Nou, ik dacht dat ik er wel aan gewend was, maar...
In 2003 had ik een burnout, 100% afgekeurd. Na anderhalf jaar weer volledig goedgekeurd en weer lekker aan de slag, maar in mindere mate.
Altijd heb ik de hoop en de verwachting gehad dat ik weer net zoveel energie zou krijgen als voor die tijd: mis dus.
Afgelopen weekend was ik wezen stappen. De vrijdag ervoor veel te laat naar bed gegaan door een goeie film. Enfin, zaterdagavond eerst bij iemand eten en daarna dansen en uit mijn dak gaan, van pak em beet 2100 tot 0015 uur. Daarna naar huis rijden, met mijn ogen op steeltjes, en zo brak als maar mogelijk is. Ik bracht eerst nog iemand naar huis.
De volgende dag belde deze persoon mij op en hij zei: misschien is het verstandig voorzichtiger te zijn en je grenzen te bewaken. Jemig, ik lijk wel een oud w*f! Steeds vaker merk ik de beperking op, en ik had gehoopt dat het wel over zou gaan. Inmiddels weer vijf jaar aan het werk (meer dan 20 uur red ik al niet) en hoopte dat het beter zou worden: mis dus! Moet ik dan nog meer slapen van tevoren? Of moet ik niet drie uur op de dansvloer blijven staan? Moet ik naar huis gaan met de trein? Ik ben toch niet gehandicapt!!!
Maar zo voelt het soms wel. Aanstaande donderdag wordt mijn schommel uitgegraven en opgehaald, omdat ik hem gratis aanbood op marktplaats: ik heb zojuist wat voorwerk verricht, en het duurde amper drie kwartier, maar ben nu weer volledig gevloerd. En weet je waar ik soms zo kwaad om kan worden? Dat nieuwe of ouwe buurmannen dan over de schutting kijken en zeggen: zoiets moet je láten doen! Donder toch op, pissig word ik daar van! Alsof ik voor ieder wissewasje iemand klaar heb staan!
Net zoals vanmorgen: mijn auto kreeg ik niet van de parkeerplaats af, omdat hij voor mijn gevoel ontzettend klem stond, en achter de auto had ik amper twee meter voor de draai. Ik moet er stoere mannen bij halen om te zeggen of het goed gaat en of het past. Ze staan er met de handen in de zakken en ze vinden het allemaal even komisch.
Als ik opgelucht wegrijdt, hou ik me nog goed, maar even later rollen de tranen over mijn wangen. Ik wil het zelf doen!
Continue loop ik tegen die beperking aan en ik word er zo sjagrijnig van. Bah! Allemachtig, wat heb ik een hekel aan mannen die superieur en macho zijn.
Zo! Hehe, dat lucht op.
had misschien beter gepast in het jakhalzencafe, maar toen ik begon wist ik nog niet dat ik zo ging spuien hier.