje al buiten staan te zwaaien met een zakdoek. Ze zetten de kleine dwerg op de grond en zien hoe hij zijn vrouwtje knuffelt. Dan nemen ze afscheid van hem.
Ze krijgen het fris en koud en besluiten terug te keren naar de aarde. De paarden laten ze gaan, die vinden hun weg terug wel.
Argento
apr 18 '10
15-04-2010 Reis naar de Aartsengelen Jophiel en Chamuel
Zilveren Vleugel en Gouden Libel worden heftig getrokken, en besluiten samen op reis te gaan. Ze stappen in de koets van Gouden Libel en gaan omhoog. Het gaat vrij snel, Gouden Libel vermoedt dat de koets in iets anders zal gaan veranderen. Ze zijn nieuwsgierig waar ze naar toe gaan. De koets gaat heel snel en recht omhoog. Het lijkt wel een lift. Zilveren Vleugel ziet opeens een andere omgeving. Het lijkt wel of ze in een buis zitten, een lichtbuis. De koets is inderdaad weg.
Het is heel licht in de buis. Zilveren Vleugel voelt haar gids bij zich en ook Gouden Libel heeft een begeleider bij zich. Ze gaan nog steeds omhoog in de zielenlift. Het lijkt net een lavalamp, bubbels in allerlei kleuren die omhoog en omlaag gaan. Zij zelf zijn bubbels die omhoog gaan.
Zilveren Vleugel voelt zich opgetild, al ziet ze even niets meer. Gouden Libel ziet wel en zegt dat het heel licht is waar ze naar toe gaan. Dan zweven ze, zijn ze gewichtsloos. Ze voelen dat er meer zielen of wezens hier zijn. Ze zijn boven en naast hen, om hen heen. Ze lachen liefdevol en zijn uitnodigend, Zilveren Vleugel en Gouden Libel voelen zich welkom hier.
Zilveren Vleugel merkt dat ze vooruit gaan. Het lijkt wel alsof ze worden gedragen. Het is zo onbeschrijfelijk mooi, zo mooi dat ze het niet kan waarnemen. Ze geniet ervan, en komt helemaal tot rust. Iemand zegt tegen hen “relax” en ze voelen warmte over hun schouders komen.
Gouden Libel kijkt rond en ziet vele lichtwezens, ze zijn heel lief, zo lief. Zilveren Vleugel krijgt dan plotseling tranen in haar ogen, ze begrijpt niet precies waarom. Dan zegt Gouden Libel dat ze thuis zijn. Zachtjes zit Zilveren Vleugel te huilen, de tranen druppelend over haar wangen van ontroering, omdat ze thuis is. Er zijn heel veel vrouwelijke lichtwezens bij hen nu, en er komen er nog steeds aanzweven. Het lijkt alsof ze samengekomen zijn voor iets. Het zijn wezens zonder ego, geen wedijver, geen concurrentie en dat voelt zo fijn, precies dat voelt als thuiskomen.
Zilveren Vleugel ziet dat ze in een kring staat met de andere vrouwelijke wezens en allemaal elkaars handen vast houden. De armen gaan omhoog en ze voelt de energie door haar handen stromen. Het lijkt wel een soort samensmelting van energie, alsof ze een poort maken. In het midden zien ze opeens goud verschijnen en er komt iemand of iets door. Die “iemand” is heel sterk en krachtig, een hele zuivere ziel. Ze weten niet of het een hij of een zij is. Dan opeens weet Zilveren Vleugel het, het is Jophiel, Aartsengel Jophiel. Zekrijgt spontaan kippevel. Dit is haar beschermengel en die mag ze nu ontmoeten.
De engel heeft een wit gewaad volgens Gouden Libel, maar Zilveren Vleugel voelt geel, gele energie, geel van het goud, witgoud. Het voelt zoals haarzelf, ze vind het eerst heel gek om te zeggen, maar zo voelt het toch echt. Ze komt er achter dat ze een deel van deze aartsengel bij zich draagt.
Alle vrouwen die hier aanwezig zijn hebben ook die energie. Er is geen greintje ego, er is stilte, sereniteit, openheid, vrouwelijkheid, dankbaarheid, overgave, genade, vreugde en het voelt allemaal zo als Zilveren Vleugel, ze is hier thuis.
Zilveren Vleugel is er helemaal stil van geworden en zit te genieten van wat ze voelt. Van het thuis zijn, de liefde, de herkenning, het voelt zo ontzettend goed. En ze krijgt zo ontzettend veel energie hier. Alle aanwezigen krijgen energie van Jophiel, het lijkt wel of ze iets strooit. Ze activeert iets. In haar hoofd voelt Zilveren Vleugel het tintelen. Tegen haar schedeldak aan en tot aan haar oren en kin tintelt het, alsof daar iets gebeurt.
Daarna voelt Zilveren Vleugel dat haar gids die nog steeds bij haar is ook iets doet bij haar. Gouden Libel zegt dat hij de energie verdeelt, dat hij met zijn handen rond haar aura gaat, over haar schouders, en dat hij de energie verdeelt naar haar hartcentrum. Zilveren Vleugel vindt het zo lief. Iedereen heeft een gids bij zich daar die de energie verdeelt. Al hun aura’s worden mooi in vorm gebracht en zullen nu intenser uitstralen en sterker van kleur en van kracht zijn. Het zuivert ook weer hun energie en doet tegelijk dienst als bescherming.
Als Jophiel is vertrokken kijken ze even om hen heen. Gouden Libel ziet wat mooie bloemen en Zilveren Vleugel knuffelt even met haar gids, als hun aandacht wordt getrokken door opnieuw een hele grote engel. Deze engel is veel mannelijker, sterk en krachtig. Het is een aartsengel die veel met de zon te maken heeft. Smiling River heeft hem uitgenodigd om hier te komen. Zilveren Vleugel voelt weer haar hoofd en haar nek tintelen. Deze engel heeft de naam Chamaël.
Ook bij Chamael staan alle aanwezigen weer in een kring om hem heen. Hij is krachtig en warm. Gouden Libel ziet een groene energie bij deze engel. Deze engel is een deel van Gouden Libel. Hij is de engel van de waarheid, eerlijkheid, openheid, gezag, orde, juist handelen, kracht. Zilveren Vleugel herkent Gouden Libel er sterk in. Dan spreekt de engel tot hen…
“Je bent de weg!”
Je volgt jezelf dus je bent de weg, je weet waar je heen moet… in jezelf, met jezelf, er is maar één weg. Er zijn vele wegen, maar voor ieder is er maar één weg… en dat ben je zelf.
“Ik ben...de weg” , “Ik ben” en “de weg” is het zelfde! Nu worden ze herinnerd aan de woorden van Jezus; “Ik Ben de Weg, de Waarheid en het Leven”. Dit geld voor iedereen!
Chamael zegt ons dat het belangrijk is dat we dit herhalen, we vergeten het al te gauw en gaan weer zoeken, terwijl er niets te zoeken valt. Alles is al in ons.
Dus herhaal voor jezelf: Ik Ben, de Weg, de Waarheid en het Leven.
Het is een belangrijke boodschap en een mooi inzicht vinden Gouden Libel en Zilveren Vleugel.
Als de engel weg is vertrekken ze weer, ze bedanken iedereen die bij hen was daar, Zilveren Vleugel geef iedereen een knuffel, een groepsknuffel. En heel zachtjes komen ze weer terug beneden.
Zilveren Vleugel en Gouden Libel worden heftig getrokken, en besluiten samen op reis te gaan. Ze stappen in de koets van Gouden Libel en gaan omhoog. Het gaat vrij snel, Gouden Libel vermoedt dat de koets in iets anders zal gaan veranderen. Ze zijn nieuwsgierig waar ze naar toe gaan. De koets gaat heel snel en recht omhoog. Het lijkt wel een lift. Zilveren Vleugel ziet opeens een andere omgeving. Het lijkt wel of ze in een buis zitten, een lichtbuis. De koets is inderdaad weg.
Het is heel licht in de buis. Zilveren Vleugel voelt haar gids bij zich en ook Gouden Libel heeft een begeleider bij zich. Ze gaan nog steeds omhoog in de zielenlift. Het lijkt net een lavalamp, bubbels in allerlei kleuren die omhoog en omlaag gaan. Zij zelf zijn bubbels die omhoog gaan.
Zilveren Vleugel voelt zich opgetild, al ziet ze even niets meer. Gouden Libel ziet wel en zegt dat het heel licht is waar ze naar toe gaan. Dan zweven ze, zijn ze gewichtsloos. Ze voelen dat er meer zielen of wezens hier zijn. Ze zijn boven en naast hen, om hen heen. Ze lachen liefdevol en zijn uitnodigend, Zilveren Vleugel en Gouden Libel voelen zich welkom hier.
Zilveren Vleugel merkt dat ze vooruit gaan. Het lijkt wel alsof ze worden gedragen. Het is zo onbeschrijfelijk mooi, zo mooi dat ze het niet kan waarnemen. Ze geniet ervan, en komt helemaal tot rust. Iemand zegt tegen hen “relax” en ze voelen warmte over hun schouders komen.
Gouden Libel kijkt rond en ziet vele lichtwezens, ze zijn heel lief, zo lief. Zilveren Vleugel krijgt dan plotseling tranen in haar ogen, ze begrijpt niet precies waarom. Dan zegt Gouden Libel dat ze thuis zijn. Zachtjes zit Zilveren Vleugel te huilen, de tranen druppelend over haar wangen van ontroering, omdat ze thuis is. Er zijn heel veel vrouwelijke lichtwezens bij hen nu, en er komen er nog steeds aanzweven. Het lijkt alsof ze samengekomen zijn voor iets. Het zijn wezens zonder ego, geen wedijver, geen concurrentie en dat voelt zo fijn, precies dat voelt als thuiskomen.
