Reumatische en zenuwpijnen

Wat je beschrijft lijkt me wel erg heftig Jan. Niet iets om je even overheen te zetten. Ook niet iets wat je met simpele middelen op kunt lossen.

Wat je wel kunt proberen is om er op een positieve manier mee om te gaan. Kijken naar wat je wel kunt, waar heb je plezier in, waar geniet je van enzovoort.

Kun je ons ook iets vertellen van de verandering die je voelt?

Liefs Jorine

Hallo Jorine,

Dat wat er met me gebeurt is voor 4 jaar terug dat kwam heel plotseling, ik ben altijd pannendekker geweest van beroep en ik was net 3 jaar als zzp-er aan de gang en het liep allemaal goed,ik had nooit geen lichamelijke klachten daarvoor gehad, tenminste niet meer of minder dan een ander, maar goed toen wel en het waren toen echt ontstekkingen in mijn gewrichten, die zijn er nu niet meer om het maar kort te houden want ik kan er heel veel over tyoen maar nu heb ik na door de mri te zijn geweest een versleten bovenste ruggewervel en nekwervel wat niet meer hersteld, valt mee te leven, echt waar maar ik heb ondertussen wel veel zenuwpijnen gekregen waar ik het wel heel moeilijk mee heb gehad en daardoor ook geestelijk ben terug gevallen omdat ik maar niet kon werken... ik werk al vanaf mijn 16de... en altijd zware beroepen waarvan dat dakdekken meer als 20 jaar, een heerlijk beroep en waar ik ook van genoten heb maar nu heb ik er vrede mee en dat ik ook wat anders kan gaan doen als ik er klaar voor ben want dit heeft wel zo moeten zijn om mij tot stilstand te zetten want ik heb bepaalde dingen in mijn leven meegemaakt waar ik aan voorbij ben gelopen waar ik eigenlijk meer aandacht aan had moet schenken... foei tis al een heel verhaal merk ik maar het is ook weer volle maan bijna en daar heb ik ook veel mee te doen, alles speelt een rol in mijn leven, ik heb een zusje die in 1964 is overleden en ze is deze maand 45 jaar geleden gestorven, zij is overleden aan leukemi, een hele agresive vorm, binnen een paar maanden was ze overleden maar ik ben 1 jaartje jonger dan haar maar had een héél innige band met haar, durf wel te zeggen nu dat ik nog nooit zo'n sterke liefde heb gevoeld als bij mijn zusje toen wat ik de laatste paar jaren in mijn leven weer steeds heftiger ben gaan voelen... ik ben geboren groninger maar wij zijn toen ik 10 was verhuisd naar brabant en ik heb daar 33 jaar gewoond en i.v.m. mijn werk en nieuwe vriendin in den haag, na 19 jaar huwlijk ben ik gaan scheiden, gelukkig gee kinderen, maar toen ben ik in 2004 verhuisd naar den haag, mooie tijd gehad maar toen werd ik ziek en de relatie liep ook stuk, geen geld meer omdat ik zzp-er was en ik moest uit mijn huis omdat de huisbazin geen papieren had om de woning te verhuren... ik dus terug naar mijn moeder hier in 't zandt, terug vlak waar ik geboren ben maar ook vlakbij waar mijn zusje begraven ligt... ik stop er maar mee want het is nu al heel veel volle maan hé, dan krijg ik altijd heel veel energie en ik hoef bijna niet te slapen :), het is heel wat en hoop dat je het niet erg vindt, anders gewoon zeggen, eerlijkheid duurt het langst en de antwoorden hoeven niet altijd plezierig te zijn om verder te komen.

Hartegroet

Jan

Lieve Jan,

Het verliezen van een zus als je zelf nog zo jong bent, dat grijpt zo ontzettend in. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar wel gezien bij anderen. Het is heel moeilijk. Zoiets blijft je leven bepalen voor veel mensen, en zo te zien ook voor jou.

De liefde die je voor haar voelt en voelde is heel puur en mooi. Maar denk eraan dat je het misschien ook wel iets teveel romantiseert. Pas erop dat het niet je verdere leven blijft beinvloeden hoor, ze is vast vaak bij je en wil je ook verder helpen denk ik, dat doen de meesten. Heb je het gevoel nog een soort van contact met haar te hebben?

