Evenwicht vinden tussen 3d en 5d in liefdesrelatie

Hoi Daphne,

Bedankt voor je moedige verhaal. Ik herken heel goed wat jij hier schrijft en heb hetzelfde met mijn ex meegemaakt. Voor mij was de doorslag door in mezelf te gaan kijken wat wij allebei van elkaar nodig hebben en wat we elkaar kunnen geven. Ik kwam zelf tot de conclusie dat ik door mijn eigen veranderingen niet meer 3d kon geven en 3d kon ontvangen. Daardoor was ik geen volwaardige partner voor mijn ex, en was het allerbeste voor ons allebei om hier heel eerlijk in te zijn en uit elkaar te gaan.

Al vrij snel toen het uit was, kwam er iemand op mijn pad die wel mij kan geven in 5d wat ik nodig heb en kan ik haar op 5d geven wat zij ook nodig heeft. Daarmee passen wij veel beter bij elkaar en zijn wij nu samen. Mijn leven is hierdoor zoveel beter geworden omdat ik niet steeds geconfronteerd wordt met wat ik eigenlijk mis, maar heel duidelijk bezig ben met het genieten van wat ik nu allemaal erbij heb gekregen.

Ik zou je dan ook willen adviseren om eens goed naar je huidige relatie te kijken en te bepalen of jullie elkaar kunnen geven wat jullie nodig hebben zodat jullie volledig jezelf kunnen blijven. Het is niet goed als één van beide of jullie allebei je moet veranderen om het te laten werken. Want dat is het geen volwaardige en eerlijke relatie meer.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt.

Groetjes Julien.

Hoi Daphne,

Eigenlijk schrijf je een heel mooi verhaal over de liefde die je in je hebt en die je graag wil delen met je vriend/partner. Ik herken wel een aantal punten. Ik ben zelf getrouwd en heb ook af en toe zo een soort van afstand of onbegrip gevoelt met mijn man. Tot voor kort begreep ik dat nooit, en wijtte het aan mijzelf. Nu zie ik dat het komt door het spirituele verschil tussen ons... Ook ik kan meer liefde geven dan hij. Er zijn ook momenten dat hij veel liefde en kracht van mij opzuigt, zonder daar iets op gelijk niveau voor terug te kunnen geven, al zou hij dat best wel willen...

Misschien is het verschil niet altijd makkelijk, maar wel voor beiden leerzaam. En mogelijk ligt er een ander doel achter dat nog veel belangrijker is...

Dank jullie wel voor jullie warme reacties en voor het delen van jullie ervaringen.

Eigenlijk schrijven jullie precies datgene wat ik zelf al wist, maar misschien niet helemaal wil zien, omdat ik zo graag wil dat deze relatie slaagt. We wonen namelijk net 3 weken samen. En gekgenoeg kwamen die bijzondere ziel en mijn hersenkronkels juist op het moment dat ik de sleutels van mijn vorige huis ging inleveren. Een klotetiming dus eigenlijk.

Jullie reacties roepen bij mij heel duidelijk het gevoel op dat ik voor nu uit liefde de verschillen tussen ons kan accepteren, dat ik kijk wat onze relatie ons nog te geven en te leren heeft en dat de toekomst zal uitwijzen of onze paden zich zullen scheiden of niet. Ik heb ergens een voorgevoel dat onze paden zich zullen scheiden. Ik voel alleen nog zoooveel liefde voor hem, dat die gedachte nog moeilijk te accepteren lijkt. Waarschijnlijk hebben we dus nog een weg te gaan samen.

Het enige wat ik je kan aanraden is om geen overhaaste beslissingen te nemen...

Liefs Jorine

Ik weet niet of het voor jou zo geld, maar ik heb er heel lang over gedaan om de knoop door te hakken vanwege de angst die ik in me had om echt alleen te zijn. Ook ik wist al lang dat onze paden zich gingen scheiden, alleen durfde ik dat niet door te zetten.

Als je nu al weet dat jullie paden zich gaan scheiden, waarom zou je dan nog verder gaan?

Ik begrijp dat je liefde VOOR hem voelt, maar voel je jullie gezamenlijke liefde ook IN je? Het komt op mijn namelijk over als ongelijkwaardigheid, terwijl ik gelijkwaardige en onvoorwaardelijke liefde zoveel fijner en mooier vind.

