Advies voor mijn oudste

Beste mensen,

nu zit ik toch even met een dilemma. Mijn oudste dochter en a.s. schoonzoon hebben iets heel naars meegemaakt in huis, en met name mijn dochter komt er niet los van.

Het is een nogal gruwelijk verhaal, en als je daar niet tegen kunt, lees het dan maar niet.

Mijn dochter M had al twee jaar een dwerghamster, en deze is meeverhuisd naar Zwolle. Ze woont nu ong. vijf maanden samen met D. Samen hebben ze een maand of twee geleden een redelijk jonge kat aangeschaft, ik schat dat ze nu een klein half jaar oud is. Omdat deze kat (Siepie) nogal veel belangstelling had voor de hamster, is deze verhuisd naar de slaapkamer, alles is gelijkvloers. De kat zat altijd in de huiskamer, en ze waren heel secuur met het dichtdoen van de slaapkamer. Tot gistermorgen. Tijdens het opruimen van wasgoed is de kat naar de slaapkamer gegaan en M en D hadden niet door dat zij daar was. M komt binnen en ziet Siepie spelen met iets grijzigs, maar veel te klein voor één van haar speeltjes. M roept: Siepie heeft Shiva!, waarop D haar wegtrok en zei: blijf jij maar in de kamer! Ik ga wel kijken. Hij liep naar de kooi en M ging toch de kamer in om de kat te pakken. Ze keek naar de kooi en zag dat Siepie de hamster door de tralies heeft geprobeerd te trekken. Het beestje zat klem tussen de tralies, en Siepie had het achterlijfje - een klein staartje en 2 pootjes - in zijn bek, en de rest hing tussen de tralies. De oogjes puilden zowat uit het kopje. Een gruwelijk gezicht. Het beestje was al dood, en D heeft de tralies omgebogen om het beestje er fatsoenlijk uit te krijgen. M belde mij en zat te hyperventileren aan de telefoon. D heeft ondertussen alles opgeruimd en alles in een vuilniszak gedaan. De kat kan er niks aan doen, het is instinct.

Het is gruwelijk, het is verschrikkelijk, en ze zijn er allebei overstuur van, nu nog steeds. We waren er vandaag, en ze bleef er over doorpraten. Ze blijft steeds dat beeld zien, zegt ze, de hele dag door. Ze komt er niet los van.

Achteraf is het jammer, dat ze er niet aan meegeholpen heeft om op te ruimen, maar het beestje was door de helft en ook niet meer vast te houden, op welke manier dan ook.

M probeert zich steeds te verplaatsen hoe het gegaan moet zijn, en hoe het voor het hamstertje geweest moet zijn: ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ze een manier moet vinden om het af te sluiten, of in ieder geval uitdrukking te geven aan haar gevoel. Ik zei haar: teken wat je gezien hebt, probeer het, maar ze zei dat ze dat niet eens kon!
Ze raakte daarstraks weer overstuur.
Ik had het allemaal heel summier verteld aan de jongste, maar D heeft het haar vanmiddag iets gedetaileerder uitgelegd, en ze was aanvankelijk boos op me omdat ik niet alles verteld had: maar nu baalt ze toch dat ze de details weet want ze is bang dat ze niet kan slapen.

Maar dat is niet mijn vraag. Hoe kan ik mijn oudste nu het beste ondersteunen? Ik weet, dat hier veel dierenliefhebbers zijn, en misschien hebben jullie een idee? Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die dit belachelijk vinden, maar ik vind het echt heel erg wat ze gezien heeft, en wat er gebeurd is. Ik zit er echt mee, want ik hoop niet dat ze hier heel erg lang last van blijft houden.
Vrijdag komen ze hier eten: mijn jongste zei al: dan mag ze Baileys - haar hamster - wel even vasthouden, misschien kan ze het dan iets beter verwerken. Dat vond ik wel een goeie. Iemand nog een idee?

Groetjes van een bezorgde moeder.