Zilveren Vleugel ziet dat ze in een kring staat met de andere vrouwelijke wezens en allemaal elkaars handen vast houden. De armen gaan omhoog en ze voelt de energie door haar handen stromen. Het lijkt wel een soort samensmelting van energie, alsof ze een poort maken. In het midden zien ze opeens goud verschijnen en er komt iemand of iets door. Die “iemand” is heel sterk en krachtig, een hele zuivere ziel. Ze weten niet of het een hij of een zij is. Dan opeens weet Zilveren Vleugel het, het is Jophiel, Aartsengel Jophiel. Zekrijgt spontaan kippevel. Dit is haar beschermengel en die mag ze nu ontmoeten.
De engel heeft een wit gewaad volgens Gouden Libel, maar Zilveren Vleugel voelt geel, gele energie, geel van het goud, witgoud. Het voelt zoals haarzelf, ze vind het eerst heel gek om te zeggen, maar zo voelt het toch echt. Ze komt er achter dat ze een deel van deze aartsengel bij zich draagt.
Alle vrouwen die hier aanwezig zijn hebben ook die energie. Er is geen greintje ego, er is stilte, sereniteit, openheid, vrouwelijkheid, dankbaarheid, overgave, genade, vreugde en het voelt allemaal zo als Zilveren Vleugel, ze is hier thuis.
Zilveren Vleugel is er helemaal stil van geworden en zit te genieten van wat ze voelt. Van het thuis zijn, de liefde, de herkenning, het voelt zo ontzettend goed. En ze krijgt zo ontzettend veel energie hier. Alle aanwezigen krijgen energie van Jophiel, het lijkt wel of ze iets strooit. Ze activeert iets. In haar hoofd voelt Zilveren Vleugel het tintelen. Tegen haar schedeldak aan en tot aan haar oren en kin tintelt het, alsof daar iets gebeurt.
Daarna voelt Zilveren Vleugel dat haar gids die nog steeds bij haar is ook iets doet bij haar. Gouden Libel zegt dat hij de energie verdeelt, dat hij met zijn handen rond haar aura gaat, over haar schouders, en dat hij de energie verdeelt naar haar hartcentrum. Zilveren Vleugel vindt het zo lief. Iedereen heeft een gids bij zich daar die de energie verdeelt. Al hun aura’s worden mooi in vorm gebracht en zullen nu intenser uitstralen en sterker van kleur en van kracht zijn. Het zuivert ook weer hun energie en doet tegelijk dienst als bescherming.
Als Jophiel is vertrokken kijken ze even om hen heen. Gouden Libel ziet wat mooie bloemen en Zilveren Vleugel knuffelt even met haar gids, als hun aandacht wordt getrokken door opnieuw een hele grote engel. Deze engel is veel mannelijker, sterk en krachtig. Het is een aartsengel die veel met de zon te maken heeft. Smiling River heeft hem uitgenodigd om hier te komen. Zilveren Vleugel voelt weer haar hoofd en haar nek tintelen. Deze engel heeft de naam Chamaël.
Ook bij Chamael staan alle aanwezigen weer in een kring om hem heen. Hij is krachtig en warm. Gouden Libel ziet een groene energie bij deze engel. Deze engel is een deel van Gouden Libel. Hij is de engel van de waarheid, eerlijkheid, openheid, gezag, orde, juist handelen, kracht. Zilveren Vleugel herkent Gouden Libel er sterk in. Dan spreekt de engel tot hen…
“Je bent de weg!”
Je volgt jezelf dus je bent de weg, je weet waar je heen moet… in jezelf, met jezelf, er is maar één weg. Er zijn vele wegen, maar voor ieder is er maar één weg… en dat ben je zelf.
“Ik ben...de weg” , “Ik ben” en “de weg” is het zelfde! Nu worden ze herinnerd aan de woorden van Jezus; “Ik Ben de Weg, de Waarheid en het Leven”. Dit geld voor iedereen!
Chamael zegt ons dat het belangrijk is dat we dit herhalen, we vergeten het al te gauw en gaan weer zoeken, terwijl er niets te zoeken valt. Alles is al in ons.
Dus herhaal voor jezelf: Ik Ben, de Weg, de Waarheid en het Leven.
Het is een belangrijke boodschap en een mooi inzicht vinden Gouden Libel en Zilveren Vleugel.
Als de engel weg is vertrekken ze weer, ze bedanken iedereen die bij hen was daar, Zilveren Vleugel geef iedereen een knuffel, een groepsknuffel. En heel zachtjes komen ze weer terug beneden.
Argento
apr 20 '10
Oh gisteren was er weer zo'n mooie reis voor me weggelegd... Ik ben gisteren naar Hermes geweest, ook wel bekend onder de naam Toth.
Ik kan er nog niet veel over vertellen, moet het verhaal nog helemaal uitschrijven, maar wat was dit weer bijzonder zeg
Het komt nog wel, zit in de pen
Ik kan er nog niet veel over vertellen, moet het verhaal nog helemaal uitschrijven, maar wat was dit weer bijzonder zeg
Het komt nog wel, zit in de pen
Argento
mei 31 '10
Zoals beloofd, het verhaal van mijn ontmoeting met Hermes
19-4-2010 Zilverveugel en Gouden Libel ontmoeten Hermes
Gouden Libel en ik gaan omhoog. We houden elkaars handen vast en zweven als parachutisten, maar dan omhoog. Al cirkelend vliegen we zo omhoog. Onder ons zien we de aarde, we gaan naar een ander planeet.
Waar we aankomen doet ons denken aan Egypte. We voelen dat een wezen naar ons toekomt. Hij voelt bekend aan. Heel bekend. Al moeten we even heel goed voelen wie het is…
Hij doet ons denken aan Apollo een zonnegod, maar dat is hij niet. Gouden Libel krijgt door dat we op Mercurius zijn, maar dan in een bepaalde dimensie, niet zoals wij Mercurius kennen.
Het wezen voelt enorm nu, hij groet ons en heet ons welkom. Ik merk op dat het Hermes is, Hermes Tresmegistos, ook wel Toth in een ander leven. Gouden Libel bevestigd dit, ja het is Hermes. We mogen bij hem zijn. Hij liet ons zijn energie voelen via Egypte, omdat ons dat het meest bekend is. Het voelt heel fijn bij hem. Hij komt dichter in energie bij ons. Hij voelt heel vertrouwd aan, warm en liefdevol. Ik zie hem als op een soort van troon zitten. Een grote gouden troon.
Ik voel dat hij zijn armen om ons heen slaat en ons meeneemt naar buiten toe. We gaan ergens naar toe. Buiten schijnt de zon en wijst hij ons naar een leeuw. Het is een echte leeuw, het beest schudt met zijn kop, het is een lief dier, ongevaarlijk voor mensen hier. De leeuw is een vriend van Hermes, en hij aait over zijn hoofd. Wij moeten het ook doen en we knuffelen de leeuw. Er komen er nog meer, ik voel de druk van deze leeuwenzielen op mijn zonnevlecht. Ik zie er veel staan en dan zie ik ook dat Hermes met ze knuffelt en stoeit. Het is prachtig om te zien. Ze zijn speels als poesjes.
Even later zien we een gebouw met zuilen, hele hoge zuilen, geen Griekse, maar Egyptische zuilen, een soort van tempel. De zuilen hebben een soort van plantkroon bovenop. De zuilen zijn enorm hoog, steen op steen. Daartussen wandelen we met de leeuwen om ons heen. Heerlijk relaxed wandelen we naar het hart van de tempel. Het voelt alsof we hier altijd komen, heel vertrouwd. Het voelt ook vrij, en geen verplichtingen.
Hermes geeft aan Gouden Libel door dat we ook één zijn met hem, dat wij zijn als zijn familie, behoren tot zijn familie, en dat het heel natuurlijk is voor ons om hier te zijn. De leeuwen zijn er nu niet meer. Ze werden ons getoond om te laten zien dat we nergens bang voor moeten zijn.
Dan zijn we in het hart van het gebouw aangeland. Het is schitterend, het lijkt wel een omgekeerde boot waar we in zijn, een soort kathedraal. Hoog en rond gewelfd, langwerpig. Dan voel ik dat we een trapje afgaan en ondergronds gaan, samen met Hermes. Het is een klein stenen trapje en we lopen achter elkaar. Als we achter hem lopen zie ik dat hij een prachtige mantel draagt. Mooi, goud met allemaal kleurtjes, het wappert achter hem aan.
We komen in een wat kleinere ruimte, er zijn fakkels al is het niet donker. Het is er fijn warm, prettig. Ik zie een tafel staan in het midden, van massief goud. De tafel is vrij leeg er staan slechts enkele dingen op. Ik zie een kaars, een veer om mee te schrijven. Gouden Libel ziet ook een beker en een boek. In de beker met diamanten zit een drank, een soort wijn. We nemen er allebei een slokje van, het is kruidenwijn. Hermes staat te lachen naast ons. Dan kijken we naar het boek.
Er staat een soort van staf op, de staf van Hermes, met de slangen. Ook ziet Gouden Libel er een ster boven, ik zie het als een merkaba, en zo herkent Gouden Libel de ster ook. Dan weet ze het; de merkaba in onze harten wordt extra geactiveerd, met de kracht van Hermes. Doorheen de tijd… Limurie, Atlantis… er is geen wereld, het is een illusie. We mogen bij Hermes zijn en niet vergeten dat het aardse leven een illusie is.
