kindermishandeling

Het doet mij niets omdat het geen afweer raakt bij mij. Ik heb vroeger nooit een corrigerende tik gehad en ook niet mee in aanraking geweest.

Uiteraard keur ik het niet goed, maar dan vanuit mijn verstand en het is verschrikkelijk dat kinderen die zo behandeld worden, een afweer mechanisme gaan opbouwen. Want je hoort niet geslagen te worden in je jeugd.

Dus Liessanne, ga door deze pijn heen en besef je, dat je weer een afweer hebt gevonden .

Het is voor mij weer een typisch Nederland voorbeeld van falende "overheid" door zo'n regel te stellen. Want wat lost zo'n verbod nu werkelijk op? Mensen die hun kinderen uit onmacht een tik geven zullen het met deze wet ook nog steeds doen. En misschien nog harder dan ze in eerste instantie zouden doen omdat er niets aan de oorzaak van de onmacht gedaan wordt die een tik tot gevolg heeft het wordt alleen onderdrukt. Met zo'n wet zullen mensen zich wel in proberen te houden in eerste instantie omdat het niet mag, maar de onmacht en frustratie hopen zich dan alleen maar op met als gevolg echte kindermishandeling.

Ik ben zeer zeker geen voorstander van een corrigerende tik, of die pedagogisch verantwoord is of niet, maar vind het iets te kortzichtig om alleen naar die tik die gegeven is te kijken.

Ik heb het niet gevolgd, dus kan niet praten over wat er gisteren over is gezegd. Ook kan ik me enigszins een voorstelling maken van wat er gepredikt wordt.
Maar ik ben het wel met Gast eens, dat je alleen naar de tik kijkt, en niet naar wat de werkelijk oorzaak ervan is waarom de tik wordt gegeven! En dan niet bij het kind die de tik ontvangt, maar bij de ouder die de tik geeft!

Kind en ouder zitten in deze in het zelfde schuitje. Het één is een reactie op het ander en niet geheel los van elkaar te bekijken. Het is dan ook niet mijn bedoeling om alleen de ouder onder de loep te nemen maar de situatie die zich tussen ouder en kind voor doet. Anders verschuif je de aandacht alleen maar van de tik naar degene die hem uitdeeld en ontgaat het geheel van de situatie.

Als de ouder slaat, doet deze dat waarschijnlijk vanuit zijn afweer "valse macht". Waarschijnlijk is die weer ontstaan vanuit de ouder van degene die slaat, omdat die vroeger ook sloeg, en zo gaat de cirkel door, totdat hij doorbroken wordt.

Goed voorbeeld doet goed volgen........Daar heb je zeker gelijk in Nims. Het is alleen nooit geheel goed te praten en zeer zeker niet als je het zelf nooit leuk vond dat je geslagen werd. Maar ik zie het meer als ontwetendheid en onbewust zijn dan dat het echt "slecht" zou zijn.

Ben het zeker met je eens dat het niet valt goed te praten. Maar het is er wel door te verklaren. Zo praat ik het ook niet goed, hoe ik de afgelopen 27 jaar geleefd hebt, maar het verklaard wel waarom ik bepaalde dingen heb gedaan, waar ik nu niet meer achter kan staan. Vooruitschreidend inzicht dus.

De vraag is of het "valse macht" of "onmacht" is.

Ik heb mijn kind wel eens een tik gegeven, uit onmacht in een situatie waar ik op dat moment niet mee om kon gaan. Achteraf heeft het mijzelf misschien wel meer pijn gedaan dan hem en had ik heel erg spijt. Ik weet dat ik dit vroeger ook heb meegemaakt zelf als kind en dat ik nog steeds moeite hiermee heb. Door de jaren heen heb ik geleerd om het anders op te lossen, en dus mijn afweermechanisme zoals jij dat noemt aan te pakken. En geloof mij, dat is bepaald niet eenvoudig! Wat ik alleen erg jammer vind is dat je zoiets dus meestal pas ervaart als je al kinderen hebt en vaak pas nadat je al in de fout bent gegaan. Het zou daarom ook goed zijn als er op een consultatie bureau niet alleen maar gemeten en gewogen zou worden, maar ook zou worden besproken over hoe je een kind met liefde kunt corrigeren; ik denk dat ik hier zelf in ieder geval heel veel baat bij zou hebben gehad...

