Afweermechanisme: Ontkenning van Behoefte

Dat is een mooie voor mij!

Ik kan prima leven met dit afweermechanimse, het zijn de anderen die er dol van worden
Het is ook helemaal geen probleem in mijn ogen, om wat minder emotioneel of intiem te zijn. Ik weiger ook pertinent om in mijn verleden naar allerlei oorzaken te gaan graven, en daarmee is het cirkeltje rond

precies hoe ik het zie of ervaar
als het al een probleem is ga je er toch naar kijken...
of er mee aan de slag
en het ligt er helemaal maar aan hoe het voor jou is..
is het wel een probleem? of die van een ander
vertrouw op je eigen inzichten...
verander de wereld en begin bij jezelf..
ook een hele mooie

Misschien kan het 'prima' zijn op bewust niveau, maar je weet niet wat het op onbewust niveau kan doen.
Volgens Alice Miller (de opstand van het lichaam) kunnen ontkenningen zich vroeg of laat wreken in ons lichaam.

ja dat kan,maar als het onbewuste naar de oppervlakte komt..dan is er toch weer een groeiproces positief of negatief dat is maar net hoe jij er mee omgaat of het beleeft...
en wat je er mee doet..

Waar komen de behoeften vandaan? Is het verstandig om aandacht te geven aan alle behoeften? Wat gebeurt er dan met ons als wij onze eigen behoeften ontkennen?
Krijgen wij dan psychosomatische klachten als wij onze behoeften ontkennen?
Sommige behoeften zijn niet zo hardnekkig maar sommige behoeften wel.
Fysieke behoeften zijn denk ik anders dan emotionele behoeften.
Jezelf beschermen door de behoefte aan intimiteit te ontkennen zodat je de pijn niet hoeft te voelen, kan tot allerlei klachten leiden (fysiek en mentaal).

Iemand kan zich gelukkig voelen omdat hij zijn behoeften negeert.
Wat gebeurt er dan met hem als hij aandacht besteedt aan zijn behoeften?

Ik wil bijvoorbeeld geen relatie omdat ik niet gekwetst wil worden.
Wat gebeurt er dan met mij als ik toch besloten heb om een relatie aan te gaan?
Ik denk dat ik dan met mezelf geconfronteerd word.
Daar zit ik natuurlijk niet op te wachten maar ik kan ook niet doen alsof ik geen relatie wil.

Ik denk dat het belangrijk is om te kijken waarom ik zo wegren van mijn behoeften.

Takhi schreef :


Mooi ! maar wat gebeurt er dan met jou als je in jouw verleden graaft? Word je dan ongelukkig?

Lena schreef :



Van jezelf houden is prima maar dat moet niet ten kosten van anderen gaan.

Ik heb een nieuwe buurvrouw en zij vindt het heerlijk om de muziek keihard aan te zetten. Om één uur ‘s nachts terwijl de buren daar last van hebben.

Of een man die niet intiem met zijn vrouw kan zijn omdat hij zijn behoefte ontkent (omdat hij niet in zijn verleden wil graven). Leuk voor hem maar niet voor haar.

Takhi schreef :


Ik vind het prima als er mensen zijn die hun behoeften ontkennen. Wat mij betreft mogen ze op een onbewoond eiland of in een woestijn leven. Dan heeft niemand last van hen. Dan kunnen ze ontzettend gelukkig zijn in hun eigen wereld. Toch?

Ik kan natuurlijk zelf ook naar een onbewoond eiland gaan maar daar heb ik geen behoefte aan

Lena schreef :

Quote:Is het wel een probleem? of die van een ander
vertrouw op je eigen inzichten...
verander de wereld en begin bij jezelf.

@muin Van jezelf houden is prima maar dat moet niet ten kosten van anderen gaan.

Ik heb een nieuwe buurvrouw en zij vindt het heerlijk om de muziek keihard aan te zetten. Om één uur ‘s nachts terwijl de buren daar last van hebben.