Intussen lijkt het wel of ik verliefd wordt op Hermes. Zo fijn en liefdevol voelt hij, zijn ziel aan. Hij is fantastisch. Hij zegt dat hij onze broer, vader, vriend, man is. Alles is hij voor ons, maar niet op aards niveau. Ik begrijp het met mijn hart, wat er bedoelt wordt. Want met het verstand is dit niet te vatten. Op die momenten dat we hem vragen om dat te zijn is hij er voor ons, we mogen hem meer roepen als er iets is… het voelt zo fijn. Het voelt alsof ik wordt omringd door de grootste liefde die er bestaat. Het is niet vreemd in deze wereld, het is de onvoorwaardelijke liefde die alle lichtmeesters in zich hebben en aan iedereen geven.
Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik voel me al bijna terugzakken. We geven Hermes een knuffel en bedanken hem voor de ontmoeting en de reis die we naar hem mochten maken. Dan ga ik al schommelend weer terug naar de illusie die Aarde heet…
Liefs Zilvervleugel
19-4-2010 Zilverveugel en Gouden Libel ontmoeten Hermes
Gouden Libel en ik gaan omhoog. We houden elkaars handen vast en zweven als parachutisten, maar dan omhoog. Al cirkelend vliegen we zo omhoog. Onder ons zien we de aarde, we gaan naar een ander planeet.
Waar we aankomen doet ons denken aan Egypte. We voelen dat een wezen naar ons toekomt. Hij voelt bekend aan. Heel bekend. Al moeten we even heel goed voelen wie het is…
Hij doet ons denken aan Apollo een zonnegod, maar dat is hij niet. Gouden Libel krijgt door dat we op Mercurius zijn, maar dan in een bepaalde dimensie, niet zoals wij Mercurius kennen.
Het wezen voelt enorm nu, hij groet ons en heet ons welkom. Ik merk op dat het Hermes is, Hermes Tresmegistos, ook wel Toth in een ander leven. Gouden Libel bevestigd dit, ja het is Hermes. We mogen bij hem zijn. Hij liet ons zijn energie voelen via Egypte, omdat ons dat het meest bekend is. Het voelt heel fijn bij hem. Hij komt dichter in energie bij ons. Hij voelt heel vertrouwd aan, warm en liefdevol. Ik zie hem als op een soort van troon zitten. Een grote gouden troon.
Ik voel dat hij zijn armen om ons heen slaat en ons meeneemt naar buiten toe. We gaan ergens naar toe. Buiten schijnt de zon en wijst hij ons naar een leeuw. Het is een echte leeuw, het beest schudt met zijn kop, het is een lief dier, ongevaarlijk voor mensen hier. De leeuw is een vriend van Hermes, en hij aait over zijn hoofd. Wij moeten het ook doen en we knuffelen de leeuw. Er komen er nog meer, ik voel de druk van deze leeuwenzielen op mijn zonnevlecht. Ik zie er veel staan en dan zie ik ook dat Hermes met ze knuffelt en stoeit. Het is prachtig om te zien. Ze zijn speels als poesjes.
Even later zien we een gebouw met zuilen, hele hoge zuilen, geen Griekse, maar Egyptische zuilen, een soort van tempel. De zuilen hebben een soort van plantkroon bovenop. De zuilen zijn enorm hoog, steen op steen. Daartussen wandelen we met de leeuwen om ons heen. Heerlijk relaxed wandelen we naar het hart van de tempel. Het voelt alsof we hier altijd komen, heel vertrouwd. Het voelt ook vrij, en geen verplichtingen.
Hermes geeft aan Gouden Libel door dat we ook één zijn met hem, dat wij zijn als zijn familie, behoren tot zijn familie, en dat het heel natuurlijk is voor ons om hier te zijn. De leeuwen zijn er nu niet meer. Ze werden ons getoond om te laten zien dat we nergens bang voor moeten zijn.
Dan zijn we in het hart van het gebouw aangeland. Het is schitterend, het lijkt wel een omgekeerde boot waar we in zijn, een soort kathedraal. Hoog en rond gewelfd, langwerpig. Dan voel ik dat we een trapje afgaan en ondergronds gaan, samen met Hermes. Het is een klein stenen trapje en we lopen achter elkaar. Als we achter hem lopen zie ik dat hij een prachtige mantel draagt. Mooi, goud met allemaal kleurtjes, het wappert achter hem aan.
We komen in een wat kleinere ruimte, er zijn fakkels al is het niet donker. Het is er fijn warm, prettig. Ik zie een tafel staan in het midden, van massief goud. De tafel is vrij leeg er staan slechts enkele dingen op. Ik zie een kaars, een veer om mee te schrijven. Gouden Libel ziet ook een beker en een boek. In de beker met diamanten zit een drank, een soort wijn. We nemen er allebei een slokje van, het is kruidenwijn. Hermes staat te lachen naast ons. Dan kijken we naar het boek.
Er staat een soort van staf op, de staf van Hermes, met de slangen. Ook ziet Gouden Libel er een ster boven, ik zie het als een merkaba, en zo herkent Gouden Libel de ster ook. Dan weet ze het; de merkaba in onze harten wordt extra geactiveerd, met de kracht van Hermes. Doorheen de tijd… Limurie, Atlantis… er is geen wereld, het is een illusie. We mogen bij Hermes zijn en niet vergeten dat het aardse leven een illusie is.
Intussen lijkt het wel of ik verliefd wordt op Hermes. Zo fijn en liefdevol voelt hij, zijn ziel aan. Hij is fantastisch. Hij zegt dat hij onze broer, vader, vriend, man is. Alles is hij voor ons, maar niet op aards niveau. Ik begrijp het met mijn hart, wat er bedoelt wordt. Want met het verstand is dit niet te vatten. Op die momenten dat we hem vragen om dat te zijn is hij er voor ons, we mogen hem meer roepen als er iets is… het voelt zo fijn. Het voelt alsof ik wordt omringd door de grootste liefde die er bestaat. Het is niet vreemd in deze wereld, het is de onvoorwaardelijke liefde die alle lichtmeesters in zich hebben en aan iedereen geven.
Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik voel me al bijna terugzakken. We geven Hermes een knuffel en bedanken hem voor de ontmoeting en de reis die we naar hem mochten maken. Dan ga ik al schommelend weer terug naar de illusie die Aarde heet…
Liefs Zilvervleugel
Argento
mei 31 '10
13-05-2010
Mijn gids is bij me en vraagt of ik klaar ben om op reis te gaan. Ik ben er klaar voor en hij pakt mijn hand, samen gaan we omhoog, de kleine gele zielen zijn ook bij ons, ik voel ze nabij. Steeds hoger gaan we en het is heel erg licht waar we zijn en lekker warm. Alsof er stralen op ons neerschijnen, zo zie ik het licht. Ik krijg het gevoel dat ook Hermes met ons mee is, het voelt heel fijn met hem en met mijn gids, die direct bevestigd dat Hermes er ook bij is. Ik zie een verre horizon en veel geel nu. Maar we gaan nog nergens naar toe, alleen nog hoger…
Voel alsof ik in mijn nek wordt gegrepen weer. Dan zie ik Remagilonnus, een opgestegen meester, hij staat op ons te wachten, met zijn staf in zijn hand, gehuld in zijn lange mantel. We staan voor hem en groeten hem. Hij wenkt ons om met hem mee te gaan. We treden nu door een grote gele zandkleurige poort. De poort heeft een grote ronde boog en is zo’n 5 meter hoog, heel indrukwekkend.
We lopen onder de boog door en het is er licht en bijna wit waar we nu zijn. Ik zie wel andere zielen, vooral vrouwen geloof ik, met prachtige kleding, mooi lang haar allemaal. Ze zijn allemaal bezig, alsof ze aan het werk zijn. Volkomen harmonie voel ik hier, de mannen die bij me zijn worden ook volledig geaccepteerd, het is niet gek om hier met hen te zijn. Ik voel me prettig en geaccepteerd. We lopen nu over een soort van groot plein naar het midden, waar een gebouw is.
Het gebouw lijkt wel goud… Ik zie een prachtige vlinder, en terwijl ik weer moeite heb met de concentratie volg ik deze vlinder. Mijn gids gaat mij voor, ik ga met hem mee dat gouden gebouw in. Het lijkt wel een moskee van binnen. Met zoveel mooie raampjes in allerlei kleuren. Het licht komt hier zo prachtig binnen. We gaan in het midden onder de koepel of zoiets staan.
Ik krijg een beeld van een schitterende levendige witte duif nu die naar ons toe komt vliegen, ik houd mijn hand omhoog en de duif land erop. Met hem ook een enorme witte straal van licht. Het voelt zo licht en vredig van binnen. Het voelt voor mij als een heilig moment, alsof mij een symbool van belang wordt gegeven.
De mannen staan met zijn drieën om me heen en ik voel hun liefde en blijdschap. Vooral mijn gids voel ik heel goed, hij is een soort van trots en Hermes en Remagilonnus zijn vooral blij, vreugdevol geloof ik. De vloer valt me nu ook op van de moskee waar we zijn. Het lijkt wel van marmer, en het spiegelt helemaal, heel mooi is het hier.
We gaan opeens weer lopen, naar een kleine deur achterin de moskee. We stappen erdoor naar buiten en worden bijna verblind door het felle licht dat hier is. Alles is zo licht, ik zie even niets meer.
Ik voel dat ik meegenomen wordt, we gaan weer vliegen, maar met wie en waar naar toe… dat moet ik even voelen. Mijn gids gaat mee en ik neem afscheid van Hermes en Remagilonnus.