Het erkennen van je eigen onmacht is het begin van de oplossing.

Hmm ik heb net het filmpje gezien en de tekst gelezen. Ik word er niet boos van maar vind het wel raar om de pedagogische tik op die manier te promoten, want dat doet die predikant in mijn ogen. Ik ben in mn jeugd geregeld geslagen op en ik citeer.. "de "twee zachte kussentjes'' Die God niet voor niets heeft geschapen,'' aldus de predikant die de Bijbel letterlijk interpreteert. En ik kan uit eigen ervaring zeggen dat ik dat niet heb ervaren als liefde voor mij ook niet als mijn ouders dat er bij hadden gezegd op het moment van die pedagogische tik. Sterker nog het gaf me veel schaamte en verdriet dat mij pijn werd gedaan op die manier. Het maakte mij eerder rebelser dan dat het mij gehoorzamer maakte. Ook een pedagogische tik valt voor mij onder geweld en waar geweld is is geen liefde. Ik zal later mijn kinderen nooit slaan omdat ik weet hoe het voelt. Ik vind het trouwens belachelijk dat die predikant vindt dat die zachte kussentjes niet voor niets zijn geschapen..gatver. Stuur die mafkees naar biologie les!

Was het maar zo... want ook al onderken je je onmacht, dan heb je nog niet direct "iets nieuws" voor handen, je weet dan nog niet direct hoe je er wel mee kan omgaan, dat moet je dan nog wel leren. Maar het is waar; eerst beseffen dat dit niet de weg is, en dan jezelf aanpakken...

Daarom zeg ik ook dat het begin van de oplossing is. Omdat wanneer je erkent dat het vanuit jouw onmacht komt je iets aan jouw onmacht kunt doen. Erken je de onmacht niet en zie je het als de schuld van de ander dan kun je nog zoveel leren, het zal niet de onmacht in jouzelf oplossen.

Dat is waar Gast. Helaas ziet niet iedereen dit in...

Maar waarom zou niet iedereen dit zien? Omdat onmacht niet geaccepteerd wordt als iets dat er kan zijn? Een taboe is?

Ja, dat denk ik. Waarom zou zo'n predikant dit anders zo vertellen? Misschien willen mensen wel helemaal niet weten dat ze zich soms niet bij machte voelen om het anders op te lossen en dan de voor hun makkelijkste weg kiezen...

En ik moet ook eerlijk zeggen dat ik zowiezo vind dat de Kerk niet altijd het beste voorbeeld geeft (of heeft gegeven in het verleden).

Ik weet niet in hoevere hij in de onderwijzing ook andere mogelijkheden heeft besproken en aangegeven. En een corrigerende tik mag geen tik uit onmacht zijn maar als verduidelijking van iets anders moeten zijn. Niet dat ik het mee eens ben overigens omdat de scheidslijn tussen weloverdacht corrigerend en onmacht heel onduidelijk is. Ik denk ook dat je kinderen een verkeerd signaal geeft en het goedkeurd (onbewust) dat je lijflijk geweld goedkeurd.
Maar in mijn ogen zijn er veel ergere vormen van lkindermishandeling te bedenken die wel goedgekeurd worden zonder dat mensen beseffen wat ze aanrichten. (psychologische machtsmisbruik)

Je benoemt Gast, waar ik aan zat te denken, onderwijl jullie gesprek volgend. Want die ergere vormen van kindermishandeling, zijn die ook niet uit onmacht begonnen? En keurt de maatschappij het om de onmacht goed? Ik ben ook wel eens de fout ingegaan door onmacht, maar goedkeuren doe ik elke vorm van geweld allerminst. Net als de meesten mag ik hopen.

Liesanne; wat triggert jou in dit verhaal het meest; het feit van de corrigerende tik of het feit dat het vergoedelijkt wordt vanuit de bijbel/kerk?
Ik weet dat je geen goede ervaringen hebt aangaande het geloof/kerk ed. Zou het anders zijn geweest als een pedagoog dit had ge-opperd?

Ja, dat kan....euhm, ik heb even genoeg afweren voorbij zien komen dus deze laat ik even....

Ik heb gelezen dat Ingeborg Bosch boosheid ook als een vorm van afweer ziet. Ik denk dat er ook wel een vorm van boosheid bestaat waarin je uiting kan geven aan onrechtvaardigheid. Zo voelt dat voor mij hier ook.