Of een man die niet intiem met zijn vrouw kan zijn omdat hij zijn behoefte ontkent (omdat hij niet in zijn verleden wil graven). Leuk voor hem maar niet voor haar.

@lena
als je jezelf kent weet je ook wat je te doen staat...
je kunt eindeloos piekeren..maar uiteindelijk neem je een beslissing..
mensen zijn goed in het creeren van problemen daar wil ik niet meer zeggen dat ze er niet zijn...houden van in voor en tegenspoed...als het van 1 kant komt ...dan zal dat niet gaan lukken..
probeer eens anders te kijken...denken...voelen...

Waarom zou je last hebben van iemand die zijn eigen behoefte ontkent Muin? Waarom zouden die op een onbewoond eiland of in de woestijn moeten wonen? Heb je last van ze?

Waarom kunnen mensen elkaar niet in hun eigen waarde laten?
Trouwens best fijn een dag op een onbewoond eiland. Jammer dat er altijd andere mensen ook heen komen.
Mag want het is een stuk natuur voor iedereen.

Waarom zou je het onbewuste niveau niet gewoon onbewust kunnen laten? Het bewustzijn ontkent, en onbewust spelen er weer heel andere dingen waar je bewustzijn geen weet van heeft, en die verdeling is er niet voor niets. Wie denkt dat hij onbewuste zaken onder bewuste controle kan brengen houdt zichzelf voor de gek. Als je bewust wordt van datgene dat voorheen onbewust was, dan is dat niet onbewust meer. Het onbewuste zal daarom dus altijd onbewust blijven. Je denkt dat je iets veranderd hebt, maar je hebt er geen idee van wat er niet veranderd is.

Herinneringen, ook zoiets. Je denkt dat je bepaalde gebeurtenissen kunt herinneren, of je denkt dat je een manier hebt gevonden om herinneringen terug te halen, maar alle herinneringen zijn gedachten die nu plaats vinden. Door middel van die gedachten ben je jezelf voortdurend aan het definieren. Je definieert jezelf als iemand met een verleden, met herinneringen aan het verleden, waarvan je je al dan niet bewust van bent etc. Ik speel liever luchtgitaar in mijn luchtkasteel, daar heb ik meer plezier van!

Kinderen spelen vaak de rol van een prins of een prinses. Soms spelen ze de rol van een tovenaar of een monster. Soms spelen ze de rol van een vlinder of een pompoen. Maar die rol laten ze vallen nadat ze uitgespeeld zijn. Bij volwassenen is het heel anders. Ze dragen een masker en denken dat ze iemand anders kan zijn dan zichzelf. Het spel is nooit uitgespeeld. Het nadeel van het dragen van een masker is dat het gezicht af en toe ook de frisse lucht wil. Anders krijgt het gezicht van de drager het te benauwd. Op een moment dat een mens zijn masker afzet, ervaart hij pijn en verdriet die hij al lang heeft verstopt. Dat wil hij natuurlijk niet voelen en zoals hij altijd hebt gedaan (afweermachanisme) zet hij zijn masker weer op zodat hij weer in zijn fantasiewereld verder kan. Ik heb ooit een film gezien over een grote koning die zijn gezicht verborgen hield (hij had lepra), niemand mocht zijn ware gezicht zien omdat hij zijn eigen gezicht zo lelijk vond (de koning was bang dat hij zijn macht kwijt zou raken als mensen zijn zwakheid/gebrek hadden gezien). Zo heeft hij een gouden masker laten maken. Hij droeg het zelf tijdens zijn slaap.

