Ik was me aan het inschepen voor een vliegtuigvlucht naar..(iets met goud en zilver en natuur, naam vergeten)
m'n ouders waren erbij. Ze wilden erbij zijn, want het was de laatste keer dat ze me gingen zien, voor een hele lange tijd.
Ze waren blij, alsof het de normaalste zaak was, ze vonden het logisch en hadden m'n voorbereidingen ook meegemaakt,
en wisten dat ik ernaar verlangde en dat de dag nu aangebroken was om te vertrekken.
Ik had wel een windel om m'n duim en zo via de arm naarboven en rond m'n schouders, voor ondersteuning, want heb daar al weken last van. M'n moeder had dit ingewindelt nog voor we vertrokken.
De man van de inscheping kwam vragen of ik voor in het vliegtuig een ander soort verband had voor in het vliegtuig.
Een verband dat meer steun zou geven vooor eventuele schokken, maar ook voor de verzekering.
Er waren namelijk standaart normen aan verbonden, waar ik nu met deze huishoudwindel niet aan voldeed.
Ik vertelde het m'n moeder en we dachten er even over na.
De man van de inscheping kwam nog zeggen, dat als ik het juiste verband niet had , dat ik dan niet mee kon met de vlucht. Voorschriften van de vlieghaven zei hij er nog bij.
Pffff... was dat me die hand en schouders nu zo erg dat ik daar een bepaald soort windel voor nodig had? Nee, dus kon ik ze er beter afdoen, en zo gaan.. Ja, dat was voor de man van de inscheping wel goed, want ik had dus niets aan de hand!
Het belletje ging, en de reizigers en ik gingen via een gang naar een soort grote lichtbruine hal met een extra grote klok die te zien was en tafeltjes en stoelen en een toog;
Ik was enthousiast en had enorm zin in. maar waar is de rest?
We waren toch met een groepje?
ik keek op de klok en het was vijf na 11 . Mijn ouders waren er nog, ik zag m'n vader een tafeltje hebben gevonden waar ie al een bestelling had gedaan.
Hij zwaaide met zijn hand in de lucht. Ik dacht, "he, ik ben zo weg... "
We waren immers al in een groot schipachtige vliegtuig, en die zou binnen een half uurtje vertrekken. Dat vroeg ik aan een oudere dame en die zei me dat.
Ach ik liet m'n ouders er zijn, ze houden van me en zijn zo graag tot op het laatste moment bij me.
Ik ging wel kijken aan de trap waar de anderen bleven..
En was verheugd voor de ontmoeting als ze daar ineens zouden aankomen en ik ze kon omhelzen. Het leek alsof ieder van ons apart was ingescheept, en dat ik er al wat vroeger was..
en dan ging die verdomde wekker!