Ja en als zzp-er ben je eigenlijk heel erg kwetsbaar. Het lijkt zo mooi om zelfstandig te zijn, maar het heeft wel een aantal risico's, en die heb jij helaas ondervonden. Je werkt keihard en als er dan iets mis gaat is er niets om op terug te vallen. Heel hard vind ik dat altijd.

Wat ik je vragen wilde, is of ju nu iets hebt gevonden waar je je mee bezig houdt. Waar je al je ziel en zaligheid in kwijt kunt zeg maar, je passie laat leven, dat soort dingen. Want dan kun je als het ware een nieuwe weg inslaan.

Liefs Jorine

Goeiemorgen Jorine,

Jah, ik ben me er heel goed van bewust dat ik hier niet in moet doorschieten van mijn zus, maar het is nu ook pas sinds een kleine 3 jaar weer dat ik haar grafje kan bezoeken en dat ik me daadwerkelijk me ook hier weer thuis voel, ik wilde voor geen goud hier weer ooit in het noorden wonen maar ja, door mijn ziekte werd ik wel gedwongen lijkt me zo...maar dat ik haar voel, ja,dat doe ik al mijn hele leven, zij beschermt me ook tegen nog groter onheil, ze laat me wel de lessen zien/voelen maar tot zover altijd... ik heb behoorlijk wat rottigheid meegemaakt in mijn leventje waaronder een vader met losse handjes en een zware drank probleem en meerdere verkrachtigingen in mijn leventje en 14de tot 16de gips lopen vanwege een kromme rug toen al en wat ik toen niet meer kon en wat mijn lust en leven was, dat was zwemmen... maar goed, op jou vraag wat ik nu nog doe, heb toen ik hier kwam behoorlijk in de put gezeten en ben nu bij Lentis, een soort vroegere GGZ zeg maar, maar dat is niet nieuw voor me want ik loop al vanaf mijn 17de in de pschiatrie, dus ik ben er bekend mee alleen voor mijn 30ste waren de depressie's niet zo hevig maar na mijn 30ste werden ze heviger en ze kwamen korter op elkaar... ik heb een huwlijk van bijna 20 jaar achter de rug en ben gescheiden in 2001, mijn nu ex-vrouw vondt op een gegeven moment dat het mijn probleem was en dat ik het zelf maar op moest lossen, het was een moeilijke beslising maar heb de knoop toen maar door gehakt... heb toen nog 2 relatie's gehad van plus minus 2 jaar maar dat liep ook niet, vooral de laatste niet foei, een vrouw met 4 kinderen... wat een chaosche en wat heb ik me laten gebruiken, maar ik denk dat ik wilde weten hoe het was om met kinderen om te gaan in een relatie want dat kende ik nog niet... niet gauw weer althans niet zo een goeie les voor mij maar het was ook meer de angst om alleen te komen staan wat er ook gebeurde en waar ik het heel moeilijk mee heb gehad, ik woon ookbest wel achteraf in een klein dorpje en achter de toren, een kerk... maar nu, ik zou niet meer weg willen, ik heb een heerlijk huisje met ales erop en er aan, een garage waar ik weer geregeld wat knutsel en overdag ben ik in dagbehandeling om niet alleen te hoeven zijn en nog steeds wel veel gesprekken, jah... het valt allemaal niet mee, deze maand, 11-12-1964 is ze overleden en het is ook nog eens volle maan, ik heb vannacht gelukkig 3 uurtjes geslapen maar ik heb de afgelopen 5 nachten in totaal nog geen 10 uur geslapen maar ik heb ook pretnison om de pijntjes te onderdrukken en die moet ik ook niet onderschatten wat het allemaal betreft... en de 31ste van deze maand moet ik naar de internist want mijn bloed was ook niet goed bij de laatste prik, bloedarmoede en mijn bezinksel was veel te hoog... toen ik het hoorde storte ik wel even in, dacht nu dit weer want ik voel me al enkele maanden heel moe en konstant ziek zeg maar, een paar dagen goed maar de meeste dagen ziek... maar goed ik heb het naast me neergelegd en wacht af wat de internist brengt, denk dat ik daarom nu ook zo druk ben alhoewel het herkenbaar is bij mij hahaha, ben ook wel een druk baasje als het goed met me gaat en wat ik zeg, ik voel me weer heerlijk waar ik nu woon en leef en dat maakt heel veel uit.
Nou weer en best verhaal en ...