Een kennis van mij is trauma therapeute. Zij begeleidt kinderen die hun ouders hebben verloren.. Ik heb haar een keer uitgenodigd voor een kindertheater-voorstelling. Ik vertelde haar dat Pieter altijd de rol van de ridder speelt. Pieter gaat helemaal in zijn rol. De kinderen kijken tegen hem op. En hij voelt zich zo gelukkig wanneer hij weer een ridder-rol kan spelen. Dit spel zet hij ook voort op het speelplein. Na afloop van de voorstelling vroeg die kennis van mij aan Pieter waarom hij zo graag die rol speelt.
Dit is het antwoord van Pieter : “als Pieter kan ik mijn zusje niet beschermen tegen mijn vader wanneer hij haar pijn doet. Maar ik kan haar troosten wanneer ik een ridder ben.”.

Jaaaaaaaaaaaaaaaaa..
Ik herken me..
en een onbewoond eiland lijkt me ook wel wat...
Oops, daar ga ik weer met mijn ontkenning

Tuurlijk hebben mensen behoeften..
Kenbaar maken, je kwetsbaar op te durven stellen, hm.. dat is een ander verhaal dan..
Zou het iets met bang voor afwijzing te maken kunnen hebben?

Vooral getraumatiseerde kindjes?
De afgewezen kids?

Ik vind het een prima overlevingstactiek,
maar euhm.. op een gegeven moment is het wel zat hoor, om je behoeftes te ontkennen..

Het onderkennen en toegeven aan,
verberert geleidelijk aan, met de jaren?
Met het zachter en milder worden..
Ja ook naar jezelf...
En ik ben inmiddels veertig!!!

Was me al bewust van dit gegeven toen ik een jaar of 27 / 28 was..

Met het assertief worden naar je buitenwereld...
enzovoorts..


Hm.. mooie nadenker NiMs..
Ik zal eens kijken waar ik op dit moment sta..

Tuurlijk zijn er behoeftes,
Heb net eentje daarvan achter m'n kiezen!
doch ik weet dat ik niet deze behoeftes bèn,
en dat deze ook niet nodig zijn, voor een spiritueel leven.
En dat is wat ik kies, en voor gekozen heb. En dat is m'n enige echte behoefte!
Soms mensen denken dat menselijke behoeftes loslaten ,gelijk staat aan je in duizend bochten wringen,
om maar niet aan bep. behoeftes te voldoen, of jezelf wegcijferen is, en in stilte zit te lijden
omdat je niet aan jezelf toekomt of je beperkt.
of je zelf iets misgunt. Maar zo is het helemaal niet!
maar dat komt doordat ze hun eigen angsten die ze daaraan koppelen,
projecteren op hun voorstellingsvermogen van wat het met hun zal doen,
indien ze bepaalde dingen in hun leven zullen "laten".
Dat begrijp ik wel.. (spreek eventjes tot mezelf)
Doch,ik kan echt niet meer terug naar 'vroegerzijn', toen ik zoveel behoeftes aan het najagen was.
En juist daarin mijn Ware Zijn voorbij liep.
Dus, heb ik besloten - want deze dagen ben ik veel bezig geweest met zelfonderzoek - trouw te blijven aan wie ik ben... Zoals ik ben , en zoals ik de laatste maanden reeds steeds heb gedaan.
Ik schrijf het maar even op.. met lauter de rede dat ik het even voor mezelf duidelijk wilde neerschrijven.
Kus voor jezelf, Tinne, van mezelf!!

zo.. daar had ik even behoefte aan!!

liefs,
Bellefleur

Er zijn van die heel basale behoeften, waar we niet aan toe komen in het leven, zoals voldoende slapen. Mijn probleem is dat ik vaak nog niet wil slapen omdat er zoveel leuke dingen te doen zijn.

Ik heb daar de laatste weken aandacht aan besteed; gezorgd dat ik elke dag genoeg slaap kreeg. Een chronisch kwaaltje aan m'n knie verbeterde en aan het eind van de tweede keer werd ik voor het eerst sinds jaren wakker voordat de wekker afging.

Trouw zijn aan mezelf betekent voor mij lief zijn voor mijn lichaam en de grenzen ervan bewaken. Daarmee kan ik andere mensen in hun behoeften naar mij toe kwetsen, maar zij hebben daarin hun eigen verantwoordelijkheid. Mijn lichaam is mijn kindje. Ik kan niet toestaan dat ik of een ander het kwetst.