Dat vind ik ook, dat onvoorwaardelijke liefde zoveel fijner en mooier is. Ik voel die liefde heel sterk in me ja, maar mijn vriend is zich daar veel minder (of helemaal niet) van bewust. Toen ik de afgelopen 2 weken meer mijn eigen weg ging omdat ik even ruimte nodig had, voelde hij zich verwaarloosd. Toen ik vorig jaar 7 weken ging wandelen in Spanje in mijn eentje, voelde ik duidelijk de liefde voortleven in mij ondanks de afstand tussen ons (dat was juist 1 van de dingen die ik wilde ervaren), terwijl hij zich eenzaam en in de steek gelaten voelde. Die ongelijkwaardigheid die jij noemt, voel ik dus ook heel goed. Het is soms net alsof mijn onvoorwaardelijke liefde niet voldoende is voor hem.

Is het denken jullie een utopie dat ik hem de liefde in zichzelf kan laten voelen en ontdekken door zelf liefdevol te zijn?

Ik heb geen angst (meer) om alleen te zijn, ik weet dat ik nooit alleen ben. Het lijkt me juist wel heerlijk, al die ruimte voor mezelf Dat is gedurende mijn relatie ook steeds weer de vraag aan mezelf geweest: ben ik liever alleen of samen? Het antwoord was steeds SAMEN.

De reden waarom ik nog verder ga ondanks mijn voorgevoel, is omdat het nu nog niet de juiste timing is. Er zijn momenten dat we ons samen in de 5e dimensie bevinden en de liefde wel volop door ons heenstroomt, en dat maakt onze relatie momenteel nog waardevol en hoopvol

Nee dat denk ik niet. Juist door het zelf te leven, gaat je omgeving er ook naar vormen. Zolang je geen concessies hoeft te doen waarbij je jezelf voorbij gaat, kan dit heel goed zo werken. Bewaak je eigen grenzen en wanneer daar overheen gegaan wordt, grijp dan in.

In mijn ogen komt jouw verhaal hierboven niet echt gelijkwaardig meer over en is het vooral vanuit jouw kant dat jij geeft en slikt. Maar misschien zie ik het verkeerd hoor.

Lieve Goddelijke Vonkje, ik heb een paar bedenkingen bij jouw verhaal..


Onvoorwaardelijkheid in liefde is ook echt "zonder voorwaarde liefde zijn".
Je plaatst dan geen voorwaardes aan de ander hoe die jou liefde zou mogen ervaren. En ergens doe je dat toch wel..
Dus kan je niet spreken van onvoorwaardelijke liefde.


Ook vraag ik me af waar de vierde dimensie gebleven in heel het verhaal? van 3 naar 5.. het is zo makkelijk gezegd, maar een mens is zo snel met waardes bezig. Terwijl Liefde gewoon IS.


Ook zijn er mensen waarbij het proces zich innerlijk afspeelt, en nog niet naar buiten komen met de liefde in henzelf, tot er een heel pak is verwerkt.
Daardoor kan je je wel eens ontzettend vergissen, in wie nou waar staat in zijn of haar groei.
Plots komt de Liefde van iemand naar buiten, en wat jij kan meemaken door iemand te ontmoeten die jou in jouw zieleliefde kan beroeren,
zo kan jouw vriend ook iemand ontmoeten die dat bij hem wakker maakt..en dan even kijken of jij wel klaar bent om zoveel liefde die hij laat zien
zie je, hier mee wil ik maar zeggen "Alles is mogelijk! "



Heel veel Liefs
Bellefleur

Het is me al vaker opgevallen op dit forum, en ik heb de vraag ook wel eens gesteld, waarom er nooit gesproken wordt over 4d... waarom die sprong? Ik heb er nooit antwoord op gehad...

Dank jullie wel voor jullie liefdevolle reacties en energie Ik merk dat jullie reacties me heel goed helpen om dingen op een rijtje te zetten en e.e.a. duidelijk te krijgen voor mezelf. Echt reuzebedankt!!!


@ Jorine: Hoe ga jij om met die afstand? Ik vind dat de laatste weken heel erg moeilijk ineens. Ik merk dat als ik die afstand voel, ik het ook heel moeilijk vind om verbinding te maken met de liefde tussen ons, die er echt wel is, alleen op bepaalde momenten dus niet niet...het is dan net alsof we in 2 totaal verschillende realiteiten leven.