Dank je voor het aanhoren van mijn verhaal want het is lang geleden dat ik dat heb gedaan, heb ook bijna en jaar lang niet meer achter het internet gezeten, wist niet meer wat er mee te doen... maar goed, deze site spreekt me heel erg aan en heb al leuke reaktie's mogen ontvangen en dat doet mee heel goed, het geeft me ook weer energie.

Maar wat betreft waar ik mijn ziel en zaligheid in kan stoppen... ik doe ook wel al een klein beetje mensen helpen via een clientenraad daar waar ik zit, mensen die ook problemen hebben en waar ik een luisterend oor geef of gewoon een praatje maak, nog heel voorzichtig hoor want ik heb voor nu ook nog genoeg aan mezelf maar in het verleden heb ik dat ook vaker al gedaan, luisteren naar anderen die het ook moeilijk hebben en bij elkaar steun zoeken want je heb toch snel raakpunten met elkaar op zo'n afdeling en ikzelf heb daar een hele goeie vriendin aan overgehouden, niet als in een relatie want zij heeft een relatie en dat is heilig voor mij maar als vriendin, wij lijken wel een beetje broer en zus maar voor de rest bij mij in de groep zitten hele leuke mensen waar ik een halve dag mee optrek en die andere vul ik zelf en ik kom teeds meer tijd te kort overdag, maar ja het zijn ook korte dagen nu en het is snel donker... plus ik heb nog 2 lease honden tot mijn beschikking waar ik mee kan wandelen als ik dat wil, dus ik kan me goed vermaken zolang mijn lichaam het maar toe laat maar die heeft mij de afgelopen 2 a 3 maanden nu in de steek gelaten maar ik voel me sinds een week weer aan de betere kant

Nou, ik zal er maar een eind aan breien want het is alweer heel wat...

Hartegroet Jan

Het mooie aan deze verhalen, vind ik dat je het verteld vanuit inzicht van "waarom" iets in jouw leven gebeurt.
Hier en daar merk ik nog wel een ietsjes te veel vasthouden aan het gevoelige, het emotionele, het drama (goedbedoeld woordje hoor),
maar ik denk dat in jouw een poeet schuilt,
een schilder of een schrijver,of een muzikus en dat je het emotionele dat bij jou fel kan gevoeld worden, (maar ook gekoesterd en omarmt) in mooie creativiteit naar buiten gaat brengen.
Das misschien nu al aan de gang, maar zeer zeker toekomst.
En op die wijze ga je dat omkeren naar een kwaliteit dat ook harten van anderen kan beroeren.

Liefs
Bellefleur

Hey Jan ...
Wat een herkenbaar verhaal. Ik heb het dan vast niet zo heftig als jij, maar in grote lijnen lijk je wel een beetje op mij Of ik op jou, want jij bent ouder. Maar depressies, het meer ziekzijn gevoel dan goede dagen, het heerlijk vinden in het onthaaste Hoge Noorden wonen [ik woon in de roos van NO Groningen], op dit moment op een punt in mijn leven waarop het wel lijkt dat ik mijn passie op zal moeten geven
Ik vind je stoer en net als Belle vind ik het super dat je vertelt vanuit het "waarom" ... tenminste, dat probeer je te vinden. Ik leer van je, Jan!

