mooi paard, de woorden die ik doorkrijg is
gewillig, en gedwee.
Inderdaad. Hij werkt graag voor me, ondanks dat hij het er soms niet mee eens is. Soms moet ie eventjes werken, en als ik hem dat duidelijk maak, snapt ie het. Lief he? Ja dat is hem!!
jong van hart,dwz, altijd een beetje een veulen gebleven innerlijk.
Dat vind ik nou leuk om te horen, want dat gevoel heb ik al van het begin af aan bij hem. Ik ken hem al sinds hij geworpen werd. Ik wist toen al: Dit paardje hoort bij mij! Hij is nu bijna 10 jaar, en nog altijd heeft hij dat kinderlijke in zich, dat onbezorgde en ontvankelijke. Wat er ook gebeurt! Voor mij is hij echt dat veulen van toen, en ik hoop zeker ook dat dat nooit verandert! Klinkt misschien raar, maar paarden worden 'gevormd' door de mens, en hij blijft gelukkig gewoon paard en zichzelf Het is ook arabieren eigen overigens, dat ze pas op latere leeftijd 'volwassen' worden. Het is dus een Egyptische arabier, 100% volbloed.
Wat fijn om te horen dit! Thnx
Ik zie weinig of geen problemen, dus vrij zichzelf, en is er altijd ..
True...zelfs als we niet samen zijn. En soms doe ik er gewoon niet toe, want dan heeft ie belangrijkere zaken aan zijn hoofd Ook erg grappig.
klein beetje treurnis om iets.
ivm de plaats waar ie soms moet staan? en de wachttijd dat ie soms heeft te doen? Of over een beurtrol?.. snap het niet goed, misschien jij wel?
Beurtrol? De paarden worden wel in een bepaalde volgorde buiten gezet, en Yassim (zijn naam) werd eerst altijd 's middags buiten gezet, maar nu 's morgens, en in een andere wei. Bedoel je dat?
Misschien mist ie inderdaad een bepaald paardje waar ie altijd mee werd buitengezet. Ik zal eens informeren op de stal
ja, het ging al zeker om de weide, en iets van "ergens blijven staan, waar ie niet wilde staan wachten" Kan het zijn dat ie s'avonds dan weer vroeger binnen moet? En daar moet wachten..?
maar heel zeker het wachten op jou voel ik dan, nu.
En verder; treurnis. Ik ben enorm burnout geweest, vlak nadat hij rugproblemen kreeg en we daardoor ten val raakten. Ik viel behoorlijk verkeerd (op mijn rug) en het heeft lang geduurd voordat we er beiden weer bovenop kwamen. Ik met mijn rug, hij met zijn rug. Heeft een half jaar revalidatie gekost voor beiden, en net toen we alles weer oppakten, raakte ik burn-out.
Ik weet dat hij onze tijd samen mist, we hebben nu eenmaal toch een band gecreëerd saampjes. En dat doet mij soms best wel pijn. Ik denk, dat hij dat ook zo ervaart, of vooral mijn pijn oppikt. En nu langzamerhand zijn we weer bezig het wederzijdse vertrouwen op te bouwen
ja dat is het.
pfff, toch niet zo makkelijk hoor,een paardenreading hahaha
Blijkbaar toch niet zo moelijk
Dankjewel!!!