@ NiMS: dat bewaken van mijn grenzen en mezelf niet voorbij gaan in het geven is inderdaad een les waar ik heel mijn leven mee te maken heb gehad, met deze relatie weer als prachtige spiegel. Ik heb me dan ook nog nooit eerder zo onafhankelijk en vrij gevoeld als in deze relatie. En toch is het blijkbaar weer het moment om wéér mijn grenzen te verleggen, maar hoe?? Daar kom ik nog even niet uit.

Dat zie je denk ik wel goed, van die ongelijkwaardigheid. Ik besloot het gisteravond dus even aan te snijden, dat gelijkwaardigheid voor mij heel erg belangrijk is in ieder relatie die ik heb. Hij ging gelijk in verzet, wat weer uitmondde in een ongelijkwaardig gesprek met gemene uitlatingen. Het enige wat ik voelde was dat ik er zooo klaar mee was ineens! Na wat ruimte genomen te hebben, besloot ik hem en mezelf evenlater te vergeven voor onze liefdeloze communicatie. Ik zocht opnieuw toenadering vanuit mijn hart en mijn kwetsbaarheid en het hielp om de energie tussen ons te herstellen. We kwamen tot een goed gesprek, we lachten samen, er was weer gelijkwaardigheid. Vergeving is altijd dé energiezuiveraar geweest in onze relatie die weer ruimte schept voor onvoorwaardelijke liefde en gelijkwaardigheid. Misschien was ik dat even vergeten

@ Bellefleur: dank je wel voor je lieve reactie. Ik begrijp je bedenkingen over de onvoorwaardelijke liefde in mijn verhaal. Ik heb er zelf in het verleden, zeker in mijn vorige relatie, ook vaak mijn gedachten over heen laten gaan, omdat ik graag wil ervaren wat dat werkelijk is, onvoorwaardelijke liefde.

In relaties betekent dat voor mij vooral dat ik niet afhankelijk ben van liefde van buitenaf, om liefde te zijn. Iedereen om me heen mag zijn, geven en ontvangen wat ie wil. Als je samen een liefdesrelatie hebt, dan mag je hopen dat je ook écht een relatie, een verbinding, een communicatie, samen hebt. Dat is de enige voorwaarde die een relatie kent, anders is er gewoonweg geen relatie!

Ik hou van mijn vriend zoals hij is. Ik kan een spiegel voor hem zijn, maar het is en blijft zijn eigen keuze of hij in de spiegel wil kijken. Het is zijn eigen verantwoordelijkheid of hij mijn liefde ontvangt of niet. Hij hoeft van mij niet te veranderen of te groeien, het zou wel fijn zijn voor onze relatie en onze liefdesband, daarom ben ik graag een spiegel voor hem. Ik zou het fijn vinden om samen te groeien, zelf kies ik er niet voor om uit elkaar te groeien natuurlijk. Maar als het zo moet zijn, dan zij het zo.

Ik heb al genoeg gebroken harten achter de rug om te beseffen dat je niets kunt forceren als de ander er niet klaar voor is. Uit liefde voor mezelf én de ander zullen onze paden zich dan scheiden, zonder dat dat iets afdoet aan de liefde die ik voor hem voel. Dat is voor mij onvoorwaardelijke liefde. Evenals dat ik nu vanuit de liefde in mezelf, uit liefde voor elkaar evenwicht probeer te vinden in onze relatie, hoe moeilijk dat voor mij ook is door onze soms verschillende golflengte.

Ik ben trouwens meer dan klaar voor alle liefde van mijn vriend hoor hihi Ik weet allang wat hij te geven heeft, vanaf het eerste moment dat onze paden zich kruisten. Mijn vriend heeft zooooveel passie in zich die vooral tot uitdrukking komt in zijn werk waarmee hij onvoorstelbare hoogtes heeft bereikt, maar ook in zijn hobby's als gitaarspelen, zeilen en schaatsen enz. Passie in overvloed Mijn liefje is een prachtige spiegel voor mij en de liefde in mezelf. Als we onze passies bundelen, zijn we een gouden duo, een eenheid, dan ZIJN we! Dus ik weet dat het kan. Nu ik dit schrijf, denk ik: wat heb ik dan te klagen?? haha Dat komt dus blijkbaar voort uit het willen verleggen van mijn grenzen, omdat mijn liefde groeit en uit zijn voegen barst. Ik zoek meer dan ooit naar eenheid en evenwicht in mijn relatie en die is er nu niet. Er is voor mij veel méér in het leven dan alleen materieel geluk en plezier