Liefs,
Mar

Hallo Bellefleur,

Weet je dat dit wat je schrijft mij heel erg roerd... ik ben al een paar dagen heel druk in mijn garage om nieuwe buiten en binnenverlichting aan het aanleggen, met alle plezier van de wereld weer want ik heb heel lang niets kunnen doen door vermoeidheid, pijn, geen zin en noem maar op, maar sinds een dag of 8 heb ik heel veel energie en ik voel ook heel sterk mijn zusje, ik ben afgelopen week nog even bij haar geweest en er staat nog altijd zo'n ouderwets ploempotje op van beton wat helemaal verweerd was en het tinnen dekseltje dat paste ook niet meer goed, ik wilde het al langer mee naar huis nemen maar mijn garage was niet opgeruimd en ik voelde me er ook niet prettig in... ik heb hem nu helemaal opgeruimd mijn garage, ik heb mijn gereedschap weer gesorteerd, ben héél veel kwijt maar dat geeft niet, komt in de loop van de toekomst wel weer terug... maar ik heb het bloempotje weer helemaal gemaakt en het staat er weer, hij was ook lek... jah, tis allemaal vreemd wat er de laatste tijd met me gebeurt, de 11de van deze maand is ze precies 45 jaar... dood, ik vindt het een verschrikkelijk woord... ik rijd iedere dag naar lentis in Delfzijl naar gebouw waar ik de dagbehandeling volg maar dat is ook richting Farmsum, ligt er 1 km vanaf dus als ik daar ben dan ben ik ook dicht bij mijn zusje en nu met deze dagen, ik reed er vanochtend heen en ik moest gewoon spontaan huilen... echt waar, als ik er nu weer aan terug denk, ik heb in huis ook een soort altaartje, staat mijn zusje op, mijn opa, mijn nichtje van 12 jaar die in 1995 bij een verkeers ongeval is omgekomen ... ja, dat is toch wel heel belangrijk vor me, voor me geworden in de loop van mijn leventje ... ik begrijp jou woordje van drama heel goed hoor maar het is inderdaad dat stukje wat ik heb mee gemaakt met mijn zusje dat draag ik in mijn hart alsof was het het kostbaarste bezit van mijn leven en dat is het eigenlijk ook want veel goeds heb ik daar tegenover ook weernniet mee gemaakt alleen ik zocht altijd naar het waarom, dat is niet belangrijk meer, dat is allemaal geweest, het is belangrijker hoe ga ik nu verder met al die wetenschap want ik heb gisteren ook te horen gekregen van mijn arts/psyciater en mijn persoonlijke begleider dat ik eigenlijk mijn hele leven in meerdere of mindere mate hulp zal blijven nodig hebben ... ook dat heb ik moeten accepteren dat ik niet meer kon werken, ik heb altijd hardt gewerkt en ... ik heb me er bij neergelegd nu dat ik er iets anders voor in de plaats mag zoeken en inderdaad ik doe heel graag schrijven en luisteren naar muziek ...

Het is allemaal wat om ouder te worden en iedere keer dacht ik er te zijn want dit is niet mijn eerste opname, ik ben nu dan wel niet opgenomen geweest maar in de loop van mijn leven... ik was 17 toen ik voor het eerst met de psychiatrie te maken kreeg ... ik ben eigenlijk nu ook al weer 10 jaar bezig met vallen en opstaan, in 1998 kreeg ik een beste klap en daar is het eigenlijk allemaal gaan rollen, een opname van 3 maanden werden er 12 en toen in 2001 gescheiden wat toch ook weer rouwen was ondanks alles, toen weg uit mijn bekend gebied waar ik toch mijn grootste deel van mijn leven heb doorgebracht ... ik wilde nooit en te nimmer hier terug te wonen ... nee, dat nooit want als ik hier al heen reed toen ik nog in brabant of den haag woonde, ik stikte zowat en wilde zo snel mogelijk weer weg, weg uit deze braggel (klei) maar ik ben toch een echte grunninger weet ik nu want nu wil ik hier niet meer weg, voor geen goud, ook niet waar ik woon, ik woon heerlijk rustig achteraf en heb alle tuimte hier weer om tot mezelf te komen ... ik heb nooit geloofd in toeval, alles heeft een reden, een doel ...

Foei , ik kan wel door blijven tikken maar brei er toch voor nu een eind eind aan ... ik wilde een plaatje uit mijn afbeeldingen toevoegen maar dat lukt me nog niet

