Heidelroosjes alleentijd

Hoe voel ik me.. Hmmmmmmmmmmmmm...
Ik ga even iets vertellen..
Kep twee weekjes vakantie..
Waarvan 9 dagen eigenlijk naar Curacao..
Je hoort het goed: EIGENLIJK...

Kep d'r voor gekozen om niet mee te gaan namelijk.. !!

Het heeft gemeende tranen, diepe gesprekken en knopen doorhakken gekost.. vooral met manlief..

We hebben totaal geen woorden erover gehad, maar vooral elkaars wederzijds gevoel verteld over het één en ander..
Ik probeerde dit hem al acht maanden duidelijk te maken..
Misschien soms zelfs op een niet correcte manier..

Maar hij was gewend dat ik mopper over vakanties..
Dat ik daarna plezier heb, eenmaal op vakantie..
Daardoor bagatelliseerde hij onbedoeld mijn woorden, mijn angsten, mijn slechte (voor)gevoelens..
Ik moet niet gaan.. ik moet niet gaan.. ik moet niet gáán..
Hij kent me immers al bijna tien jaar?!!
Ik ben toch met elke vakantie meegegaan?
Dus niet zeuren dan maar?

Ik heb 80 voor mij belangrijke redenen om niet te gaan, en één reden om wel te gaan en dat is mijn manneke..
Voor mij was het wikken en wegen, wegen en wikken..
Nadenken en overdenken, piekeren en peinzen en tegen iedereen die het maar horen wilde vertellen dat ik niet wilde..
In de hoop op een woordje van begrip ..
Bijna alle, zo niet álle Mensen verklaarden mij voor gek..
Zo erg zelfs, dat ik aan mijzelf begon te twijfelen..
Is het zo GEK om niet op vakantie te willen..
BEN ik gék om niet op vakantie te willen?
Misschien zelfs abnormaal?
Joh Heid, geniet toch, ga toch lekker, je bent gek, ik zou wel willen ruilen, je laat je vent toch niet alleen gaan, kan ik niet mee in de koffer, lekker zon, zee strand..GEK!!
Ik zou het wel weten!!

Dus dat ik niet wil, is raar en vreemd..

Eéntje had begrip, mijn mama..
Die zei meisje, vroeger toen je klein was, was je al dagen ziek voordat we op vakantie gingen..
Moest je al overgeven bij het feit dat er ook in de zomer sneeuw op de gletsjers zitten...
Wilde je niet gaan en hadden we dagen, zo niet weken tevoren ruzie met jou..

Je houdt niet van drukte, niet van uitgaan.. je ging al niet meer op stap toen je zeventien was..
Nu zou je dan met veertien mensen op vakantie gaan?
Meisje toch..
Wanneer luister je nou eens naar jezelf..
Eigenlijk plezier je iedereen, je man en kinderen door ja te zeggen.. en zelf ben je er bijna ziek van om uit je omgeving weg te gaan..

Tranen natuurlijk...

Dus ik wilde graag deze enorme innerlijke kracht die ik voelde toen ik de knoop doorhakte met jullie delen en een beetje beschrijven hoe mijn alleentijd hier in Nederland zal zijn..

Nee, het is niet voor het eerst dat we alleen van elkaar weggaan..
Pascal heeft zakenreizen, naar Amerika, Malaga, Griekenland, Denemarken, tegen de Franse grens aan.. enzovoorts..
In dat opzicht, vind ik het wel prima hoor..
Ik vertrouw hem 100% in de keuzes die hij maakt..

Hij is met vier vrienden (mannelijke) in een huis en kan nu allemaal dingen doen die ik normaliter niet mee zou (kunnen en willen) doen..
De andere acht mensen zitten in het andere huis..
Twee vrouwen gaan niet meer mee, dus hun zijn nu met twaalf personen..

En ik?
Ik denk dat ik deze alleentijd wel kan gebruiken..
Geen werk is allang effe fijn..
De natuur in, beetje mediteren.. (nou moet ik dat tot de weekenden bewaren)
Liefst had ik met manlief effe een paar daagjes naar zee gegaan... praten en uitwaaien...
Zoonlief is naar vader en dochterlief zou op de dieren passen met een 21 jarige nicht van me..

Ik voel me vol en trots van mezelf..
Maar voel een diep klein twijfeltje..

Heb ook tegen Pascal gezegd dat het voor mij héél goed is om mijn gevoel te volgen..
Dat die negen dagen zo om zijn..