Wat betreft de 4e dimensie: ik had begrepen dat deze dimensie in de materie niet bestaat, het is een tussendimensie die alleen in de hogere sferen bestaat, net zoiets als de droomdimensie zeg maar. De 3e dimensie wordt gerelateerd aan het Vissentijdperk, de 5e dimensie aan het Aquariustijdperk. Ik snap wat je bedoelt, dat Liefde gewoon IS, maar voor mij is het gewoon heel belangrijk om begrip te hebben van energie en trillingen en het effect van de 3e en de 5e dimensie op mezelf, mijn medemens en de wereld. Het geeft me een beeld over waarom ik bepaalde dingen voel of ervaar, waarom dingen gebeuren. Het is nou eenmaal de realiteit als ik met mijn ene been in de 3e dimensie sta en met mijn andere been in de 5e dimensie en dat dat weerstand oplevert in mezelf. Dat is puur een constatering, waar ik verder geen waardeoordeel aan hang. Het IS gewoon zo, het is één stap op mijn pad, en vandaaruit stap ik weer verder

@ Helma: zie hierboven

@ Jorine: Hoe ga jij om met die afstand? Ik vind dat de laatste weken heel erg moeilijk ineens. Ik merk dat als ik die afstand voel, ik het ook heel moeilijk vind om verbinding te maken met de liefde tussen ons, die er echt wel is, alleen op bepaalde momenten dus niet niet...het is dan net alsof we in 2 totaal verschillende realiteiten leven.

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik het daar sinds een aantal maanden opeens heel moeilijk mee heb gekregen. Daarvoor had ik er eigenlijk niet zo'n last van en er wel vrede mee. Maar soms gebeuren er dingen in je leven waardoor je heftig gaat twijfelen.

Maar mijn situatie is totaal anders dan die van jou denk ik. Ik ben met mijn man getrouwd en heb 3 kinderen. Van allemaal houd ik veel, en als ik vanwege deze reden opeens zou besluiten dat de relatie niet goed is, dan doe ik hier dus niet alleen mijn man, maar ook mijn kinderen heel veel verdriet mee, en dus uiteindelijk ook mezelf. Ik heb het moeilijk op dit moment, maar probeer toch om de liefde die er wel is te koesteren, te genieten van de mooie momenten die er ook zijn.

4d is de tijdsdimensie en eigenlijk is 3d niet helemaal correct. Wij zeggen dat wij in een 3d wereld leven, maar eigenlijk leven wij in een 4d wereld (omdat wij wel degelijk tijd kennen).
Zou je het dus correct willen zeggen dan zou je dus zeggen van 4d naar 5d.

Aha! Duidelijk! Zou ik dus naar 5d 'willen', dan wordt die sprong ineens minder moeilijk, en zelfs door mij te verwezenlijken

Goddelijk vonkje; wat versta jij nu eigenlijk onder onvoorwaardelijke liefde? Ik zie alleen maar voorwaarden voorbij komen. En wat ik nu begrijp is dat je iets wilt hebben van hem (zijn passie) en dat je daarom bij hem blijft. Wat als je het hebt? Wat als je er dan achter komt dat dit eigenlijk toch niet dat is wat je wilt hebben? Ik denk dat je verwachtingen hebt en de ander wilt beheersen en beide kunnnen alleen maar leiden tot teleurstellingen.
Ik krijg zelf het idee dat de spiegel waarin je nu kijkt bij je vriend dat die jouw duidelijk probeerd te maken dat je zelf nog in die 3D zit. Vandaar dat je je vriend ervaard als zijnde 3D. Dat je een ander idee hebt over jezelf is wel duidelijk maar is die wel zo realistisch? Je kunt misschien wel graag willen, en iedereen heeft het in zich, maar dat betekend nog niet dat je er bent.
Balans kun je niet zelf regelen, alleen door los te laten kan iets terug in balans komen.
Alle mensen zijn gelijkwaardig maar niet hetzelfde! Wat doe je met het feit dat niet iedereen hetzelfde is en hetzelfde ervaart?

http://nl.innerteaching.com/algemeneteksten/liefde/onvoorwaardelijke-liefde/

wel een mooi kijk op maar je moet het voelen...

Wat een enorme mooie zin is dit en zo enorm waar. Ik krijg inderdaad het gevoel dat goddelijk vonkje vooral op zoek is naar hetzelfde, en daarbij de gelijkwaardigheid vergeet.

Dank je wel voor je reactie lieve gast

Ik heb je berichtje in me opgenomen en mijn eigen bericht nogmaals gelezen, omdat ik mezelf niet herkende in wat jij schrijft.