Met een warme Hartegroet,

Jan

Hallo Mar,

Ik vindt dat het niet zoveel uitmaakt of je het nu wel of niet zo heftig hebt want in jou beleving daar heb je het toch met jezelf te doen en als je dan pijn hebt doet het altijd zeer, dus als het echte pijnen zijn en waar ze dan ook vandaan mogen komen, pijn is pijn en daar valt niet mee te spotten vindt ik, wel de manier hoe je er mee omgaat, ik heb er nooit naar omgekeken wat mezelf betreft, maar ik wist ook haast niet beter omdat ik er al heel vroeg mee in aanraking kwam, ... ik krijg ook sinds kort psycho motorische therapie en dat maakt me niet aleen heel veel duidelijk maar ook vooral hoe dat ik in mijn hoofd zit, ik wil alles verklaard zien maar dat gaat niet met alles, bijna niets als het er op aankomt, er wordt ons al heel vroeg, onbewust hoor, ik kan gelukkig heel goed praten met mijn moeder over het verleden, maar we worden al heel vroeg op ons denkvermogen aangestuurd maar waar blijft dan het gevoel ... vooral als je een gevoelsmens bent en of je dat nu in je hebt zitten of door de gebeurtenissen in je leven ... ik ben het altijd al geweest, een gevoelsmens, ik keek en lette altijd heel goed op hoe dat mensen met elkaar omgingen en eerlijk gezegd, ik begreep er niks van en begon me dus als kind al terug te trekken want ik vondt ze niet lief en aardig, vooral mijn vader niet ... en ik heb er nog wel een paar meer meegemaakt die me al vroeg hebben beschadigd maar ik heb me altijd 1 ding voor ogen gehouden en dat is toch wel iets wat ik van mijn zusje heb mee gekregen, ik doe een ander niet aan wat een ander mij aan heeft gedaan ... maar daardoor heb ik mijzelf wel veel laten aandoen zie ik nu maar toen ... tot dat ik zo'n jaar of 38 was zeg maar, ik wist niet beter, ik dacht gewoon dat het zo hoorde en wat ik zeg, dat stukje onvoorwaardelijke liefde wat ik altijd voelde van mijn zusje dat maakte mij altijd weer sterk, maar mijn emmertje was toen wel leeg en ik besefte me ook steeds meer dat ik alleen verder moest om weer te komen waar het eigenlijk allemaal was begonnen, weer helemaal terug naar mezelf en dat is nu waar ik op het moment ben na ruim 10 jaar en ik woon hier nu weer bijna 3 jaar, heb weer een mooi huisje waar ik me geweldig in voel, ik geniet waar ik woon, helemaal achteraf, achter de toren noemen ze het hier en links loop ik het bos in en rechts de weidse akkerlanderijen ... ik ben nu pas tot rust gekomen na 3 jaar maar ik ben er nog lang niet hoor, wanneer wel trouwens want ik hoop nog veel te mogen mee maken en ook te leren want ik mag dan wel ouder zijn maar dat maakt niks uit want van jongeren kun je ook leren, ik had dat altijd in mijn werk ook al daarom genoot ik er ook zo, ik had zelf altijd een ploegje bij me wat ik moest lijden maar ik werkte zelf ook altijd mee en vaak met jongeren en dat vondt ik heerlijk want ik ben daardoor toch wel jong gebleven, ik heb echt genoten van mijn beroep en ja, het heeft me voor een deel ook heel lang op de been gehouden maar tegelijkertijd was het ook een grote valkuil voor me want ik luisterde niet naar mijn lichaam ... dus mijn passie is ook weg maar ik rouw er nu niet meer om want ik heb wel alle vrijheid om nieuwe dingen te gaan ontdekken en dat doe ik ook heel graag, en ik vindt het hier ook heel fijn op de site, wil me er straks nog wat meer in gaan verdiepen maar op het moment ben ik even heel druk met mijn garage, ben even pijnvrij omdat ik een stootkuur heb gehad van prednison en vandaar dat ik nu ook eigenlijk pas voel weer hoe het voelt om eens geen pijn te hebben want ik ben toch wel over het algemeen positieve ingesteld maar die pijn vreet ook energie merk ik nu, maar er is nog meer met me aan de hand want mijn bloed is ook niet goed en daarom moet ik de 31ste naar de internist, eerst was ik lichamelijk nooit ziek, ja, huis tuin en keuken kwaaltjes, maar niet meer als dat, ben zelfs nog nooi geopereerd of wat dan ook, ook nooit in het ziekenhuis gelegen behalve dan voor mijn depressie's maar nu de laatste tijd, ik ben ook heel erg vermoeid geweest en het kan allemaal er mee te maken hebben omdat ik toch hard aan mezelf werk ... het kost een hoop energie maar het levert ondanks alles nu ook voor het eerst in mijn leven resultaat op voor mezelf en dat maakt heel veel goed

