Jouw sprituele bezigheden zijn wereldkundig?

Er zijn wel wat mensen die het weten maar niet iedereen uit mijn omgeving. Ik heb een keer gehad bij een vorige baan dat ik me per ongeluk versprak en duidelijk werd dat ik foto's lees. Nou gelijk mensen met foto's van hun kinderen aan mn bureau en van hun geliefde; of ik even wilde kijken of hij vreemd ging of niet. Daar zit je niet op te wachten natuurlijk, dan wordt je een soort van kermisattractie. Verder tast ik altijd eerst even voorzichtig af bij nieuwe mensen hoe ze er tegenover staan. Als ze daar positief op reageren laat ik een beetje los over wat ik doe, maar zeker niet te veel. Ik heb ooit eens wat kennissen verteld over reiki en werd aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam. Maar gelukkig zijn er ook mensen in mn vrienden- en kennissenkring die zich er wel mee bezig houden en waar ik er open over kan praten. Het blijft aftasten met wie je er wel en met wie je er niet over kunt praten.

Soms zou je willen dat je er open en vrij over zou kunnen praten met iedereen, dat iedereen wel begreep waar je het over hebt en dat iedereen de zelfde dingen kan zien en voelen... Helaas is dat niet zo en moet je jezelf en je familie beschermen. Natuurlijk vind je wel altijd mensen die er ook mee bezig zijn en waar je veel raakvlakken mee hebt en dat is dan wel fantastisch, maar wereldkundig? Nee, nog niet, misschien na 2012

Ik vertel het alleen tegen goede vrienden/kennissen en familie. Iedereen weet wel dat ik anders ben dan de gemiddelde 23 jarige. Ze vragen weleens waarom ik zo apart ben, dan zeg ik gewoon ik loop niet met de groep mee maar ik ben alleen geboren en ga alleen dood dus heb niemand nodig. Tuurlijk heb ik wel vrienden hoor maar de meeste zijn hier ook wel in geinteresseerd. Veel collega's van mij doen ook aan spiritualiteit fotos lezen etc.

Liefs Natalie

Dank je wel voor jullie reacties. Doet me goed om te lezen.

Zelf vind ik het best moeilijk hoe hier mee om te gaan. Op mijn werk weten ze dat ik me bezig hou met sjamanisme en reiki. Was voor mij heel wat om hier open over te zijn. Ik vertel er op het werk verder weinig over, en privé ook weinig, alleen als mensen iets vragen...
Ik ben gewoon mezelf of ik nou reiki, sjamanisme doe of wat dan ook maakt niet uit. Voor mij maakt het niet uit, maar soms voor anderen wel en dat vind ik soms moeilijk. Ik wil dat mensen mij zien als de persoon die ik ben en niet om wat ik allemaal kan of niet kan etc. Ik wil dat ze me op mijn werk wel serieus blijven nemen etc.

Maar ik merk en voel nu dat ik op een punt kom, dat de spirituele kant steeds belangrijker wordt en ik voel dat ik er praktisch richting andere mensen iets mee moet gaan doen. En niet alleen meer voor mezelf mag houden. Om de een of andere reden vind ik dit heel spannend er mee naar buiten treden. Activiteiten gaan organiseren en er mee in de openbaarheid te treden. Even komen de angsten om de hoek kijken. Tegelijkertijd denk ik: Leef! Je hoeft niet in de schuilkelder te zitten als er geen oorlog is. Doet me ook denken aan de fotolezing van Heidelroos. Je kunt de hele tijd bezig zijn met angsten en stressgevoelens, maar dat is zonde van de tijd....
Dus, Pegasusje, aan de slag!

Ik praat er veel met mijn moeder over, omdat ook voor mij nog heel erg zoekende is wat ik nu wel en niet kan
Ik probeer ook dingen uit zoals reiki en vraag dan een dag later of het effect heeft gehad.

Qua spiritueel vlak is het voor mij nog vreselijk zoeken, ik lijk dingen te voelen maar door mijn onzekerheid denk ik dan vaak ach het zal wel niet kloppen terwijl later juist het tegendeel bevestigd wordt. Fotolezen behoort niet tot mijn gave en door dingen heen kijken.
Wel heb ik het idee dat ik iets met dieren heb maar ook hier ben ik nog erg zoekende in.

Iedereen uit mijn omgeving weet het, ik ben niet van plan me te verstoppen.
Vorig jaar heb ik een interview gegeven in ons personeelblad (gemeente "s-Hertogenbosch) soms krijg ik leuke reacties, soms mindere.
Dat maakt niet uit, ieder mag zijn mening geven net zoals ik het recht heb om te leven zoals ik denk dat goed is.

