non-dualisme

Ik kan me voorstellen dat wij vroeger allemaal zo zaten te mijmeren in het water, en dat pappa ons dan kneep in onze arm en zei; 'Hee wijsneus, droom je dit ook?!?'

Ja en daarna werd ons wel even heel duidelijk uitgelegt wat de "werkelijkheid" is en werden we naar school gestuurd om nog meer "werkelijkheid" te leren.

Het lijkt mij dat elk mens groeit door fases van identificatie met het ik, wil, bezit, geloof en identificatie met de ander (in de puberteit). Jammer alleen, dat de overgrote meerderheid blijft steken in één of meerdere van die identificaties. Prima voor een jongen van vijf, maar volwassenen zouden toch beter moeten weten. Maar ja, van wie?

En wat zouden ze beter moeten weten, volgens jouw?
Dat mensen blijven steken in een fase dat is wel duidleijk als je om je heen kijkt. Maar hoe komt het dat ze blijven steken? Is dat door dat we geleerd worden niets van ons zelf maar alles van een ander te geloven?

Dat het geluk niet te vinden is in de ander, in bezit, macht, geloof etc. Het zijn slechts tijdelijke hulpjes om het geluk te ervaren dat je zelf bent. In een hemel die niet bestaat verschijnen objecten als planeten en zonnestelsels in het heelal, je aandacht trekt naar de objecten en je vergeet dat ze slechts bestaan dankzij de leegte. Vervolgens zeg je; 'IK heb dat bedacht!'

Het lijkt heel logisch allemaal, en toch heel krom.
We blijven erin steken omdat wij van die geweldige hersenen hebben die problemen kunnen oplossen. Er is echter zelden een probleem, dus creëren we die maar. Zonder problemen zijn we nergens, en daar kunnen die hersentjes niet bij.

Of zoals Robert Anton Wilson zegt; We all are looking for the one that makes the grass green.
Niet wetende dat wij dat zelf zijn.

We wisten het wel, maar zijn het weer vergeten. Religies vertellen oude verhalen over het paradijs, een plaats waar geen onderscheid bestond. Maar we plaatsen dat in het begin of aan het einde der tijden, nooit in het hier & nu.

Een paard kijkt alleen waar het gras groen is. Hij zal niet zoeken naar de maker van het groene gras, omdat hij zelf nooit geleerd heeft om gras te maken. Mensen hebben dat wel geleerd. Het is dus logisch voor een mens om te zoeken naar de maker van het groene gras, net zo logisch het voor een paard is om daar niet naar te zoeken. Maar net zoals het paard, kunnen we niet verder denken dan onze eigen beperkingen. Omdat we zelf makers zijn, kunnen we niet begrijpen dat er geen Maker is. Daarom maken we verhalen die we wel begrijpen en maken we een geloof dat past in ons beperkte denken.

Want het niet-weten, daar kan je niets van maken.







We zijn het slachtoffer geworden van ons eigen succes.

Haha, een paard zoekt geen groen gras, die zoekt bevrediging voor zijn noden. "Gras" bestaat voor een paard (en alle andere dieren) niet eens. Laat staan "groen". Met z'n zintuigen vind ie wat ie nodig heeft en heeft er geen "oordeel" over.
En ja, wij hadden dit ooit ook maar vonden het op een gegeven moment (in de bijbel het moment dat ze uit het paradijs gegooid werden) nodig om de wereld te benoemen, een etiketje aan alles te hangen zodat we ons weer een beetje veilig konden voelen. En het is nu vooral handig dat je door middel van die etiketjes anderen voor jou kan laten werken.
Alles heeft z'n voors en tegens, maar het is menseigen om er misbruik van te maken voor eigen voordeel/belang.

Het is niet het groene van gras dat een paard het gras doet eten.