En of ik stoer ben ik vindt het wel grappig dat je dat zegt maar dat ben ik absoluut niet ... ik heb me nog nooit meer gevoeld dan een ander terwijl ik dat eigenlijk af en toe best wel had mogen doen maar goed dat WAS en leren, ik leer ook van jou hoor want wat ik zeg, leeftijd speelt hierin geen rol, daar waar ik iedere dag vertoef in Delfzijl daar heb ik ook veel kontacten met mensen die de helft jonger zijn dan ik maar ik respecteer ze net zo als ook de oudere mensen die daar ook bij mij zitten ... leren kun je van iedereen als je er maar voor open staat en niet gelijk een vooroordeel hebt ... nou, tis wel weer mooi geweest ik had vanavond nog even in de garage gewerkt en was best wel moe daarna, en was even gaan liggen, foute boel vandaar dat ik nu wakker ben want slapen dat doe ik nog altijd maar een paar uurtjes, zit er nog ingebakken van mijn werkzaam leventje

PS, maar ik vindt het ook wel wat hebben hoor de nacht, luister graag naar mijn muziek en ben nu lekker aan het tikken

Warme Hartegroet,

Jan

En zijn oorzaak en gevolg!
wat nu zo leuk is, is dat ik door jouw schrijven heen voel dat je - jij als jijzelf dus - je leven toch in eigen handen neemt, door veel te aanvaarden, ondanks dat je misschien altijd hulp zal blijven behoeven.
Daardoor zal het gevolg...of beter gezegd het VER-volg van je leven helemaal anders zijn dan daarvoor.
Je bent vernieuwd, verijkend, door bijna heel veel doorgegaan.. en die OORZAAK zorgt voor een betere, een mooiere, een warmere toekomst.. en dat is alleen maar puur aan jouw zelf te danken!
zie toekomst als " dat wat jou toekomt", maw.. jij hebt daar recht op, en dat recht ben je aan het nemen!
schitterend!

Hallo Bellefleur,


Wat heb je dat mooi gezegd, dat is ook preies wat ik bedoel en voel, ik heb een heleboel 'moeten' accepteren maar nu ik dat eenmmaal gedaan heb, jah, ondanks alles ben ik toch zeer tevreden zoals het nu gaat

Warme hartegroet Janneman

Lieve Jan,

En DIT stukje is een stukje die ik zó herken. Ik zit er alleen nog middenin >> ben ook kostwinnaar, dus wat moet ik dan. Daardoor kijk ik ook veel te veel om me heen dan in mezelf. En daar ben ik nu hard mee aan het werk. Maar het is zo verdomd moeilijk

Dank voor je gedachtengangen, hoop dat je dat nog vaak hier neer zult zetten. Want ik wéét het wel hoe het moet, maar dan wel bij een ander. Ik werk nu hard aan het stuk wat IN mezelf zit.

Liefs
Mar (uit Winschoten)

Goedemorgen Mar,

Ja, het is ook heel moeilijk om te accepteren dat je (ik) chronische ziek ben, ik kreeg al het advies in 2001 van het UWV om niet meer aan het werk te gaan, althans niet wat ik gedaan had, (dakdekker) maar ik was toen net gescheiden en ik heb de stempel bipolair 2 mee gekregen en was toenertijd heel hyper, manische kun je wel zeggen want ik kon alles weer aan, ik had een leuk flatje en ik voelde mij daar thuis waar ik toen woonde, leuke buurtjes en zo, ik ben weer terug geegaan naar mijn oude baas waar ik weer terecht kon en zo kwam ik er weer in en het ging best wel goed, zo goed zelfs dat ik in 2004 als zzp-er verder ben gegaan, had ik nooit moeten doen maar dat is achteraf want ik zit daar nu nog van op de blaren omdat ik eind 2005 ontstekkingen kreeg in mijn gewrichten, nooit ziek geweest lichamelijk en nu ik voor mezelf bezig ben ... tjee wat was ik kwaad, ik heb toen nog 1 jaar aangemodderd maar het ging niet meer en ik heb alles opgezegd in 2008, maar ik woonde ondertussen ook in Den Haag omdat ik een nieuwe vriendin had ontmoet en ik had veel werk in de buurt van Den Haag, maar toen ik ziek werd ging de relatie ook snel naar beneden, het is ook heel moeilijk leven met iemand die bipolair is want ik storte volledig in, ik had geen energie meer ... maar goed, we besloten uit elkaar te gaan en ik ging een kamer huren en daar kwam ik toch wel weer tot mezelf, voelde me best wel thuis in de gote stad maar de vrouw waar ik de kamer van huurde had niet de nodige papieren en ik moest binnnen 1 maand he huis uit net zoals mijn mede bewoners, ik wist nergens anders heen te gaan dan mijn moeder maar ik wilde absoluut niet meer in het noorden wonen en vooral niet in het gat waar ze woonde, er is hier niks te doen, een winkel hebben we hier niet en het is gewoon saai hier.