Dan gaan mijn gids en ik samen verder, niet omhoog maar naar voren. Al zijn we niet met zijn tweeën, ik geloof dat de kleine gele gouden zielen er ook weer zijn… mijn gevoel geeft aan dat we nog even naar het nieuwe Atlantis gaan… om te kijken hoe het met de bouw ervan staat. Het lijkt al meer af te zijn. En toch is het nog niet helemaal klaar, er zijn nog geen zielen die hier leven, we zijn de eersten. Het is wel fijn hier, we vinden er rust, gaan zitten bij de fontein naast elkaar. Het is prachtig om te zien dat de mooie planten hier nu beginnen te groeien en te bloeien, ik zie overal bloemen nu, zo mooi…
Dan valt me op dat hier veel vlinders zijn. Ik hoor de vogeltjes fluiten. Het water van de fontein waar ik met mijn hand doorheen gaat en dat sprankelt in de zon. En ik mag daar op het randje zitten en van alles genieten, zalig.
Dan staan we op, mijn gids en ik, en geven elkaar een fijne knuffel. Het is genoeg voor vandaag, het was fijn en nu ga ik weer terug naar beneden. Als een klein wit veertje ga ik al dansend en schommelend naar beneden.
Zilvervleugel
Mijn gids is bij me en vraagt of ik klaar ben om op reis te gaan. Ik ben er klaar voor en hij pakt mijn hand, samen gaan we omhoog, de kleine gele zielen zijn ook bij ons, ik voel ze nabij. Steeds hoger gaan we en het is heel erg licht waar we zijn en lekker warm. Alsof er stralen op ons neerschijnen, zo zie ik het licht. Ik krijg het gevoel dat ook Hermes met ons mee is, het voelt heel fijn met hem en met mijn gids, die direct bevestigd dat Hermes er ook bij is. Ik zie een verre horizon en veel geel nu. Maar we gaan nog nergens naar toe, alleen nog hoger…
Voel alsof ik in mijn nek wordt gegrepen weer. Dan zie ik Remagilonnus, een opgestegen meester, hij staat op ons te wachten, met zijn staf in zijn hand, gehuld in zijn lange mantel. We staan voor hem en groeten hem. Hij wenkt ons om met hem mee te gaan. We treden nu door een grote gele zandkleurige poort. De poort heeft een grote ronde boog en is zo’n 5 meter hoog, heel indrukwekkend.
We lopen onder de boog door en het is er licht en bijna wit waar we nu zijn. Ik zie wel andere zielen, vooral vrouwen geloof ik, met prachtige kleding, mooi lang haar allemaal. Ze zijn allemaal bezig, alsof ze aan het werk zijn. Volkomen harmonie voel ik hier, de mannen die bij me zijn worden ook volledig geaccepteerd, het is niet gek om hier met hen te zijn. Ik voel me prettig en geaccepteerd. We lopen nu over een soort van groot plein naar het midden, waar een gebouw is.
Het gebouw lijkt wel goud… Ik zie een prachtige vlinder, en terwijl ik weer moeite heb met de concentratie volg ik deze vlinder. Mijn gids gaat mij voor, ik ga met hem mee dat gouden gebouw in. Het lijkt wel een moskee van binnen. Met zoveel mooie raampjes in allerlei kleuren. Het licht komt hier zo prachtig binnen. We gaan in het midden onder de koepel of zoiets staan.
Ik krijg een beeld van een schitterende levendige witte duif nu die naar ons toe komt vliegen, ik houd mijn hand omhoog en de duif land erop. Met hem ook een enorme witte straal van licht. Het voelt zo licht en vredig van binnen. Het voelt voor mij als een heilig moment, alsof mij een symbool van belang wordt gegeven.
De mannen staan met zijn drieën om me heen en ik voel hun liefde en blijdschap. Vooral mijn gids voel ik heel goed, hij is een soort van trots en Hermes en Remagilonnus zijn vooral blij, vreugdevol geloof ik. De vloer valt me nu ook op van de moskee waar we zijn. Het lijkt wel van marmer, en het spiegelt helemaal, heel mooi is het hier.
We gaan opeens weer lopen, naar een kleine deur achterin de moskee. We stappen erdoor naar buiten en worden bijna verblind door het felle licht dat hier is. Alles is zo licht, ik zie even niets meer.
Ik voel dat ik meegenomen wordt, we gaan weer vliegen, maar met wie en waar naar toe… dat moet ik even voelen. Mijn gids gaat mee en ik neem afscheid van Hermes en Remagilonnus.
Dan gaan mijn gids en ik samen verder, niet omhoog maar naar voren. Al zijn we niet met zijn tweeën, ik geloof dat de kleine gele gouden zielen er ook weer zijn… mijn gevoel geeft aan dat we nog even naar het nieuwe Atlantis gaan… om te kijken hoe het met de bouw ervan staat. Het lijkt al meer af te zijn. En toch is het nog niet helemaal klaar, er zijn nog geen zielen die hier leven, we zijn de eersten. Het is wel fijn hier, we vinden er rust, gaan zitten bij de fontein naast elkaar. Het is prachtig om te zien dat de mooie planten hier nu beginnen te groeien en te bloeien, ik zie overal bloemen nu, zo mooi…
Dan valt me op dat hier veel vlinders zijn. Ik hoor de vogeltjes fluiten. Het water van de fontein waar ik met mijn hand doorheen gaat en dat sprankelt in de zon. En ik mag daar op het randje zitten en van alles genieten, zalig.
Dan staan we op, mijn gids en ik, en geven elkaar een fijne knuffel. Het is genoeg voor vandaag, het was fijn en nu ga ik weer terug naar beneden. Als een klein wit veertje ga ik al dansend en schommelend naar beneden.
Zilvervleugel
Argento
mei 31 '10
20-05-2010
Witte Maan zit ergens in het donker met een kaarsje en ik ga naar haar op zoek. Als we bij elkaar zijn worden we opgetild en komen in een lichtere omgeving terecht. We voelen een zacht briesje. Het lijkt of we vliegen boven water, want we zien rimpeling en spiegeling onder ons. Het is inderdaad water, een zee of een meer, dat kunnen we nog niet zien.
Dan zien we opeens in de verte een zeilboot, met witte zeilen en houten mast en giek enzo. Op die boot staan twee witte figuren die ons wenken. We gaan naar hen toe en landen op de boot.
Dan blijkt dat de boot niet vaart, omdat er geen wind is. Witte Maan heeft een fluitje bij zich, ik noem het een windfluit, en dan herinnert Witte Maan zich dat ze hiermee kan fluiten om wind te maken, zodat de boot kan zeilen. Ze gaat in kleermakerszit zitten op het dek en begint te fluiten. Het klinkt heel hoog en zuiver, heel erg mooi, en inderdaad begint het lekker te waaien en al snel gaat de boot als een speer vooruit.
Een tijdje varen we zo over het water, er wordt niet gesproken alleen maar geluisterd naar het fluitje. De twee figuren sturen de boot richting een haven zoals later blijkt. Als we die in de verte zien opkomen voelt het vertrouwd aan. Het is geen toeristische haven, maar het voelt aan als een werkhaven op zondag. Al voelt het niet helemaal leeg aan. Dan vraag ik Witte Maan te stoppen met fluiten, want anders rammen we de kade, dat is niet de bedoeling...
We stappen aan wal samen met de twee figuren, waarvan er eentje direct weg is. Intussen heeft Zilveren Spin zich ook in zielenland begeven. Zij wordt opgehaald door een van de twee gidsen die bij ons was, en even later staat ze bij ons in de haven.
Even staan we met zijn drieën nog te wachten op de kade voordat we doorgaan achter een gids aan. Hij loopt een soort van helling op, het is iets schuin. Het is hier ontzettend heet, en we moeten allemaal een beetje zweten. De berg is niet stijl, het is meer een heuvel waar we op klimmen.
Vlak voordat we boven op de top zijn, zien we een lichtende figuur staan. We voelen zijn aanwezigheid heel duidelijk, en het voelt indrukwekkend. We kunnen hem niet zo heel goed zien, en ieders waarneming is natuurlijk ook anders. Maar wat ik zelf zie is dat hij een en al licht is, en dat er een straal van fel wit licht vanuit de hemel door hem heen gaat, een kolom van wit licht lijkt het wel. Hij staat met zijn armen wijd en uit zijn handen straalt ook dat witte licht, en het lijkt alsof het helemaal door hem heen gaat dat licht en in de aarde wordt verankert.
Witte Maan krijgt een paar letters door die de naam zouden kunnen zijn, maar zeker weten doen we het niet, Za..... we denken er even over na, maar laten het los, want we kunnen er niet zo veel mee.
Dan krijg ik door dat Zilveren Spin haar bloem, die ze bij zich heeft, en die lijkt op een roze roos, moet planten daar waar het lichtwezen staat. Zilveren Spin pakt de bloem en zet hem in de aarde, de aarde trilt en rommelt, het lijkt wel een aardbeving zo heftig is het. Het duurt even en al die tijd houdt Zilveren Spin de bloem vast. Dan begint de bloem te bloeien en te groeien en het beven en trillen van de aarde houdt langzaam op.
De figuur verdwijnt en ook wij keren weer terug naar aarde.
Liefs, Zilvervleugel
Witte Maan zit ergens in het donker met een kaarsje en ik ga naar haar op zoek. Als we bij elkaar zijn worden we opgetild en komen in een lichtere omgeving terecht. We voelen een zacht briesje. Het lijkt of we vliegen boven water, want we zien rimpeling en spiegeling onder ons. Het is inderdaad water, een zee of een meer, dat kunnen we nog niet zien.
Dan zien we opeens in de verte een zeilboot, met witte zeilen en houten mast en giek enzo. Op die boot staan twee witte figuren die ons wenken. We gaan naar hen toe en landen op de boot.