Jammer dat mijn Thaise vriendin niet op forum wil schrijven. Ik mail haar vaak om over bepaalde onderwerpen met haar te bespreken (krijg ook vaak gedichten van haar te lezen). Dit is haar reactie op dit topic:

De situatie nodigt je uit om trouw te blijven aan jezelf, dus niet anders gaan gedragen maar je eigen dingen blijven doen. Je moet leren jouw weg te volgen, jouw eigen besluiten te nemen, en met opgeheven hoofd te staan voor wie je bent. Leef naar de stem van je innerlijk, bijna iedereen weet diep van binnen wat het juiste is, wat oprecht, eerlijk en liefdevol is met respect voor jezelf. Wees ten alle tijde trouw aan je eigen ziel dat is waar je nu voor staat. Respecteer je eigen gevoelens en emoties, geef ze de aandacht die ze verdienen, zij zijn jouw verantwoordelijkheid en niet die van een ander.

Jij bent die je bent, precies zoals het leven jou bedoeld heeft!

Leef vanuit Liefde, niet vanuit Angst.

Vanuit liefde bekijk ik mijn masker; dit masker draag ik niet tijdens mijn slaap, noch wanneer ik alleen ben, dat spel wordt alleen gespeeld met andere mensen en hun maskers. Omdat ze mij nooit zonder masker zien, denken ze dat het masker vast op mijn gezicht zit, maar het tegendeel is waar.

De koning was in eerste instantie slechts liefdevol naar zijn medemens toe, omdat hij hen zijn geschonden uiterlijk wilde besparen. De fout die hij daarbij maakte (en die iedereen wel eens maakt), is dat hij er vanuit ging dat de mensen zijn gezicht afstotelijk zouden vinden.

Mijn masker is een filter tegen uitingen van mezelf waarvan ik vind dat ze niet horen in de sociale omgang met andere mensen. Ik kan bijvoorbeeld boos worden om bepaalde teksten die hier geschreven worden. Ik ga er vanuit dat een boze reactie daarop in dit forum niet wordt gewaardeerd. En als ik de forumregels er op na lees, dan geldt dat ook in bepaalde mate. Dus dat filter heeft zeker zin in mijn omgang met anderen. Op deze wijze gebruikt, is het masker een filter van liefde, naar mijn mening. Maar zoals het verhaal van de koning al aangeeft, is de angst nooit ver weg.

Misschien hoef je onbewuste zaken ook niet onder controle te brengen, maar is het genoeg als je ze gaat voelen en begrijpen...

maar alle herinneringen zijn gedachten die nu plaats vinden...wil je dat eens uitleggen?

Mag je vanuit liefde niet boos worden?

Kan je vanuit liefde boos worden?

Boos worden is een interessant proces, maar de aanleiding voor boosheid is zelden de werkelijke reden. Een klein deel van de energie die woede vrijmaakt, kan gebruikt worden voor onderzoek naar de werkelijke reden van de boosheid. Wanneer men die inziet, kan men onmogelijk langer boos blijven op de aanleiding. Het grootste struikelblok in dit proces is tijd. De aanleiding is zoveel dichter bij dan de reden, en daarom ook sneller aanspreekbaar. Dus die oude regel van 'even tot tien tellen' is zo gek nog niet. Gebruik ze nuttig!

Als je vanuit liefde leeft, en je wordt boos,
dan ben je vanuit de ervaring liefde.. boos ,
als je vanuit angst leeft, en je wordt boos
is dat een heel ander soort booszijn.
Er is een heel duidelijk verschil,
Boos zijn vanuit liefde, Boos zijn vanuit angst;
ik hoef dit niet uit te leggen, want ieder van ons ervaarde de twee,
en kan deze conclusie voor zichzelf trekken.