Achteraf bezien nu is dat het beste wat me had kunnen overkomen, ik wilde maar niet luisteren naar mijn lichaam, ik was/ben zo gewend aan die pijnen dat ik het normaal ben gaan vinden, ik wist niet beter, maar nu ik daadwerkelijk tot rust ben gekomen en dat is niet zonder slag of stoot gegaan want ik heb het hier heel erg gehaat en ik ben hier ontzettend eenzaam geweest, ik woon nogal achteraf, helemaal vrij wat dat betreft en dat bevalt me nu ook heel goed, ik zou niet meer anders willen, althans voorlopig want je weet maar nooit hoe het balletje rolt in het leven, ik zeg voor mezelf dat het allemaal zo heeft moeten zijn, ik heb een overleden zusje, deze week, vrijdag is ze precies 45 jaar dood en ik heb altijd veel aan haar gedacht, zij is altijd bij me, mijn bescherm engel maar deze maand voel ik haar sterker dan ooit, heb ik altijd al gehad hoor, ook met mijn verjaardag, er is toen ook wat voorgevallen wat ik te danken heb aan mijn vader, maar toen ik nog jonger was, ben nu ook nog jong hoor maar toen raakte ik altijd van te voren van de rel en ik kon het niet thuis brengen totdat ik met mezelf ging werken, bewust/onbewust want veel dingen gebeuren niet zomaar maar als je ze ziet dan kun je een hoop terug halen en een mens kan raar reageren, of raar, je kunt een hoop verklaren waarom je bijvoorbeeld heel erg gestrest raakt in een bepaalde periode van het jaar, ik heb dat tenminste wel en ik heb nu weer een hoop kunnen terug halen van het hoe en waarom en dan is het ook niet zo gek dat ik eigenlijk alleen maar aan het overleven was in plaats van te leven ... maar het valt allemaal niet mee, ook als je weet wat er aan de hand is, het is en blijft moeilijk, ik heb af gelopen week te horen gekregen dat ik hier voor mijn hele leven behandeld moet worden, soms veel soms weinig, ik herken dat wel want ik heb fase's zoals nu dat ik super druk ben, hyper dus want ik ben nu niet te stoppen, heel weinig slapen en gewoon ook dingen zoeken ook al is het schoon , maar ja daar werk ik nu aan om dat onder kontrole te krijgen want als ik zo door ga als nu dan raak ik weer in een depressie en dat wil ik koste wat kost voorkomen.
Maar het weekend is weer voorbij en weer een nieuwe week om aan mezelf te werken en ik ben in dat opzicht voor het eerst blij dat alles nu op zijn plaats valt en dat ik nu ook de juiste hulp krijg, maar dat ik niet de juiste hulp kreeg dat lag meer aan mij dan aan het GGZ zeg maar, ik had nog altijd die drang om te (moeten) werken ... dat is nu sinds kort weg en heb geaccepteerd dat ik een chronische ziekte heb.

Een warme Hartegroet

Jan

Misschien door niet te zeggen "kostwinnaar".
ik heb even op dat woord zitten turen... Kost en winnaar. Je wil een winnaar zijn. Dus je geeft niet af/op/toe//enz...

Daardoor maak je je leven tot een strijd.
Waarom vervang je dat woord "kostwinnaar" niet in "Gelegenheidswerker".. ohneeeee, voel ik jou al denken,
want dat voelt aan als een stapje achteruit, ook tov de anderen.
Zie je, hoe je met jezelf omgaat?

het is trouwen niet "kostwinnaar" maar kostwinner!

@ Jan - bedankt weer voor je stukje gedachtengang


@ Bellefleur
Jouw woorden ga ik laten bezinken, ga ik op me in laten werken, want je Weet dat daar mijn Kern van mijn Waarheid in schuilt.