Als ik jouw berichtje lees, krijg ik de indruk dat je denkt dat ik mijn bericht vanuit mijn ego heb geschreven. Integendeel, dit is een bericht afkomstig van mijn hart

Het is een pure observatie, van meerdere kanten bekeken, mede dankzij alle spiegels die ik om me heen heb. En dat zijn er veel...ik heb een hele fijne kring van liefdevolle mensen om me heen, waar ik heel erg blij mee ben Ze komen allemaal als vanzelf op mijn pad, evenals mijn vriend in juli 2008. Al die spiegels weerspiegelen mezelf, de liefde in mezelf, en ook mijn beperkingen die het voelen van nog veel méér liefde belemmeren. Ik vind het fijn om meerdere visies op bepaalde ervaringen te krijgen, door mijn hart te delen en open te staan voor hun visie en voor de prachtige spiegel die ze zijn! Vandaar dat ik ook besloot om mijn observatie op het forum te plaatsen. Er kleeft geen enkel oordeel aan mijn observatie, het IS gewoon zoals het is. Het is zoals ik de energie zie stromen.

Mijn leerproces hierin is dat ik soms wel eens vergeet dat wat ik zie, de ander nog lang niet hoeft te zien. Ik wil dan, zeker bij de mensen die erg dicht bij me staan, nog wel eens in de reddersrol schieten (al heb ik daar al een heleboel van losgelaten). Zo ook bij mijn vriend.

Ik blijf echt niet bij mijn vriend omdat ik iets van hem wil hebben en voor zijn passie hihihi Het was voor mij liefde op het eerste gezicht, nog voordat ik ook maar wist wie hij was. Mijn drijvende kracht is altijd puur de liefde, mijn verliefdheid geweest, en het sterke gevoel van verbondenheid tussen ons. Zijn passie weerspiegelt mijn eigen passie, die dus minstens zo groot is Dat weet ik al...daar heb ik mijn vriend niet voor nodig om dat te zien en te voelen. Ik heb 'm zelfs helemaal niet nodig!

Wat ik wel weet, is dat we elkaar niet voor niets hebben ontmoet en dat we samen een pad bewandelen, wie weet waarheen. We zijn een perfecte weerspiegeling van elkaar. Dankzij mijn vriend heb ik veel oude energie kunnen loslaten en ben ik waar ik nu ben, puur omdat ik dolgraag in die prachtige spiegel wilde kijken! We zijn er om elkaar te helpen bij het ontwaken.

Jij zegt dat je alleen maar voorwaarden leest. Ik zie het zelf niet zo. Ik zie maar één voorwaarde, en dat is communicatie, het is de basis van elke relatie, anders is er gewoonweg géén relatie. In mijn relatie is de communicatie geblokkeerd. Niet alleen de verbale communicatie, maar ook de energiestroom tussen ons, de chemie, iets wat ik bij andere mensen wel ervaar. En zoals je weet kiest liefdesenergie altijd de weg van de minste weerstand. Als het niet ontvangen word, dan stroomt het gewoon een andere kant op.

Hoe graag ik ook zou willen uit pure liefde voor onze relatie dat mijn vriend zich openstelt voor mij, ik kan het nooit afdwingen! Ik weet dat hij er zelf klaar voor moet zijn, ik zeg niet dat hij MOET veranderen. Hij mag zijn wie hij is. Net zoals ik mag zijn zoals ik ben. Ik heb gewoon veel meer liefde te geven dan ik kwijt kan in onze relatie. Ik geef wat ik kan (en ook daarin wil ik nog steeds mijn grenzen verleggen), en de rest steek ik in mijn passies, mijn vrienden en familie en mijn dromen. Misschien ben ik ouderwets, maar een liefdesrelatie is voor mij de bijzonderste van alle relaties die ik heb. Eénheid, verbondenheid en onvoorwaardelijke liefde zijn voor mij een groot goed, waar ik altijd naar zal streven. Als ik dat méér vind in mijn eigen leven, dan in mijn relatie, dan ben ik liever gewoon vrijgezel. En dan hou ik nog net zoveel van mijn vriend, alleen verdient hij meer, en ik meer, maar dan als vrienden Maar natuurlijk hoop ik allereerst dat hij toch het licht ziet, want ik ben en blijf verliefd en ik geef ons niet zomaar op. Dat doe je uit liefde voor elkaar vind ik, omdat je elkaar het allerbeste wenst en rust en vrede in zichzelf.