Dan blijkt dat de boot niet vaart, omdat er geen wind is. Witte Maan heeft een fluitje bij zich, ik noem het een windfluit, en dan herinnert Witte Maan zich dat ze hiermee kan fluiten om wind te maken, zodat de boot kan zeilen. Ze gaat in kleermakerszit zitten op het dek en begint te fluiten. Het klinkt heel hoog en zuiver, heel erg mooi, en inderdaad begint het lekker te waaien en al snel gaat de boot als een speer vooruit.
Een tijdje varen we zo over het water, er wordt niet gesproken alleen maar geluisterd naar het fluitje. De twee figuren sturen de boot richting een haven zoals later blijkt. Als we die in de verte zien opkomen voelt het vertrouwd aan. Het is geen toeristische haven, maar het voelt aan als een werkhaven op zondag. Al voelt het niet helemaal leeg aan. Dan vraag ik Witte Maan te stoppen met fluiten, want anders rammen we de kade, dat is niet de bedoeling...
We stappen aan wal samen met de twee figuren, waarvan er eentje direct weg is. Intussen heeft Zilveren Spin zich ook in zielenland begeven. Zij wordt opgehaald door een van de twee gidsen die bij ons was, en even later staat ze bij ons in de haven.
Even staan we met zijn drieën nog te wachten op de kade voordat we doorgaan achter een gids aan. Hij loopt een soort van helling op, het is iets schuin. Het is hier ontzettend heet, en we moeten allemaal een beetje zweten. De berg is niet stijl, het is meer een heuvel waar we op klimmen.
Vlak voordat we boven op de top zijn, zien we een lichtende figuur staan. We voelen zijn aanwezigheid heel duidelijk, en het voelt indrukwekkend. We kunnen hem niet zo heel goed zien, en ieders waarneming is natuurlijk ook anders. Maar wat ik zelf zie is dat hij een en al licht is, en dat er een straal van fel wit licht vanuit de hemel door hem heen gaat, een kolom van wit licht lijkt het wel. Hij staat met zijn armen wijd en uit zijn handen straalt ook dat witte licht, en het lijkt alsof het helemaal door hem heen gaat dat licht en in de aarde wordt verankert.
Witte Maan krijgt een paar letters door die de naam zouden kunnen zijn, maar zeker weten doen we het niet, Za..... we denken er even over na, maar laten het los, want we kunnen er niet zo veel mee.
Dan krijg ik door dat Zilveren Spin haar bloem, die ze bij zich heeft, en die lijkt op een roze roos, moet planten daar waar het lichtwezen staat. Zilveren Spin pakt de bloem en zet hem in de aarde, de aarde trilt en rommelt, het lijkt wel een aardbeving zo heftig is het. Het duurt even en al die tijd houdt Zilveren Spin de bloem vast. Dan begint de bloem te bloeien en te groeien en het beven en trillen van de aarde houdt langzaam op.
De figuur verdwijnt en ook wij keren weer terug naar aarde.
Liefs, Zilvervleugel
Argento
mei 31 '10
25-05-2010 Zacharias
We zijn weer op de berg waar we de laatste keer de geest tegenkwamen en waar Zilveren Spin de roos had geplant. We zien iets glinsteren in het zand, het lijkt van zilver en het ligt half onder het zand. De spirit is dicht bij ons, nog geen meter bij ons vandaan. Uit het zand komt een spiegel tevoorschijn. Op de spiegel staat "Love" geschreven zie ik. De geest kijkt toe hoe we de spiegel uit het zand halen. We voelen zijn warmte. Het is een zilveren spiegel met een zilveren handvat. De volledige tekst die op de spiegel staat is: "Liefde voor de kinderen van de zon."
Dan krijgt Zilveren Spin ook iets, een ketting met een zilveren ronde hanger. Op de hanger staat een hart afgebeeld op de ene zijde, de andere zijde bekijken we pas later.
Dan ziet Zilveren Spin een witte duif verschijnen en even later staan we allemaal met één hand omhoog gericht te wachten op iets. Weer komt de tekst : “ Kinderen van de zon” via Zilveren Spin naar ons toe. En ook “maak er iets moois van”... Even weten we niet wat we met deze teksten aan moeten.
De spirit vraagt ons of we mee gaan en dan gaan we met de spirit omhoog, de lucht in. Heel fijn en snel gaan we omhoog en we komen op de wolken terecht. Het voelt er vredig en fijn. Eenmaal op de wolken voelen we energie op ons komen, als in een grote straal, die ons van bovenaf bereikt via ons kruinchakra. Ik voel de energie stromen in mijn lichaam. Het is een kolom van wit licht bij mij en Zilveren Spin, die ons doorstraalt en als gouden licht onze handen weer uitkomt. Zoals we het ook zagen bij de spirit vorige keer. Het voelt heel erg sterk, die energie.
Bij Witte Maan is het ietsjes anders, zij heeft een soort van zilveren spiraal dat door haar heen loopt, vloeit als het ware. Ook zij voelt het stromen en glinsteren van de energie.
De gouden energie die uit onze handen vloeit daarbij krijgt Zilveren Spin de term “doorgeven” door, ik kreeg zelf ook al in gevoel die term. Doorgeven via healing, via vertellen of op welke wijze dan ook. Het is het doorgeven van deze energie waar het om gaat, het maakt niet uit hoe we dat doen. Ieder op zijn eigen manier. Het doorgeven zal mensen stimuleren tot de beginselen van zielenreizen, ofwel multidimensionaal te zijn.
Dan krijgt Zilveren Spin het gevoel een gouden beeld te gaan maken met de energie. Ik zie haar bezig en ik zie dat het een Grieks klassieke verschijning van een vrouw wordt, die op haar schouders een soort van pot draagt, waaruit water komt dat naar beneden vloeit. Het is een prachtig beeld wat ik krijg.
Het gaat om de nieuwe vrouwelijke energie die hiervandaan naar de aarde stroomt. Ik zie het water uit de pot stromen, het fonkelt helemaal, als vloeibaar goud, heel mooi.
Als het beeld klaar is, en het water stroomt vullen we alle drie een flesje met een beetje van het gouden water dat er nu stroomt. Ikzelf heb er een kristallen flesje voor.
Dan krijgen we uiteindelijk toch de naam van de spirit door, het is Zacharias, de vader van Johannes de Doper in dat leven. We nemen afscheid van hem met een soort van knuffel. Dan gaan we zachtjes weer naar beneden.
We kijken ook nog even naar de ketting van Zilveren Spin, de hanger is rond, met op de ene kant een hart gegraveerd en op de andere kant een tekst, de letters zijn klein, maar vrij vertaald staat er “God’s liefde” op of “liefde van God”.
Onder de indruk van de nieuwe kennis en de prachtige reis verlaten we elkaar weer.
We zijn weer op de berg waar we de laatste keer de geest tegenkwamen en waar Zilveren Spin de roos had geplant. We zien iets glinsteren in het zand, het lijkt van zilver en het ligt half onder het zand. De spirit is dicht bij ons, nog geen meter bij ons vandaan. Uit het zand komt een spiegel tevoorschijn. Op de spiegel staat "Love" geschreven zie ik. De geest kijkt toe hoe we de spiegel uit het zand halen. We voelen zijn warmte. Het is een zilveren spiegel met een zilveren handvat. De volledige tekst die op de spiegel staat is: "Liefde voor de kinderen van de zon."
Dan krijgt Zilveren Spin ook iets, een ketting met een zilveren ronde hanger. Op de hanger staat een hart afgebeeld op de ene zijde, de andere zijde bekijken we pas later.
Dan ziet Zilveren Spin een witte duif verschijnen en even later staan we allemaal met één hand omhoog gericht te wachten op iets. Weer komt de tekst : “ Kinderen van de zon” via Zilveren Spin naar ons toe. En ook “maak er iets moois van”... Even weten we niet wat we met deze teksten aan moeten.
De spirit vraagt ons of we mee gaan en dan gaan we met de spirit omhoog, de lucht in. Heel fijn en snel gaan we omhoog en we komen op de wolken terecht. Het voelt er vredig en fijn. Eenmaal op de wolken voelen we energie op ons komen, als in een grote straal, die ons van bovenaf bereikt via ons kruinchakra. Ik voel de energie stromen in mijn lichaam. Het is een kolom van wit licht bij mij en Zilveren Spin, die ons doorstraalt en als gouden licht onze handen weer uitkomt. Zoals we het ook zagen bij de spirit vorige keer. Het voelt heel erg sterk, die energie.
Bij Witte Maan is het ietsjes anders, zij heeft een soort van zilveren spiraal dat door haar heen loopt, vloeit als het ware. Ook zij voelt het stromen en glinsteren van de energie.
De gouden energie die uit onze handen vloeit daarbij krijgt Zilveren Spin de term “doorgeven” door, ik kreeg zelf ook al in gevoel die term. Doorgeven via healing, via vertellen of op welke wijze dan ook. Het is het doorgeven van deze energie waar het om gaat, het maakt niet uit hoe we dat doen. Ieder op zijn eigen manier. Het doorgeven zal mensen stimuleren tot de beginselen van zielenreizen, ofwel multidimensionaal te zijn.
Dan krijgt Zilveren Spin het gevoel een gouden beeld te gaan maken met de energie. Ik zie haar bezig en ik zie dat het een Grieks klassieke verschijning van een vrouw wordt, die op haar schouders een soort van pot draagt, waaruit water komt dat naar beneden vloeit. Het is een prachtig beeld wat ik krijg.