Tja, ik weet niet of iedereen het weet in mijn omgeving. Ik ben ik met de gaven die ik heb en waar ik in geloof [[of wat ik ben]]. Ik verstop het niet, loop er niet mee te koop, ik ben gewoon mezelf.

-xxx-

Een kleine kring bekenden weet wel dat ik reiki doe en me bezig houd met allerlei zaken op dit gebied. Daarbuiten ben ik heel erg voorzichtig. Met name als het gaat om collega's.

Ik heb een groep mensen waar ik veel mee kan delen. Sommige zijn ook collega's. Ik loop er niet mee te koop, maar ik ontken niets wanneer gevraagd en ik verstop me niet. Ik ben alleen voorzichtig vanwege mijn echtgenoot, die heeft liever niet dat iedereen hem aanspreekt op het anderszijn van zijn vrouw. En dat geldt helaas net zo hard voor zijn collega's als voor zijn familie...

Ik ben niet anders. Ik ben mezelf.

Als ik merk dat mensen de 5D kant opdenken, tast ik af tot hoever dat gaat. Tot dat nivo hou ik het gesprek of als ze meer vragen, natuurlijk, graag. Nooit specifiek en alleen daarover. Maar gewoon zoals het in het gesprek past met de inzichten die daarbij kunnen passen.

Het is een feit dat we hoofdzakelijk in een 3D wereld leven. Daartussen schipper ik wat.

Voor mij persoonlijk geldt dat ik steeds meer mensen omzelf krijg die ook 5D gericht zijn. En daarmee kan ik zaken bespreken die mij bezig houden of informatie vragen.

Wat versta je onder 5D?

Voor mijn familie houd ik het stil, behalve voor mijn moeder.
De helft van mijn broers zijn in de kerk getrouwd, de andere helft is zo rationeel dat ze het woord 'gevoel' al als zweverig beschouwen.

Bij mijn collega's is het heel verschillend, toch ook wel heel conventioneel. Ik heb twee werkplekken en merk duidelijk verschil. Op het kantoor alleen maar christenen , maar bij de fysio wel denkers die niet terugdeinzen voor reiki e.d.

Tussen mijn vrienden en vriendinnen zit van alles wat: van zeer spiritueel tot zwaar christelijk en alles ertussen in.
Vooral met vriendinnen wordt er niet tot nauwelijks gesproken over wat de dames bezighoudt. Het lijkt steeds vaker voor te komen dat de mannelijke vrienden die ik heb er makkelijker over praten dan de vrouwen.

Ik selecteer de mensen er niet om: de ene relatie is nou eenmaal heel anders dan met de ander, en ook de gesprekken zijn daardoor heel verschillend.

Eigenlijk weten de meeste mensen het wel in mijn omgeving. Zeker nu ik een opleiding tot hollistisch therapeut aan het volgen ben, kan ik er niet meer omheen. Ik merk ook wel dat mijn omgeving het eigenlijk ook wel normaal vindt en er niet meer raar over doet. Dat komt vooral ook, omdat ik er zelf ook steeds normaler en opener open doe. Dat zorgt er bij mij voor, dat ik geen rare gezichten krijg.

Ik denk dat dát ook de issue is, des te normaler je er zelf mee omgaat, des te opener je erover bent, des te meer begrip en respect je krijgt. Ook jij zal er niet mee te koop lopen, maar je zal het zeker niet verstoppen

Nee. Sinds vorig jaar ben ik er wel wat opener in geworden, en heb ik zelfs een bedrijfje gestart.
Mijn ouders en mijn vriend weten enigszins wat, maar ook niet alles. Sindskort een gelijkgestemde ontmoet, waar ik alles mee kan bespreken, want zeg nu zelf...iemand vertellen dat je eindelijk weer lichtbollen ziet, en gidsen, en voorspellende dromen hebt...komt niet echt aan Meeste mensen vinden je dan rijp voor het gesticht, haha.
Ik begin er nu zelf eindelijk wat opener in te worden, en een aantal vrienden beginnen het een beetje te snappen, en zelfs door te vragen. Nu ook een aantal fotoreadings aangevraagd gekregen, en vragen over entiteiten enzo.
Dus het komt wel
Maar dat is mijn taak: mensen helpen om wakker te worden.
Moet ik wel eerst weer op mijn eigen gevoel leren vertrouwen. Hard mee bezig nu!

En hoe ik ermee omga? Steady as it goes
Het is, zoals het is, hihi