Liefs

knuf van me, schat!!

Goedemorgen,

Dat is wat ik ook vaak doe, moet doen want het komt nogal eens voor dat ik er niet mijn tijd voor neem en dat ik dan achteraf denk had ik er maar wat langer over nagedacht, het even laten bezinken zoals je zo mooi zegt, en zo kom je inderdaad tot jou kern van waarheid want dat is de enige waarheid.

Een warme Hartegroet

Jan

Hallo Jan,

Wel een beetje herkenbaar je verhaal.Althans het gedeelte met je reumatische klachten en zenuwpijnen. Afgelopen zomer heb ik ook ineens reumatische klachten gekregen. Het waren en zijn krakende/vastzittende gewrichten. Sindsdien neem ik het middel glucosamine in. Maar nu heb ik ook weleens zenuwpijnen erbij gekregen. Nu ben ik weer naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing naar het ziekenhuis om het allemaal te gaan uit laten zoeken. Ik moet daar nog aan gaan beginnen. Vindt het allemaal wel erg spannend, omdat ik dus niet weet waar het vandaan komt. Het is spontaan begonnen en weet niet waar het zal gaan eindigen. Ik heb ook een redelijk zwaar fysiek beroep, namelijk pedagogisch medewerker op een kinderdagverblijf. Loop regelmatig te sjouwen met kinderen. Ik zou het erg jammer vinden om hiermee te moeten gaan stoppen.
Hopelijk heb je er wel vrede mee.

Groetjes Saskia

Hallo Saskia,

Heel herkenbaar jou verhaal, bij mij is het spontaan begonnen midden 2005, het begon met ontstoken gewrichten in mijn ellebogen en later mijn knieé en mijn enkels, ze konden nooit daadwerkelijk wat vinden want mijn vocht wat ze er uit haalden was altijd schoon en in mijn bloed konden zo ook niks vinden ... het was een hele strijd nu ik zo terug kijk, kan kijken want het werd wel in de loop van de jaren erger, zo erg dat ik niet meer mijn beroep kon uit oefenen (dakdekker, pannen) en ik raakte er ook nog eens geestelijk van in de war, ik heb het nu alleen nog vooral in mijn nek en schouders en armen en sinds kort weet ik na door een mri scan te zijn geweest dat ik een versleten nekwervel heb en het bovenste deel van mijn rug, ik had als kind ook al last van mijn rug, ik had een scoriolose en heb daar voor anderhalf jaar in het gips gelopen, maar nu hebben ze mij half november weer mijn bloed gecontroleerd vanwege mijn pijnen want het werd alleen maar erger de laatste paar maanden en nu is mijn bezinksel te hoog en ik heb bloedarmoede en ik ben zeer vermoeid ... ik krijg nu pretnison iedere dag tot ik de 31ste naar de internist moet dus voor mij ook een spannende tijd maar vooral dat ik nu eindelijk redelijk pijn vrij ben, ik merk nu pas met hoeveel pijn ik eigenlijk de afgelopen jaren heb gelopen, je wendt er ook aan op een gegeven moment omdat het de ene dag erger is als de andere ... maar wat ik nu voel is vooral mijn vermoeidheid en ze denken nu wel te weten wat ik heb en daar ben ik ondanks alles heel blij mee want ik ging ook op een gegeven moment aan mezelf twijfel omdat ze maar niks konden vinden... het is niet gemakkelijk geweest, mijn reumatoloog vertelde mij ook al dat het heel lang kon duren voor ze daadwerkelijk wat kunnen vinden omdat er zoveel verschillende soorten reuma's zijn en ik heb weer en hele vreemde, het zal ook weer eens niet normaal zijn bij mij dacht ik, ze vermoeden nu dat ik arteriitis temporalis heb of te wel RCA, het is te behandelen maar ik zal er de rest van mijn leven last van houden en mee moeten leren leven ... en ja, ik heb me ondertussen er bij neergelegd dat ik mijn vak niet meer kan uit oefen wat op zich ook al een hele strijd voor me was want mijn werk was ook een beetje (beetje veel) mijn leven.

Maar ondanks dit nu zie ik toch weer nieuwe mogelijkheden, het heeft allemaal zo moeten zijn en ales heeft een reden ...

Ik wens je veel sterkte

Groeten Jan