Het gaat om de nieuwe vrouwelijke energie die hiervandaan naar de aarde stroomt. Ik zie het water uit de pot stromen, het fonkelt helemaal, als vloeibaar goud, heel mooi.
Als het beeld klaar is, en het water stroomt vullen we alle drie een flesje met een beetje van het gouden water dat er nu stroomt. Ikzelf heb er een kristallen flesje voor.
Dan krijgen we uiteindelijk toch de naam van de spirit door, het is Zacharias, de vader van Johannes de Doper in dat leven. We nemen afscheid van hem met een soort van knuffel. Dan gaan we zachtjes weer naar beneden.
We kijken ook nog even naar de ketting van Zilveren Spin, de hanger is rond, met op de ene kant een hart gegraveerd en op de andere kant een tekst, de letters zijn klein, maar vrij vertaald staat er “God’s liefde” op of “liefde van God”.
Onder de indruk van de nieuwe kennis en de prachtige reis verlaten we elkaar weer.
Cialara
jun 1 '10
Goed, vanaf hier ga ik verder onder mijn eigen naam. Het is teveel mij om het onder een andere naam te blijven doen.
De reizen die ik tot nu heb geschreven zijn voor mij waar gebeurt in de andere wereld, die gelinkt is aan de onze. Niet alles vertel ik in mijn reizen, want er zitten heel persoonlijke onderdelen in, die ik liever voor mezelf houdt. Maar de essentie, de symboliek en het doel zal jullie uiteindelijk wel duidelijk worden.
Wel blijf ik mezelf in de andere wereld Zilver Vleugel noemen, omdat dit mijn naam is in die wereld. Een naam waar ik overigens heel blij mee ben
Dan nu het vervolg op de voorgaande reis.
27-05-2010
De ziel van Zilveren Spin ligt ergens in het zand en ik ga naar haar toe. Ik geef haar wat van het gouden water uit het flesje dat we onlangs gevuld hebben bij het beeld dat Zilveren Spin had gemaakt en ze komt weer overeind. Samen gaan we op reis, terug in de tijd. Er volgt voor ons een mooie terugblik in één van mijn vorige levens, met het doel iets persoonlijks aan ons duidelijk te maken.
Dan vervaagt het beeld van toen, en komt er een beeld van het nu, waarin we Artimus Arimeus zien in een meditatie houding, zwevend in een energie bron, met een gouden bloem op zijn handen, een lotus bloem.
Beiden krijgen we nu veel energie van hem, hij wil ons weer iets duidelijk maken. Ik zie hem nog steeds zweven in die meditatie houding met de lotus bloem boven zijn handen. Dan geeft hij ons een staf. Even pak ik hem op en sla ermee op de grond. Dan geef ik hem aan Zilveren Spin, hij is voor haar bedoeld.
Zilveren Spin krijgt door dat er een opdracht is die wij samen met Artimus Arimeus en Witte Maan mogen gaan doen. We zullen samen naar de moskee op de berg gaan, waar ik al eerder ben geweest en de witte duif ontving. Met de staf moeten we de energie zuiveren of de poort gaan openen aldaar. Artimus Arimeus zal ons leiden in wat we gaan doen.
We begrijpen het niet helemaal, maar vertrouwen onze gidsen hier volkomen in. We keren terug naar ons gewone bewustzijn en laten het even los, wachtend op het juiste tijdstip om de opdracht uit te voeren.
Zilveren Vleugel
De reizen die ik tot nu heb geschreven zijn voor mij waar gebeurt in de andere wereld, die gelinkt is aan de onze. Niet alles vertel ik in mijn reizen, want er zitten heel persoonlijke onderdelen in, die ik liever voor mezelf houdt. Maar de essentie, de symboliek en het doel zal jullie uiteindelijk wel duidelijk worden.
Wel blijf ik mezelf in de andere wereld Zilver Vleugel noemen, omdat dit mijn naam is in die wereld. Een naam waar ik overigens heel blij mee ben
Dan nu het vervolg op de voorgaande reis.
27-05-2010
De ziel van Zilveren Spin ligt ergens in het zand en ik ga naar haar toe. Ik geef haar wat van het gouden water uit het flesje dat we onlangs gevuld hebben bij het beeld dat Zilveren Spin had gemaakt en ze komt weer overeind. Samen gaan we op reis, terug in de tijd. Er volgt voor ons een mooie terugblik in één van mijn vorige levens, met het doel iets persoonlijks aan ons duidelijk te maken.
Dan vervaagt het beeld van toen, en komt er een beeld van het nu, waarin we Artimus Arimeus zien in een meditatie houding, zwevend in een energie bron, met een gouden bloem op zijn handen, een lotus bloem.
Beiden krijgen we nu veel energie van hem, hij wil ons weer iets duidelijk maken. Ik zie hem nog steeds zweven in die meditatie houding met de lotus bloem boven zijn handen. Dan geeft hij ons een staf. Even pak ik hem op en sla ermee op de grond. Dan geef ik hem aan Zilveren Spin, hij is voor haar bedoeld.
Zilveren Spin krijgt door dat er een opdracht is die wij samen met Artimus Arimeus en Witte Maan mogen gaan doen. We zullen samen naar de moskee op de berg gaan, waar ik al eerder ben geweest en de witte duif ontving. Met de staf moeten we de energie zuiveren of de poort gaan openen aldaar. Artimus Arimeus zal ons leiden in wat we gaan doen.
We begrijpen het niet helemaal, maar vertrouwen onze gidsen hier volkomen in. We keren terug naar ons gewone bewustzijn en laten het even los, wachtend op het juiste tijdstip om de opdracht uit te voeren.
Zilveren Vleugel
Cialara
jun 1 '10
2010-05-30
Onze opdracht: Een connectiepunt van het nieuwe bewustzijnsnetwerk activeren in de moskee op de berg
We gaan met zijn drieën op pad. Ik sta al bij de toegangspoort van het plein, vlak bij de moskee met de gouden koepel. Ik heb de staf in mijn handen en heb voor nu even de leiding. Ik wacht op Zilveren Spin en Witte Maan. Zilveren Spin staat al achter me en tikt me aan, ook Witte Maan is er al snel. Witte Maan moet haar fluitje meenemen hoor ik en ik geef het aan haar door. Maar er komen nog meer zielen, ik voel ook Artimus Arimeus, Hermes, Zacharias en Cialaar.
Ik mag voor gaan over het pad, dat er uit ziet als van wit kristal, naar de tempel. We lopen over het pad en komen bij de tempel aan, een prachtig vlindertje vliegt voor mij uit. De deur staat al open. Het plein is leeg en verlaten.
Met zijn allen stappen we naar binnen en in het midden van de moskee, onder de koepel, geef ik de staf over aan Zilveren Spin. Ik zie mezelf dan geknield op de grond alsof ik zit te huilen, en ik voel hoe ontroerd mijn ziel is, alsof er iets ingrijpends gaat gebeuren. Ook Witte Maan voelt iets van verdriet, net als Zilveren Spin. Ik wordt overeind geholpen, door Artimus Arimeus en Hermes en we gaan met zijn allen in een kring staan.
Dan zie ik Zilveren Spin die de staf omhoog houdt daar in het midden van de tempel. Boven de staf zweeft een gele ster. Witte Maan begint in het midden op de grond een tekening te maken. Het lijkt op een lotusbloem.
Ik krijg door dat de staf in het midden van de tekening geplaatst moet gaan worden en dat wij, Witte Maan, Zilveren Spin en Zilveren Vleugel die dan vast moeten gaan houden. Als Witte Maan de tekening klaar heeft gaan we in een kleine kring staan met zijn drieën. Om ons heen en achter ons staan de grote spirits die ons helpen. Als we alle drie klaar zijn voelen we al veel energie stromen. Achter ieder van ons staat nu een lichtmeester. Ik voel mijn handen en voeten, mijn hele lijf, mijn kruinchakra, alles doet mee bij mij. Dan op het teken van Zilveren Spin plaatst zij de staf in het midden van de tekening op de grond, en houden we gezamenlijk de staf vast.
Ik voel een enorme dreun, zie overal licht, als in een lichtflits. Zilveren Spin beschrijft het later heel erg mooi. Er komt vanuit de grond een lichtstraal door de staf heen, dan vormt zich een soort van lichtbulb in de vorm van een lotus, waarna het verder als een soort brede lichtkolom omhoog schiet. En nog verder in spiraal vorm gaat, ver voorbij de aarde straalt het licht door. Alle drie zijn we er een tijd stil van, we voelen de enorme energie van dat moment en hebben al onze kracht nodig om de staf vast te houden. En dan worden we allemaal stil en hebben alle aanwezige zielen tijd nodig om even bij te komen.
Na een tijdje komen we weer een beetje bewust tot elkaar. We bespreken wat we hebben gevoeld en zijn alle drie een beetje beduusd van het hele gebeuren. Het was erg heftig voor iedereen merk ik nu. Zilveren Spin en Witte Maan worden beiden weggehaald van de lichtkolom die er nu is. Witte Maan wordt achteruit getrokken door Hermes en Zilveren Spin wordt naar een bankje geleid ik denk door Artimus Arimeus. Ikzelf blijf nog even staan bij het licht. Voor mij was het minder heftig omdat ik al iets van dit licht in me had en er aan gewend was al.
Dan staat Witte Maan in contact met Hermes en kunnen we hem heel veel vragen stellen over wat er nu eigenlijk is gebeurd. Het is een wonderlijk gesprek, lijkt wel op een channeling. Maar zo mooi...