Wat betreft het niet kunnen regelen van de balans, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb mijn eigen evenwicht gevonden. Ook daarin ben ik niet afhankelijk van mijn vriend. Ik sta gewoon op mezelf. Vanavond op mijn werk zag ik ineens het Licht Ik kan mijn liefde niet kwijt in mijn relatie...dus heb ik meer ruimte nodig voor mezelf. En die ga ik zeker creeren. Het voelt ook echt supergoed. Meer ruimte voor mezelf, betekent dat mijn liefde veel meer de weg van de minste weerstand zal kiezen en dus meer flow in mijn leven. Dat komt mijn liefje vast ook ten goede Ik voel de energie gelijk stromen nu ik dit zit te schrijven

Ik ben je dan ook dankbaar voor de prachtige spiegel die jij bent

Veel liefs,
Daphne

@ Lena
Dank je wel voor deze prachtige en inspirerende tekst. Heel herkenbaar, en precies op het juiste moment, net alsof ik het nu weer even moest lezen

@ Jorine
Volgens mij heeft het ook te maken met de energie dat het ineens steeds moeilijker wordt om in een tegennatuurlijke situatie (van afgescheidenheid ipv eenheid) te zijn. Dat gaat steeds meer energie kosten. Dat merk ik dus ook! We zijn gewoon even ons evenwicht kwijt en dat kunnen we hervinden. Ik heb het mijne weer gevonden (hoop ik). Ik ga meer ruimte voor mezelf creeren, zodat ik niet steeds tegen een muur aanbeuk met al mijn liefdevolle bedoelingen en liefde. Dan stroomt het gewoon de andere kant op, naar mijn passies, mijn vrienden, familie En uiteindelijk maakt het niet uit waar de liefde vandaan komt, want liefde IS

Ik begrijp dat jij in een heel andere situatie zit als ik en dat het soms wel eens moeilijk kan zijn. Kinderen maken het inderdaad gemakkelijker om dingen te accepteren zoals ze zijn, uit pure liefde voor hun. Het is mooi dat je de liefdevolle momenten kunt koesteren. Daar draait het uiteindelijk om, in welke situatie je je ook bevindt. Het kan ook weer een bepaalde rust geven. Iets wat ik dus mis. Soms word ik gek van al die mogelijkheden haha Mja, dat is zo'n beetje het verhaal van mijn leven weet ik inmiddels

Veel liefs,
Daphne

Wat ik je graag wil meegeven, lieve Daphne, is het om het eens op deze manier te bekijken (wat je al voor een deel doet hoor)

Wat je ervaart is de liefde die door jou heen stroomt - het komt ergens vandaan, het komt bij jou binnen - en het stroomt naar buiten.
Je zegt " het maakt niet uit waar de liefde vandaan komt, want liefde IS"
Daarmee zeg je ook : "de liefde die ik in mezelf ervaar, is ook niet van mezelf maar komt ergens vandaan"
Mocht je die ontvankelijkheid op dit moment niet bezitten, zou je net zo min vanuit die liefde die je ervaart handelen en zijn.
Liefde is overal-en-alom aanwezig. Het is ZIJN. Zeker als je je helemaal laat vollopen met die liefde die je vanuit die stroom kunt ervaren.
Daarom is er niet zo iets- in de vijfde dimensie- als liefde geven en liefde krijgen. Er is nl. geen tekort. Jij Bent de liefde.
elke keer dat je met je ogen naar het spiegelbeeld (je partner) van jezelf kijkt, zie je eigenlijk jezelf zonder die stroom van liefde.
Het is niet zo dat je dan je spiegelbeeld liefde geeft ( je partner dus) want dat kan je gewoonweg niet.
Je liefde stroomt, wie het opvangt zijn diegene die het nodig voelen. Maar die liefde die opgevangen wordt, blijft niet. Nooit, wel voor een tijdje.
eigenlijk is het dan heel knap te vinden dat je partner zijn eigen weg wandelt, ondanks dat je hem aanport in de richting die jij verlangt (en toch bij neerlegt omdat je voelt dat het niet kan).
Het is heel moedig van je partner, om te kiezen voor hemzelf zoals hij is. Zichzelf daarin niet minder te voelen, omdat hij blijkbaar iets niet heeft wat ie zou mogen hebben. Hij zet stappen, en daarin is hij bijzonder dicht bij zichzelf aanwezig.
En dat is enorm belangrijk.. das kernkracht!

Liefs
Bellefleur