Vriendschappen belangrijk voor de mens?

Heel raar. Enige tijd geleden besloot ik oude vriendschappen die hier ook in het dorp wonen weer aan te halen: leuk, om mensen weer te spreken en te zien! Om weer oude verhalen op te halen, over hoe de kinderen samen naar school liepen, over de ongein die ze uit haalden.

Ik heb het zo eens een tijdje aangekeken en merk het volgende bij mezelf. Ik ben er wat voorzichtig in, gespannen zelfs. Wil ik dit eigenlijk wel? Is die ander niet enorm veranderd, en is de klik er nog wel? Ik merk dat, na een paar keer koffie bij elkaar te drinken, er iets bij mij zit wat blokkeert. Ik kan me niet geven, zeg maar. Het blijft oppervlakkig, en ligt dat nou bij haar of bij mij?

Logisch gevolg is, dat ik me afvraag hoe belangrijk die vriendschappen nog voor me zijn. Ligt het aan de vrienden, of ligt het aan vriendschap an sich? Heb ik werkelijk de behoefte, om close met mensen te zijn? Ik weet drommels goed, dat ik - naast mijn drukke bstaan - bewust tijd moet vrij maken om contact te onderhouden. Het koor, waar ik sinds twee weken op zit, is leuk, en er zijn zowaar wel acht mensen die ik nog ken, uit vorige werkkringen. Wil ik werkelijk met hen het contact uitbreiden?

Ik leef voor mijn gezin en mijn werk. Veel verder gaat het niet. Volgens mij heb ik hier ook ruim voldoende aan, maar toch is het soms gewoon leuk om iets anders te doen. En wat, als ik dat nou gewoon alleen wil doen? Ik moet niet zo nodig altijd hyven en krabbelen met jan en alleman...

En ja, wat is dan uiteindelijk de definitie van ware vriendschap? Wie kan mij dat uitleggen? Ik heb er weinig trek in om op zoek te gaan naar mensen met wie ik de klik wél heb: het lijkt wel of ze er niet zijn! En ligt dat dan aan de keuzes die ik maak, of ligt het aan mij? Pas ik niet in vriendenkringen? Ben ik een beetje vreemd?

Ik weet wel, dat ik soms erg moe ben en als dan eindelijk de avond is aangebroken om met vrienden koffie te drinken, dan kak ik in en ben even zonder zorgen; zonder kinderen, zonder werk. De energie is er dan nauwelijks meer om onderhoudend te zijn, en het de vriend of vriendin naar de zin te maken. En ja, ik besef me dan nu het volgende: móét ik het de ander dan naar de zin maken? Wat, als ik dat helemaal niet kan? Dat moet de ander toch zelf doen, net als in relaties?

Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet de hele wereld omarmen, ik wil niet populair zijn of continue ge-smst worden, want dat vind ik vervelend. Maar ik zou wel gezien willen worden.

Ik realiseer me dat ik te berekenend ben waarschijnlijk, en dat het een te beladen ding is voor mij. Mensen komen en gaan, en ja, dat is de normale gang van zaken: volgens mij kost het me gewoon te veel energie. Afgelopen week kwam er op dinsdagmiddag een vriendin: voor die tijd ging ik nog gauw stofzuigen, de wc doen, enz. Wil ik het dan netjes hebben voor die ander, of voor mezelf?

Collega's vind ik veel makkelijker. Ze zijn er, je hebt lol tijdens de lunch, je helpt ze een handje met wat dan ook, en ze nemen soms ontslag: so what! Ze staan niet zo dichtbij, en dat is veilig. Is dát het soms...

(Zomaar wat mijmeringen op de zaterdagmorgen...)