Zilveren Vleugel
Onze opdracht: Een connectiepunt van het nieuwe bewustzijnsnetwerk activeren in de moskee op de berg
We gaan met zijn drieën op pad. Ik sta al bij de toegangspoort van het plein, vlak bij de moskee met de gouden koepel. Ik heb de staf in mijn handen en heb voor nu even de leiding. Ik wacht op Zilveren Spin en Witte Maan. Zilveren Spin staat al achter me en tikt me aan, ook Witte Maan is er al snel. Witte Maan moet haar fluitje meenemen hoor ik en ik geef het aan haar door. Maar er komen nog meer zielen, ik voel ook Artimus Arimeus, Hermes, Zacharias en Cialaar.
Ik mag voor gaan over het pad, dat er uit ziet als van wit kristal, naar de tempel. We lopen over het pad en komen bij de tempel aan, een prachtig vlindertje vliegt voor mij uit. De deur staat al open. Het plein is leeg en verlaten.
Met zijn allen stappen we naar binnen en in het midden van de moskee, onder de koepel, geef ik de staf over aan Zilveren Spin. Ik zie mezelf dan geknield op de grond alsof ik zit te huilen, en ik voel hoe ontroerd mijn ziel is, alsof er iets ingrijpends gaat gebeuren. Ook Witte Maan voelt iets van verdriet, net als Zilveren Spin. Ik wordt overeind geholpen, door Artimus Arimeus en Hermes en we gaan met zijn allen in een kring staan.
Dan zie ik Zilveren Spin die de staf omhoog houdt daar in het midden van de tempel. Boven de staf zweeft een gele ster. Witte Maan begint in het midden op de grond een tekening te maken. Het lijkt op een lotusbloem.
Ik krijg door dat de staf in het midden van de tekening geplaatst moet gaan worden en dat wij, Witte Maan, Zilveren Spin en Zilveren Vleugel die dan vast moeten gaan houden. Als Witte Maan de tekening klaar heeft gaan we in een kleine kring staan met zijn drieën. Om ons heen en achter ons staan de grote spirits die ons helpen. Als we alle drie klaar zijn voelen we al veel energie stromen. Achter ieder van ons staat nu een lichtmeester. Ik voel mijn handen en voeten, mijn hele lijf, mijn kruinchakra, alles doet mee bij mij. Dan op het teken van Zilveren Spin plaatst zij de staf in het midden van de tekening op de grond, en houden we gezamenlijk de staf vast.
Ik voel een enorme dreun, zie overal licht, als in een lichtflits. Zilveren Spin beschrijft het later heel erg mooi. Er komt vanuit de grond een lichtstraal door de staf heen, dan vormt zich een soort van lichtbulb in de vorm van een lotus, waarna het verder als een soort brede lichtkolom omhoog schiet. En nog verder in spiraal vorm gaat, ver voorbij de aarde straalt het licht door. Alle drie zijn we er een tijd stil van, we voelen de enorme energie van dat moment en hebben al onze kracht nodig om de staf vast te houden. En dan worden we allemaal stil en hebben alle aanwezige zielen tijd nodig om even bij te komen.
Na een tijdje komen we weer een beetje bewust tot elkaar. We bespreken wat we hebben gevoeld en zijn alle drie een beetje beduusd van het hele gebeuren. Het was erg heftig voor iedereen merk ik nu. Zilveren Spin en Witte Maan worden beiden weggehaald van de lichtkolom die er nu is. Witte Maan wordt achteruit getrokken door Hermes en Zilveren Spin wordt naar een bankje geleid ik denk door Artimus Arimeus. Ikzelf blijf nog even staan bij het licht. Voor mij was het minder heftig omdat ik al iets van dit licht in me had en er aan gewend was al.
Dan staat Witte Maan in contact met Hermes en kunnen we hem heel veel vragen stellen over wat er nu eigenlijk is gebeurd. Het is een wonderlijk gesprek, lijkt wel op een channeling. Maar zo mooi...
Zilveren Vleugel
Cialara
jun 1 '10
Een gesprek met Hermes
Wat vond u van de lichtpoort die we met uw hulp hebben geopend?
Hermes: Het is heel netjes gedaan. Het is een connectiepunt van het nieuwe bewustzijnsraster. Er zijn wat hulpmiddelen om meerdere van dit soort poorten aan te spreken, want er zijn er ook kleinere van. Dit is een grote poort. Door jullie actie is de energie van het rasternet nu verhoogd en verbeterd, daardoor is de energie ook makkelijker aan te spreken en kan zuiverder worden doorgegeven.
Was de plaats die wij zagen de moskee op de Tempelberg in Jeruzalem?
Hermes: In ‘zielenland’ is er geen naam voor de plaats waar het gebouw staat. Het is dus niet letterlijk de aardse plek die Jeruzalem wordt genoemd. Ofschoon het wel een evenbeeld daarvan is.
Wat was de reden om ons te vragen om dit te doen en wel vanuit zielsenergie?
Hermes: Jullie waren vanuit zielsoogpunt niet beperkt door aardse afstanden en lichamelijke gebreken en gekozen zijn jullie omdat iemand het moet doen, en jullie putten al uit die ziels-energiesoort. Niet alleen op aarde levende zielen kunnen dit, ook zielen van andere plekken, maar er zijn nu op aarde een aantal sterkte zielen die ervoor geschikt zijn. Ook is er voor aardelingen gekozen omdat de energie ook voor de aarde bedoeld is. Ook voor jullie is de energie nog heftig, daarom waren wij er bij om jullie te ondersteunen.
Denkt u dat we hier later nog terugkomen?
Hermes: Misschien, Maar dat is waarschijnlijk niet noodzakelijk. Jullie zullen ook nog andere plekken ontdekken en zien.
Wat is de connectie tussen deze poort en het Nieuwe Atlantis?
Hermes: Het nieuwe Atlantis is een deel van de energie van de nieuwe aarde. Onzichtbaar voor de meeste, maar een onuitputtelijke bron voor degene met open ogen. Vraag je je niet af wie die kleine zielen zijn Zilvervleugel? De kleine zielen die jou daar begeleiden zijn nieuwe menselijke zielen in ontwikkeling die onder andere van jou leren en die de toekomstige bewoners van het Nieuwe Atlantis zullen kunnen zijn.
Denkt u dat alle mensen zullen overstappen op het nieuwe raster van bewustzijn?
Hermes: Niet alle mensen zullen dat doen in dit leven. Ook niet alle in een leven dat heel snel komt. Maar al snel zal de wereld wel streven naar dat bewustzijnsniveau. Het heeft nog wat tijd nodig, en niet alle zielen kunnen hun vermogens op aarde gebruiken. Er zal in jullie leven nog altijd een verschil blijven in bewustzijnsniveaus en de verschillen zullen duidelijker worden. De verschillen tussen de mensen die het nieuwe bewustzijn hebben, en het oude. Het nieuwe bewustzijn wordt herkenbaarder voor elkaar. Nog meer dan het nu al is. Je herkent het nieuwe bewustzijnsniveau en beseft dat je degene, die dat nog niet in zich heeft, nog niet kunt helpen. Niet iedere ziel zal het in dit leven immers aankunnen. Uiteindelijk gaat iedereen over, maar niet direct.
Toen de poort werd gevormd zag Zilveren Spin het woord “Harmonie” of “Harmony” verschijnen, wilt u ons dit uitleggen?
Hermes: “Over die letters wilde ik ook nog wat zeggen, elke (grote) poort heeft een soort naam gekregen, zodat iedereen weet welke poort bedoeld wordt, en welke intentie die poort heeft. De poort die jullie gisteren hebben gemaakt heeft de intentie om harmonie tussen de zielenwereld en de aarde te harmoniseren. Vandaar ook jullie gevoel dat de twee meer samen zijn geworden."
Hoeveel poorten zijn er en welke namen dragen zij?
Hermes: "Er zijn op dit moment 7 grote poorten in totaal en een heel aantal kleine. Naast Harmonie is er, Liefde, Hoop, Vertrouwen, Vrede, Dualiteit en Vergiffenis.
Volgens de geschriften zijn er 12 piramides, zijn er dan ook 12 poorten?
Hermes: “Er zijn 12 piramides ja. En pas 7 poorten.. de andere 5 moeten nog komen. Die moeten nog gemaakt/geactiveerd worden. Daarvan zijn de locaties e.d. al bekend, maar het moet nog wel gebeuren. “
Heeft het activeren van de lichtpoort in zielenland een waarneembaar energetisch effect op aarde, in of rondom de moskee van Jeruzalem ?
Hermes: "Dat is wel de bedoeling."
Op welke wijze kunnen we de mensen/mensheid het beste helpen om contact te leggen met, en op te gaan in het nieuwe bewustzijnsraster?
Hermes: "Over het algemeen kunnen jullie niets anders doen dan de energie van dat raster verspreiden over de wereld. Maar dat is niet niets hoor! Wij kunnen enkel dat, omdat we zielen niet kunnen dwingen over te gaan naar het nieuwe raster."
Drunvalo Melchizedek heeft het in zijn boodschap ook over het bewustzijnsgrid van de nieuwe wereld, en hij heeft ook een boodschap over de flower of life en de Merkaba... wil je ons daar iets meer over vertellen?
Hermes: De bloem die Zilveren Spin beschreef en overeenkomt met de bloem die Witte Maan tekende en overige tekenen van de lotusbloem, is de levensbloem van de nieuwe aarde. Deze is klaar om naar buiten te komen en zal zich dan als het ware over het raster uitleggen. Het gaat dan om verbinden en verbonden worden.
Het planten van die roze roos, op die berg.. was dat ook een poort ?
Hermes: "Dat was een kleine poort"
Wanneer zal het hele raster of grid gereed zijn in onze tijd gezien...?
En wat zullen wij er verder van merken hier beneden op aarde?
Wat zullen Alle mensen er van merken?
Hermes: "het is nog niet bekend wanneer het gehele raster gereed is. Dat hangt af van allerlei factoren. Op aarde zullen jullie het vooral merken aan een zogenoemde opruimen. De natuur die heftiger reageert op invloeden van kleine dingen.
Nog niet alle mensen zullen het merken, maar dat gaat snel veranderen. Want ook zij zullen gaan inzien dat er iets aan het veranderen is."
De poort Dualiteit, betekent dat er altijd dualiteit zal zijn?
Hermes: "ja, er zit dualiteit in alles. Zwart/wit. Man/vrouw. Het universum is gebouwd op dualiteit. Er is geen licht zonder duisternis."
Is Ta-She-Ra El Amun , de hoeder van de piramide boven het middenoosten, dezelfde spirit als Zacharias?
Hermes: “Ja, het is dezelfde spirit.”
Zilveren Spin, Witte Maan en Zilvervleugel bedanken Hermes voor de prachtige taak die ze mochten volbrengen met hem.
Hermes: Ik ben blij met jullie in ons midden.
Wat vond u van de lichtpoort die we met uw hulp hebben geopend?
Hermes: Het is heel netjes gedaan. Het is een connectiepunt van het nieuwe bewustzijnsraster. Er zijn wat hulpmiddelen om meerdere van dit soort poorten aan te spreken, want er zijn er ook kleinere van. Dit is een grote poort. Door jullie actie is de energie van het rasternet nu verhoogd en verbeterd, daardoor is de energie ook makkelijker aan te spreken en kan zuiverder worden doorgegeven.
Was de plaats die wij zagen de moskee op de Tempelberg in Jeruzalem?
Hermes: In ‘zielenland’ is er geen naam voor de plaats waar het gebouw staat. Het is dus niet letterlijk de aardse plek die Jeruzalem wordt genoemd. Ofschoon het wel een evenbeeld daarvan is.
Wat was de reden om ons te vragen om dit te doen en wel vanuit zielsenergie?
Hermes: Jullie waren vanuit zielsoogpunt niet beperkt door aardse afstanden en lichamelijke gebreken en gekozen zijn jullie omdat iemand het moet doen, en jullie putten al uit die ziels-energiesoort. Niet alleen op aarde levende zielen kunnen dit, ook zielen van andere plekken, maar er zijn nu op aarde een aantal sterkte zielen die ervoor geschikt zijn. Ook is er voor aardelingen gekozen omdat de energie ook voor de aarde bedoeld is. Ook voor jullie is de energie nog heftig, daarom waren wij er bij om jullie te ondersteunen.
Denkt u dat we hier later nog terugkomen?
Hermes: Misschien, Maar dat is waarschijnlijk niet noodzakelijk. Jullie zullen ook nog andere plekken ontdekken en zien.
Wat is de connectie tussen deze poort en het Nieuwe Atlantis?
Hermes: Het nieuwe Atlantis is een deel van de energie van de nieuwe aarde. Onzichtbaar voor de meeste, maar een onuitputtelijke bron voor degene met open ogen. Vraag je je niet af wie die kleine zielen zijn Zilvervleugel? De kleine zielen die jou daar begeleiden zijn nieuwe menselijke zielen in ontwikkeling die onder andere van jou leren en die de toekomstige bewoners van het Nieuwe Atlantis zullen kunnen zijn.
Denkt u dat alle mensen zullen overstappen op het nieuwe raster van bewustzijn?
Hermes: Niet alle mensen zullen dat doen in dit leven. Ook niet alle in een leven dat heel snel komt. Maar al snel zal de wereld wel streven naar dat bewustzijnsniveau. Het heeft nog wat tijd nodig, en niet alle zielen kunnen hun vermogens op aarde gebruiken. Er zal in jullie leven nog altijd een verschil blijven in bewustzijnsniveaus en de verschillen zullen duidelijker worden. De verschillen tussen de mensen die het nieuwe bewustzijn hebben, en het oude. Het nieuwe bewustzijn wordt herkenbaarder voor elkaar. Nog meer dan het nu al is. Je herkent het nieuwe bewustzijnsniveau en beseft dat je degene, die dat nog niet in zich heeft, nog niet kunt helpen. Niet iedere ziel zal het in dit leven immers aankunnen. Uiteindelijk gaat iedereen over, maar niet direct.
Toen de poort werd gevormd zag Zilveren Spin het woord “Harmonie” of “Harmony” verschijnen, wilt u ons dit uitleggen?
Hermes: “Over die letters wilde ik ook nog wat zeggen, elke (grote) poort heeft een soort naam gekregen, zodat iedereen weet welke poort bedoeld wordt, en welke intentie die poort heeft. De poort die jullie gisteren hebben gemaakt heeft de intentie om harmonie tussen de zielenwereld en de aarde te harmoniseren. Vandaar ook jullie gevoel dat de twee meer samen zijn geworden."
Hoeveel poorten zijn er en welke namen dragen zij?
Hermes: "Er zijn op dit moment 7 grote poorten in totaal en een heel aantal kleine. Naast Harmonie is er, Liefde, Hoop, Vertrouwen, Vrede, Dualiteit en Vergiffenis.
Volgens de geschriften zijn er 12 piramides, zijn er dan ook 12 poorten?
Hermes: “Er zijn 12 piramides ja. En pas 7 poorten.. de andere 5 moeten nog komen. Die moeten nog gemaakt/geactiveerd worden. Daarvan zijn de locaties e.d. al bekend, maar het moet nog wel gebeuren. “
Heeft het activeren van de lichtpoort in zielenland een waarneembaar energetisch effect op aarde, in of rondom de moskee van Jeruzalem ?
Hermes: "Dat is wel de bedoeling."
Op welke wijze kunnen we de mensen/mensheid het beste helpen om contact te leggen met, en op te gaan in het nieuwe bewustzijnsraster?
Hermes: "Over het algemeen kunnen jullie niets anders doen dan de energie van dat raster verspreiden over de wereld. Maar dat is niet niets hoor! Wij kunnen enkel dat, omdat we zielen niet kunnen dwingen over te gaan naar het nieuwe raster."
Drunvalo Melchizedek heeft het in zijn boodschap ook over het bewustzijnsgrid van de nieuwe wereld, en hij heeft ook een boodschap over de flower of life en de Merkaba... wil je ons daar iets meer over vertellen?
Hermes: De bloem die Zilveren Spin beschreef en overeenkomt met de bloem die Witte Maan tekende en overige tekenen van de lotusbloem, is de levensbloem van de nieuwe aarde. Deze is klaar om naar buiten te komen en zal zich dan als het ware over het raster uitleggen. Het gaat dan om verbinden en verbonden worden.
Het planten van die roze roos, op die berg.. was dat ook een poort ?
Hermes: "Dat was een kleine poort"
Wanneer zal het hele raster of grid gereed zijn in onze tijd gezien...?
En wat zullen wij er verder van merken hier beneden op aarde?
Wat zullen Alle mensen er van merken?
Hermes: "het is nog niet bekend wanneer het gehele raster gereed is. Dat hangt af van allerlei factoren. Op aarde zullen jullie het vooral merken aan een zogenoemde opruimen. De natuur die heftiger reageert op invloeden van kleine dingen.
Nog niet alle mensen zullen het merken, maar dat gaat snel veranderen. Want ook zij zullen gaan inzien dat er iets aan het veranderen is."
De poort Dualiteit, betekent dat er altijd dualiteit zal zijn?
Hermes: "ja, er zit dualiteit in alles. Zwart/wit. Man/vrouw. Het universum is gebouwd op dualiteit. Er is geen licht zonder duisternis."
Is Ta-She-Ra El Amun , de hoeder van de piramide boven het middenoosten, dezelfde spirit als Zacharias?
Hermes: “Ja, het is dezelfde spirit.”
Zilveren Spin, Witte Maan en Zilvervleugel bedanken Hermes voor de prachtige taak die ze mochten volbrengen met hem.
Hermes: Ik ben blij met jullie in ons midden.
New Moon
jun 10 '10
Wow Jorine,
Dankjewel voor het delen over je dimensiereizen Jorine, behalve dat het mij helpt, vind ik het superleuk om te lezen, vooral die over Hermes (sorry dat ik daar steeds weer in een ander topic naar verwijs)! Wat tof dat je dat kan onthouden, ik heb namelijk het idee dat ik slecht dingen kan onthouden over dimensiereizen en dat ik vooral vanuit "een ander perspectief" naar dimensies kijk... Ik heb vermoedens wat die poorten kunnen zijn waar Hermes over vertelt, maar ik ben even toe aan wat eten en aardse dingen. Ben al zo lang bezig met signalen ed. van "hierboven", gewoonweg omdat ik de drang heb. Misschien kom ik hier later nog op terug, ik laat me gewoon leiden.
Veel liefs en ga zo door allemaal!
Dankjewel voor het delen over je dimensiereizen Jorine, behalve dat het mij helpt, vind ik het superleuk om te lezen, vooral die over Hermes (sorry dat ik daar steeds weer in een ander topic naar verwijs)! Wat tof dat je dat kan onthouden, ik heb namelijk het idee dat ik slecht dingen kan onthouden over dimensiereizen en dat ik vooral vanuit "een ander perspectief" naar dimensies kijk... Ik heb vermoedens wat die poorten kunnen zijn waar Hermes over vertelt, maar ik ben even toe aan wat eten en aardse dingen. Ben al zo lang bezig met signalen ed. van "hierboven", gewoonweg omdat ik de drang heb. Misschien kom ik hier later nog op terug, ik laat me gewoon leiden.
Veel liefs en ga zo door allemaal!
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
